Kamome Shokudô (2006)

Erg mooie poster dit, ik ga hier maar eens naar opzoek.

Leuke film, maar niet veel meer dan dat. Paar mooie shots en leuk gestileerd. Een paar grappige scene's passeren de revue. De acteer prestaties van Midori en Tommi vond ik tegenvallen. Vooral aan Tommi begon ik me te storen, toen hij voor de zoveelste keer op het scherm verscheen, met z'n neppe Japanse accent, vond ik hem ronduit irritant. Het einde was ook een beetje cliche maar daar stoorde ik me niet aan. Al met al was het een leuke rustige film die lekker wegkijkt.

3*

Lekkere sappige wegkijker, voor de jappannert onder ons. Maar nee, toch best goed... Ah, gewoon lekker kijjken.... Goed...

Geweldig! Bijzonder feel-good, sympathieke karakters, prachtig gestileerd en leuke situaties. Vooral van de shots met het eten kreeg ik spontaan honger van!

Naoko Ogigami heeft hier voor mij een juweeltje gemaakt, evenals haar latere werk 'Megane'. Je moet er inderdaad van houden, want het is een film die je rustig over je heen moet laten komen, een soort kabbelend beekje. Geen extreme drama, actie, lach of ik schiet-humor, maar verfijnd en een beetje 'quirky'.

Dit is nou echt een heerlijke film waar je mij 's nachts voor wakker kunt maken; het toverde echt een gigantische glimlach op mijn gezicht

Heerlijk filmje.

Ik mis mensen als danuz en Mochizuki bij deze film. Volgens mij moet deze jullie zeker liggen.

Lekker niks aan de hand filmpje. Eigenlijk geen dramatisch wendingen, problemen of moeilijkdoenerij. Sachie heeft een diner, in het begin is er niemand, op het einde zit het lekker vol, en onderweg maakt ze vriendjes!

Ultieme feel-good waar weinig echt "in gebeurt", maar waar je heerlijk bij kan wegzakken. Zo'n film die 5 minuten lang kan inzoomen op de kunst van het koffiemaken. Af en toe wat komische elementen, al is het vooral de superlichte toon die zorgt voor het goede gevoel.

Aanradertje. Redelijk klassiek en nergens echt verheffend of superorigineel, maar films als deze zijn al schaars genoeg. Cafe Lumiere meets Totoro, of zoiets.

Dikke 4.0* en een uitgebreide review.

Wees gerust, ligt (natuurlijk) al een tijdje klaar!

Ogigami's Megane ligt hier al een tijdje klaar...

minimalistische feelgood, gaat over vanalles en bijna niets met een paar lekkere magisch realistische rafels. Als iemand aan mij zou vragen wat een typisch Japanse film is, zou ik deze kunnen noemen

Aardige feelgoodmovie waar je vreselijke honger van zou kunnen krijgen...

Zo, dik drie jaar later dan éindelijk gezien.

En wat een heerlijk filmpje (pun intended). Zo'n café mag hier in mijn stadje ook wel naardalen zeg! Zo'n niets-aan-de-hand film, terwijl er toch best mooie dingen gezegd worden. Sfeervol, ingetogen en met de nodige subtiele (vriendelijke) humor. Die typische Japanse gezapige sfeer laat zich trouwens prima naar Finland vertalen, alhoewel ik het toch nog liever in Japan zelf had gezien geloof ik.

Uiterst sympathieke en genoeglijke film. Voor mij was dit puur genieten!

Best wel een profiteurtje, die Tommi.

Kobayashi Satomi draagt heel de film wel. Wat een aangename dame. Begin je spontaan van te glimlachen.

Blijft een enorm relaxing filmpje. De Finse setting is even inkomen, maar op den duur begint het echt op je in te werken hoe die dames met zoveel gemoedelijkheid hun zaakje runnen.

Leuk!

Ooit was deze film me aangeraden door Onderhond en dat was een goede tip!

Ik kijk toch te weinig dit soort filmpjes, waar ik eigenlijk toch altijd het meeste van geniet! Vooral Japan heeft (had) veel van dit soort droogkloterige films, die heerlijk wegkijken en bijna nergens over lijken te gaan of heen te gaan.

Apart de setting in Finland. Ik verwachtte telkens een Kaurismäki-typetje binnen te zien lopen en uiteindelijk gebeurde dit ook nog!

Toch ook maar eens Yoshino's Barber Shop opsnorren!

Mijn tweede Ogigami is een lief filmpje waarin hoegenaamd weinig gebeurt, maar dat niettemin op een of andere manier toch je aandacht weet vast te houden. Net als anderen voor mij begon ik gaandeweg wel trek te krijgen.