You Can Count on Me (2000)

Dat geloof ik hoor Soom, en we hebben niet dezelfde smaak, maar het is wel degelijk zo dat er er bij veel mensen films zijn die je op je twintigste nog niet kon waarderen en later wel, simpelweg omdat je meer levenservaring hebt opgedaan en dingen niet eens zozeer beter begrijpt, maar meer kunt voelen. Inleving if you will. Of dat voor deze geldt weet ik niet, maar ik acht de kans aanwezig. Maar ja, we gaan er niet achter komen

Prima debuut van de mij tot voor kort onbekende Lonergan, die nu in de spotlights staat met zijn nieuwste film Manchester by the Sea. Het type film dat men wel acteursfilm placht te noemen, prettig low-key, met geloofwaardige en vermakelijke dialogen, natuurlijk spel van de hoofdpersonen en vaak behoorlijk grappig. En, niet onbelangrijk, geen geforceerd happy end of grand finale, waarmee ik weet niet hoeveel Amerikaanse films verpest worden. Linney was goed, maar met name Ruffalo viel in positieve zin op, meer dan in Spotlight waarmee hij een van zijn Oscar-nominaties verdiende.

Na maandag Manchester by the Sea (2016) te hebben gezien meteen maar doorgezet en gisteren ook deze van dezelfde regisseur bekeken. Er zijn veel gelijkenissen tussen deze twee films. Veel ideeën voor Manchester lijken wel met deze film te zijn opgedaan. You Can Count on Me is een heel sterk regiedebuut geworden. In beide films spelen een oom en een kind met een afwezige ouder een belangrijke rol. In Manchester krijgt de oom de voogdij over het kind, in You Can Count on Me komt de oom bij zijn zus, de moeder van het kind, wonen. In beide films speelt ook een trauma uit het verleden een rol.

You Can Count on Me focust naast de oom-kindrelatie ook op de relatie tussen de oom en zijn zus. Die relatie wordt door de acteurs met veel overtuiging en geloofwaardigheid gebracht. Het zijn twee mooie films die kwalitatief dicht bij elkaar zitten. Het verhaal van de twee films is wel dermate verschillend dat ze prima achter elkaar te bekijken zijn. Van deze regisseur vond ik alleen Margaret (2011) minder geslaagd, daarvan zag ik de 'korte' versie, maar die film had met nogal wat problemen te kampen waardoor het jaren in de archieven bleef en pas later in elkaar gemonteerd werd. You Can Count on Me is heel degelijk. 3,5*

Te Amerikaans. Veel clichés, heel braafjes.

Mensen die een flinke schot onder de reet moeten hebben.

Gaat direct mijn huis uit deze dvd.

Af en toe een beetje overacting van Linney; net iets te dramatisch, net iets teveel bewegen, net iets teveel gezichten trekken,...

En waar ik Macauley Culkin als wijsneus in Home Alone kon aanvaarden, werkt z'n broer hier met zijn veel te vlotte en volwassen antwoorden behoorlijk op mijn zenuwen.

Maar verder is dit een bovengemiddeld US-drama; met een sober, maar realistisch, boeiend en meeslepend verhaal. Zonder te gaan moraliseren, zonder het klassieke slot.

Mark Ruffalo: echt wel heel sterk. Een ook Matthew Broderick: eigenlijk veel te sympathiek om de strenge baas te zijn, maar toch speelt ook hij hier een geweldige rol.

You're fired !

Goeie film over een alleenstaande moeder wiens broer na een lange tijd terugkeert naar hun geboortedorp. Simpelweg een mooi, ingetogen drama met personages die oprecht overkomen. Geen grootse gebeurtenissen, maar de film verveeld geen moment. Uitstekend acteerwerk in dit prima regiedebuut van Kennet Lonergan.

Mooi wat sterk aangezet drama. Zo worden ze echter niet meer gemaakt.