Ginger e Fred (1986)

Een vormloze film, die een mislukte poging doet om de consumptiemaatschappij te bekritiseren (ondertussen behoorlijk uitgemolken, maar toen waarschijnlijk nog wél origineel). Het rariteitenkabinet dat veelal aanwezig is in Fellini's films is ook hier weer volop te bewonderen, maar de film in zijn geheel is toch erg teleurstellend. 2*

Aardige film van Fellini, maar net niet meer dan dat.

Inderdaad een satire op de televisiewereld, die toendertijd de eens glamoreuze cinema kwam vervangen als het ultieme entertainment. Meer nog is het een nostalgische reis, een ode aan het verleden en aan vroegere sterren.

Een van de meest toegankelijke, rechtlijnige films van Fellini. Ditmaal geen heen en weer tussen droom en realiteit, maar een simpel, redelijk verhaaltje. Wel een warme, liefdevolle film.

Weer de nodige rariteiten, die ditmaal het hotel en de tv-show bevolken. De eindscene is fraai en hoopvol.

Ginger e Fred kan best boeien, maar het is voor mij een van de minste Fellini's. Niet zozeer de rechtlijnige structuur zorgt daarvoor, maar vooral de beelden. De poëtische, dromerige beelden uit zijn andere (latere) films zijn hier geheel verdwenen (geen neerdwarrelende sneeuwvlokjes, wind die zich door nauwe Via's kronkelt, etcetera), zodat slechts een "normale" jaren-tachtig film overblijft. Best jammer.

Deze film is vooral interessant voor wie echt alles van Fellini wil zien, denk ik. Toch kan ik de mensen die een onbekendere Fellini willen zien, eerder aanraden om Roma, Giulietta Degli Spiriti of La Città Delle Donne te kijken. Die zijn veel dromeriger en sfeervoller.

Best aardig, maar (voor mij) een van de minste films van Fellini.

Erg leuke komedie, de dialogen die geen betrekking hebben op de hoofdpersonages zijn fantastisch. Ik houd wel van de meer chaotischere Fellini's. Wie Amarcord geweldig vond zal hier ook van kunnen genieten (Hetzij in iets mindere mate).

Tja, wat te zeggen van deze latere Fellini?

Op een simpele manier is het allemaal weer ontzettend charmant in beeld gebracht. Neem nou alleen al de manier waarop Guilietta Masina er vaak nogal verloren bijloopt tussen al die krankzinnige personages. Prachtig om te zien gewoon hoe Fellini de vertwijfeling van haar personage weet te vangen.

Op visueel vlak ziet het er in tegenstelling tot E La Nava en ook Satyricon erg gelikt uit. Geen vage en doffe kleuren, maar felle, heldere kleuren die mooi met elkaar contrasteren. Vooral ten tijden van de voorbereiding op de tv - show en de show zelf. Veel paars, roze en beige achtige tinten. Muzikaal een beetje van hetzelfde, maar de pianostukjes gaven mij weer gelijk zo authentiek, nostalgisch ' dit is een Fellini film ' gevoel.

Ik had er niet veel van verwacht, maar ik heb mij weer eens laten verrassen door ' Grande Maestro Fellini '. Hoewel het geheel wat minder dromerig aandoet, zorgen de personages voor genoeg vertier en bevat de film veel knipogen naar zijn andere films. Geweldig zijn die motorrijders die in rondjes op het gazon van de disco blijven rijden en die arrogante dwergen. Lekker chaotisch ook: Masina die een verkeerde pruik krijgt toegewezen, het inzoomen op een verklede kat die spontaan een miauw! op de camera afvuurt. Helemaal mijn humor. Verder een stevige aanrader voor Woody Allen fans aangezien een van de figuren die deelneemt aan de tv show niemand minder dan Woody Allen is. Natuurlijk niet de echte, maar hij lijkt soms sprekend. 4*

Ik dacht altijd dat "Amarcord" Fellini's absolute meesterwerk was. "Ginger E Fred" vind ik zo mogelijk nog beter. Het is naar mijn mening Fellini's meest constant verbluffende film, waarin prachtig geacteerd wordt (vooral door de briljante Mastroianni). En wat een finale! Een van de beste films van de jaren tachtig.

Erg leuk inderdaad dat er ook een Woody Allen 'dubbelganger' in de film zit. Woody imiteerde eerder al Fellini's "8 1/2" in "Stardust Memories" (1980).

Ik had eigenlijk niet zoveel verwacht van deze film, maar hij viel me nogal mee.

Toegegeven: het is een film van een oude man in de herfst van zijn carriere. Het interessante is dat Fellini dat zelf maar al te goed weet. De film gaat over leven in een maatschappij waar je niet meer thuisvoelt. Waar TV theater en film heeft ingehaald en die te snel en te consumptief is geworden.

Verre van gewoon, maar voor een Fellini tamelijk rechtlijnig qua verhaal. Wel zijn verhaal en de mogelijkheid voor Fellini om zijn gekke ideeën uit te voeren erg mooi in evenwicht en is het een grote plus om Mastroianni en Masina, met hun lange acteergeschiedenissen in deze rollen te zien. Een jaar of tien na deze film waren ze alledrie dood.

Bijna jammer dat Fellini hierna nog twee films maakte (die ik geen van beiden heb gezien), want hoewel diet niet op het niveau van zijn allerbeste films zit, was dit een mooi, gevoelig einde van Fellini's carriere geweest.

Dik 3.5*

Nou het was helemaal niet bijna jammer. Het ís jammer. Die twee latere waren allebei zwak. Je hebt helemaal gelijk dat dit het perfecte einde zou zijn geweest. Mijn advies: sla die andere twee maar over!

Warme film door Guilietta Masia.

Ginger kon ik wel appreciëren. Het naïeve personage in de harde wereld van de showbizz wekt medeleven en enig medelijden op. Uiterst sympathiek neergezet door Guilietta Masia. Fred vond ik meer afstandelijker en koud al speelde Marcello Mastroianni dit zeer goed.

De satire en kritiek die in de film zit liet me toch een beetje leeg. Je hebt wel medelijden met het hoofdpersonage maar vond van die ingrediënten te weinig aanwezig.

Wat me is bijgebleven van deze film is de heerlijke muziek. Niet meteen mijn genre maar het is mooi en het werkt goed samen met de beelden. Het decor op het einde vond ik ook prachtig met al de felle lichten.

Eerste aanraking met Fellini is niet in het water gevallen, verre van maar het kon beter.

***

Schitterend geacteerde en hartverwarmende film, minder wrang en bizar dan gewoonlijk, met haast zachtaardige humor... Ik zag de film als Fellini's ontroerende epiloog...

Mooi hoe Fellini hier meerdere elementen die hem na aan het hart liggen verenigt: een satire op de oppervlakkigheid van de televisie, een fraaie verzameling van dubbelgangers, lilliputters en bodybuilders, en een ontroerend portret van een oud showpaar (zíj nog altijd op haar zondagse best, híj enigszins verlopen) dat er in slaagt om nog één keer alles uit de kast te halen. Als dit een Amerikaanse film was geweest hadden Masina en Mastroianni ongetwijfeld op z'n minst nomináties voor een Oscar gescoord, wàt een prachtige rollen. Leuk overigens om de acteur die de "showmaster" speelt terug te zien: Franco Fabrizi speelde ook al Fausto, de hartenbrekende rokkenjager in Fellini's I vitelloni uit 1953, een vaste waarde in mijn persoonlijke film-top-10.

Dit zou inderdaad een geweldige afsluiter van het oeuvre van Fellini zijn geweest. Ik heb de films die later zijn gemaakt nog niet gezien, maar Ginger e Fred heeft iets nostalgisch.

We worden allemaal ouder en elke nieuwe generatie is weer moderner dan de vorige. Dat gebeurt hier ook met Ginger en Fred. Geweldige rollen trouwens van Giulietta Masina en Marcello Mastroianni, twee klasbakken uit de Italiaanse filmgeschiedenis.

Tussendoor zitten er weer leuke originele vondsten in, met grappige personages, situaties en leuke settings, zoals Fellini dat in het verleden ook vaker heeft laten zien. Het tempo is heerlijk rustig en aangenaam, evenals die bijpassende soundtrack. Hoogtepunt is het prachtige einde, dat zelfs voor lichte ontroering weet te zorgen.

Ja, ik vond dit best wel mooi om te zien.

4,0*

Profetische woorden, die laatste twee zijn allebei inderdaad maar matig.

Ik wil ze nog wel zien, maar het heeft voorlopig nog geen haast. Zeker niet na deze bevestiging van jou kant.

De voorbereidingen tot het optreden leken me nogal breed uitgesmeerd. Akkoord, dit is Fellini en hij houdt van veel kleurrijke, liefst, bizarre personages, die er op los tateren, de ene al minder zinnig dan de andere, maar, en dat zal wel de opzet geweest zijn, in zijn geheel als satire op de wijze waarop de consumptiemaatschappij eigenlijk wordt geleefd en geleid.

Giullietta Masina en Mastroianni (een pluim voor het grimeerwerk) zijn fabuleus in een film die toch ook de muziek die de echte Fred en Ginger gebruikten in hun dansnummers, niet verwaarloost : "The Continental", "Let's face the Music", "Cheek to cheek"...Vond dat gedeelte van de film toch ook wel een verademing.

Ginger e Fred geeft een satirische kijk op de commerciële televisiewereld waarbij oude gloriën uit de theater- en musicalwereld steeds moeilijker aan de bak komen, of het moest in een pompleuze variétéshow zijn.

Visueel zeker de moeite en vooral het eindgedeelte springt in het oog met zijn mooie decors, mooie kostumering, vele make-up en diverse personages. De show zelf van Ginger é Fred was het hoogtepunt van de film, alleen jammer dat we er zo lang moesten op wachten. Masina en Mastroianni, die als ‘Ginger’ en ‘Fred’ zorgen tussendoor ook voor voldoende afleiding. Mooie sfeersetting ook naar vervlogen nostalgische tijden.