From Noon till Three (1976)

Deze film bevestigd maar weer eens dat de western mijn favoriete genre is. Al is deze wel wat anders dan de meeste.

Deze film bevat zoals een echte western hoort te hebben prachtige sets en locaties. Alleen is dit niet een gewoonlijke western. Het gaat hem om de romantiek.

Charles Bronson bevestigd in deze film weer eens een keer dat hij een geweldig acteur is. Hij speelt zijn rol geweldig. De drie uur die hij samen met haar meemaakt zijn wel iets te zoetsappig. Maar het is wel erg leuk om te zien. De film maakt daarna een goede twst.Graham komt in de gevangenis terecht als iemand die hij eigenlijk niet is, en degene met wie hij had gewisseld wordt doodgeschoten, waardoor iedereen dat hij dood is. Dan wordt dat boek geschreven en overal ter wereld wordt het gelezen. Leuk om te zien. Als Graham dan weer vrijkomt ziet hij wat en ziet wat er ondertussen is gebeurd zijn ook mooie scènes. Een hele gekte is rondom hun kleine uurtjes ontstaan. Mensen kunnen zelfs langs het huis voor een expeditie. Als Graham daar dan weer binnenkomt is het wel vreemd dat ze hem niet meer herkennt. Wat hij ook doet. Dat is helaas een groot minpunt van de film. Alsof ze nog dommer is dan het achterwerk van een varken. Als ze er dan toch achterkomt, blijkt opeens dat voor haar de liefde voor hem niet voor de legende komt die rondom die drie uurtjes is ontstaan. De scènes die daarna komen zijn ook erg slecht. Weer herkent niemand hem. Gelukkig redden de 'gekken' het nog waarbij hij terechtkomt, die wel weten wie hij is.

Dus twee minpunten is 2x 0,5 eraf, dan kom ik in totaal op 4*

Vrijdag 29 oktober 01:30 - 03:05
ARD

Opmerkelijke western waarin een korte romance (from noon till three) later nogal vergroot wordt en wereldwijd bekend. Een verhaal met flink wat verrassingen en daardoor onvoorspelbaar. Wel wat ver gezocht en niet altijd even geloofwaardig, maar zeker wel leuk. Ook Charles Bronson doet het goed in een rol met een knipoog naar zichzelf.

Eigenlijk is het westerngenre hier maar een achtergrond om uit te maken dat niets of niemand opgewassen is tegen de massa en de publieke opinie. Het wordt allemaal erg amusant voorgesteld met schitterende, originele vondsten, de rondleiding bijvoorbeeld. Een plezier om ruige, lepe en dit keer charmante Bronson aan het werk te zien. Fijnzinnig en nooit dwaas of banaal. Als dit dan toch een western is, dan is hij toch de plezierigste die ik ooit tegenkwam.

Wie de film met een korreltje zout neemt omdat het niet altijd geloofwaardig is ,
die heeft hier een leuke western aan.
De film heb ik zelf altijd een beetje ontweken omdat ik dacht dat het alleen maar om een romantische film ging die zich bovendien alleen maar in een huis afspeelde .
Gelukkig is dat niet zo er zitten zelfs een aantal verrassingen in .
Ook was het leuk om Charles Bronson eens van een andere kant te zien dan alleen maar als ijzervreter.

Gewoon een leuke luchtige western, met eveneens een leuk verhaal en veel leuke (ook lachwekkende) onverwachte wendingen. "Leuk" is eigenlijk ook het keyword voor deze ouderwetse film.

Steeds als je denkt hoe het verhaal zal verder zal lopen, wordt je weer op het verkeerde been gezet met een onverwachte leuke wending en dat eigenlijk vanaf het begin tot het einde. Hierdoor is uiteindelijk ook het hele verloop van de film onvoorspelbaar geworden, waardoor het zeker geen cliché film is geworden. Ook valt er meer dan genoeg te (glim)lachen. Met name het gedeelte waarbij niemand wilt geloven dat Graham Dorsey de echte Graham Dorsey is en de scene waarbij Graham Dorsey aan Amanda toont (door zijn penis te laten zien), die ook niet gelooft dat hij de echte Graham Dorsey is, dat hij de echte Graham Dorsey is. Het verhaal zit verder leuk in elkaar en hetzelfde geldt voor de leuke luchtige uitvoering ervan. Ook doen de beide hoofdrolspelers Charles Bronson (in de rol van bankovervaller Graham Dorsey) en Jill Ireland (in de rol van de rijke weduwe Amanda) om wie het verhaal draait het leuk en goed. In het echte leven waren beiden overigens ook getrouwd.

Al met al gewoon een leuke en vermakelijke komische western die zich lekker wegkijkt en die ik bij toeval heb gezien op de TV zender "AMC".

Graham Dorsey? We've been expecting you. Welcome

Een aantal jaar geleden was ik opeens geïnteresseerd in Charles Bronson. Ik kan me al niet meer herinneren wat juist de gelegenheid was, waarschijnlijk een herziening van Once Upon a Time in the West, maar het resulteerde in de aanschaf van twee van zijn films. Deze From Noon till Three en Kinjite. Die laatste bleek echter niet te werken toen ik hem wou opzetten dus dan maar logischerwijs voor deze gegaan. Geen idee wat ik moest verwachten, maar Bronson in een Western? Dat kan niet mislopen.

Al kun je dit eigenlijk amper nog een Western noemen. Natuurlijk is het in die tijdsperiode gesitueerd, rijden de mannen op paarden en zijn er bendes maar dit is eigenlijk meer een komedie. Regisseur Frank D. Gilroy (die meteen ook schrijver van het voorafgaande boek was) levert een fijne komedie af die eigenlijk na al die jaren nog weet te verrassen. Geloofwaardig is het echter nooit, maar de film bevat genoeg leuke wendingen om je als kijker geboeid te laten kijken. Of het nu feit is dat niemand gelooft dat Graham Dorsey effectief nog leeft wanneer hij uit de gevangenis komt, laat staan dat Amanda hem enkel herkent aan zijn penis, of gewoon hoe heel de situatie tot stand komt... Het zijn leuke momenten. Toch mooi gedaan van Gilroy, die trouwens nog maar iets minder dan een jaar geleden overleden is. Vind het vreemd dat de rest van zijn oeuvre zo onbekend is, zou denken dat deze From Noon till Three toch wat deuren zou geopend hebben.

Geweldige rol voor Charles Bronson. Ondertussen zo'n 8 films met hem gezien, maar eigenlijk is dit één van de weinige films waar hij echt een hoofdrol heeft. Ik ken hem vooral van zijn Charles Buchinsky periode (onder andere Pat and Mike en House of Wax), maar met zijn rol van Harmonica heeft hij een legendarische kop gekregen. Hier lijkt hij wel een soort parodie van zichzelf te spelen en zo'n zelfspot doet het altijd wel goed bij mij. Bronson heeft ook zijn mooie vrouw meegesleurd op de set, dit is één van de 18 (!) samenwerkingen tussen Bronson en Jill Ireland, en ook zij is meer dan bekoorlijk. De focus ligt vooral op hen twee en de chemie is navenant.

Moet toch maar eens zien of ik niet opnieuw aan Kinjite geraak, Bronson in een Cannon productie kan best wel eens leuk zijn. Soit, From Noon till Three is volgens mij wel het soort film dat je niet vaak in zijn oeuvre zult tegenkomen maar ik denk dat ik dit één van de leukste ga vinden. Fijne nonsens in ieder geval.

3.5*