Good (2008)

Een film waar niet al te veel aandacht aan de details is besteed, en dat is jammer. Ik vond het daardoor af en toe onrealistisch overkomen. Beetje geforceerde film. Het verhaal van het liedje in z'n hoofd voegt eigenlijk niets toe, en vond ik zelfs verstorend voor de film.

Op zich is het verhaal wat de film vertelt wel interessant en het bezichtigen waard, maar de film had beter gekund.

Matige film over hoe academici meegesleurd werden door de ideologie van Nazi-Duitsland. Een van de problemen is dat de hele film Engels gesproken is. Wanneer een van de hoofdpersonages dan ook nog een dialect meebrengt (Jodie Whittaker) wordt het er niet beter op. Viggo Mortensen en Jason Isaacs doen hun best, maar kunnen deze film niet redden.

Jammer, want het thema is best interessant.

Ongetwijfeld met de beste bedoelingen gemaakt, maar tamelijk voorspelbaar. Alleen Jason Isaacs (tevens één van de executive producers, en ook in het echt Joods, dus de materie zal hem extra hebben aangesproken) maakt het meeste van zijn mogelijkheden als "de Joodse vriend". Viggo Mortensen zelf speelt misschien wel iets té onderkoeld.

Bovendien zitten er veel gaten in het verhaal. Zo moeten we de scheiding tussen Mortensen en zijn vrouw opeens zijdelings vernemen (als hij zijn ex-schoonvader op een receptie ontmoet), en je zou verwachten dat je iets zó belangrijks toch wel in een scène uitgebeeld krijgt, maar nu is het net of die scène gesneuveld is bij het schrijven of het monteren – en als je je gaat afvragen waarom er een gat in de plot zit word je dus duidelijk op een storende wijze afgeleid en zit je niet echt "in" de film.

Het sloteffect vind ik wel mooi : Mortensen denkt de hele film door dat mensen uit zijn omgeving aan het zingen zijn, maar dat is dan inbeelding, en in het vernietigingskamp hoort hij Joden dat lied ècht zingen, en hij beseft : "Dit is de werkelijkheid" – net zoals ook zijn hoop dat het allemaal wel mee zou vallen" niet de werkelijkheid was. Aardige metafoor, en een verrassing die ik niet zag aankomen. Maar dan eindigt de film opeens, midden in het kamp, en ik snap wel dat het drama voltooid is omdat de bewustwording van Mortensen getoond is, maar het einde is zó abrupt dat het toch ernstig afbreuk doet aan wat voorafging.

Met Engelse acteurs die Duitsers spelen maar gewoon Engels blijven spreken heb ik nooit zo'n moeite : dat is nou eenmaal de prijs die je betaalt, en als het om een "serieuze" film gaat als deze heb ik er al helemaal geen problemen mee.
 

Matige film met een prima acterende Mortensen, maar het verhaal komt maar niet echt op gang, lijkt ook niet te weten waar het precies naar toe wil en als dan het einde komt en je krijgt eindelijk antwoorden is de film in een keer voorbij. Gekeken vanaf Blu Ray, gekocht voor € 2,50 bij de MM. 2*

Het door Vicente Amorim geregisseerde Good (2008) is gebaseerd op het gelijknamige succesvolle toneelstuk van Cecil Philip Taylor uit 1981. Waarin hoofdpersoon John Halder, een Duitse literatuurprofessor, zich langzaam maar zeker tot in de hoogste regionen van de nazi-organisatie wordt gezogen. Hij staat niet bepaald achter de politieke ideeën van de nationaal-socialisten, maar hij lijkt niet in te (willen) zien dat ze echt een gevaar zouden kunnen worden. Vooral voor zijn Joodse vriend Maurice (Jason Isaacs), en waarvan hij het dan ook nalaat om hem te helpen. Het klinkt als uiterst boeiend maar helaas walsen de filmmakers in telegramstijl door de thema’s heen en is verdere subtiliteit ver te zoeken. Ook Viggo Mortensen lijkt aan het slaapwandelen te zijn in de film en weet de kijker niet goed mee te krijgen in zijn belevingswereld. Er zijn teveel saaie, ongeïnspireerde momenten en helaas te weinig interessante elementen in de film. Al zijn ze er gelukkig wel! Daarnaast kan ik me gewoon niet voorstellen dat een intellectueel als Halder niet door kan hebben wat voor een verschrikkelijk drama, en hier zelfs onderdeel van uit maakt, zonder hier überhaupt geen weet van blijkt te hebben. Het camera en acteerwerk zijn verder zeer degelijk en de Engelse taal, waar Duits de voertaal hoort te zijn, stoort echter maar weinig als je eenmaal in de film zit en het feit geaccepteerd hebt. Helaas voelt de film als een gemiste kans.

Ik vond Mortensen eigenlijk maar matig spelen in dit in potentie boeiend verhaal maar in de uitvoering nogal matig .
Die jump naar 1942 ineens is nogal abrupt en de geloofwaardigheid dat hij pas in het kamp doorheeft hoe erg het is na alles wat hij gezien heeft komt weinig geloofwaardig over .
Alles in het engels gesproken is verder ook een pluspunt maar goed .

Mocht deze film bevrijd zijn van de geschiedkundige fouten én in het Duits zijn, hij zou zovele malen beter zijn.

Maar nu blijf ik bij mijn eerste mening...

Een film waar ik toch iets meer van verwachte, al was het maar vanwege de aanwezigheid van Mortensen. Maar waar ik dit karakter en diens geschiedenis vooraf niet kende heb ik niet de indruk dat ik iets mis en heb ik ook absoluut niet trek om me er na de tijd nog in te verdiepen.

Tja, wat is überhaupt de insteek van deze film geweest? Waarschijnlijk het beeld van de gewone man, geen intenties tot welke vorm van kwaad, niet zwaar uitgesproken maar ook zeker geen voorstander van de Nazi partij, zelfs met joodse vrienden, om vervolgens via een omweg toch onderdeel te worden van wat er allemaal heeft gespeeld. Hoe dan vragen mensen zich dan af...nou, zo dus. Maar dat wisten we toch wel...? Uiteraard blijft het interessant om dergelijk mechanismes aan het werk te zien.

Maar waarom dan in Godsnaam zo'n slapzak als Halder? Wat een afschuwelijk oninteressant figuur met die kutkinderen van hem en een vrouw en moeder om stapelgek van te worden. Het valt hem nog te prijzen dat hij die studente weet te schaken maar daar is ook alles mee gezegd. Wat een padvinder, wat een sul, hoe hij dat met dat treinkaartje ook aanpakt is te stom voor woorden. Waarom vraag je om een retour? Verschrikkelijk dom! Dan de terugkeer van dat liedje, iets dat uit te staan heeft met het einde maar echt boeien doet het me dan allang niet meer. Dan de constant terugkerende discussie tussen Halder en Maurice, meerdere malen komt het tot een uitbarsting waarop John spijt betuigt en uitlegt hoe de vork in steel zit, waarop Maurice soort van vergeeft en het afsluit om anderhalve zin later weer op zijn achterste poten te staan met een kwaad gezicht. En dat meerdere keren. Tsja...

Als er dan pluspunten zijn dan is dat toch wel Isaacs die het beste er van maakt. En het einde in het kamp wordt best aardig gebracht. Maar het is to little to late in een film gedomineerd door een saai karakter. Daarom wat mij betreft ook geen voldoende.