L'Adversaire (2002)

Een prachtig film, gebasseerd op een waar gebeurd verhaal. Er wordt goed geacteerd en de locaties zijn ook zeer goed en somber, het hele verhaal is om treurig van te worden En het moet een hel geweest zijn voor de man, zeker ook omdat hij steeds dieper in zijn leugens verdwijnt, met als finale de moorden en de mislukte zelfmoord.

Ik heb deze film nou twee keer gezien, en hij is echt ijzersterk. 4,5*

Indrukwekkende dramatische film, wekelijks leest men zo'n verhalen in de krant. Eigenaardig hoe een mens in elkaar steekt en tot wandaden kan overgaan. Knappe Franse film.

L' Emploi du Temps over hetzelfde onderwerp ook gezien? Die film vind ik nog mooier (beter, sterker) dan deze.

Deze Franse film, geregisseerd door Nicole Garcia, is de moeite waard van kijken maar bereid je wel goed voor. Want het is één van de meest depressieve, treurige, hartverscheurende drama’s die ik tot nu in me leven heb gezien. Ik zeg niet stel deprimerend Cinema omdat ik daar niet in geloof. Maar deze komt heel dichtbij wat mensen elkaar kunnen aandoen.

Dit op ware feiten gebaseerd drama gaat over een man die al twintig niet gewerkt heeft en leeft dan ook voor zijn ouders, vrouw, kinderen en vrienden een dubbelleven. Als er steeds meer mensen in zijn omgeving vragen beginnen te stellen van zijn enorme zee van tijd slaat er bij hem een knopje in zijn hoofd om en vermoord uiteindelijk zijn gezin en ouders op stille en brute wijze om vervolgens het huis in brand te zetten met zichzelf erbij.

Dit is waarschijnlijk niet voor iedereen weggelegd omdat de film heel rustig begint en nergens over haastige beslissingen neemt. De regisseuse portret een vader die gegevenmoment niet meer weet wat hij moet doen. Doormiddel van flashbacks en confrontaties kom je deels achter de geschiedenis waarom hij een dubbelleven leid/lijd. Vooral de beelden spreken voor zichzelf, als hij hele dag door in zijn auto zit op een parkeerterrein, of als hij rond loopt in het bos.

Alleen maar regen en donkere wolken geen graantje zon kun je vinden in de film. Of blijdschap op het gezicht van de hoofdpersoon. Die donkere toon is in de hele film door te zien. Dit alles wordt prachtig, magistraal geacteerd door Daniel Auteuil. De beste man maakt van zijn personage een karakter dat onder je huid gaat zitten. Als een blok steen in je maag loopt de film door, steeds angstaanjager, totdat ik bijna bezweek van de beelden in de film. Zelfs uren naar de film kon ik niets verteren, de blok steen in me maag bleef maar zitten. Zeer vreemd gevoel dat je niemand eigenlijk gunt.

Dus een film die je aan het denken zit hoe zit met je eigen vader en of omgeving zit . Verder raad ik deze film dan ook niet aan omdat ik kan begrijpen dat hij wat sloom is plus het onderwerp dat sommige mensen niet aankunnen.

Een hele 'zware' film die soms nogal traag verloopt: 3.00
Traag of snel, het maakt allemaal niet uit, zolang het gehele plaatje maar klopt en, misschien nog wel belangrijker, de film je heeft aangesproken. En bij dat laatste moet ik toch een pas op de plaats maken. De film komt zo ongelofelijk traag en rommelig van de grond dat ik me het eerste halfuur uitermate heb zitten te vervelen. De film jonaste heen en weer tussen alle 'levenslijnen' die Faure er op na hielt, de flashbacks, de scenes op het politiebureau en de scenes waarin Faure zijn gevoelens op tape vastlegt; het is vooral het eerste halfuur zwaar onoverzichtelijk wat zich allemaal exact afspeelt. Gelukkig kon ik me na ruim een halfuur beter in de film verplaatsen, waardoor ik al bij al toch een goede film heb gezien. En, de film zelfs nog een voldoende scoort. Iets dat sporadisch voorkomt bij mij als maarliefst 25% van de film me gewoonweg heeft tegengestaan, hetgeen toch wel wat zegt over de kwaliteit van deze prent.

Verhaal: 3.50
Inhoud, originaliteit, fouten/blunders, verhaallijnen, diversiteit, etc.
De film is een bijzonder grauwe, goed geslaagde afspiegeling van het leven van Faure. Al begrijp ik dat de beste man in het echt heel anders heet, maar dat zal wel met rechten en dergelijke te maken hebben. Ondanks dat het verhaal uitermate moeizaam van de grond komt door het ge-heen-en-weer van Garcia is het script even geslaagd als luguber te noemen. De afstandelijke levensstijl van Faure is werkelijk subliem uit de verf gekomen. De desinteresse voor de mensen in zijn omgeving, het continue bedenken van leugens om zichzelf een uitweg te verschaffen, de kille relatie met zijn vrouw, het in zijn ogen 'mysterieuze avontuur' met Marianne en tenslotte de radeloosheid wanneer hij zijn gezin vermoord om vervolgens zichzelf van kant te maken. Dit alles is zo 'werkelijk' in de prent verpakt dat het woord subliem zeker op zijn plaats is. Des te jammerder is het dat het eerste halfuur van de film erg moeizaam op gang komt door toedoen van Garcia.

Acteerwerk: 4.00
Hoofdrollen, bijrollen, dialogen
Een hoofdrol is in dit soort films van cruciaal belang voor het welslagen van een film als L'Adversaire en dat is gelukkig dik in orde. Daniel Auteuil zet een heerlijke rol neer als Faure. Alle eigenschappen die het verhaal wenst uit te beelden voelt Auteuil feilloos aan, een erg knappe prestatie. Toch waren er ook een paar momenten van zwakte. Vooral de jank- en lachscenes waren van een zeer bedenkelijk niveau, maar het doet niets af aan zijn acteerprestaties. Verder meer dan waardige (grotere) bijrollen van Geraldine Pailhas, Francois Cluzet en Emmanuelle Devos. De kleinere bijrollen waren over het algemeen ook goed te verteren, al vond ik Francois Berleand een aanfluiting als Remi. De meeste dialogen zijn goed uitgepakt, maar sneeuwen onder door het feit dat het personage van Faure heel belangrijk word gemaakt. Wat overigens terecht is en niet wil zeggen dat de dialogen slecht zijn, verre van zelfs.

Speelduur: 1.50
Balans in de film, strekking van het verhaal, speelduur, etc.
Het had kunnen uitlopen op een ruime 3.50 of zelfs een 4.00 als Nicole Garcia wat meer orde in de film had gebracht. Het eerste halfuur gebeurt er inhoudelijk vrij weinig, maar weet Garcia het zo te brengen dat het op de één of andere manier toch heel veel lijkt. Wat enkel en alleen te maken heeft met de stijl die Garcia er op na houd. De vier eerder genoemde levenslijnen van Faure wisselen elkaar om de haverklap af waardoor ik grote moeite had om me 'ergens' aan vast te kunnen houden. Na een halfuur lukte me dit gelukkig toch nog waardoor ik deze prent toch nog goed kan waarderen, maar ik lieg geen woord als ik zeg dat ik serieus heb overwogen de film af te zetten. Puur en alleen omdat het simpelweg onnavolgbaar was in welke tijdspanne sommige scenes gezien moesten worden. Buiten dat stiefelt de film uitermate traag voort, maar word het tegelijkertijd nooit saai.

Realisme: 3.00
Realisme van gebeurtenissen in de breedste zin van het woord.
Het mag dan allemaal wel waargebeurd zijn, maar in een reactie ergens had het niet treffender gezegd kunnen worden: De film geeft onvoldoende aanleiding voor het feit dat Faure heeft besloten tot zijn daden over te gaan. Natuurlijk was hij een kat in het nauw, maar uit helemaal niets blijkt dat Faure serieus in staat zou zijn zich tot deze uitweg te verlagen. Nou ben ik geen psycholoog of heb ik geen weet wat er in het hoofd van zo iemand schuilgaat, maar het kwam nogal onbeholpen op mij over. Overtuiging noem ik dat doorgaans. Daarnaast neemt hij uitgebreid de tijd om 'de daad' voor te bereiden en vervolgens uit te voeren, iets dat naar mijn idee ook niet echt past bij iemand in zijn situatie. De film geeft hier onvoldoende ruimte voor om zijn beweegredenen weer te geven, waardoor de moorden van zijn gezin misschien beter in een opwelling plaats hadden kunnen vinden. Zo zijn de feiten weliswaar niet, maar de film heeft mij onvoldoende doen overtuigen waarom Faure nou juist deze uitweg koos, waar het doorgaans een berekenend persoon was zoals Luc tijdens de politieverhoren aangeeft. Buiten dat zit de film erg realistisch in elkaar en is de gruwelijke weergave van de moorden uitermate aangrijpend.

Cinematografie: 3.50
Special Effects, Camerawerk, belichting, montage, stunts, coordinatie, etc.
Bij een grauw verhaal hoort een beklemmende sfeer en daar is Nicole Garcia erg goed ingeslaagd. Werkelijk alles in de film ademt naar de radeloosheid van Faure, iets dat ongelofelijk krachtig uit de verf is gekomen. Wellicht dat het soms zelfs allemaal iets te sfeervol werd waardoor het vaak nogal kil overkwam, maar dat heeft mij niet gestoord. Het camerawerk is van een voldoende niveau, al kwamen enkele scenes nogal gehaast over. Daarnaast is de montage over het algemeen goed gelukt, maar zoals gezegd is Garcia het eerste halfuur te nadrukkelijk op zoek om de chronologie te vinden van een niet-chronologische weergave. Als je begrijpt wat ik bedoel. Verder zijn de decors vrij eenvoudig en miste ik een mate van detail in de prent. De muziek was redelijk, maar had net zo makkelijk bij nog dertig andere films weggezet kunnen worden. Niets bijzonders dus.

Verdict:
Le Adversaire is een goede film, die naar mijn idee nog veel beter had kunnen zijn. Het eerste halfuur drukt Garcia veel te nadrukkelijk haar stempel op de film, mis ik de echte overtuiging achter de daden van Faure en komt de film nogal traag over, al is dit zeker geen punt waar ik persoonlijk deze prent op afreken, maar ik kan me voorstellen dat velen het wel zo zullen ervaren. De film moet het voornamelijk hebben van het acteerwerk van Auteuil, hetgeen geweldig goed is gelukt, een verhaal dat redelijk in elkaar steekt en de cinematografische klasse in de vorm van de toepasselijke sfeer. Helaas blijft het eerste halfuur voor een nare bijsmaak zorgen die wellicht met een tweede kijkbeurt grotendeels weggespoelt kan worden, maar wat in mijn ogen niet de essentie is van een film. Toch nog een ruime drie, waar dat wellicht een vier had kunnen zijn als het eerste halfuur een stuk aantrekkelijker zou zijn geweest: 3.00 (3.10).

Daniel Auteuil is natuurlijk perfect voor een rol als dit.

Tsja wat steekt er achter zo'n krantenbericht over een man die z'n gezin vermoordt als ze er achter komen dat ie al bijna twintig jaar doet alsof hij werk heeft.

En hoe doe je dat met geld en wat doe je dan zo de hele dag als je van huis af bent.

Sobere, maar aangrijpende film.

Een film die na herziening opvallend makkelijk overeind blijft staan: de muziek, de acteerprestaties en daardoor de gehele sfeer, ze zijn allemaal zo sterk dat je er met gemak een paar keer naar kunt kijken.

De muziek was geweldig en gaf een perfect beeld van de situatie. De scène met het rennen in het bos en de daaropvolgende huilscène raakte mij het meest.

Triest verhaal, goede acteurs, zeer boeiende film, maar dat constant over en weer springen van het verleden naar het heden stoorde me wel en beetje.

Ik vond hem ook te lang, dan had ik liever een stuk van de rechtzaak in de film verwerkt gezien.

Een trage, grauwe, loodzware en sombere reconstructie waarin de regisseuse liet zien hoe een man langzaam de vernieling inging. Maar Nicole Garcia deed vooral haar best om een onbegrijpelijk verhaal meer begrijpelijk te maken. Echter ik vond dat je als kijker behoorlijk op afstand gehouden werd. Daarnaast werkte de gemaakte sprongen in de tijd niet mee. De cast presenteerde uitstekend.

Zag voorheen reeds "l'Emploi du Temps", maar alhoewel zekere aanknopingspunten met deze "L'Adversaire" en ook heel goed gebracht met Aurélien Recoing in de hoofdrol, is de film lang niet zo onthutsend als deze.

De gruwel die van het slot van "L'Adversaire" uitgaat gaat door merg en been en er hoort werkelijk een acteur van het niveau van Daniel Auteuil om dit treffend verfilmd stuk in te vullen.

De film vertelt het waar gebeurd verhaal van Jean-Claude Romand niet in perfect chronologische volgorde, last aldus meerdere flashbacks in zodat een zekere aandacht wel vereist is om alles netjes te ordenen. Later, wanneer in het intrige de fase van vermoedens intreedt gaat de film in een heel duidelijke vorm, neemt in spankracht toe om tenslotte ontstellend grandioos te eindigen.

Het vergt zeer goed camerawerk en ook, naast Auteuil, stevige vertolkingen waarvoor dan vooral Emmanuelle Devos, François Cluzet en ook Géraldine Pailhas zorgen. Beide kinderen ontroeren.

Neparts die eigen gezin uitmoordde om dubbelleven in stand te houden vandaag vrijgelaten | AD.nl

Ja, naar aanleiding daarvan ontdekte ik een uur geleden het bestaan van deze film.

Uitstekende film over een man met een vrouw en twee kinderen die zich voordoet als dokter. Gebaseerd op een waargebeurd gezinsdrama. De film is ietwat afstandelijk, maar vanwege de onbegrijpelijke daad werkt dat hier juist in het voordeel. De stemmige muziek van Angelo Badalamenti past prima binnen het geheel. Uitstekend acteerwerk en een redelijk indringende finale.

Omdat ik het echte verhaal ken van Jean Claude Romand , deze film een bewerking van zijn leven, kon het mij niet zo boeien Eindeloze flashbacks waarin hij zich ongemakkelijk en onprettig voelt en hij Zelf het slachtoffer is van zijn Leugen Flink doorgezapt Goede Auteuil zag ik in mijn haast . Geloofwaardig. Maar vanwege het zappen-ik ken het einde, anders duurde het mij te lang- geef ik geen cijfer.

Eigenlijk moet je de film zien zonder te weten dat het om ""waar gebeurd gaat, dan weet het echt te boeien.

O....ik zag een telefooncel in een bos...die Fransen , gekke jongens...............

En toch: ondanks het feit dat je de afloopt kent, is dit een ongemeen spannende film waarin je, dankzij het voortreffelijke spel van Auteuil, wordt meegezogen in de krochten van deze zieke geest.

Onbegrijpelijk, maar iets dergelijks heeft zich hier ook afgespeeld; 'gewoon' in Schalkwijk:

voorbij het paradijs - 2doc - VPRO

Prachtig drama, zeer geloofwaardig geregisseerd en geacteerd. In het begin even wennen aan de chronologie, maar al gauw is het duidelijk dat de flashbacks de film dragen en dus onmisbaar zijn.

Maar ik wil vooral een groot compliment maken voor de muziek. Het is Angelo Badalamenti wel toevertrouwd om stemmige muziek (met vooral viool en cello) te componeren. Denk daarbij ook aan Twin Peaks. Hij is daar volledig in geslaagd. De muziek verhevigt in sterke mate het gevoel van naderend onheil.

Verhaal: ***

Plot: **

Acteurs: ****

Couleur locale: ****

Muziek: *****

Desperaat en desolaat naar ware gebeurtenissen. Sterke verfilming van een man die verstrikt raakt in zijn eigen psyche met alle gevolgen van dien.

Geslaagde film. De boel sleept zich wat voort tot het tamelijk verbijsterende, laatste half uur.

Deze film zoog mij helemaal leeg. Een van de weinige films waarvan ik even moest bijkomen nadat ik hem had gezien. IJzersterk spel van Daniel Auteuil. Daarbij past het ritme en de afstandelijkheid die ik gedurende de hele film voelde bij de kern van het drama dat zich langzaam voor je ogen ontvouwt.