The Sound of Music (1965)

Nostalgische musicalfilm geïnspireerd door de film 'Die Trapp Familie' (1956) en de Broadway musical 'The Sound of Music' (1959) en gebaseerd op het ware verhaal van de familie (Von) Trapp in Oostenrijk. Bekend bij vrijwel iedereen omdat de film bijna ieder jaar op televisie was/is. De film is wel wat gedateerd, maar weet toch nog menigeen te bekoren.

Cinematografie: binnenscѐnes in het klooster en het grote huis, buitenscѐnes in de tuin, op straat, in de bergen. Muziek: echte meezing musicalliedjes, die prettig klinken en lang in je hoofd blijven zitten. Plot: zuster Maria komt als gouvernante werken in een moederloos gezin. Door haar charme en muzikaliteit steelt ze de harten van de kinderen en later ook van hun vader. Uiteindelijk blijft ze bij het gezin. Aan het einde van de film wordt het nog spannend als de tweede wereldoorlog roet in het eten gooit. Maar uiteindelijk wel een happy ending! Cast: acteurs spelen hun rollen heel leuk, echt zoals het in een musical hoort.

De waarheid is een stuk minder romantisch dan deze musicalfilm ons voorspiegelt. Ook komen alle gebeurtenissen niet 100% met de werkelijkheid overeen. Maar voor een aantrekkelijke film zijn uiteraard wat concessies gedaan. Vanwege goede herinneringen uit mijn kindertijd en uit nostalgie toch een ruime voldoende!

mooie film

Valt onder de categorie 'guilty pleasures'...

Julie Andrews als een aseksueel androgeen type (een non!) wordt een hot topic.

Een film die me toch veel beter kon bekoren dan ik me kon herinneren.

Wat een heerlijke film om te kijken. Ik vind hem wel lang duren maar verder echt geweldig. Wat heb ik weer genoten.

Bekijk hier mijn beoordeling: Review The Sound of Music

Ik kijk er nu naar... voor de allereerste keer. Altijd leuk om gelijkertijd te googlen. Zoals dat dochter Liesl, gespeeld door Charmian Carr, een enorme crush had op Christopher Plummer (in de film haar pa natuurlijk). Ze overleed al op 73 jarige leeftijd als gevolg van dementie. Lyricist Oscar Hammerstein overleed voor het uitkomen van de film. Zijn laatste bijdrage was Edelweiss, wat weer de favoriete song is van Julie Andrews. Plummer kon niet zingen, dus je hoort bij zijn zingen, de stem van Bill Lee, een bekende zang stand in. In de tijd was de cast bezorgd dat de film wel eens als te zoet kon worden ervaren. Laten we wel wezen, de Swinging Sixties waren al een tijdje onderweg. Shittes... de film is maar liefst bijna 3 uur lang.

.

Hier ook al vaak gereageerd dus hou het kort. Ik kijk hem ieder jaar, meestal in de zomer, dat komt dan ook overeen met de beelden in de film. Liedjes willen nog steeds niet allemaal. Vooral die eerste (zij had het koud en ik krijg het er ook niet warm van) en die in het klooster, veel te hoog. Verder weet ik het nooit. Veel te lang dus hier en daar wat sneller er doorheen. Volgens mij is er geen film geweest waar ik zo lang mee heb gewacht voordat ik hem keek, dus kan een tip zijn gewoon wachten tot je eraan toe bent. (Ik heb overigens nooit de plicht gehad om mee te moeten kijken o.i.d. dus kan begrijpen dat sommigen er een hekel aan hebben)

Soms wat ontroerend maar vaak vrolijk. Zo lief ook al is het kitsch (Von Trapp die zijn kinderen hoort zingen en zelf Edelweiss gaat zingen bijvoorbeeld) en humorvol. Echt een heerlijke film, met mooie liedjes en mooi gemaakt. Heb de cd bij Bol.com toen ook maar aanschaft, de 50th anniversary want daar staan ook de instrumentale nummers op. Keurige uitvoering.

De film schijnt in populariteit toe te nemen.

The Sound of Music wordt onterecht veelal gereduceerd tot die musical die ze rond kerstmis draaien met liedjes als Do Re Mi en Goodbye, Farewell. Je vergeet dan wel dat de film zoveel meer te bieden heeft. Het verhaal van de jonge non die twijfelt over haar geloof en een kapitein die terug open bloeit als hij terug liefde toelaat in zijn leven. En dat met de komst van de wereldoorlog die een nieuwe wereld aankondigt. In grote lijnen naar de verhalen van de familie von Trapp. Wat geromantiseerd een aangekleed met de heerlijke muziek van Rodgers & Hammerstein II.

De film wordt zonder probleem gedragen door Julie Andrews en Christopher Plummer. En je mag zeggen van de liedjes wat je wil, ze blijven hangen en zijn stuk voor stuk klassiekers. Geweldig gewoon hoe het nummer Edelweiss lijkt op een traditioneel volkslied, terwijl het net als de rest in 59 geschreven is voor de theater musical. Cinematografisch is het ook mooi gedaan, al zijn er op dat vlak nog betere musicals. Het blijft een mooie film die na al die jaren nog mooi overeind staat.

Nooit van moeten weten, als kind niet en nu nog minder. Ik heb het nooit gehad voor die mierzoete films en die dan elk jaar op hetzelfde moment, keer op keer worden heruitgezonden.

Jazeker wel! Het gedeelte voor de intermission is natuurlijk prachtig mierzoet met een Oostenrijks sausje. Het deel na de transmission is een stuk donkerder. Deze film is natuurlijk prachtig gemaakt, bevat een aantal prachtige liedjes. Je kan hier ook heel cynisch gaan lopen doen, maar dit is natuurlijk wel gewoon prachtige cinema. Ik had hem nog niet eerder helemaal gezien. Helemaal top.

Viel me bijzonder mee. Door de politieke component duurde het geheel wat lang, maar het romantische verhaal was onderhoudend en soms onbedoeld komisch.

Samen met Grease misschien wel dé oerklassieker onder het musicalgenre. Of op zijn minst de meest bekende musical films en steevast de eerste die worden opgediept als er een voorbeeld gegeven moet worden. De film bevat ook de nodige elementen om aan te slaan bij het grote publiek. In de eerste plaats de aanstekelijke liedjes die vaak erg vrolijk van aard zijn. Bij momenten zelfs erg kitscherig en mierzoet van aard. Verder ook een geweldige setting met de Oostenrijkse bergen. Ongelukkig kan je daar niet van worden, toch? Maar ook het verhaal is best interessant met de Tweede Wereldoorlog op de achtergrond en de klassieke opvoedingsmoraal uit de jaren 60.

Dit is een zuivere vorm van cinema en entertainment. Om mensen te vermaken, te plezieren. Drama van de bovenste plank: vrolijkheid en emoties staan centraal. En ja, inderdaad, 100% commercieel uitgedragen. Sterk geromantiseerd en luchtig, tja, je moet er toch ook een beetje voor zijn. Dit neemt niet weg dat The sound of music al decennialang bewijst een meer dan geslaagde film, een icoon zelfs, is geworden in de filmwereld.

Gaat nog net.

Het was járen geleden dat ik deze zag en tijdens het kijken vroeg ik me af of ik deze ooit helemaal van begin tot eind gezien had. Ik kon er mij zeker de helft niet van herinneren. Om terug mee te zijn en aangezien ik op Oudjaar toch allang geen uitgaansleven meer heb, besloot ik mij voor 3 uur aan oubollige musical in de zetel te zetten.

Toen die nonnen na 10 minuten begonnen zingen vreesde ik even het ergste, maar ik moet toegeven dat het me uiteindelijk nog net is meegevallen. Julie Andrews mag dan wel rare bewegingen maken als ze een scène uit loopt, maar de film is op één of andere manier nog sympathiek genoeg om niet helemaal kopje onder te gaan.

Het is slechts het laatste uur, als die onvermijdelijke nazi's op de proppen komen, dat ik weleens op mijn klok durfde kijken. Die extra scheut drama had voor mij niet gehoeven, al is het natuurlijk het perfecte excuus van het familieshot op de vlucht door de immer mooie alpenweides.

2,5

Ik heb lang tegen deze onverwoestbare musical aan zitten hikken maar, wat blijkt; de film is helemaal zo slecht nog niet. Als je de vreselijke liedjes wegdenkt heb je best een aardig verhaaltje, met leuke personages en grappige dialogen. Zonder de liedjes, die veelal dubbel voorkomen, zou de speelduur ook behapbaar zijn. Helaas moeten we het doen met de bestaande versie van bijna drie uur. De film heeft zeker zijn momenten en is tegen het einde nog best spannend ook, maar het is en blijft een logge bedoening.

In mijn naslagwerk over musicals lees ik dat ene Myra Franklin uit Wales in 1988 het Guinness Book Of Records haalde omdat ze toen The sound of music, hou je vast, 940 keer had gezien. (Er wordt expliciet bij vermeld dat ze een huisvrouw was, en wellicht kinderloos, dus zo zal ze misschien aan de beschikbare vrije middagen zijn gekomen, en ik neem aan dat ze met de komst van de videocassette en daarna de DVD en de Blu-ray de 1000 kijkbeurten ruimschoots zal zijn gepasseerd.) Ongelooflijk. Ook onwaarschijnlijk? Toch niet: toen ik opgroeide in Den Haag was daar een bioscoop (de Euro Cinema) die The sound of music elk jaar wel gedurende een paar maanden op het programma had staan, en dat járenlang.

        Er valt over deze film verder weinig te zeggen dat niet al vele malen eerder is gezegd. Wie ervoor openstaat kan z'n hart ophalen aan de romantiek, de ijzersterke liedjes en de perfecte centrale rol van Julie Andrews, en wie overgevoelig is voor suiker kan het misschien proberen met de prachtige beelden en de secundaire thematiek van de Duitse dreiging. Er valt genoeg op aan te merken, en dat is ook al wijd en zijd gedaan, dus ik ga daar verder maar niet op in, en ik laaf mij aan de prachtige Eleanor Parker (die me hier af en toe aan Ava Gardner doet denken) en de leuke rol van Richard Haydn. Maar de 940 ga ik niet meer halen.

Waar kan je nieuwjaarsdag nu beter mee beginnen dan de Sound of Music? Het is niet dat dit nu mijn genre is met alle zing en musical elementen, integendeel, toch vond ik dat ik de film weer eens moest kijken voor een comment en cijfer alhier. Zien deed ik de film natuurlijk al in mijn jeugd en buiten dat is de film natuurlijk onlosmakelijk verbonden aan een soort van feestdagen/kerst/familiefilm imago iets wat niet perse slecht hoeft te zijn.

En ja, de film tilt natuurlijk op van de goede elementen met een goede cast in de vorm van Andrews en Plummer, een mooie dynamiek en chemie tussen de twee, is het natuurlijk grappig te zien wat voor stijve aanpak de kapitein zelf heeft ten opzichte van de kinderen en hoe de kinderen ontbolsteren onder invloed van Maria. Het is natuurlijk een beetje aan de brave kant, met een Maria die steeds verder uit haar schulp kruipt, de nodige humor en luchtig kattenkwaad van de kinderen. En natuurlijk ziet iedereen dat de kapitein natuurlijk voor Maria moet kiezen en niet voor die stijve Barones.

Mooi is het tijdsbeeld met de 'anschluss', interessant ook de tegenstand van de kapitein, dat terwijl Hitler natuurlijk een Oostenrijker was en naar men zegt dat de wieg van het Nationaal socialisme in Oostenrijk staat. En het moet gezegd dat het spannende einde best indruk op mij maakte toen ik nog kind was en dat het de verder vrolijke film toch wel een extra laagje geeft met een behoorlijke spanningsopbouw en dreigende consequenties. Buiten dat is het natuurlijk feel good van de bovenste plank, zei ik reeds dat de vele liedjes mij wel eens wat te veel zijn gezien mijn hekel aan musical maar bezit de film toch zeker wel mooie muziek en heeft het nummer Sound of Music toch wel een bijzondere vibe en Climb every mountain een sterke boodschap.

Eindresultaat is dan ook een film die mij niet perse raakt of heel veel doet maar wel een geheel is waar de kwaliteit afstraalt maar wel met iets te lang duurt. Desondanks een goede voldoende wat mij betreft.