The Fortune Cookie (1966)

Wat? Nog geen berichten bij deze wederom bij vlagen hilarische Wilder? Lemmon en Matthau is natuurlijk een gouden duo en de film zit vol met grappige situaties.

3,5*.

Ja, het is een schande! Zo'n heerlijke film! Vooral Matthau is meesterlijk als cynicus: "lang leve de letselschade maatschappij"! Wilder heeft wat
(harde) humor betreft een waardige opvolger gekregen met Tarantino.

Inderdaad, een heel sterke film en die onbeschrijfelijke kop van Matthau. De scène waar hij naar z'n skatende kinderen kijkt...het zal je vader maar zijn.

Heerlijke komedie met vooral Matthau die uitstekend op dreef is!

Matthau is inderdaad geweldig in deze film. Lemmon heeft natuurlijk niet zo heel veel mogelijkheden tot fysieke komedie in deze film, als hij aan bed en rolstoel gekluisterd is. Maar ook hij is sterk. Irriteerde me alleen aan die vervelende hysterische moeder...

Leuke Lemmon en Matthau show.
Duurt helaas wat te lang en het einde is na alle opgebouwde spanning een klap op een trektouwtje - een dooddoener vond ik.

Vreemde poster:
The Fortune Cookie Poster - Internet Movie Poster Awards Gallery - impawards.com

Ik vond er maar weinig aan. Voorspelbaar, weinig tot niet grappig. Redelijk boeiend. Ik had eerder het idee naar een niet geslaagd drama te kijken dan naar een komedie. Alleen de relatie tussen de footballspeler en Lemmon vond ik leuk, met een mooi einde. Lemmon vond ik wel leuk, maar ik zie hem gewoon graag.

Heerlijke komedie!

Plezierige komedie waarvan het klasse-duo Matthau-Lemmon een pattent heeft.

Lemmon is enorm komisch, Mattheu is grappig cynisch en Wilder (samen met schrijver Diamond) is opnieuw fantastisch. Mooie combinatie van drama en komedie, waarin het drama de overhand lijkt te nemen, maar de luchtigheid alsnog behouden wordt.

4*

Wederom een heerlijke Billy Wilder-film.
Vreemd eigenlijk dat ik deze altijd gemist heb, want komt toch zeer regelmatig op TV voorbij (of is het iedere keer de Duitser die hem uitzendt?).
Jack Lemmon is als altijd geweldig en Walter Matthau als cynische advocaat/zwager maakt er hier een nek-aan-nek-race van.
Heerlijke film dit.
Zo moet je een komedie maken!

I know I've left you down.
-You certainly have. In technicolor.

Wat zijn die Billy Wilder komedies altijd heerlijk scherp en cynisch. Dit was slechts een van de talloze voorbeelden van geweldige grappen en dialogen. Met dit verhaal toont ie het wereldje van advocaten en bedrijven op briljante wijze. De show wordt dan ook gesteeld door advocaat Walter Matthau. Snel en scherp weet hij iedereen uit zijn hand te laten pikken. Jack Lemmon is ook altijd een hilarische acteur die weer een erg sympathieke rol neerzet. De ex-vrouw maakt de cast af; niet alleen speelt ze bovengemiddeld, ze ziet er toch ook erg mooi uit. Script zit vol geniale scènes en dialogen, mooi geschoten in zwart-wit. Een echte Wilder-komedie!

3,5*

Altijd weer een groot plezier om een film van Wilder te mogen zien. Het is behoorlijk lang geleden sinds ik iets van mijn favoriete regisseur zag, maar gisteravond eindelijk de Billy Wilder box uit de kast getrokken. En begonnen met The Fortune Cookie, waar het geniale duo Walter Matthau en Jack Lemmon voor het eerst bij elkaar zijn gezet. En het was meteen weer smullen van een rasechte en onvoorstelbaar leuke komedie van het genie Wilder.

Het uitgangspunt is klein en simpel, maar het wordt groots en ijzerscherp uitgevoerd. Lemmon is perfect als de wat naïeve en aandoenlijke hoofdrolspeler, maar wordt zelfs een beetje weggespeeld door een fenomenale Matthau als de heerlijk lompe, brutale en slimme advocaat. Een hoop sympathieke en kleurrijke personages worden bij elkaar gebracht in een script vol prachtige dialogen, een sterke opbouw en fantastische timing. The Fortune Cookie bewijst opnieuw dat Wilder als geen ander weet hoe je van elk schot op doel een prachtig memorabel doelpunt maakt.

4,5 sterren.

Tja, wel weer een aardige komedie van Billy Wilder, al vond ik het niet heel erg bijzonder. De film is moeilijk in een genre te plaatsen. Voor een komedie vond ik het niet grappig genoeg. Voor een romantische film was het niet romantisch genoeg, en voor een drama was het niet dramatisch genoeg.

De film moet het dan ook voornamelijk hebben van het geweldige koppel Lemmon-Mattheu, die ALTIJD goed zijn. Vooral Mattheu was erg sterk in de film. Hij gooit er een aantal toffe one-liners uit. Jack Lemmon vond ik juist ietsje minder dan normaal, maar in die rolstoel waar hij zowat de hele film inzit krijgt hij ook niet echt veel ruimte. Verder was het sfeertje ook wel oké en zit er wel een lekker jaz soundtrack in de film. Helaas duurt het allemaal net wat te lang en vond ik het niveau gewoon niet zo heel hoog liggen.

Wel aardig vermaak dus. Billy Wilder is wel een regisseur waar ik gewoon graag films van zie, alleen vallen zijn films wat tegen de laatste tijd. Ik heb nu 6 films van de beste man gezien. In de eerste drie films die ik van hem zag zaten 2 vieren en een 3,5, en de laatste drie films die ik van hem zag (inclusief deze) zijn twee 2,5 en een 2 ster. Ik hoop binnenkort weer een iets echt goeds te zien. Vermakelijk zijn zijn films altijd wel.

2,5 sterren

Hoogtepunt was Walter Matthau, wat een heerlijke rol zette hij neer als de zwager van Lemmon.
Lemmon zelf heb ik wel eens beter gezien en de film zelf duurde mij iets te lang.

Dit is voor mij zo’n film die vrolijk voorbij kabbelt. Echte hoogtepunten kent hij niet, maar gezellig en onderhoudend is het allemaal wel. Voor het mooie duurt hij eigenlijk iets te lang, het verhaal had prima in anderhalf uur verteld kunnen worden. Lemmon en Matthau maken er wel wat van, ze zijn grappig druk samen met hun oplichterspraktijken. Om Lemmon moet ik sowieso eigenlijk al lachen zodra hij zijn quasi verongelijkte gezicht laat zien.

Lekkere wegkijker weer van Wilder.

Jack Lemmon en Walter Matthau vormen een prima koppel in deze film, mede ook doordat ze zowat qua karakter hier zowat elkaars tegenpolen zijn. Vooral de laatste is heerlijk op dreef als de oh zo gewiekste advocaat, die overal wel geld in ziet. Lemmon daarentegen is juist de goedzak, een rol die hij prima kan spelen.

De film heeft een lekker sfeertje en moet het vooral van de soms erg sterke en scherpe dialogen hebben. Daardoor is de film regelmatig best grappig en kijkt het allemaal weer erg lekker weg.

Enige minpunt is dat de film nooit echt helemaal top wordt. Ik zat voortdurend met een glimlach te kijken, maar echt top wordt het nooit. Toch kijkt de film zogezegd lekker weg en verveeld het geen moment. Hier en daar zit er zeker een serieuze ondertoon door verweven, maar de uiteindelijk nadruk van de film ligt toch op komedie.

3,5*

Goeie film waarin een man en zijn zwager de verzekering proberen op te lichten door net te doen of de man deels verlamd is geraakt na een ongeluk. Veel lange scenes, maar zeker goed geschreven. Een goed werkende mix tussen comedie en drama. En uiteraard zijn Jack Lemmon en Walter Matthau beiden goed op dreef hier.

Leuker dan de vorige twee Wilders. Maar geen film die bij zijn allerbeste films behoort. Drijft heel erg op de wisselwerking tussen Matthau en Lemmon. Matthau steelt de show uiteindelijk. En op een klein maar goed idee. Scherp en een beetje bitter, zoals bijna alle films van Wilder. Een ietsje te lang misschien. Maar wel leuk.

3.5*

He's so full of twists. He starts to describe a donut and it comes out a pretzel

Billy Wilder heeft met 5 films 2x een 4.5* gekregen en 1x een 4* en toch behoort hij niet tot één van de regisseurs waar ik actief op zoek naar ga. Ik weet zelf ook niet goed waarom het er altijd lijkt over te schieten, maar ik was al langer eens van plan om eens iets aan die achterstand te gaan doen. Hoewel The Fortune Cookie een mij onbekende titel was, het is op het eerste zich ook niet één van zijn meest geziene titels, maar het debuut van de samenwerking tussen Jack Lemmon en Walter Matthau kan ik niet links laten liggen.

En ook dit is weer een erg vermakelijke zit geworden. Een tikkeltje te lang weliswaar, maar met uitzondering van die jankende moeder is hier voor de rest erg weinig op aan te merken. De kracht van de film zit hem vooral dan ook in de twee hoofdpersonages, iets wat wel vaker het geval is bij Wilder heb ik de indruk. Harry en Willie zijn complete tegenpolen en dat geeft de nodige vonken. Vooral de gluiperigheid van Willie levert een aantal heerlijke scènes op. Halverwege maakt Wilder de keuze om zich wat meer op het drama toe te spitsen, Boom-Boom Jackson's drankprobleem en de terugkeer van Sandy onder andere, doch het scherpe kantje blijft. Naar het einde toe lijkt het wat te gaan ontsporen, maar Wilder weet dit nog vakkundig op te lossen. Het opdelen in hoofdstukken had voor mij wel niet gehoeven. Ik begrijp eerlijk gezegd ook niet goed wat het nut er juist van was.

Jack Lemmon en Walter Matthau. Ik heb ze beide nogal hoog zitten en het doet me plezier om te zien dat ze samen ook de pannen van het dak spelen. Het contrast tussen hen beide had niet groter kunnen zijn en het goedzak gehalte van Lemmon vormt een leuk klankbord voor de cynische, gluiperige en oneerlijke Willie. De film steunt vooral op Lemmon en Matthau, maar Judi West mag zich als Sandy halverwege de film bij het duo voegen en doet dat behoorlijk. Ron Rich is overduidelijk de wat zwakke schakel in het geheel.

Tof filmpje. Lekkere kritiek op de klaagmaatschappij die vandaag de dag nog steeds actueel is. Hier en daar had wat geknipt mogen worden om het geheel wat vlotter te laten lopen (het gebruik van de hoofdstukindeling helpt hier ook niet), maar Lemmon en Matthau stelen de show.

4*

Jack Lemmon & Walter Matthau zijn samen al genoeg om zelfs een simpel plot te laten werken.
Hier en daar is de film misschien een klein beetje traag maar over het algemeen voelde deze 2 uur durende film totaal niet aan als een lange zit.
Lemmons karakter is meer op de achtergrond dan dat van Matthau, maar ik vond dit zeker geen storende factor.
De actrice die de ex vrouw speelt van Lemmon acteerde redelijk, maar had tegelijkertijd ook weinig speciaals.
Heb hier zeker van genoten, alleen had het de film hoogstwaarschijnlijk wel goed gedaan als het 20 minuten korter was..

3,5*

Billy Wilder nr. 12, deze 'Fortune Cookie'. Blijft één van mijn favoriete regisseurs - de man heeft echt een aantal pareltjes geregisseerd. Uit deze film had hij meer kunnen halen wat mij betreft. De wisselwerking tussen Matthau en Lemmon is goed, vooral Matthau - als cynische advocaat - is bij vlagen briljant en hilarisch. Leuke (zwarte) humor, vooral in het 1e uur en de opbouw naar het einde is goed. Echter stopt het daar. Ik vond de ontknoping echt niet geslaagd. Wilder neemt de hele film ruim de tijd en het einde voelt dan ook heel erg afgekapt aan. Daarnaast is het verloop ietwat voorspelbaar. Jammer. Toch een redelijk smetje op een verder bijzonder vermakelijke film. Op naar de volgende Wilder maar weer.

Fijne komedie die nergens iets verkeerd iets doet, maar gewoonweg nergens de hoogtes haalt van andere films van Wilder. Some Like it Hot is grappiger (en beter), One Two Three kent veel meer energie, The Apartment is gevoeliger en weer andere zijn cynischer. Maar dat maakt niet dat dit een slechte film is. Het kijkt allemaal fijn weg, zorgt vaak genoeg voor een glimlach, kent een aantal fijne acteurs met een sterke Matthau en vooral een goede wisselwerking tussen hem en Lemmon. Zelfs blondje Judi West is prima in deze film. Leuk zijn de beelden uit die tijd, zowel de ziekenhuiskamer als het footballstadion. Sowieso ziet de film er fijn uit en wederom weet Wilder wel wat hij moet met het brede bioscoopformaat. Uiteindelijk is de film net iets te lang, maar over de hele lente wel ruim voldoende. 3,5*.

Vooral voor het historisch besef is dit een uiterst interessant film. The Fortune Cookie had alleen maar in 1966 gemaakt kunnen zijn. Niet vijf jaar eerder, in 1961, toen het bekritiseren van rassenongelijkheid en het bevragen van cynisch materialisme nog niet centraal mochten staan in een komedie voor het grote publiek. Toen zwarte mannen nog niet de hoofdrol kregen, en al helemaal niet tegenover een boze blanke geldwolf mochten staan. Noch kon het zijn geproduceerd vier jaar later, in 1970, toen dergelijke, bij vlagen clowneske en cartooneske humor als oubollig ervaren zouden worden (laat staan in zwart/wit voor een breed Amerikaans publiek). Billy Wilders welgeteld éénentwintigste film was een voor die tijd zwarte, politiek-kritische en gewaagde komedie die in de zeventiger jaren alweer in de vergetelheid zou geraken. Dat nieuwe decennium stikte zo van de cynische, politiek-kritische humor dat The Fortune Cookie al gauw onnodig leek om te herzien. Toch is dit een film die de uiterst uiterst korte overgangsperiode laat zien van de blanke burgerlijkheid die direct na de oorlog het Hollywoods klimaat domineerde, naar de revolutionaire linkse generatie die eind jaren zestig de gehele Westerse popcultuur ondersteboven gooide. Een ware cultuurrevolte die je hier al ziet opborrelen, klaar om de Amerikaanse filmindustrie op stelten te zetten.

Blijft geweldig. Wilder rules!

Wilder levert een goede film af met een briljante Walter Matthau en grappige omstandigheden / teksten.

Dit is een van mijn favoriete films van Billy Wilder en Walter Matthau is inderdaad geweldig in deze film. Ik vind dat hij hier een van zijn beste rollen neerzet, naast zijn rol in The Odd Couple (1968).

De gevatheid van Wilder ziet het pensioen al aan de horizon verschijnen en daardoor mist de film ook het inventieve, geniale toets van vroegere Wilders. Maar er valt nog genoeg te genieten van Wilders maatschappij kritiek en zijn uppercut naar de hypocrisie. Eerste deel nog top (die ziekenhuisscenes zijn prachtig cynisch, messcherp en die telefoongesprekken tussen Lemmon en zijn ex vrouw ondeugend grappig - de achtergrond van die scenes staan immers diametraal tegenover de inhoud van het gesprek). Maar het tweede deel zakt in wegens de melige momenten tussen Lemmon en West en de ontgoocheling tussen Lemmon en de sportman. Ook het einde is te gemakkelijk (valt er hier een preek te bespeuren ? Meneer Wilder toch). Maar we hebben nog altijd die tijdloze, magistrale wisselwerking tussen Lemmon en Matthau dat de film de moeite waard maakt. En toch één fortune cookie die het bij het rechte eind had.

Eerste voldoende voor Wilder.

Al is het pas de derde film die ik van hem zie. Eigenlijk stond deze ook nergens op een kijklijst, maar als een film 5 sterren van de veronica-gids krijgt wil ik hem nog wel uitproberen. Niet dat de veronica-gids zo'n expert is op het gebied van films, maar het is altijd wel leuk om 5-sterren uit te proberen.

En krijg nou wat, het bestempelt direct de eerste voldoende die ik aan een film van Wilder geef. Normaal ben ik niet zo verzot op oude komedies, zeker niet in zwart-wit. Maar hier kwam ik nog wel aardig doorheen, zeker omdat de film de nadruk vooral op komedie legt en niet in saaie misdaad of drama.

Lemmon doet het daarbij ook goed. Hij acteert bovengemiddeld en weet de timing van de grappen goed neer te zetten. Moest daadwerkelijk lachen bij bepaalde momenten ook. Al is de film toch niet zo hilarisch als ik had gehoopt, maar het komt in ieder geval wel een eind.

Ook helemaal niet zo heel saai. Er gebeurd een hoop, wellicht niet qua beelden maar wel qua dialogen. Dat klinkt vreemd, maar het zijn echt de dialogen in dit geval die mij naar het scherm toe trekken. Met dank aan Lemmon dan, want de rest van de acteurs zijn helaas qua timing niet zo heel grappig.

Maar vermakelijk is het allemaal wel, al staat er wel een absurd hoog gemiddelde voor een nogal simpele komedie die op niet heel veel punten uitblinkt. 125 minuten is ook uiteindelijk wel te lang, want na 70 minuten had ik het eigenlijk wel weer gezien, en dan begint de concentratie een beetje op te raken. Maar dat ligt er vooral aan dat ik mijn aandacht niet zo lang bij een klucht kan houden, omdat dat gedoe me op een gegeven moment wel te veel wordt.

Maar wel vermakelijk, verhaal stelt niet veel voor maar is wel degelijk uitgewerkt. Paar keer kunnen lachen, en daar gaat het om denk ik.

Als connaisseur uit het hoogste echelon kunt u me vast wel verklappen waarom Wilder met de titel "Fortune Cookie" op de proppen kwam? Ik twijfel zelf tussen twee- en driemaal woordwaarde.

Ik begrijp `t ook niet, dit is eentje die je niet mag missen. Een gouden trio, lemmon (1 van de grootsten onder de acteurs, die elke rol aankon)...Wilder, een meesterregiseur, en de St Bernard lookalike Matthau.
Gewoon een entertainment-film met zeer veel geinige momenten.
De chemie tussen de 2 hoofdrolspelers zijn is altijd goed, vooral als ze samenwerken met Wilder.
Helaas zijn er al een hoop acteurs die er niet meer zijn....de 'old skool' is niet meer, maar hiervan genieten kan altijd nog.

Goed: Lemmon en Matthau, de dialogen, de one liners. Mooi gefilmd ook af en toe.
Minder: het plot, de verhaallijn van Judi West, de speelduur

Als som der delen dan toch niet heel goed.

Ik kan me voorstellen dat de concurrenten voor de beste bijrol-Oscar niet eens naar de uitreiking kwamen, ook al speelden ze dan in zulke prestigieuze films als A man for all seasons en Who's afraid of Virginia Woolf (samen 11 Oscars), zo perfect is de vertolking van Walter Matthau hier. Tja, dat gebeurt er wanneer een acteur gecast wordt voor een rol die hem op het lijf is geschreven, met een goed geschreven en hecht geconstrueerd script, onder een regie van een vakman die alles weet van tempo en timing, en met een tegenspeler op het toppunt van zijn kunnen in een eveneens uitermate geschikte rol.
        Mooie anekdote: "Matthau asked Lemmon why he took the costarring role when all he'd be doing was feeding him straight lines, and Lemmon said, 'It was about time somebody fed you some decent lines.' " (Vijf later zou Lemmon Matthau regisseren in Kotch, waarvoor Matthau eveneens een Oscarnominatie zou krijgen.)