La Vérité (1960)

Knappe film, zwart-wit met een jonge Brigitte, uitstekend in haar rol van lichtzinnige maar bedreigde meid. Romantiek, dramatiek, suspens en de bijzondere sfeer uit de rechtzaal zijn goed vermengd en maken het geheel boeiend. Duidelijk uiteengezet en als film absoluut niet gedemodeerd. Integendeel, toestanden zoals nu : ontevredenheid, opstandigheid en drang naar onafhankelijkheid bij de jeugd, hypocrititie bij de gemeenschap...

De film lijkt wel een clash tussen de oude generatie uit Hollywood met de scènes in de rechtbank en de jongeren die wat weg hebben van de frivole nouvelle vague. Maar het zit telkens er eerder wat tussen. Toch wordt het ook een paar keer aangekaart dat de mensen in de rechtbank ouder zijn en de jongeren niet begrijpen.

De film heeft het gekende traject van en rechtbankfilm waarbij we via getuigenissen terug gaan in de tijd, om zo de puzzel als kijker samen te leggen. We zitten met dezelfde vraag als de jury om te zien of ze schuldig is of niet. Brigitte Bardot als Dominique Marceau is goed op dreef. Ze is nog altijd het mooie blondje dat weet dat ze er goed uit ziet, maar is toch meer dan dat in de film. Tegenover haar staat acteur Sami Frey in zijn debuutrol. Het is als kijker aftasten hoe de verhoudingen zitten. Beide personages hebben duidelijk hun slechte kanten, maar het zijn zeker geen slechte mensen. Is het liefde of is het lust en wat verwachten ze van elkaar?

Het is te zien dat regisseur Henri-Georges Clouzot een liefhebber van Hitchcock was. Hij weet het verhaal goed op te bouwen. Je weet als kijker wel dat Gilbert Tellier vermoord is, maar hoe zit de vork in de steel. Je zit toch met de vraag of Dominique het wel gedaan heeft. Als blijkt dat ze het effectief gedaan heeft, blijft de spanning hangen, omdat je wil weten hoe de jury gaat reageren. Wat uiteindelijk niet relevant is als ze in de cel zelfmoord pleegt. Luguber genoeg had Bardot tijdens de opnames een affaire had met Sami Frey terwijl ze nog getrouwd was en zij in het echte leven ook een zelfmoordpoging ondernam door haar pols over te snijden. Gelukkig was ze toen wel blijven leven.

La vérité is niet de topfilm op zich en de twee hoofdpersonages zijn niet bepaald sympathiek. Maar Clouzot weet van het verhaal een sterke thriller te maken en mooi shots vast te leggen. Het evenwicht tussen de rechtbank met vooral dialogen en de flashbacks met levendige jonge figuren, zorgt voor een mooi evenwicht. Op die manier wordt het nooit vervelend.

Deze film heeft me toch aangenaam verrast al wist ik niet goed wat hiervan te verwachten was .

De vertelstructuur met de flashbacks (die gaanderweg de film vorderd steeds langer worden) werken goed en de film blijft natuurlijk boeien mede ook omdat de vraag of ze schuldig is aan moord met voorbedachtte rade tot op het laatst onbeantwoord blijft .

Bardot speelt sterk maar ook haar tegenspeler doet het goed .

De rechtbankscenes zijn doordrenkt met seksuele moraal maar dat mag natuurlijk geen verassing zijn gezien de tijdsgeest .