The Outrun (2024)

Ronan weer op de toppen van haar kunnen? Dat klinkt veelbelovend. Net zoals het verhaal.

Vanaf 24 oktober 2024 in de bioscoop (Cinéart)

Kijk hier zeer naar uit! Toch een van mijn favoriete jonge actrices van de laatste jaren.

EDIT: vanaf 7 november 2024 in de bioscoop

Wisselende reacties. Maar met Ronan, dus een absolute must see voor mij. Plus het Schotse landschap. Echt een indie film voor mij.

Mooi, mijns inziens realistische inkijk in 't leven van een (ex)alcoholiste die haar leven na enkele malen (hard) vallen en opstaan weer op weet te pakken.

Mooie cinematografie, mooie beelden van 'n ruig Schots eiland, meer dan prima geacteerd, de chronologische sprongetjes houden je erbij, hier en daar iets te lang uitgesponnen en de ingebrachte mystiek wellicht wat gekunsteld vond ik, maar de film kan 't goed hebben.

Ik vond 'm mooi. Narratief weinig origineel of opzienbarend maar het is uiterst degelijk uitgevoerd en Ronan schittert zeer overtuigend. De vertelstructuur werkt, al is het ternauwernood. Ik vond 'm ietwat lang en moeite hebben af te ronden, maar deed dat alsnog mooi. Natuur duh, prachtig, mythologie allegorisch doorspekt ook prima. Ja, zeker genietbaar.

Ronan speelt zeer goed de alcoholist. (ik lees wel eens over hoe goed Cage dat doet in LLV, maar dat is een persiflage op een alcoholist).

Verder natuurlijk ook hele mooie beelden van de eilanden van Orkney.

Een lekker simpel verhaaltje, meerdere verhaaltjes eigenlijk, over de personen en situaties waarin Rona (Ronan) is opgegroeid.

Maar het komt nergens tot een geheel. Ik zie geen eenheid in alles. Beetje mystiek over Selkies, en dan dat zeehondengehuil, beetje weer en wind, stukje heftig Londens uitgaansleven.

Geen slechte film, maar het is alsof je een potje aan het kleien bent, en dan elke keer de stukjes er af vallen, en je weer half opnieuw aan een nieuwe poging begint.

Dit is wel nummer 187 van dit jaar, waarmee ik mijn record van vorig jaar echt verbroken heb !

Goede film.

In tegenstelling tot mijn bovenbuurman vond ik het fragmentarische karakter van The Outrun erg goed werken. Je krijgt als kijker het totaalplaatje goed mee, zonder dat het ook maar enigszins stoort dat het niet chronologisch verteld wordt.

De hoofdrolspeler is on fire, de setting in Schotland levert mooie plaatjes op, de afwisseling van stadse en landelijke taferelen, de toffe elektronische soundtrack in de film. Ja dit lag me wel.

Mindere punten: de wat geforceerd aanvoelende filosofische/ mythische teksten en soms is het mij wat te langgerekt.

4*.

Het contrast tussen de soms liederlijke gedragingen en gevolgen van alcoholisme, en het ruige, desolate Schotse eiland, waar Rona op zoek gaat naar herstel, is enorm. De constante flashbacks en flashforwards die in films vaak voor verwarring zorgen, werken hier juist erg goed. De catharsis op het einde van de film lijkt compleet, wanneer een stortvloed van beklemmende beelden over ons wordt uitgestort. Het is niet een film voor iedereen, maar ik vond het indrukwekkend, donker en meeslepend. Saoirse Ronan is een van de beste actrices van haar generatie en draagt de hele film in haar eentje op indrukwekkende wijze. Het filmjaar loopt ten einde en ik dacht mijn favoriet voor 2024 gevonden te hebben in Perfect Days van Wim Wenders, maar deze gaat het uiteindelijk op de valreep winnen. Dompel je onder in de grauwe nachtmerrie van Rona en herstel met haar mee.

De film gaat over een jonge vrouw die te veel drinkt (waarom is niet duidelijk: er is de suggestie dat het erfelijk is omdat haar vader krankzinnig is) en dat is vervelend voor haar want het levert genante momenten op en haar vriendje loopt bij haar weg. De film voelt als een hele lange Postbus 51-spot ‘Drank maakt meer kapot dan je lief is’. Maar de film heeft evengoed een happy ending want op een eiland zonder drank kickt ze af en wordt ze weer gelukkig. Ik kon er niet veel mee. De hoofdpersoon spreekt vage poëtisch-mystieke teksten zoals dat we uit de oceaan komen, dat het lichaam een continent is en dat verdronken mensen zeehonden worden die ’s nachts aan land komen. Daar kon ik ook niet veel mee en ik weet ook niet wat deze ‘we zijn één met de Aarde’-mystiek met het alcoholdrama te maken heeft. Ik vermoed dat het boek duidelijker is.

Best lang naar deze film uitgekeken, Saoirse Ronan is een van mijn favoriete actrices van haar generatie. Aan haar lag het niet, ze is weer uitstekend als altijd. Maar ik had best een tijdje moeite om in de film te komen. Het niet-chronologische is in het begin allemaal wat te rommelig en onduidelijk (haar haarkleur moet waarschijnlijk een houvast zijn). Het tweede uur komt het allemaal wat in een beter vaarwater, maar sommige aspecten vond ik nog steeds niet erg sterk. Zoals anderen ook al zeggen, het mystieke vond ik zelf niet echt werken, het is nogal zeurderig en teveel wannabe diepgang.

Het thema van mentale gezondheid en verslaving blijft nogal aan de oppervlakte. Haar vader is bipolair en zijzelf heeft te kampen met alcoholverslaving, maar we moeten daar als kijker zelf maar iets van maken. Waarom ze op het einde ineens wel met zichzelf in het reine komt blijft ook maar gissen.

Door Ronan is het wel weer de moeite waard om te kijken, maar voor de rest lijkt de film meer te willen zeggen dan het echt weet over te brengen.

3,25*

"... het is alsof je een potje aan het kleien bent, en dan elke keer de stukjes er af vallen, en je weer half opnieuw aan een nieuwe poging begint," schrijft Graaf Machine. Een (onbedoeld) prachtige metafoor voor het langzame en langdurige proces van afkicken, dat veelal met horten en stoten gaat, precies zoals deze heerlijke film is opgebouwd: fragmentarisch, nauwelijks een verhaallijn, met parallellen tussen de keiharde muziek die het leven van Rona in Londen begeleidt en de keiharde wind op de Orkney-eilanden die zij uiteindelijk als een dirigent weet te temmen.

En wat een actrice, Saoirse Ronan, die in deze film overtuigend put uit het meest brede palet van emoties.

Prachtige, overtuigende film. Even wegdromen in een ander universum. Vooral de scène met haar moeder was erg ontroerend (wie de film gezien heeft weet).

Met een niet chronologisch en vrij eenvoudig verhaal is het net allemaal te lang....

Van The Outrun - ikruikversemosterd:

"The Outrun, een verslavingsdrama waarin Soairse Ronan topspel levert als de aan drank verslaafde Rona (actrice en personage hebben inderdaad bijna dezelfde naam) is niet geweldig, maar zeker ook niet slecht. Een ruime voldoende. Aan Ronan ligt het niet. De scènes waarin zij als Rona worstelt met een stevig alcoholprobleem schitteren in hun sobere eenvoud.

Nee, wat mij dwarszit is alles wat daaromheen gebeurt. De wolk van afleidende ruis. Randzaken die om onduidelijke redenen naar de voorgrond worden geduwd en wegleiden van de plot. Zo vraag ik mij af waarom er zoveel aandacht gaat naar de geschiedenis van Orkney. Wat de toegevoegde waarde is van de lokale vogelbescherming.

En nu ik toch bezig ben, waarom is eigenlijk gekozen voor de irritant desoriënterende flashbacks die The Outrun verpuzzelen tot een frustrerende en gekunstelde verzameling van tijdsprongen. Het zit het verteltempo in de weg en het duurt ergerlijk lang voor ik eindelijk grip heb het verhaal.

Naar mijn idee wil The Outrun veel te veel in het glas schenken en stroomt de inhoud dientengevolge over. Had het gewoon gehouden op de rijk vloeiende alcohol en Ronas moeizame reis naar een leven zonder drank. Had gekozen voor een lineaire, eenvoudige vertelling. Al het andere had echt niet gehoeven."

Saoirse Ronan gaat waar velen haar voorgingen in de hoop eindelijk die felbegeerde Oscar binnen te slepen met een portret van een alcoholicus tijdens verschillende fases uit haar leven. Er zijn een paar scènes die zich afspelen tijdens Rona’s jeugd (met Freya Evans als Rona) op het Schotse eiland Papay, maar het scenario springt vooral heen en weer tussen drie andere fases. De tienerjaren waarin Rona [Saoirse Ronan] zich afzet tegen haar ouders door te zuipen en te feesten, de periode waarin ze van haar alcoholisme probeert af te komen en tenslotte die waarin ze vanuit Londen terugkeert naar Papay om in het reine te komen met haar verleden. Ronan mag afwisselend dronken, teruggetrokken en euforische zijn en ons verblijden met poëtische wijsheden en een verhaaltje over een mythologisch zeehondje. Het is allemaal best aardig gedaan, maar ik heb werkelijk niets origineels kunnen ontdekken.

Prachtig portret van een jong verslaafd meisje. Voor zover ik kan inschatten aan de hand van de verslaving in mijn omgeving meemaakte is het allemaal vrij accuraat gedaan. Ik kon goed meevoelen, maakte tijdens de film zo ongeveer dezelfde worsteling door als zij, terwijl ik godzijdank niet hetzelfde probleem heb.

Aan het einde van film moesten sommige mensen huilen. Ik huil niet zo snel, maar ik snapte het wel. Mooi ook hoe heden en verleden door elkaar gevlochten werden. Soms snapte ik even niet waar we waren, maar dat past natuurlijk goed bij het thema.

Die licht-filosofische beschouwingen vond ik niet zo sterk, zoals ook anderen hier opmerken. Maar het stoorde me ook niet. Zeehonden zijn leuke dieren om te zien, tenzij je een vis bent.

Verhaaltechnisch weinig om het lijf. Wel mooie beelden en prima acteerwerk van Saoirse Ronan.

Fijn. Prachtige plaatjes, en Ronan is uitstekend. Vooral audiovisueel ook een ervaring om je in onder te laten dompelen.

3,8*