G.I. Jane (1997)

Redelijk maar niet voldoende, vooral omdat de bedoeling van de film niet uit de verf komt.

De eerste tien minuten, met een hoop gebral over vrouwelijke discriminatie, is qua toon bijna niet te harden. Een te vlot en opgepompt jaren '90 sfeertje qua muziek doet de niet geheel oninteressante thematiek praktisch de das om. De eerste kennismaking met Jordan is ook maar zo zo...het is gelukkig rond de training waar de film opgang komt. Alhoewel de overdreven macho sfeer weer een beetje teveel van het goede is. De beelden van de BUDS training zijn prima en doen niet onder voor het echte werk. Bovendien wordt dit gedeelte met bepaalde andere elementen van de training niet alleen mooi gefilmd maar bovendien goed gebracht. Daarnaast is Demi Moore natuurlijk om op te vreten en overtuigt Mortensen vandaag in deze rol meer dan afgelopen vrijdag in Hidalgo.

Desondanks ligt het sentiment richting het einde er wel erg dik bovenop. Natuurlijk wordt ze spreekwoordelijk genaaid, natuurlijk houd ze vol, natuurlijk voltooit ze de opleiding en natuurlijk wint ze de harten van haar macho kameraden die eerst niets met een 'gleuf' van doen wilden hebben.Even veer ik op uit mijn stoel bij de SERE training. Bij de SAS is het gebruikelijk dat iemand fysiek en geestelijk gemarteld wordt tijdens de training tot hij breekt. Dit om degene te tonen waar zijn breekpunt ligt zodat hij zich daar op voor kan bereiden en het 'nep-verhaal' op kan hangen. Maar hoe hier op iemands gebroken been omgeslagen wordt lijkt me niet realistisch binnen de training en discutabel. Wel interessant is de bijna verkrachting. Eenmaal gevangen is dit een middel om te breken dat ongetwijfeld gebruikt zal worden, een dreiging die ook best wel knap gebracht wordt en de vraag hoe verder de Master-Chief eigenlijk zal gaan. Hij krijgt het best mogelijke antwoord wat dat betreft van Jordan ik zal niet breken.

Wat de scenario schrijver of Scott nu eigenlijk wilde met het plaatsen van een vrouw binnen een mannenbolwerk is me niet helemaal duidelijk. Een trap tegen de gevestigde orde? Een poging om een discussie te beginnen? Het is weliswaar nieuw en anders maar de feministische boodschap wordt even hard om zeep geholpen door de roddel en achterklap van de vrouw die Jordan zelf in stelling brengt. Wat dat betreft is GI Jane een redelijke film met boeiende momenten maar ook niet meer dan dat.

Mwa.

Scott begeeft zich dit keer weer op oorlogsterrein en heeft grote namen naar zijn productie toe weten te trekken. Zoals gewoonlijk dus eigenlijk. Wat de film deze keer te vertellen heeft? Een iets serieuzer gegeven dat op de dag van vandaag nog altijd relevant is, maar het maakt uiteraard niet meteen een goede film.

Het mag duidelijk zijn wat de film je duidelijk wil maken. Scott windt er ook niet bepaald doekjes om, de film communiceert zich redelijk direct op dat vlak. Zo direct dat het uiteindelijk wat opdringerig begint aan te voelen, aangezien in principe elke scene in het kader ervan staat. Vrouwen die worden gediscrimineerd en zwart worden gemaakt, maar Moore kan zich daar dan eventjes doorheen boksen.

Buiten de kern kijkt de film uiteindelijk nog wel aardig weg. Scott kiest hier voor een wat minder subtiele aanpak waardoor de film best lomp te noemen is. Veel geluid, veel kaboem en regelmatig wat vulgaire dialogen. Voor een film binnen dit kader had ik het minder gewelddadig verwacht, maar dat zijn dan weer dingetjes waar Scott maar al te graag overheen wil gaan. Heb er niks op tegen, maar het voelt wel onoprecht aan.

Wat ik vooral mislukt vind, was de finale die ik uitzonderlijk lelijk gefilmd vond. Ik heb het over de korte oorlogssequentie. Wat Scott daar van zijn cameraman vroeg ontgaat me volledig. Zoom-ins, vreemde bewegingen, maar nooit een goed samensmeltend geheel. Het zag er simpelweg niet uit. Verder is de film ook niet briljant gefilmd (Scott heeft ze technisch beter gemaakt), maar de grootschaligheid van de productie maakt dan wel weer indruk.

Het is aardig vermaak voor een keertje, maar wel vermaak dat iets meer duidelijk wil maken dan de gemiddelde actiefilm. Voor de fans van echte oorlog moet ik wel zeggen dat de film zich alleen voornamelijk bij het trainingsproces houdt. Scott zal nooit echt mijn ultieme regisseur worden, en dit soort films laten die perceptie ook niet bepaald verdwijnen.

Ik had deze avond zin in wat simpel entertainment. En aangezien er binnenkort een deel 2 komt, dacht ik, laat ik deze eens herzien.

Ik heb de film zo’n 20 jaar geleden voor het eerst en laatst gezien. Herinner mij dat ik positief verrast was (verwachtingen waren niet erg hoog) en dat de film een fijne lekker luide geluidsband had.

Enfin, G.I. Jane… De film ziet er natuurlijk heerlijk gelikt uit en ook qua productie value ben je bij Scott altijd in goede handen. Ergens is het een soort zusterfilm van dat andere militaire opleidingsfilmpje van zijn broer, ruim 10 jaar eerder.

De set up is tenenkrommend en past ook eigenlijk ook prima in deze tijd. De heren van Vandaag Inside zouden het vast net zo belachelijk vinden als ik. Een vrouw moet zich bewijzen en natuurlijk falen. Gebeurd dat niet, dan raken de politieke kopstukken in paniek. Alle clichés uit de opleiding komen aan bod. Maar Scott brengt het allemaal heel fijn in beeld en bespeeld de emotionele toonladder vakkundig. De twee uur vliegen voorbij en ik heb me geen moment verveeld. Soms een ergernisje, dat wel. Maar het is gewoon een lekkere film. Exact waar ik zin in had.

En als kers op de taart is daar een fijn eind gevecht. Geheel in lijn met Top Gun raken onze trainee’s betrokken ineen echte oorlogssituatie. Voor Scott was dat een mooie vingeroefening in aanloop naar zijn meesterwerk in Mogadishu.

Ik krijg nu wel enorm veel zin in Top Gun 2, want die komt er ook echt aan.

Dikke 3,5

G.I. Jane een film met een ijzersterke Demi Moore. Het verhaal is zeer onderhoudend en de combi actie / drama komt goed uit de verf. Verhaaltechnisch gaat de film op het einde met enkele overbodige scenes mijns inziens iets te lang door maar het mag de pret niet drukken.

Lamentabel.

Ik had amper anders verwacht, maar G.I. Jane is dus effectief een idioot, potsierlijk machofilmpje. Alleen is de macho geen man - nu ja, het loopt vol met macho's, want we hebben te maken met Navy Seals. De übermacho is Demi Moore, die tegen alle verwachtingen in, en ondanks allerhande tegenkantingen, zowaar bewijst dat vrouwen niet enkel in de keuken thuishoren. Wie had het voor mogelijk gehouden? Het is Hollywood, dus enige nuance, op welk niveau dan ook, kan niet. Ridley Scott, immer wisselvallig, kan er eigenlijk ook niets mee. Hij gebruikt z'n budget, maar verder is dit een draak van een film. Dom en cliché. Geen reclame voor het leger, noch voor de vrouwenzaak.

1

Beter dan ik verwachtte, soms wel amusant, maar dan ook weer geen super-film van Ridley Scott. Het feminisme druipt met bakken van de film af. Als je de gelijke van een man wil zijn, dan moet je er wat voor over hebben. Een senator (vrouwelijk of course) wil bij wijze van test een vrouw laten deelnemen aan de keiharde Navy Seal training, met daarbij o.a. een simulatie van een oorlogssituatie plus een missie op het veld. Dat de film zich bezighoudt met het ontkrachten van archaïsche stereotiepen over vrouwen en genderrollen moet je er bij nemen al zaten er wel een paar grappige tussen (de vrouw die denkt dat ze door haar man afgeranseld wordt bvb. Het zou natuurlijk wel interessanter en geloofwaardiger zijn om een film te maken waar mannen eigenlijk vrouwelijke taken en rollen vervullen maar dan heb je misschien ook een saaiere film. Demi Moore kreeg een razzie voor deze film al heb ik wel bewondering voor haar afgetrainde lijf, waar ze wschl veel voor heeft afgezien. Gemiddelde een beetje onterecht toch want dit was best vermakelijk.

Een film die ik al 2 jaar in huis had . Heb niks met Moore en het genre., maar moet zeggen dat de film reuze mee viel..Prima Mortensen en Moore, en een overtuigende Bancroft. Het toetje , de echte actie , vond ik een misser.

Ik had het anders laten eindigen.

De harde kaalgeschoren kop van Demi Moore op de poster belooft nogal wat.

Al meer dan vijfentwintig jaar overigens, want ik wilde de film indertijd al graag zien, maar dat kwam er steeds niet van. Nu dan eindelijk, en eerlijk gezegd valt het toch wat tegen. Nee, het is niet slecht, maar nee, het is niet echt heel erg overtuigend, dat is het dan wel een beetje. Waar ik toch wat op gehoopt had was een overdreven heroiek epos a la Top Gun, maar dat was van te voren al niet helemaal het punt. Maar wat dan wel - dat ze het redt? Achteraf en vijfentwintig jaar verder in de evolutie is dat evident.

Maar wellicht is dat ook zoals het zou moeten zijn, anno nu - een film over een vrouw die soldaat wil zijn, en daar de beste van wil zijn, als dat geen ophef meer veroorzaakt zijn we toch weer een stap verder. Nu de werkelijkheid nog zien als de film.

Het zegt wellicht overigens ook nogal wat dat ik er al zoveel woorden aan besteed voordat ik zeg hoe fraai de rol van Demi Moore is. Ik geef het maar even mee.