Closer (2004)

Regisseur Mike Nichols heeft in het begin van zijn carrière een paar prachtige films gemaakt over gespannen relaties: (...) Virginia Woolf, The Graduate. Daarna is het allemaal wat minder geworden. Dat geldt ook voor Closer over twee mannen, die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, zelfs als dat ten koste gaat van de eigen liefdesrelatie. Het is een aartsdonker psychologisch drama met als enige lichtpuntje Natalie Portman. Haar slotscène in de straten van New York is “dazzling”.

Look closer..

Prima drama waarvan het thema wellicht niet heel vernieuwend is, maar juist omdat het zo alledaags is komt het wel sneller binnen. Veel mensen hebben op een bepaald punt in hun leven wel eens met dergelijke relatie problematieken van doen gehad, zij het als direct betrokkenen, of iemand in hun directe omgeving die hiermee te kampen had, waardoor je al sneller een binding met de personages krijgt. Een binding krijgen is sowieso al een stuk gemakkelijker als je je bedenkt dat naast dit feit je cast ook nog eens louter uit grote namen bestaat. Portman, Roberts, Owen en Law sieren dan ook de cover.

Ik heb mij in ieder geval de volle 104 minuten prima weten te vermaken met deze titel. Het toont als het ware de schaduwzijde van de utopie van de perfecte relatie die in veel Hollywood titels neergezet wordt. Het is een zwartgallige, maar tegelijkertijd frisse blik op de schaduwzijde van de relatie en laat dan ook zien dat lang niet overal alles koek en ei hoeft te zijn. De film neemt zijn tijd om dit te tonen in wat langere, uitgesponnen scene's. Hoewel niet iedereen dit zal bekoren, vond ik het een krachtig ingebracht element wat de titel mijns inziens alleen maar sterker maakte. één van de betere drama films, die ik de afgelopen tijd gezien heb.

3,5*

Na het lezen van een paar pagina's van de reacties, vrees ik dat ik alleen maar in herhaling kan vallen: die theatrale dialogen, dat is wat ook voor mij het niveau van de film naar benden haalt.

Het is te gemaakt, te onecht, te kunstmatig om er helemaal te kunnen in opgaan - voor de kijker én voor de acteurs !

Het uptempo waarmee woorden en zinnen afgehaspeld worden maakt er bij momenten een surrealistisch geheel van - en op andere momenten ook weer niet.

Nichols had een keuze moeten maken...

Met plezier naar gekeken, dat wel; maar net iets te vaak haalde de ergernis de bovenhand.

Film die beslist flirt met de tijdsduur in de diverse relaties wat het eigenlijk levendig maakt.

Wat in het sfeervolle intrige beslist belangrijk en ook heel boeiend is zijn de eigenlijk eenvoudige, maar rake dialogen, uitstekend gebracht door een stel "sterren" die perfect hun vak beheersen en waaronder ik toch de palm toeken aan een verbluffend, inteligent en gewiekst overkomende Natalie Portman.

Eigenlijk, ondanks het vaak frivool gedoe, toch eerder een ernstige kijk op wat zou moeten doorgaan als liefdevolle relatie.

Kijker mag zich ook nog even bedenken over "waarheid" en "leugen".

De acteurs presteren top, maar het verhaal kan (mij) moeilijk boeien. Daarom net geen voldoende.

Goede cast, die het ook uitstekend doen.

Maar het is niet mijn genre, kon me amper boeien.

Als je al allergisch bent voor Julia Roberts, het na 20 minuten het gelijk van Kant en Nietzsche in elke seconde voelt zet je hem na 42 minuten af. Wat een draak van een film. Alice inruilen voor die onaantrekkelijke zg :sophisticated Roberts, dan wordt het tijd voor een schop onder je kont, of een goede shrink. Een verhaal over mensen die leeg van binnen zijn en dus ook lege relaties aangaan of 'vulling en Seks zoeken. ( "....het enige wat ik nog voel in het leven is een orgasme..")...Wat nog het meest opvalt en storend is ,dat ik de film stopte , omdat het hopeloos geacteerd is. Een verhaal over Niets, met Niets -acteurs en Niets -dialogen, resultaat Niets....En al die mannen die op Roberts g..len, ik kan je uit de droom helpen: . In een interview vertelde ze zonder blikken of blozen dat ze niets van seks moet hebben, zelfs al grote moeite heeft met zoenscenes in een film. Volkomen frigide dus, en die uitstraling draagt ze elke seconde met zich mee.......

een erg late reactie, maar je snijdt het woord aan wat in de hele film ontbreekt : PASSIE!!! tnx. ( ...en daarom ben ik hem gestopt)....de film is 1 grote leegte.

Clive Owen heeft iets stuitends. Hij speelt hier de sociale hork (die natuurlijk op de keper beschouwd lang niet zo slecht is) en hoewel hij dit op het eerste gezicht met verve doet, gaat het er bij mij moeilijk in. Het is allemaal net iets té. Het moet allemaal heel erg indringend en choquerend overkomen, maar Owen drijft zijn personage op het karikaturale. Dat is jammer, want van hem moet komen. Hij is de troef van regisseur Nichols in dit relationele drama. Dat hij mij niet weet te overtuigen (al moet ik ruiterlijk toegeven dat hij weet te vermaken) haalt dus meteen een flinke hap van mijn waardering voor deze film af. Jammer dat het Nichols niet gelukt is om een bestaanswaardige, moderne versie van zijn Who's afraid of Virginia Woolff, weet af te leveren. Gelukkig kwamen in Charlie's Wilson War drie jaar later zijn onmetelijke talenten beter tot hun recht. Hij gaat niet zo onvergetelijk de pijp uit als Sidney Lumet met zijn Before the devil knows you're dead wist te bewerkstelligen, maar dit slotstuk mag er wezen.

Een film die me toch deed nadenken over dé liefde, over hoe waarheid toch niet altijd een metgezel van de liefde hoeft te zijn ...

Geen top, toch een subtoppertje ( 'tje)

Wat een verschrikkelijke film!

Al die walgelijk zelfingenomen mensen. ??

Je weet 't natuurlijk nooit helemààl zeker, maar: ik denk dat ze maar aan het acteren waren. Daar worden ze tenslotte voor betaald en dat is hun werk.

En als je elke film moet afkeuren waarin (een) onsympathiek(e) personage(s) zit(ten)....

Mag ik zeggen dat ik niet graag kijk naar slechte films met zelfingenomen mensen?

Dat die rollen vertolkt worden door een paar vreselijke Amerikaanse actrices maakt het allemaal nog zelfingenomener.

Goede films met zelfingenomen mensen staan hier natuurlijk van buiten.

Als ik zou zeggen goede film, maar al die zelfingenomen mensen.. Dan zou je een punt hebben.

Uiteraard !!

Maar uit je bericht leidde ik af dat je de personages zelfingenomen vond, en de acteurs zelf; vandaar m'n opmerking.

Excuses voor de interpretatie.

Zou anders betekenen dat ik mijn nummer 1 film slecht zou vinden vanwege onsympathieke hoofdrolspelers?

Daar volg ik je helemaal in !!

De film is uiteraard voorspelbaar, maar wat Mike Nichols presteert zullen weinig andere cineasten kunnen. De spanning tussen de relaties die menigeen zelf ooit eens heeft meegemaakt. De vlucht uit de realiteit, de erotische lading. Het kiezen tussen samen wonen, trouwen of alles los laten en verder gaan. De waarheid of de leugen. Het is een maatschappelijk thema dat een half eeuw geleden zelfs ondenkbaar was. Als het toneelstuk ooit eens speelt ga ik er zeker naartoe.

Redelijk sterke film,vooral Nathalie Portman schitterd als vanouds....3.5 stars.

Goede cast, ongeloofwaardig verhaal, of ik heb echt een supersaai leven...

Ik had wel eens zin in een melige romantische film op vrijdagavond, maar ik kwam bedrogen uit. Dit was zoveel beter! Schitterende, vlijmscherpe dialogen die té goed zijn om realistisch te zijn, maar dat mag de pret niet drukken. Het is tenslotte film.
De openingsscène was meteen grandioos. Daarna bleef heel de film hetzelfde hoge niveau halen.
Ben niet zo'n enorme fan van Julia Roberts, maar de flirt- en versierscène bij die eerste fotosessie met Jude Law was verschroeiende hot stuff. Alle acteurs doen het goed op hun manier.
Het was even wennen aan de onaangekondigde tijdssprongen maar na een tijdje… euh, wende dat wel. Met alle relatiesprongen had ik op een geven moment wel het gevoel naar een Woody Allenfilm zonder Woody te kijken. Maar ik miste hem geenszins, integendeel. Mooie film.

Prima. Alleen jammer dat Julia Roberts gecast was. Law en Portman degelijk, Owen beter maar soms over het randje. Zitten een paar sterke scènes in, vooral de break up scènes . Maar op de een of andere manier kakt het soms ook f in.
Herziening waard.

Deze film kent veel dialoog, wat natuurlijk erg logisch is omdat het een verfilming is van een gelijknamig toneelstuk.

De sterrencast, want zo mag je dat wel noemen met vier grote namen, is overwegend overtuigend, maar toch niet alles kon me bekoren eerlijk gezegd.

Clive Owen gaat richting het einde naar het ongeloofwaardige toe, Jude Law werd er ook niet beter op en bepaalde keuzes die gemaakt werden waren verre van overtuigend.

Toch is dit als geheel genomen een degelijk drama met over het algemeen prima acteerwerk. Julia Roberts is de absolute ster van deze film, klasse actrice blijft dat toch.

Voldoende.

Een goeie film! Gewoon een 10

Maar was dat nu met dat op einde Alice eigenlijk al lang dood is ?? Dat ze dus wél Jane heeft?? dat snapte ik niet...

Wie helpt mij ?

Wees gegroet

Op basis van de hoge score had ik hogere verwachtingen dan de film uiteindelijk kon waarmaken. Nu ik naderhand de reacties lees kan ik me daar meer in vinden. Er wordt op zich prima geacteerd en het is een interessant thema, maar het verhaal en de relaties trekken me niet mee. De keuzes die de personages maken kwamen voor mij vaak onverwacht en ik kon me er niet goed in verplaatsen. Ik vond het eerder frustrerend. Ik denk dat ik diepgang mistte bij de karakters. Ik begrijp bijvoorbeeld echt niet waarom Anna weer terug naar Larry gaat, hij heeft zoveel lelijke kanten laten zien.
Wel drie sterren, omdat ik het sterk geacteerd vond en het verhaal origineler en authentieker dan de meeste romantische drama's.

Zo moeilijk was dat toch niet.... ze heeft de zaak gewoon beduveld. Helaas is ze niet de enige: vrouwen zijn nu eenmaal bedriegers, allemaal. Dat herkennen we uit de opera van Mozart: 'Così fan tutte', waarvan er vier fragmenten (ook de eindtune) in deze film voorkomen.

Così fan tutte - Wikipedia - nl.wikipedia.org

aangename rake film

Iedereen liegt. Dr House zei het al in elke aflevering en hier zet een viertal duchtig de pas erin. En dat is het zo’n beetje. Dat is de conclusie op het einde. Behalve dat we een bijtend relatiedrama zien waarin men strijdt niet om de liefde maar om de macht. De macht om iemand te bezitten. Steeds heeft er iemand het overwicht. Zelfs de scene met die amusante chat sessie tussen Law en Owen. Maar uiteindelijk zijn er enkel maar verliezers. Bewust een klinische studie van de menselijke aard waar ijdelheid en arrogantie de bovenhand hebben. Jammer dat men geforceerd elk personage amoreel wil laten zijn,. Owen met zijn biecht bv over het hoertje doet er niet toe en de klik van Portman op het einde (er is geen liefde meer) voelde ik niet. Het is kostelijk om te zien hoe mensen anderen en zichzelf kwetsen omdat ze onzeker zijn in een relatie en de hoop dat mensen van nature goed zijn is alweer een beetje geslonken maar als drama is Closer een beetje dunnetjes.

Wellicht was ik hier iets anders ingegaan als ik van tevoren geweten had dat het om een toneelstuk ging. Daar kwam ik nu achteraf pas achter, hetgeen ervoor zorgde dat ik het een ietwat vreemde filmervaring vond. Ongemakkelijk bij vlagen zelfs. Jude Law speelt een geweldig onsympathiek personage waar ik helemaal niks mee kon en Julia Roberts heeft, op één vrij memorabele scène na, niet bijster veel te doen.

De film wordt enigszins gered door Clive Owen en Natalie Portman. Met name Owen zorgt met zijn vlugge oneliners wel voor enkele leuke momenten. De scène met hem en Portman in de nachtclub is zonder enige twijfel voor mij het hoogtepunt. Sterk staaltje acteerwerk daar. Verder is Closer helaas een film die ik na slechts enkele dagen me nauwelijks meer voor de geest kan halen. Ik vond het verhaal niet boeiend genoeg en de personages wisten me niet goed te pakken. Je aanschouwt maar constant hoe deze figuren zonder duidelijke aanleiding een beetje om elkaar heen blijven draaien en op den duur begon ik dat vervelend te vinden. Wanneer ik halverwege begin na te denken over hoelang de film nog zal duren, is dat natuurlijk geen goed teken.

2*

Enigszins bizarre film over 2 koppels die elkaar maar blijven beliegen en bedriegen.

Veel meer valt er eigenlijk niet over te zeggen, ik vond het wel de moeite om deze film eens te bekijken.

Als film werkt het zo ongeveer tot die scene waarin Julia Roberts haar introductie heeft en met haar camera bezig is.

Daarna is het een toneelstuk, en wellicht dat het daarvoor werkt, maar niet voor een film die je zoals ik een aantal keer kan zien zodat het stemmetje in je achterhoofd de kans krijgt om na te denken en zinnige dingen te zeggen. Want dan blijkt het toch allemaal wel erg gezocht en gemaakt te zijn, dan blijken de karakters toch wel erg oppervlakkig en gezocht.

Of misschien is het mijn ex, die de film geweldig vond, en The Blower's Daughter op haar playlist zette zodat dat tot ergernis toe elke paar minuten langskwam. A sign of things to come, zeg maar, hoewel elk vermoeden van een gelijkenis van het plot en ons verhaal overduidelijk onzin is. Ik zeg maar zo, we zijn nooit in een aquarium geweest, zij was niet de fotograaf, en niemand met enig redelijk verstand... ehh, laat ik die zin ook maar niet afmaken eigenlijk.

Viel me tegen. Ik had weinig binding met de karakters en vond bepaalde wendingen compleet ongeloofwaardig. Af en toe zat er een betere scène in, maar ik heb ook veel met de ogen gedraaid.