Escape from New York (1981)

troosteloze apocalyptische sfeer is een pleonasme,

ooit een vreugdevolle apocalypse meegemaakt?

hoe dan ook snap niet waarom je zo doorslaat in enthousiasme voor deze meer dan zwakke poging tot film

na afloop dacht ik waar heb ik in hemelsnaam naar zitten kijken?

weg tijd,

viel niets te lachen

nog was er bepaalde diepgang

dan wel een of andere openbaring

decor ook niet heel boeiend, aantal begin scenes in vliegtuig waren echt om te huilen zo slecht, sommige films komen er mee weg dan valt die goed en wie weet sleep je er nog een lach uit hier sloeg het allemaal de plank mis

als dit cult is dan is cult blijkbaar een synoniem voor stompzinnig gebeuren

hier betekend cult: ouderwets goed en toch tijdloos

zal wel andere manier van definitie erop nahouden zijn

+ punt was de gestoorde kop van de taxi chauffeur en de duke was nog wel redelijk sterk geacteerd maar eigenlijk sloeg het allemaal nergens op

als je eenmaal door het zogenaamde genre apocalyptische sci-fi heen kijkt blijft er niets over

en de 'muziek' leek vaak ook niet verder te geraken dan een of andere pseudo josti band die af en toe lukraak werd ingeschakeld en dan weer totaal misplaats het zwijgen werd opgelegd, volkomen random gebeuren.

een slechte film herken je aan de slechte soundtrack en vice versa

hoe dan ook

ieder zo zijn voorkeuren

maar: They Live kwam veel sterker voor de dag, althans hier dan

dat had temminste nog een erg sterk thema

en zeker nu meer dan relevant (afgezien wat belachelijke scenes met name naar het einde toe)

deze film van carpenter kan wat mij betreft gelijk onder het tapijt

+ die belachelijke geluid experimentjes van hem

hoezo is dat briljant eigenlijk?

jew york lijkt me überhaupt een grote gevangenis

waar alles en iedereen elkaar vertrapt als een kudde kermis klanten

Ik weet niet hoe oud jij bent, maar Nanhatten in de jaren 70 had een hele andere vibe dan nu.

En wat betreft je eerdere comments: Je gaat het pas zien als je het door hebt. Succes!

En Escape from LA is een niet troosteloze apocslyptische film.

In Humo’s top-100 aller tijden staat deze film hoog, op plek 14. In zijn recensie vertelt Erik Stockman dan ook over hoe hij als kind thuis eindeloos Snake Plissken naspeelde, net zoals hij ook Indiana Jones naspeelde. Waar die laatste voor mij ook een en al jeugdnostalgie is (ik heb die films talloze keren gezien), had ik deze Escape from New York nog nooit gezien.

Die nostalgie voel ik hier dus niet echt, al herken ik de toon uit deze film wel een beetje uit andere films en series uit de jaren ‘80 die ik in mijn jeugd (in de jaren ‘90) moet hebben zien voorbijkomen.

Maar de film deed mij dus niet zo veel als Stockman, die overigens wel héél wat actiefilms uit de jaren ‘80 in zijn top-100 heeft staan, een genre waar ik persoonlijk niet zo heel veel mee heb.

Niettemin erg sfeervol, met die vuile steegjes en de knappe soundtrack. De film weet op dat vlak echt iets bijzonders neer te zetten. Wat Kurt Russell betreft: ik vond hem niet zo geweldig maar verder stoorde hij mij ook niet echt.

Best wel van genoten en ik ben blij dat ik ‘m eens heb gezien, maar het is niet helemaal het soort van film waar ik echt een zwak voor heb en naar het einde toe vond ik het ook niet zo interessant meer. 3*

Daarbij is het idee dat Manhatten een gevangenis natuurlijk niks minder dan briljant. [/quote]

hoezo is dat briljant eigenlijk?

jew york lijkt me überhaupt een grote gevangenis

waar alles en iedereen elkaar vertrapt als een kudde kermis klanten [/quote]

Ik weet niet hoe oud jij bent, maar Nanhatten in de jaren 70 had een hele andere vibe dan nu.

En wat betreft je eerdere comments: Je gaat het pas zien als je het door hebt. Succes!

En Escape from LA is een niet troosteloze apocalyptische film. [/quote]

het hele 'doorhebben' lijkt me in deze niet echt aan de orde,

dat is voor mijn tijd inderdaad

blijf daar hoe dan ook liever ver uit de buurt, de films daar omtrent zijn vaak al vervelend genoeg.

escape from la klinkt dan beter gezien wat je schrijft: het ontlopen van het pleonasme als het maar niet uit elkaar barst van de contradictio in terminis... het andere uiterste van het spectrum

voorlopig genoeg anderen films te bekijken en zag dat die erg slecht werd beoordeeld

(pusher 2 en in mindere maten the hitcher waren ook al geen succes hier, dus ga even oppassen voor te veel onder de middelmaat, anders iets te veel kouwe kermis gebeuren en gaat zeker niet in de koude kleren zitten,

hoed u voor onder de middelmaat!)

Het begon nog vrij aardig, maar daarna vond ik het rommelig worden.

Wist helemaal niet dat er een originele deleted beginscene was. Carpenter en Russell waren het erover eens dat de originele openingsscene eruit gehaald moest worden, om het personage van Snake meer mystiek mee te geven. Ik denk niet dat het veel had uitgemaakt, en de scene duurt ongeveer 6 minuten.

Ik ben het juist heel erg eens met Carpenter. Hoerdoor komt ook het conceot van Manhatten als gevangenis meer centraal te staat. Toch wel het meest geniale idee uit de film.

Heb de scene ook gexien? Op zich ook weinig bijzonder.

We noteren begin jaren ’80. Zo juist werd Ronald Reagan tot President gekozen, een acteur notabene. Amerika maakte zich langzaam los van de jaren ’70 trauma’s (Vietnam oorlog, Watergate schandaal, de tweede oliecrisis was net achter de rug) en de Hollywood cinema had net een nieuwe stroming achter de rug nl The new Hollywood die meer maatschappelijke engageerde films maakte met een meer documentaire inslag. Uit de as van die beide tendensen kwam Snake Plissken herrezen. : anti autoritaire figuur maar moedige held (in de korte briefing oa een oorlogsheld met een purple heart) die het vertrouwen in het systeem/maatschappij is kwijtgeraakt. Wanneer hij de boel moet redden, wordt hij nog eens extra genaaid door het systeem. Een injectie die binnen 22 uur dodelijk wordt, als een incentive om de president te redden. Na de 22 uur zijn immers zowel de wereld als Plissken verleden tijd. Plissken moet dus de wereld redden maar dik tegen zijn zin. Geen menselijkheid vanuit het systeem. Carpenter heeft dus in zijn B film een tijdsgeest gevat waaruit het ongenoegen van de burger tegen de overheid blijkt. Ik geef dit maar even want uit bovenstaande commentaren blijkt toch dat niet iedereen overtuigd is van de kwaliteiten van deze Carpenter.

Dus wanneer we alweer een boete krijgen, wanneer onze baas alweer over ons aan het klagen is, wanneer de leraar alweer ons verwijt onze broek te verslijten voor nutteloze kennis ; dan kan ik enkel aan al die mensen aanraden : riposteer met DE kreet voor een welgemeende fuck you tegen het systeem nl een zeer luide It’s Plissken’ te fluisteren

Heb de scene gezien, en je mist niet erg veel nee daar geef ik je gelijk in, maar daarom snap ik de toegevoegde waarde ook niet zo goed door het dan maar weg te halen om meer mystiek te creëren. Met of zonder deze scene had de film wat mij betreft net zo goed geweest.