Dark Days (2000)

Inspireerende documentaire. Heb toendertijd ook Singer ontmoet (niet dezelfde Singer als Beastmaster en V, trouwens).

Één van de redenen dat we Dark Days uit de schappen van de Cult-videotheek hebben getrokken was vanwege de soundtrack van dj Shadow.
Dat viel helaas wat tegen aangezien bijna alle tracks gewoon van Endtroducing kwamen (en twee nummers van Psyence Fiction). Niks nieuws dus...
Al moet ik wel zeggen dat de muziek van dj Shadow wel erg mooi op zijn plaats is in die duistere metrotunnels.
Het feit dat een deel van de filmcrew uit de tunnelbewoners bestaat maakt het allemaal nog interessanter - alleen is het nadeel dan wel weer dat niet alles zo best gefilmd is.
De camera zit steeds erg dicht op de tunnelbewoners en hun huisjes, waarschijnlijk vanwege technische redenen (belichting) en om een beklemmende sfeer te scheppen.
Het nadeel hiervan is dat je geen idee hebt hoe het nou allemaal in elkaar zit : hoever wonen ze nu van elkaar, zijn er meerdere tunnelverdiepingen, hoe diep wonen ze eigenlijk in de tunnels ? etc.etc.
Ook heb je geen idee hoe donker het nu doorgaans in de tunnels is.
De portretten die geschetst worden zijn zeker de moeite van het kijken waard. Ook is het leuk om te zien dat een aantal bewoners gas en licht heeft - er is zelfs iemand die honden houdt.
Dat ik de film een niet zo'n bijster hoge score geef komt grotendeels door de afhandeling van de documentaire.
Aan het eind wordt duidelijk dat de gemeente de tunnels wil ontruimen. Wel bieden ze de bewoners een kans om bovengronds een huis te betrekken - wat het grootste deel van de mensen dan ook doet.
De documentaire eindigt met een aantal scenes waarbij je de extunnelgangers kennis ziet maken met een nieuwe behuizing.
Ik had het dan ook veel spannender gevonden als Singer deze mensen wat langer gevolgd had om te kijken wat er van ze geworden was.
Of hij had voor de ontruiming een eind aan de documentaire moeten breien - tijdens de ontruiming mocht er namelijk niet gefilmd worden.

Innemende en poëtische documentaire over het groezelige leven onder de grond. Vind het altijd bijzonder fascinerend om een kijk te krijgen in een ander soort leven, dat ver van mijn bed lijkt. Omdat ik het bericht van pjotr hierboven alvorens het zien van de film las heb ik bewust of onbewust op de muziek gelet. Ik moet zeggen dat de soundtrack van een vergelijkbare film als Long Gone mij beter paste, waar we de kapotte stem van Tom Waits horen. Past mij meer in de sfeer van het vertelde verhaal. Toch kon het soms goed de mood versterken van die donkere tunnels.

Bijzonder fascinerend dus, met personages die ik niet snel zal vergeten. Het intreden in het echte leven smaakt is wat mij betreft een mooi einde en laat je met een bitterzoet gevoel achter. Ontzettend knap ook om als regisseur je voor zo een lange tijd in te laten met deze figuren in die erbarmelijke omstandigheden. Moet vooral op het begin een hele opgave geweest zijn, want in het hart zijn het stuk voor stuk goede mensen die allen een boeiend verhaal te vertellen hebben.

Echt een prachtige documantaire. De filmstijl spreekt mij naast het onderwerp enorm aan. Erg goed verfilmd, vooral het einde van de film is bevredigend. 4*

Het knappe van deze film is dat niemand als 'zielig' bestempeld wordt. Er worden geen valse sentimenten opgewekt, niet door de makers, niet door de tunnelbewoners zelf. Alles wordt 'zakelijk' verteld, 'matter of fact' , alsof de hele situatie iets allerdaags heeft (wat voor de bewoners ook min of meer was, eigenlijk.) . Het blijft natuurlijk een bijzondere, schrijnende leefwereld waarmee we geconfronteerd worden - maar alles is sterk en koel in beeld gebracht. Deze film laat niemand onberoerd.

P.s. wie dit goed vond, probeer ook eens Jupiter's wife van Michel Negroponte (dakloze, psychotische vrouw Maggie wordt tijdens haar omzwervingen in Central Park 2 jaar lang met een camera gevolgd).

Hallucinante documentaire. Gefilmd in sfeervol zwart-wit, met prima muziek van DJ Shadow. Regisseur Marc Singer duikt de metrotunnel in om er tot je eigen verbazing een leefgemeenschap, een hele wereld eigenlijk, aan te treffen. Er blijken niet alleen mensen rond te dwalen, ze hebben er nog huisjes ook. Zo zie je één van de "mole people" (The Simpsons hebben er al over gerapporteerd) gewoon in zijn zetel zitten voor de televisie.

Dark Days slaagt er wonderwel in om elk van de bewoners in hun waarde te laten. Ze worden niet afgeschilderd als zielepoten, ondanks hun vele (drugs)problemen. Ze lijken bijna tevreden met hun plekje in de tunnel. Niemand die hen lastigvalt, niemand die verwachtingen van ze heeft of ze aan het werk wil krijgen, zoals je iemand hoort getuigen. Ratten en aanstormende treinen nemen ze er met de glimlach bij.

Ergens had ik dan ook het gevoel dat sommigen er niet (meteen) naar op zoek zijn om weer deel uit te maken van de maatschappij. Ze willen gewoon met rust worden gelaten. Daarom had ik ook wat problemen met het einde. Nu, Singer toont de realiteit. Dus wat getoond wordt, is echt gebeurd. Maar je krijgt in het laatste kwartier een soort afgehaspeld happy end. Ineens krijgt elke bewoner een appartement toegewezen, en krijgt de rauwe documentaire haast iets van een sprookje. Terwijl sommige personages helemaal niet klaar zijn om "het leven weer op te pakken". Vloekt een beetje met wat we tot dan toe te zien kregen.

Niettemin een boeiende, bijna poëtische prent. Ruim 3,5*

mensen die dit interessant vonden moeten ook zeker de dertig minuten documentaire kijken over een ondergrondse new yorkse historicus: UNDERCITY on Vimeo

Te zien op youtube, binnenkort maar is kijken!

Zeer boeiende, en terecht geprezen, docu. En wat een heerlijke muziekkeuze.