Stormy Monday (1988)

Sfeervolle film-noir met een paar sterke personages en aardig acteerwerk van Tommy Lee Jones en Sting, alleen Sean Bean viel wel wat tegen moet ik zeggen. Visueel ziet de film er erg goed uit maar het verhaal schiet creativiteit tekort en kon mij niet altijd even goed boeien. De Jazz soundtrack is dan weer wel dik in orde en verdiend extra credit.

2,5* is precies wat deze film in mijn ogen waard is.

Film-noir ?!!

De film begint vrij aardig. Veel rokerige clubs en een aardige romance tussen Sean Bean en Melanie Griffith. Vanaf ongeveer halverwege de film ontwikkelt het verhaal zich helaas steeds meer tot een slap misdaadverhaaltje, met dito einde. Erg jammer en een behoorlijke afknapper.

Sean Bean, Melanie Griffith en Sting vind ik leuk acteren in Stormy Monday. Tommy Lee Jones daarentegen vind ik in deze film maar matig.

De jazzy muziek is zeker okay, maar veel beter 'herhaald' in latere Figgis films.

Lijkt me dus wel een film-noir ja Al zal "neo-noir" of iets dergelijks een betere omschrijving zijn, aangezien de film-noir periode al een tijd voorbij is.

Nep-noir lijkt me een betere benaming.

Heb je de film gezien? Film-noir is echt te veel eer voor dit misdaadniemendalletje.

Straks gaan we Miami Vice ook nog als film-noir bestempelen. Het moet niet gekker worden.

Wat is de precieze omschrijving van een film-noir eigenlijk?

Niet gezien nee, maar als het de ingredienten van een film-noir bevat dan ís het een film-noir. Nou wil het dus dat de film-noir stroming (niet echt een genre) opkwam tijdens WOII en ergens in de jaren '60 weer verdween, dus een authentieke film-noir is dit inderdaad niet. Vandaar dus de term neo-noir, werd bijvoorbeeld nogal 's met LA Confidential in verband gebracht. Het zegt verder niets over de kwaliteit natuurlijk, al snap ik wel wat je bedoelt hoor .

Hier bijvoorbeeld meer info.

film-noir - Google zoeken

Dat bestrijd ik dus. Ik mis te veel ingredienten.

Vooral stylistisch mis ik het een en ander. En ook de acteurs gedragen zich niet helemaal zoals het een film-noir betaamt. Dat maakt dat ik niet het film-noir gevoel krijg bij deze film.

Soit, ik begrijp (nu) wel dat Diesel er film-noir elementen in herkent.

Bedankt Goodfella, (had ik even niet aangedacht )

Vandaar . Ik dacht dat je film-noir als een soort waardeoordeel zag. My mistake.

De debuutfilm van Mike Figgis (Leaving Las Vegas) zet alles in op atmosfeer. Deze film noir gaat vooruit op enerverende jazzmuziek in het economisch verwaarloosde Newcastle. Rokerige jazzbars met louche klanten, neonverlichting, een urbane mozaiek van bakstenen arbeidershuizen en vervuilende industrie vormen het troosteloze decor van “Stormy Monday”.

Figgis weet met vakmanschap en eenvoud hoe hij de nachtelijke atmosfeer en alles wat erbij hoort moet aanbrengen. Een dronkelap die door het café strompelt, rokerige interieurs, marlboro’s en whisky’s, gedempte straatverlichting op natte trottoirs. Die beelden laten allemaal een sterkere indruk achter dan in andere films.

Er is ook een liefde tussen twee mensen die authentieker aanvoelt dan in de meeste andere films. Ze hebben geen sex, maar slapen gewoon in elkaars armen in die eerste nacht dat ze samen zijn. En wanneer ze dan toch sex hebben, is het de ontlading van het beetje spanning dat in de film verwerkt zit.

Met sfeer alleen maak je echter nog geen goede film. Figgis heeft het ernstig laten afweten wat het verhaal betreft. Hij had blijkbaar wel ideeën maar het lukte hem niet om er een deftig en pakkend verhaal rond te bouwen. Het is een film die ik ondanks de sfeervolle regie toch met veel onverschilligheid uitgekeken heb.

Geen onaardig debuut van Figgis, wiens films altijd wel iets hebben. Hier is het de mistroostige sfeer en dito muziek die veel van het werk doen. Griffith helpt daarbij ook een handje...

3,5*

Erg saai...........geen enkele factor word goed benut.

Sterk en sfeervol, met goed spel van iedereen (zodra je gewend bent aan de 80's-kapsels van Griffith en Bean); het verhaal is inderdaad enigszins ondergeschikt aan de personages, de onderlinge relaties en de sfeerschets van het nachtelijke Newcastle, maar blijft toch boeiend genoeg om de aandacht niet te laten verslappen.

        Overigens luidt de volledige titel van het nummer dat B.B. King tijdens de eindcredits speelt Call it stormy Monday (but Tuesday is just as bad), geschreven door T-Bone Walker in 1948; in Red, white & blues uit 2003, Mike Figgis' deel uit Martin Scorsese's zevendelige documentaire over de blues, zien we het gespeeld worden door Chris Farlowe (die er als Little Joe Cook in 1963 een hit mee had) en Albert Lee.

Een stijlvolle misdaad film met een mooie soundtrack, helaas stelt het verder niet zoveel voor en Griffith speelt hier knap waardeloos.

Op zich geen verkeerde poster, maar deze is toch wel een stuk mooier.

Matige film waarin een Amerikaanse zakenman de grond van een nachtclub in New Castle wil kopen. Het duurt even voordat het plot op gang komt, maar ook hierna blijft de film wat aan de saaie kant. De film ziet er verder wel goed uit en het geheel is ook zeker sfeervol te noemen (de soundtrack draagt hier aan bij).

Stormy Monday Official Trailer #1

Erg fijne jazzy thriller met een erg sterke rol van Sting. Sowieso fijne cast. Zag er ook prachtig uit op de blu ray van Arrow.

4

De plot lijkt bij momenten meer een aanzet tot in plaats van echt uitgewerkt te zijn. Zo is het me nooit duidelijk geworden waarom Tommy Lee Jones per se de muziekclub van Sting wil overnemen en welke rol dat speelt in zijn verdere plannen in de regio. Maar zijn streven staat wel garant voor de nodige commotie. De film hoort in het noir straatje niet alleen qua thema maar ook visueel met de clair obscur belichting (bij momenten), de typische lamellen met schaduweffect (in de club), de grauwe stad, … En er is nog de naam van de club waarin Melanie Griffith als serveerster werkt: WeeGee. ‘Toevallig’ de naam van de fotograaf die in de jaren veertig faam verwierf met zijn bestseller Naked City en als een invloed op het noir genre wordt gezien.

De regie en fotografie zijn voortreffelijk met optimaal gebruik van diverse stadsgezichten. Qua acting kon iedereen me overtuigen. Was gecharmeerd van wat Melanie Griffith hier brengt. En Sting doet het geweldig als club uitbater. Is het trouwens toeval dat men het steevast heeft over de “Polish” band die in zijn club zal optreden. Leek me een fonetische knipoog naar zijn verleden als frontman van The Police. Qua muziek hebben ze echter niets gemeen. De Poolse band brengt hier jazz, van het melodieuze soort tot atonale stuff en ook een hilarische versie van The Star Spangled Banner. Dit jazz gegeven sluit trouwens ook weer aan bij het tijdperk van de klassieke noir waarnaar toch gerefereerd wordt. Er is ook blues te horen op de soundtrack, de titel verwijst naar een nummer van T-Bone Walker dat op de eindaftiteling te horen is. Daarnaast is er moody eighties electro te horen doorheen de film bij diverse scenes. Voor elk wat wils dus en toch vormt het een organisch geheel.

Een film die op mij vooral indruk maakt omwille van de voortreffelijke sfeerschepping en bijhorende acteerprestaties. Zeer te pruimen.