Quand Tu Liras Cette Lettre (1953)

Deze film completeerd het oeuvre van Jean-Pierre Melville op MM.

En 9 jaar later nog steeds geen stemmen ? Dat is hoogst bevreemdend, want zoals gekend is deze film vorig jaar op DVD uitgebracht. Enfin, ook mijn laatste Melville alweer en wel degelijk eentje die reeds vooruitloopt op wat de man later voor ons in petto had, vooral LMP maar ook zijn noirs.
Want we bevinden ons hier duidelijk reeds in een Melvilliaans noirish universum, wie anders zou een film opgenomen in Cannes in de troosteloze winter laten spelen. Ook zien wij reeds de vette Amerikanen- ik heb het nu over auto's- de nachtclubscenes met oefenende danseresjes die af en toe hun boobs flashen, en bovenal zien wij hier Melvilles fatalistische metafysica in werking, getuige het slot.
Noir meets melodrama en de thematiek doet denken aan die in LMP, al is hier geen pastoor maar een ex-non het die in verleiding wordt gebracht, een wat a-typische en naar het Brssoniaanse neigende Greco als sexueel geremde koude tante met een op het irritante af nauwkeurige dictie, erger nog dan Riva. Ze speelt hier samen met haar vent Lemaire die de bad guy is, maar overtuigend vond ik dit knaapje met zijn eierhoofd in deze rol niet. De zus van Greco is een onnozel trutje en komt ook als zodanig over, en we zien hier zowaar Sanson ala Ava Gardner look alike- zonder dat niveau te halen natuurlijk- in een wat vreemde rol. En zelfs Cauchy die we ook kennen uit BLF en TPAG zit hier al in.
De fotografie is uitstekend en zoals we van M. mogen verwachten veel geschoten op locatie, maar als we uit een hotelraam kijken zien we warempel Hitchkockiaanse bordkartonnen decors !
Beste scene was die waarin Greco en Lemaire in silhouet een bijna- liefdesscene hebben aan de rollende golven van de Mediterrannee.
Zeer goed was de score van Peiffer, met een leitmotif voor ieder personage, vooral die klavecimbel was briljant en deed denken aan LYSV.
Geen topmelville misschien, maar toch boeiend genoeg.