Angela's Ashes (1999)

Weet iemand waar je deze film goedkoop kan kopen?

De muziek is in ieder geval mooi en de film lijkt me van hetzelfde maar ik moet hem nog altijd zien (helaas) dus weet iemand wat?

Witte boekenmarkt....Heb ik hem ook vandaan..5 euro!!!!!

Witte Boekenmarkt? Nog nooit van gehoord.

En als ik er heen zou gaan, zou ik het niet in mijn hoofd halen om te vragen of ze een film hebben, snap je... boeken...

Ik heb hem 2 jaar geleden gevonden in de fnac te leuven (belgië), voor 5 euro.

Zeer goede film, die je echt kan raken!! Verdiend een top 100 notering hier!!

Heel veel gevoel wat toch nooit overdreven of nep lijkt. Dit is echt zo'n film die je dagen later nog bijblijft!

We hebben deze film bij aardrijkskunde gekeken. Ontroerende en goed geacteerde film.

3,5*

Zeer indringende en prachtig gespeelde film met een lange speelduur als enig minpuntje.

Sterke film met goede vertolkingen, vooral de drie jonge acteurs die Frank spelen.

Ook visueel gezien zit de film erg goed in elkaar.

De speelduur was iets te lang naar mijn mening en ondanks alle ellende die je voorgeschoteld krijgt, grijpt ie me niet echt naar de strot.

Ik had ook op het einde nog wat toelichting verwacht over het latere leven van Frank ( hij heeft ongeveer dertig jaar als leraar engels gewerkt) of hoe het zijn familie vergaan is, maar dat kwam niet aan de orde.

Ondanks dat toch zeer de moeite waard, aanrader!

Ik vond dit een zeer indringende en goed gemaakte film, met goede dialogen, sterke vertolkingen en een steengoede cast.

ook de kinderen spelen met een echte naturel. Héél goed, ik had dit niet onmiddellijk verwacht, ben blij verrast.

Wat een ellende kan een mens verdragen. Vond de duur van de film wat lang. Had van mij wel in anderhalf uur verteld mogen worden. Ik was niet zo stuk van Angela's acteerprestatie. Ze kwam niet echt sterk naar voren in haar rol, jammer.

Eindelijk gezien!

Prachtige film met een goede Cast.
Mooi boek en de film is ook erg goed, Alan Parker heeft zichzelf overtroffen door dit neer te zetten. De scenes waren erg goed en liepen goed in elkaar over. De muziek van John Williams maakte deze film 1 mooi en dramatisch geheel. Ook een mooi einde met die ondergaande zon, het vrijheidsbeeld en de muziek van Williams. Genoten heb ik met een hoofdletter G.

Ik kwam doodmoe van een barbeque af, rolde om half 1 de film in en al snel zat ik in het verhaal. Tot kwart voor 2 heb ik geboeid zitten kijken naar deze mooie film, en dat wil wat zeggen. 4*

Geweldige film!! Je wilt niet met ze ruilen.......maar je wordt er wel helemaal in gezogen, ik bleef nieuwsgierig wat er ging komen. Heel goed geacteerd en je kon de po thuis ruiken.............Aanrader!!

Amerikaans-Ierse schrijver Frank McCourt overleden

De Amerikaans-Ierse schrijver Frank McCourt is zondagmiddag 19 juli 2009 in een verpleegtehuis in Manhattan overleden. Hij was 78 en leed aan de gevolgen van een hersenvliesontsteking. Ook had hij huidkanker. Dat heeft zijn broer Malachy McCourt maandag gezegd.

McCourt genoot zijn bekendheid door 'Angela's ashes', herinneringen aan zijn jeugd in het Ierse Limerick. De in 1996 gepubliceerde roman was een bestseller en leverde hem een Pulitzer Prize op.

Pfff,wat een narigheid en ellende allemaal zeg.Wel hele mooie film met goeie acteurs.Ik vond vooral de kleine frank heel goed spelen!3,5*

Superfilm!!

Prima drama dat lekker wegkijkt, goed gemaakt, acteren was ook goed.

Prachtfilm! Dit zijn nou interessante biopics! Tenminste niet een of andere nitwit die het lukt om met wat vaardigheden een populaire communitywebsite op te zetten, maar iemand die echt wat te zeggen heeft, die écht iets meegemaakt heeft. De setting daarbij mag ook gerust uniek genoemd worden. Terwijl Ierland leegstroomt, zijn er zowaar mensen die door pure armoede maar terugkeren naar Ierland. Ik kan het me wel voorstellen dat ze met de nek aangekeken worden, al vind ik het niet terecht.

Angela’s Ashes gaat over Frank McCourt die, door slechte gewoontes van zijn vader, te maken krijgt met bittere armoede in zijn jeugd. Iets wat we tegenwoordig niet kennen. Tegenwoordig ben je al arm wanneer je het moet doen met een versleten oude telefoon, geen A-merken kan kopen en niet kan uitgaan. Kijk vooral eens Angela’s Ashes, waar in de jaren dertig armoede betekende waarin je gewoon geen cent te makken had, dus niet of nauwelijks te eten hebt, dreiging met uitzetting uit je woning de dagelijkse realiteit had en slechte (of geen) kleding had. Alan Parker weet het perfect neer te zetten in een ongelooflijk mistroostig Limerick. Je ziet taferelen waar we ons nu op vakantie in verre bestemmingen over kunnen schamen.

De film is een ontroerend portret van een familie, waarbij de armoedefactor vooral te wijten is aan een goedzak van een vader die de verantwoordelijkheid niet aan kan en zo zijn hele gezin in zijn ondergang meesleurt, terwijl hij iedere cent verzuipt in de kroeg. Angela’s Ashes is pure blues in een keltische setting. Tussendoor doen zich wel kansen voor, maar dat voltrekt zich op mensonterende wijze. Schrik niet van de lange speelduur, want die wordt volledig gebruikt om de situatie bijzonder goed uit te leggen. We krijgen te zien hoe instanties met de situatie van de familie McCourt omspringt, maar zien ook wat van de politieke situatie (Ierland is verscheurd en verbitterd in die jaren), de kerk, de kroeg en een handvol bijzondere personen van Limerick. Het is een erg tragische, maar ongelooflijk mooie film. Het acteerwerk is fantastisch. Absoluut de moeite waard!

Aangrijpende verfilming door Alan Parker van de prachtige autobiografie van de Amerikaanse schrijver Frank McCourt over zijn rampzalige jeugdjaren in Limerick. De onvoorstelbare armoede en doffe ellende in een Ierse arbeiderswijk tijdens de depressiejaren wordt wellicht nog het best geïllustreerd door het feit dat het tijdens nagenoeg heel de film pijpenstelen regent. Je wordt er ondanks de muziek van John Williams niet vrolijk van.

Schitterende rol van Emily Watson, die conform de Ierse volksaard, een lach en een traan vrijwel naadloos in elkaar kan laten overgaan. Film is zeker zo goed als Parker’s al even sublieme The Commitments (1991).

Ellende en nog eens ellende is het verhaal van deze film, aangrijpende beelden en het lijkt wel of het constant regent in Limerick.......daarbij ook nog een waardeloze vader...3,5

Ik heb het indrukwekkende boek een aantal jaren geleden gelezen en had sindsdien eigenlijk al veel interesse in de film. Na het zien van The Commitments had ik ook alle vertrouwen in regisseur Alan Parker om dit verhaal naar het witte doek te vertalen.

Zoals ik al hoopte, blijkt dit een waardige verfilming. Zelden een film gezien waar pure armoede zo treffend naar voren komt als in Angela's Ashes. Je voelt de kou en ruikt de stank bijna, maar realiseert je al gauw dat je de film zit te kijken terwijl je er warmpjes bij zit. Dat dit daadwerkelijk de realiteit was in Ierland omstreeks de jaren 30, en tegenwoordig in andere werelddelen nog steeds aan de orde van de dag is, is haast ondenkbaar. Zeer aangrijpend om te zien hoe de jonge kinderen één voor één het loodje leggen en hoe vader McCourt het gewoon niet kan opbrengen om zijn gezin te onderhouden. Enerzijds heb je een gruwelijke hekel aan hem, maar de situatie is anderzijds dusdanig uitzichtloos en ellendig dat je ook nog met hem meeleeft. Dergelijke tegenstrijdige gevoelens kom je zelden tegen bij personages, maar dit zijn dan ook geen personages maar echte mensen. Ondanks dat ik zowel Robert Carlyle als Emily Watson vaker aan het werk heb gezien, stond ik er totaal niet meer bij stil dat ik naar twee bekende acteurs zat te kijken. Subliem acteerwerk! Ook de jonge cast doet het goed, inclusief de drie acteurs die gestalte geven aan Frank.

Waar de film vooral goed in slaagt is het schetsen van een treffend tijdsbeeld. De sfeer is ontzettend mistroostig en grauw. Dat wordt benadrukt door de constante heftige regenval en de wederom voortreffelijke score van John Williams. Qua decors en aankleding is werkelijk overal aan gedacht om de situatie zo realistisch mogelijk in beeld te brengen en daar slaagt de film dan ook met vlag en wimpel in. Ondanks alle ellende zijn er ook enkele momentjes waar je als kijker haast geen lach kunt onderdrukken. Sommige elementen worden met humor gebracht; iets dat ik me ook nog van het boek herinner. Maar dit is natuurlijk absoluut geen komedie en met name de talloze heftige momenten blijven beklijven. Zo'n moment dat ook Frank de kroeg in gaat, ladderzat thuiskomt en tegen zijn moeder uitvalt komt binnen.

Het lange speelduur is geen enkel probleem, want elke minuut wordt benut. Ik zou tenminste geen scène kunnen opnoemen die overbodig voelt. De film is dan ook een mooi totaalplaatje: eigenlijk klopt alles wel. Verre van een prettige zit, maar het is een verhaal dat het verdient om verteld te worden en het wordt dusdanig goed uitgevoerd dat ik zeker kan zeggen dat ik onder de indruk was na afloop.

4*

Jesus, what a family!

Toch ook al weer 20 jaar geleden dat ik het boek aanschafte en dat praktisch verslond. Wat een ellende, en zo levendig geschreven. Een boek overigens dat mijn vader ook wel eens geprobeerd heeft te lezen maar iedere keer dat hij er in bezig was buiten zinnen werd van woede bij de streken Malachy Senior, een waardeloze kerel brieste hij dan, waar geen woord aan gelogen is. De film zien duurde destijds, afhankelijk van de tv iets langer, net als een hernieuwde kijk aangezien het wachten was op een exemplaar tegenkomen bij de kringloop wat dan een aantal weken terug toch eindelijk lukte.

Waar te beginnen bij deze geweldige film. Het verhaal moge bekend zijn, een familie die ten tijde van de 'Grote Depressie' terugtrekt van Amerika naar Ierland Limerick. Een keuze die schroot om oud ijzer blijkt, van de hutjemutje flats in New York naar de slums in Ierland, werk in beide gevallen niet voorhanden, een arrogante, armoedige en alcoholistische vader wel die veel tegenstand oproept en de kansen niet beter maakt. In deze roerige tijd verliest het gezin veel kinderen, word de oudste van het stel vooral gevolgd en worden er toch nog weer nieuwe kinderen geproduceerd onder het motto 'wel neuken maar niet vreten'.

Opvallen en scoren doet de film met zijn mooie stijl in grijze en blauwe kleuren die de kilheid van het bestaan en het vochtige Limerick extra kracht bijzet. De mensen waren zelden droog of warm lijkt het. De soundtrack, Williams, mag ook voor een keer genoemd worden als prima en vooral het fraaie Miserere Mei doet mij altijd erg goed te horen. Ook erg mooi de mooie diepe stem met accent van Andrew Bennett die als narrator aantreedt. Wat verder vooral opvalt is toch de prachtige sfeer die uitermate sober, hard en triest gebracht wordt, wat een armoede, toch wordt er ook op fijne wijze met humor gespeeld zoals grootmoeder die verschrikt reageert na het overgeven na de eerste communie dat God nu in haar tuin ligt en niet weet wat nu te doen. Kostelijk! Interessant te zien is een dergelijke gewoonte als het water voor de rouwstoet neergooien, iemand enig idee? Interessant is ook de moderne priester die geen angst predikt maar Francis geruststelt over zonden en wat Theresa betreft. Prima is trouwens de gehele cast. De acteurs die Francis in alle leeftijden spelen zijn uitstekend, leuk te zien is McLyn die in Father Ted de geschifte huishoudster speelt, Conlon is kort maar het noemen nog wel waard net als Emily Watson om qua acteurs tenslotte te eindigen bij Robert Carlyle die de drankzuchtige vader geweldig neerzet. Toch echt wel een tijdje Carlyle niet kunnen zien zonder hem te hekelen vanwege deze rol.

Zijn er dan geen slechte punten? Toch wel. Zo duurt de film echt een beetje te lang ook al is die tijd gewoon nodig voor de lengte van het boek en diens vertelling. Het is een feit dat je alle ellende op een gegeven moment wel een beetje gezien hebt en eerder afstompt en afvlakt dan dat het nog een extra laag toevoegt. Maar dat is dan toch het enige en blinkt de film uit in een sfeervol hard en kil beeld van een jeugd in Ierland. Al met al dus een uitstekende film!

“ Worse than the ordinary miserable childhood is the miserable Irish childhood. And worse still is the miserable Irish Catholic childhood”.

Met deze woorden leidt regisseur Alan Parker zijn film in. Zijn film is de adaptie van de gelijknamige autobiografische roman van Frank McCourt die een verbijsterende inkijk in de Ierse kinderziel van de jaren 30 beschrijft. Prachtboek. Prachtfilm.

Film en boek verhalen van een voortdurende strijd om te overleven in de malaise van werkloosheid, armoede en de aanverwante uitwassen daarvan. Denk aan (huiselijk)geweld, criminaliteit en alcoholmisbruik. Parker volgt met zijn film het boek op de voet. De film is een uitgesproken kroniek van treurnis en ellende.

De setting is het stadje Limerick in Ierland en dat stadje biedt een miserabele aanblik. De huizen gammel. De straten smerig en ondergelopen door de bijna continue regenval. De mensen creperend van de honger. De vochtige schurftige leefomstandigheden zijn een aanslag op hun lijfelijke en geestelijke gesteldheid. Hoe kun je in het aangezicht van deze mensonwaardige omstandigheden niet de moed opgeven. Hoe jammerlijk de omstandigheden ook zijn, de personages verliezen zich niet in jammerklachten. Ze berusten.

Misschien is het wel een kwestie van mentaliteit. Hoofdpersonage Frank en het getroebleerde gezin waaruit hij voortkomt hebben ook weinig keus. Na de zoveelste teleurstelling staat men voor de zoveelste keer weer op, bijt men door en overleeft men verder. Steeds maar weer. De omstandigheden veranderen niet. Armoe, kou en smerigheid blijven. Hopeloosheid, ellende en een mager toekomstperspectief zijn vaste metgezellen.

Soms is het moeilijk om het verschil te zien tussen het huis waarin het gezin woont en het openbare toilet verderop in de straat. Zo erg is het soms. Regisseur Alan Parker hoedt zich gelukkig voor sensationeel aangezette emotionele toestanden met de bedoeling de kijker op Hollywoodachtige wijze te ontroeren. Parker blijft behoedzaam documenteren en vertelt het verhaal zonder valse sentimentele oprispingen. Die nuchtere vertelwijze is indringend en tastbaar genoeg om de kijker in zijn gemoed te treffen. De strijd tegen de armoe, tegen de arrogantie van de gegoede burgerij en tegen de neerbuigendheid van de kerk is levensecht en doen je bloed koken.

Onder alle drek openbaart zich een waarlijk empathische kijkervaring, waarin de personages pogen hun eigenwaarde te behouden en de sterke verbintenis van familiebloed altijd weer komt bovendrijven. Angela’s Ashes is een prachtfilm met krachtig acteerwerk. Een film die de kijker een sfeervolle blik gunt in de Ierse ziel. En een film die dat gevoel niet goedkoop benut om tranen te laten vloeien maar het gevoel gewoon zonder manipulatieve middelen voor zich laat spreken.

Prachtfilm.

Miserie van begin tot einde, maar echt heel prachtig in beeld gebracht! Films van Alan Parker altijd de moeite. Vertolking van Emily Watson weer heel erg fragiel, zoals we van haar gewend zijn, klasse äctrice!!

Film geeft een heel realistisch beeld van Ierland tijdens dertiger jaren van vorige eeuw. Gewoonweg mooi!!!

Verfilming van een Pulitzer winnaar. Een autobiografisch drama over wat het betekent om in schrijnende mensonterende armoede op te groeien. De taferelen die hier voorgeschoteld worden hebben altijd bestaan maar het doet me toch wat als ik er met de neus op gedrukt wordt. Kindsterfte, longziekten, sociale uitsluiting, honger, werkloosheid, de macht van de kerk... De kleine Frankie McCourt maakte het allemaal mee...

Meeslepende film, met een stijl die me wat aan Italiaanse neorealistische klassiekers deed denken. Droevig verhaal, maar toch niet melodramatisch of inspelend op sentiment. Er is nog wat plaats voor een streepje humor. Zo heb ik het nog het liefst. Een film waar ik met open mond bleef naar kijken. Een uitermate sterke regie en top geacteerd, ook door de jongeren.