Autumn in New York (2000)

Gisteren gezien. Tja, ik weet niet echt wat ik van deze film moet denken. er was weinig boeiends aan deze film, verhaal was op zich wel goed te volgen, maar het bleef allemaal een beetje oppervlakkig..

Best mooie verdraaiing van het gegeven man met midlife crisis die jongedame schaakt in de liefde. Het voelde bij mij aan als de duistere variant op Pretty Woman. Helaas laat de chemie tussen Gere en Ryder te wensen over en blijft het drama teveel aan de oppervlakte borrelen. Hier had echt meer in gezeten. Maar ik vind jullie toch ook weer wat streng hoor.

Winona prachtig gezicht iemand ? Jo meen je dat ?

Heel lang geleden dat ik deze film heb gezien, maar snap het lage cijfer totaal niet. Kan me herinneren dat de film me erg ontroerde, maar misschien was het jeugdig sentiment Snel eens herzien

Donderdag dus

Helemaal mee eens.

Toch al weer van even geleden dat ik zo'n draak zag. Ik denk dat de laatste twee minuten de film ook niet zullen redden, dus ik begin vast.

Ik weet nog de 'och'en 'aah' toen Winona als talentvol actrice op het verkeerde pad belandde. Een carrière gesmoord in de dop. Nadat ik haar zo'n tien jaar niet zag, denk ik, blijkt dat we destijds gewoon p**p in ons ogen hadden. Want een talentloze miemelkont is ze eigenlijk. Tenenkrommend.

Gere is uiteraard geen spat beter, maar wat JK Simmons hier totaal miscast als dé arts moet is mij helemaal onklaar. Een volkomen hopeloos en zeer slecht gescripte film ook. Dat eerste ongeloofwaardig, totaal van passie ontdane eerste half uur bijvoorbeeld. Bestaan er echt agenten die dat lezen en denken dit zal ik iemand aanbevelen?

Ik wilde oorspronkelijk iets over Sirk posten eigenlijk, maar dat zou heiligschennis zijn. Als Gere in slow motion door een 'glasgordijn' rent is het definitieve fiasco een feit, daar is Sirk boven verheven.

Wat errug. Wat een geldverspilling. Naar Gere kan ik echt niet meer kijken! Ryder werkte op m'n zenuwen. Ach, ik lag maar wat op de bank te puffen met de balkondeur open, lekker die commercials om weer water te halen, te gaan plassen van al dat water enz.

Het is al een hele tijd geleden dat ik deze film gezien heb maar toen vond ik het wel een mooie film. maar ik heb een zwak voor Gere.

ik denk dat ik de film ook eens moet herzien om tot een goeie stemming te komen!

Film viel allemaal nog wel mee, het verhaal had veel beter verfilmd kunnen worden,

nu bleef het allemaal nog aan de oppvervlakte.

Ik heb al veel betere films gezien met Gere, daarom vind ik hem best een goed acteur.

Het verhaal van de 'relatie' tussen hen twee had veel beter uitgespeeld kunnen worden,

nu ging het hem vooral aan het drama, terwijl je aan het begin ook gewoon al kon voorspellen

wat er op het einde met haar gebeurt.

2*

Ik ben waarschijnlijk een van de enigen die dit een goede film vond.

De onmogelijke liefde en de vrienschap vond ik goed gespeeld. Ik heb van dit filmpje genoten voor de 4€ dat ik er voor betaald heb.

Ik heb 'm dan voor €5,- gekocht, al een tijdje terug. Maar tot in tegenstelling van de algemene waardering voor deze hier vind ik dit juist een héérlijke film. Een rustige film met veel fraaie (herfst-)beelden en fraaie ontwikkelingen van een cassanova tot een begripvolle man.

Het is een verhaal, punt. Geen diepere betekenissen maar wel warme voor een stukje naturel emotie. Tot de uitzondering ik behoren zal geef ik deze een vier ster.

Ik snap echt de lage waardering van deze film niet!

De chemie tussen Richard en Winona spat er van af! Zeer mooie film,goed verhaal!

Ik heb deze film al meerdere malen gezien en hij blijft mooi,maar met een helaas triest einde.

Vanavond weer kijken! 4 sterren van mij

Wat stond die hoed toch geweldig bij die witte jurk, stond haar fantastisch die combinatie! :s

Nee, dit is veel. Nu speelt mijn vooroordeel mee dat ik licht onpasselijk word van een oude vent met een jong meisje, maar het blijft een saaie film en het raakte me geen enkel moment. Winona is een schatje om naar te kijken, maar daar blijft het bij.

Wat een draak van een film. Matig spel van Gere en ronduit slecht spel van Winona. Die maniertjes, tenenkrommend; ik moet gewoon wegkijken...

Het enige pluspunt is dat de film heel behoorlijk is geschoten en fraaie beelden van New York laat zien.

Dit is zo'n typische film waarvan ik minstens twee of drie keer stukken voorbij heb zien komen op tv, maar die ik nooit in zijn geheel gezien heb; tot voor enkele weken geleden.

De film wil een onwaarschijnlijk liefdesverhaal vertellen tussen een oudere man en een jongere, zieke vrouw. Op zich geen oneven gegeven, maar het voornaamste probleem waar de film mee te kampen heeft is dat het middenstuk inhoudelijk niks om het lijf heeft. Er gebeurt verdraaid weinig, en wat er gebeurt is eigenlijk constant hetzelfde (ofwel de tortelduifjes hebben het erg gezellig, ofwel er gebeurt iets waardoor de relatie een barst oploopt).

Jammer, want de potentie is er zeker met deze twee acteurs. Het valt echter te zeggen dat ik zowel Gere als Ryder wel eens betere rollen heb zien spelen. Desalniettemin halen ze het niveau van de film wel omhoog, mede door de onderlinge chemie die ik wel oké vond. Het dramagedeelte had wel wat subtieler uitgewerkt gemogen. J.K. Simmons die met zijn muts gooit en de daaropvolgende in slow motion weergegeven reacties... zoiets vergalt eigenlijk de geloofwaardigheid van dat hele moment. Dit terwijl de film even later met de opstijgende vogels wél de juiste snaar weet te raken.

Autumn in New York is verder geen rampzalige film. De lage score hier verbaast me dan ook een beetje. Wat mij betreft doet de film niet veel onder voor het merendeel van dergelijke romantische dramafilms. De film is bovendien mooi geschoten; de stad New York wordt bij vlagen prachtig in beeld gebracht. Al met al een vermakelijke wegkijker, die door een gebrek aan inhoud en overtuiging eigenlijk net de plank misslaat.

2,5*

Autumn in New York

Oversentimenteel en zoetsappig. Je zou er bijna kiespijn van krijgen. Ryder en Gere zijn redelijk, maar de echte chemie ontbreekt. De film wil te graag emoties bij de kijker losmaken, maar bereikt eigenlijk het tegenovergestelde. Het script is erg mager en vooral in het middengedeelte zakt de film aardig in. Als pluspunt moet ik wel zeggen dat de film een mooie sfeer heeft en je moet wel een ijskonijn zijn om helemaal niets te voelen. Te danken aan het spel van vooral Ryder.

Melodrama in het kwadraat...en die vreselijke Ryder...

flauwe film, soms mooi

Eh toch wel een vreemd verhaal, zo'n oude vent met zo'n maagdelijk meisje en natuurlijk is zij degene die z'n hart wint.

Draak van een film.

Ja, ik wou dat ik een jong meisje van 20 was met terminale kanker en een vriend van 60. Zo jaloers, je hebt me volledig door.

In de debuutroman 'Hell' van Lolita Pille gaat het eponomie hoofdpersonage met haar entourage 'Un automne à New York' kijken in de bioscoop op de Champs-Élysées. Iedereen vind het een ontzettende snertfilm, buiten Lydie, "maar dat is dan ook een dom wicht." Ik moet bekennen dat ik het oordeel van Hell volg, streng maar rechtvaardig, Autumn in New York is inderdaad een snertfilm, niveau derderangs stuiverromannetje. Maar toch. Wat een genot moet het zijn om zo'n film als vrijdagavondsblockbuster geprogrammeerd te zien! Een overgestileerde ode aan de New Yorkse upperclass, opulent versierd als een porseleinen bord uit Limoges. Een kleffe romance die volledig leunt op de toenmalige star power van beperkt acteur Richard Gere, een onbegrijpelijk hoog budget van 65 miljoen (nauwelijks minder dan X-Men van datzelfde jaar), maar dat dan verdorie dubbel en dik terug verdienen in zoete box office recettes. Ik zou van vreugde haast in een medley van Variety-jargon willen ontsteken! Domestic sales greenlight ankle Alan Smithee!

Ik kan me zelfs visueel een gigantische billboard van Autumn in New York voor de geest halen, majestueus gedrapeerd op de hoek van de Rue du Colisée aan de Gaumont Champs-Élysées. Het kan echter dat ik mij dit maar verbeeld en dat ik eigenlijk denk aan 'What Happens in Vegas' (bij onze zuiderburen simpelweg bekend als 'Jackpot') met Cameron Diaz en Ashton Kutcher, maar dat maakt het niet minder wonderbaarlijk.

Er waren in het mooie jaar 2000 zeker nog meer nobele pogingen om de klassieke Hollywood weepie te infuseren met een blockbuster bankability, ik denk bv. aan What Women Want. Er zijn vast nog meer voorbeelden, maar ik heb geen zin om ze op te zoeken. Het is toch ergens wel magisch, zo een cultuur van mondiaal massavermaak dat volledig leunt op 'vedettes', blijkbaar genoeg om leeghoofdige Parijse bakvisjes van het 16de arrondissement uit hun paviljoen te lokken en een kaartje te kopen. En hoewel Autumn in New York naar objectieve maatstaven geheel mislukt is, haast unaniem werd neergesabeld door de pers en de veelbelovende carrière van regisseuse Joan Chen prematuur fnuikte en die zich bijgevolg haast gedistantieerd heeft van de prent (die zonder haar medeweten door de studio gerecut werd, ho, ik voel nog een slanguage serenade opborrelen!), is het toch allemaal best amusant te noemen. Het personage van Gere is zogezegd een briljante restaurateur, maar eigenlijk doet hij niet veel meer dan elegant door zijn zaak te flaneren en af en toe eens een salieblaadje te herschikken. Het merendeel van zijn tijd zit hij gewoon in zijn loft te niksen. Ook daar is hij echter productief, zo horen we hem tijdens een telefoongesprek eens fulmineren over een stuk kaas. "Dat was geen parmezaan van Fromans, eerder een pepperino uit Scarsdale!" 'Pepperino' is echter helemaal geen kaassoort. Wat bedoelde hij dan juist? Pecorino of nog iets anders? Zo zie je maar, Autumn in New York blijft in zijn enigma eindeloos fascineren