Lisbon Story (1994)

Als ik één film moet kiezen waar film en muziek veel meer zijn dan de som der delen moet het deze zijn. Toen ik ‘m voor het eerst zag werd ik gegrepen door het deel waar Vogeler naar het optreden van Madredeus luistert. Het ultieme muziek-moment ooit in een film. Hoewel deze muziek eigenlijk absoluut niet past in mijn smaak heb ik sindsdien alle cds van Madredeus gekocht.

Wenders heeft genoeg talenten maar humor is er beslist niet een van. De eerste keer vond ik de flauwe slapstickhumor met Vogeler erg afdoen aan de film. Maar als je ‘m verschillende keren hebt gezien (laatst voor de zoveelste keer) is dat geen reden voor ergernis meer en overheersen de mooie momenten.

Bij Wenders ligt altijd de pretentieuze onzin op de loer en naar het eind toe lijkt dat hier ook weer het geval te zijn met het gedoe over de werkelijkheid die zijn waarde verliest als de filmer het op beeld zet, maar gelukkig wordt dat op het eind van de film door hoofdrolspelers Vogeler en Bauchau (spreek uit: Boo-sjoo) zelf ook als flauwekul ontmaskerd.

Nog een vraag aan de autokenners op de MM: wat is dat voor autootje waarin Bauchau zit?

Ik sluit me voor het merendeel aan bij Bombong.

De muziek van Madredeus tilt deze film zonder twijfel naar 'n hoger niveau. Hun "live"-muziek wist me enkele keren te vervoeren.

Verder begrijp ik wel de link naar pretentieus maar mij stoorde het in ieder geval niet. Op zich wel een goed verhaal met een mooi einde.

Toch wel één van de belachelijkste posters ooit..

Het is zeker geen mooie poster, maar wat maakt hem dan belachelijk volgens jou?

De vormgeving, Bombong.

De carriere van Wim Wenders begon nogal te zwabberen na Der Himmel uber Berlin, maar er zijn zowaar nog meesterwerkjes in te vinden!

Fantastische Lissabon-film met een fantastische Rüdiger Vogler die in een soort van The Third Man terechtkomt.

Alleen is dit niet echt een thriller, wordt er zelfs gehint naar Buster Keaton en worden er vragen gesteld over de staat van de cinema.

En met prominente rol voor de band Madredeus.

Ondanks wat schoonheidsfoutjes wel één van de beste films Wenders, zeker onder zijn vele film-over-film-films.

Dit is nou wat ze noemen 'feel good'. Na het zien van deze film had ik een goed gevoel.

Ook bevestigd deze film dat er filmmakers zijn die je begrijpen.