The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes (2023)

Vanaf 16 november 2023 in de bioscoop (Independent Films)

Pff, dat ze hier nog mee verder gaan.

Trailer

Dit zou op zich best een mooie film kunnen worden als het goed wordt gedaan. Het is gebaseerd op het gelijknamige boek, dus dit zou wel een losstaande film worden zonder vervolgen aangezien er op het boek ook geen vervolg meer komt. Deze film zou een goed beeld moeten gaan geven waarom Coriolanus Snow geworden is zoals hij is in de trilogie. De casting van Rachel Zegler als Lucy Gray lijkt me uitstekend; ze heeft een ietwat excentrieke uitstraling en is tevens een zangeres (in het boek werd ook veel gezongen; dit zou wel terugkomen in de film). Ben benieuwd hoe zij en Tom Blyth de hoofdrollen gaan vertolken. We gaan het zien in november (als deze niet ook wordt uitgesteld)

Nieuwe trailer

Ook te zien in IMAX, Dolby Cinema, Atmos en 4D

Vroeger wel fan van de serie geweest (mede door Katniss toen), maar laatst de boel nog een keer herkeken en het maakte allemaal wat minder indruk. Slecht acteerwerk, rare love triangle, herhalende setting, ja de climax was leuk om naar toe te werken, en vroeger was het origineel, maar om het nu de 4e keer weer te gaan doen?

Anyway als origin story zou het kunnen slagen dus wie weet. Benieuwd of Rachel iets van haar carriere als rising star kan maken met alle controverse die rond haar hangt (maja ze is ook erg jong nog).

Maar volgens mij is ze gewoon met 1m 57 en 50 kilo veel te ongeloofwaardig om iets van een actieheldin te vertolken.

Even de reviews afwachten of ik hem in de bios kijk.

Anders dan de vorige Hunger Games films, maar zeker het wachten waard!!

Na jaren wachten is The Hunger Games terug.

De filmreeks vond ik echt geweldig, dus was echt uitkijken naar deze film.

De cast is echt zeer goed.

Vooral Rachel Zegler (Lucy Gray) & Tom Blyth (snow) vind ik fantastisch!!!

Het verhaal volgt enorm goed het boek. (wat meestal niet is met boek verfilmingen).

Zeer mooie beelden en een goed tempo in de film.

Absoluut een geslaagde film, voor mij 1 van de beste van dit jaar.

Beter dan verwacht.

Hunger Games vond ik echt goed, buiten part 1 & 2 had ik meer verwacht.

Toen hadden ze bekend gemaakt dat deze ging uitkomen, maar had veel twijfels.

Maar toch positief verrast, ook al is het zonder Jennifer Lawrence.

Nieuwe, maar toch wel terug een goede cast.

Rachel Zegler kende ik van Shazam, vond ik qua acteren redelijk.

Maar in deze film vind ik ze echt enorm goed.

Muziek & beeld in deze film zijn ook zeker de pluspunten.

Het verhaal, zelf het boek niet gelezen. Dus weet niet echt of ze het boek goed volgen.

Maar vind het verhaal wel nog goed.

Al bij al, 8 jaar wachten zeker waard. (Gezien in IMAX).

Net terug van deze film en vond hem wel geslaagd. Een nieuwe cast, maar daarom niet minder de moeite. De film bestaat uit een drietal delen, de eerste twee waren wel de leukste. Wel wat aanpassen dat de arena in deze film heel wat kleiner is in vergelijking met de andere films. De lange speelduur verveelde zeker niet. Na zoveel jaren was het toch een prettig weerzien en heb zin gekregen om de andere delen nog eens her te bekijken. Vond het wel een aanrader.

Zojuist in de bios gezien. Redelijke film, waarbij het begin wel behoorlijk cliché begint, met uiteraard de Arena. Dat deel was dit keer erg matig.

Met als dieptepunt een bazig meisje die een groepje slachtvee achter zich heeft aanlopen, die alles doen wat ze zegt. Waarom? Geen idee...

Een hoofdrolspeelster die gaat zingen als ze in uiterste nood zit, zou zo in een Disney sprookje kunnen passen.

Het laatste stuk van de film was een heel stuk beter. De stukken waar Snow duidelijk aan het veranderen is, zijn een stuk interessanter dan de zoveelste Arena scène.

Al met al een film die je vanwege het laaste deel toch door wil kijken. Tom Blyth speelde erg sterk, Dinklage was weer erg goed maar de presentator stal (net als in de vorige delen) de show!

3 sterren voor mij.

Grappig; ik vond het juist behoorlijk in lijn met de vorige films.

Over het algemeen positief. Het zingen voelde een beetje Disney-eske en zonder achtergrond-kennis zelfs wat kunstmatig, maar inmiddels weet ik dat dat conform het boek is.

De film is verdeeld in 3 delen; in het 3e deel gebeuren er dingen die ik (en later bleek mijn vriendin ook) niet begreep. Daar moet ik me nog even in inlezen. Dit 3e deel vond ik ook onnodig lang.

Toch al met al een prima avond gehad en dus een nette 3,5*.

THE HUNGER GAMES: THE BALLAD OF SONGBIRDS and Snakes review

Ik vond de Hunger Games serie behoorlijk leuk en goed, dus een prequel wilde ik ook nog wel zien.

Deze film is opgedeeld in drie delen en dat zorgt ervoor dat je eigenlijk bijna zit te kijken naar drie films in één. Ik zat te denken dat het wellicht beter uitgewerkt had kunnen worden als een (mini)serie want het mist wel een beetje de spanningsboog en de pacing van een normale film.

Afgezien daarvan vond ik het op zich wel een boeiende invalshoek, al had ik het zelf misschien leuker gevonden als ze begonnen waren bij de echte eerste Hunger Games, of de oorlog/opstand die eraan vooraf ging, als ze dan toch teruggaan in de tijd.

Ook had ik enigszins moeite met hoe ik de jonge Snow nou eigenlijk moest peilen. Hij lijkt een goede inborst te hebben, maar later ontpopt hij zich dan toch ineens als een soort schietgrage schurk (hij voelt zich ‘machtig’ na het doden van een jongen) die te pas en te onpas zijn geweer afvuurt, zijn vriend verraadt, in een soort misverstand (weet nog niet precies hoe we die scène moeten interpreteren) Lucy Gray doodt en daarna ineens verworden is tot evil Snow. Ongetwijfeld ligt dit aan de boekverfilming, ik heb het boek niet gelezen maar ik neem aan dat het daarin allemaal een stuk logischer overkomt. Er valt hier en daar dus wel wat op te merken aan de inhoud en de uitwerking, maar omdat ik de wereld van de Hunger Games zo’n interessante wereld vind woog dat allemaal toch niet al te zwaar voor me en kan ik het toch een vrij hoge beoordeling geven die het wellicht op basis van de uitwerking niet helemaal verdient. Het rauwe randje dat deze reeks heeft maakt het toch altijd wel boeiend vind ik, net als de rol die media en beeldvorming spelen.

Wat Lucy Gray betreft; mensen zullen wel weer gaan zaniken over het zingen en de liedjes, maar ik vond het een leuk onderdeel van de film, al is het maar omdat Rachel Zegler een betere zangeres is dan actrice.

Het personage van Peter Dinklage was goed neergezet en Viola Davis steelt wel de show met haar krachtige rol. Ook Jason Schwarzman als Lucky Flickerman is een leuke comic relief.

3,75*

Naar deze film het nieuwe vervolg keek ik naar uit.

De film begon verassend en sterk.

De nieuwe rising star, onder andere bekend van de Shazam films.

Rachel Zegler speelt haar rol uitstekend hier, en ze heeft een prachtige uitstraling en ze kan ook nog is verassend genoeg fantastisch zingen.

Vooral de leading song, is erg sterk en waanzinnig mooi.

Het eerste hoofdstuk zat best redelijke aktie in , dat had ik steviger verwacht.

Maar dit gedeelte begon de film veelbelovend, maar na het tweede hoofdstuk als de film vordert, verliest hij zijn kracht.

De power van Katniss Everdeen gespeeld door Jennifer Lawrence in de vorige films, heeft ze helaas niet.

Dat was ook jammer.

De cast was verder prima in deze film.

Maar het is wel de minste van deze Hunger game films.

Maar verder is de film goed en weet te boeien.

Maar zeker, nog meer van verwacht.

Was dit Hunger games the musical?

Matigheid alom. Film is opgedeeld in 3 delen waarvan elk deel een mindere versie is vergeleken met wat ze in de andere films hebben gedaan. De intros worden erdoorheen gejaagd, waarvan de hoofdrolspeler misschien wel de meest unlikable dude ooit is. het zingen past er totaal niet bij en dat lijkt ook de enige karakter eigenschap van Lucy te zijn. De arena zelf is ronduit lachwekkend en alles verloopt dan ook voorspelbaar en zonder enige spanning. de epiloog is een saaie bijkomstigheid die niks toevoegt aan de eerste 2 uur vd film. Overduidelijk blind starende fans die dit zo'n hoog cijfer geven. Wat was dit saai boven alles

Helaas is Hunger Games: the musical een erg matige film geworden.

De film is in 3 hoofdstukken verdeeld, waarbij het met elk hoofdstuk minder wordt. Hoofdstuk 1 kan ik nog wel hebben, omdat het opzetten van het verhaal en de wereld aardig wordt gedaan. Maar hoofdstuk 2 in de ArenA en hoofdstuk 3 in District 12 zijn helaas niet boeiend.
Er zit te weinig creativiteit in de film en vooral dat constante gezang van Zegler voelt aan als een gimmick in plaats van dat het wat toevoegt aan de film. Zij moet tegenwoordig in elke film zitten blijkbaar. Dit zorgt ervoor dat de momenten waar het wel gepast zou zijn behoorlijk afgezwakt worden omdat je op een gegeven moment wel klaar bent ermee. Oh ja, die eerste keer dat ze zong konden we onze lach in de bios niet inhouden. Wat ontzettend matig en geforceerd zeg.
Dan krijg je nog de enorm bipolaire hoofdpersoon Snow, die leuk wordt neergezet door Blyth. Alleen is zijn personage zo irritant en inspiratieloos geschreven dat je geen vat op hem krijgt. Soms denk je dat hij het beste met iedereen voorheeft en nog geen 3 tellen later snitcht hij iedereen erbij. Ook zijn relatie met Zegler's personage voelt erg geforceerd aan en het einde is helaas erg absurd.

Deze film heeft vooral een identiteitscrisis en makers die niet weten welke kant ze met de film op willen gaan. De musical elementen voelen out of place, het opbouwen van de wereld krijgt geen goed vervolg, hoofdstuk 3 voelt er maar wat aangeplakt aan en verbindt niet lekker met de eerste twee hoofdstukken. Tel daarbij hoofdrolspelers die zo zijn geschreven dat ze de hele film compleet onvoorspelbaar gedragen en je hebt eigenlijk vooral een gemakkelijke cash in die de fans als zoete koek zullen gaan slikken. Maar als je er kritisch naar kijkt is de film gewoon op alle vlakken matig.

Brrr ik lees musical, deze hoef ik niet meer te zien.

Gezeur altijd.

Het is bovendien echt geen musical.

Dolby atmos.

Watte? O, ja, ik herinner me dat van, geloof ik, ooit een keer in de bios in de meest geweldige stad ooit.(Rotterdam)

Veel (te) hard(e) geluid(en) dat/die vrijwel binnenkomt/binnenkomen als een ingeslagen komeet. Mijn hemel, is zoiets werkelijk nodig??

Nou, ja.

Bij Westside Story schreef ik iets over Rachel Zegler, namelijk hoe ze volgens mij haar uiterste best deed, maar een iconische Natalie Wood niet kon overtreffen. Dat gevoel krijg/kreeg ik nu weer - grotendeels.

Natuurlijk is wat J. Lawrence deed, onvergelijkbaar met haar spel, maar uhm. Ik zie het gewoon nog niet zo, wat haar betreft. Ze is voldoende getalenteerd, daar twist ik niet over, maar ze wordt overspeeld door net iets meer talentvoller volk.

Toch.. Haar stem, ik krijg 'm maar niet uit m'n hoofd.(Disney, 1989.) Wat dat aangaat is ze fenomenaal en betoverend.

Tom Blyth (wie is dat? Wie is die gast/gozer, wat een man.. dacht ik bij het aanschouwen van bepaalde scènes..) is een plaatje, in verschillende opzichten..

Alleen dat geluid enzo, daar zet ik toch m'n vraagtekens bij.

It's the things we love most, that destroy us.

Wat voor gezeur? Dat ik mijn besluit verander om deze te kijken?

Musicals zijn niet mijn woorden, dat lees ik ook maar in recensies hier. Dan mag ik toch gewoon zeggen dat ik dat niks aan vind? Ongeacht of het wel of niet bijpassend is voor deze film. Dan kan ze beter de mensen quoten die er wat over zeggen, niet mij.

Vind wel dat ze behoorlijk vaak moet zingen in de film. Ja, we weten nou wel dat ze in elke film dat ze speelt telkens dat strotje moet openen. Erg vermoeiend.

Ze zingt een stuk of 4 liedjes, een paar optredens en daarna wordt Hanging Tree een keer of 4 verkracht in deze film. Echt onkunde vanuit de makers. Het voelt ook aan als goedkoop scoren. Juist dat gevoelige moment en die perfecte timing toen J Law het zong was echt sterk in de eerdere film. Dat gevoel van timing mist hier. En dat zorgt ook dat het kracht mist. Maar dat heb ik met elke keer dat ze zingt. Het is een gimmick. Er zit geen gedachte achter. Dus als ze voor het eerst op dat rare moment tijdens de boetedoening begint te zingen is het cringetime!

Musical is een beetje gekscherend bedoeld. Maar er wordt evenveel in gezongen als de gemiddelde Disney productie. Ze is nu toch echt een Disney prinses he

.

Ik ging met weinig verwachtingen naar deze film, maar ik ben echt enorm positief verrast. Je zit weer helemaal in de sfeer van de vorige films, de aankleding is knap gedaan en de rollen van Snow en vriend zijn echt geweldig. Er wordt gezongen, maar gezien de lange speelduur van de film vond ik dat niet hinderlijk (en volgt ook het boek). Wat mij betreft een aanrader.

"Sing your way out of this one."

Om acht jaar na dato nog met een prequel te komen, lijkt mij rijkelijk laat, ook al is het bronmateriaal zelf nog niet zo oud. Alsnog vraag ik mij af wie hier nog op zit te wachten.

In 'The Ballad of Songbirds and Snakes' gaan we 64 jaar terug in de tijd. Hiermee wordt er een oorsprongsverhaal gecreëerd rondom Coriolanus Snow. Hij wordt als mentor geselecteerd voor de tiende editie en denkt het tij te kunnen keren. In deze rol ontfermt hij zich over de jonge Lucy Gray, een arme muzikant uit District 12.

De film is opgesplitst in drie hoofdstukken waarin steeds een ander onderdeel wordt belicht. In eerste instantie begint het nog interessant, maar naargelang lijkt het alsof men zich in allerlei rare wendingen wurmt om enigszins boeiend te blijven. Het resultaat is dat het geheel enorm overvol en onevenwichtig is te noemen, vooral het laatste hoofdstuk wordt er zo doorheen gejaagd.

Het personage van Snow maakt een curieuze ontwikkeling door die vrij lastig is te plaatsen, hoewel Tom Blyth hem gedegen neerzet. Dan loopt Rachel Zegler als Gray er eigenlijk helemaal verloren bij; als kijker weet je alleen dat ze arm is en goed kan zingen... Laatstgenoemde word je helaas wel erg door de strot geduwd. Al die liedjes zijn too much. En de spelen zelf zijn niet eens zo denderend.

Al met al een matige en onnodige prequel. Wat mij betreft blijft het hierbij.

2,0 Sterren.

Aaaaaaand we're back. Er wordt wat gezongen, maar de tijd vloog wel voorbij vond ik persoonlijk. Paar mooie momenten. Het verhaal is best te pruimen. Ga lekker kijken als je THG vet vond. Deze sluit dan wel zeker aan.

Een prequel van de films The Hungergames waarvan ik ontzettend genoten heb van de eerste twee films. Het thema, waarom is president Snow de bruut geworden die hij is, sprak me ook aan. De acteerprestatie van Donald Sutherland was mooi in de vorige films.

Ik had bij deze prequel al vrij snel het gevoel dat ik naar een matige film zat te kijken. Clichématig karakter van de vrouwelijke heldin. Mooi en dapper. Uitgekozen voor de Hungergames door toedoen van een vrouwelijke rivale. Onze heldin kan ook nog mooi zingen. Echt, goede zangeres. Maar de rol zo flinterdun. Het mannelijke karakter switcht wel heel snel naar de "goede" kant. En vergeet z'n eigen belang, omdat hij direct valt als een baksteen voor de perfecte hoofdrolspeelster.

De Hungergames zijn eigenlijk al voorbij voordat de film halverwege is. En dat is maar goed ook. Er klopt gewoon niks van. Het meisje met syndroom van Down blijft heel lang leven en de drones die water brengen schakelen ook slechterikken uit.

Het laatste deel van de film is in District 12. En daar hebben ze het toch gezellig in de kelder dansen en zingen met elkaar.

Mooie rol en make up van Viola Davis.

Ik was met mijn twee jongvolwassen kinderen. Die vonden de film geweldig. En ik denk dat de jongeren het misschien wel leuker vinden. Dan ik die veel clichés en onwaarsvhijnlijkheden zag.

Een maat van mij belde me onlangs met dat hij nog een kaartje overhad van The nieuwe Hunger Games; omdat zijn andere gezelschap had afgezegd. Nouja, waarom niet? Ook al heb ik deel 2 en 3 nog niet gezien en was ik al een beetje uitgekeken op Hollywood-spektakels.

Maar toch was dit nog wel een knappe in elkaar gezette film. En net zoals vele andere afleveringen en series is het hier ook zaak om terug in de tijd te gaan. Hoe alles begon. Om te beginnen die post-punkwereld die verbluffende beelden bevatten. Amerika die is verdeeld in districten en daarnaast een communistisch land is geworden. Bij sommige shots waan je je zelfs in een Sovjetstad. Maar dat is bijzaak, want uiteindelijk draait het gros om het hongerspelen binnen de daarvoor bestemde locaties.

Wat mij al snel opviel waren de maatschappelijke aspecten die toch wel herkenbaar zijn, zij het interessant.

(Kokhalzen bij het woord "armoede" bijvoorbeeld, en dat zingen onder verward gedrag valt. Het acteerwerk is goed en vooral Lucy is een interessant karakter. De hongerspelen zelf hebben weer goede uitwegen, al moet ik wel zeggen dat de film net iets te lang duurt. Een mooi gegeven zijn de zangtalenten waarmee Lucy zichzelf overwint. Ik weet niet wat de andere kijkers dachten, maar ik zag hier een beetje een eerbetoon aan Sinead O Connor.

Voor de rest een prima popcorn-film met fraaie uitwegen.

3,5*