Women Talking (2022)

Aangekocht door Universal Pictures International Netherlands. Releasedatum nog onbekend.

EDIT: vanaf 30 maart 2023 in de bioscoop.

EDIT: vanaf 16 februari 2023 in de bioscoop.

Acht vrouwen bespreken of zij in de kolonie blijven en hun verkrachters zullen vergeven, of ze zullen blijven en vechten tegen de patriarchale overheersing, en of ze zullen vertrekken. Een van elders teruggekeerde man houdt de notulen bij. Een Kammerspiel met een bijzonder en actueel thema over vrouwen die eindelijk een stem krijgen, en die stem nemen.

De film viel niet mee, deze Oscar-genomineerde en met vier sterren bejubelde film die ik als tenenkrommend ervaarde, als een veel belovend toneelstuk met te literaire teksten die de actrices en de ene acteur tot wanhoop moeten hebben gedreven.

De vrouwen vormen in woord en gezang een divers ensemble, maar er wil geen gloed vanaf stralen noch worden hun tegenstrijdige emoties op enig moment voelbaar. Je hoort ze met enige moeite in hun spreken.

August, de man die notuleert, speelt met een gebeitelde glimlach de onderdanigheid zelve en valt hij uit deze rol, dan put hij zich uit in slaafse excuses. De bibbers kreeg ik ervan.

Typische theaterverfilming, dacht ik tijdens het kijken, maar de aftiteling geeft boekverfilming aan.

Geknipt voor het theater dus.

De film doet haar titel eer aan want bestaat bijna alleen uit gepraat door een aantal vrouwen in een streng gelovig dorp die te horen hebben gekregen van de mannen dat ze hun verkrachters moeten vergeven of anders moeten vertrekken zodat de vrouwen bijeen komen om te beslissen of ze blijven om de strijd met de mannen aan te gaan of vertrekken (vergeven is geen optie). Behalve de te verwachten kritiek op hoe het geloof vorm heeft gekregen in deze mannenwereld – gaan ze echt niet naar de hemel als ze hun verkrachters niet vergeven of is dat een regel van de mannen om de vrouwen te onderdrukken? – lijkt de film vooral filosofische vragen op te willen werpen, maar die komen nooit verder dan clichés, zoals dat onzekerheid de enige zekerheid is, bekende dilemma’s, zoals of je geweld mag gebruiken om geweld te stoppen, en nog meer cliché-overwegingen, zoals dat de verkrachters in zekere zin ook slachtoffer zijn van de verkrachtingscultuur waarin ze zijn opgevoed. Diep gaat het gesprek echter nooit en interessant wil het dan ook niet worden, want veel actie zit er ook niet in. De film lift ook mee op het huidige maatschappelijke debat: er zit zelfs een transgender in en een man die – tegen het gevestigde rolpatroon in – het wel heeft ‘begrepen’ en een totaal watje is die alleen maar huilt en zich aan de vrouwen onderwerpt. De titel van de film is natuurlijk ook een metafoor: vrouwen hebben altijd moeten zwijgen maar spreken zich nu uit hetgeen het begin van de verandering is. Maar helaas is wat ze te zeggen hebben niet interessant…

Kortom, de film bestaat ruim 100 minuten lang uit vrijwel oninteressant geouwehoer: ik vind het een mislukte en vervelende film en had de 100 minuten liever beter besteed.

Geknipt voor het theater inderdaad, tot je in ogenschouw neemt hoe uitgekiend Sarah Polley het uitgangspunt filmisch maakt, met selecte, maar prachtige buitenopnames en eenmaal in de hooischuur een innemende variatie in camerahoeken en perspectieven.

De vrouwen binnen een religieuze, in afzondering levende gemeenschap maken van de afwezigheid van de mannen om een bijeenkomst te organiseren om te bespreken wat ze kunnen doen om een einde te maken aan de vreselijke manier waarop mannen hun behandelen. Na een geïmproviseerd referendum krijgen worden drie generaties vrouwen uit drie families gekozen om samen te beslissen wat de vrouwen gaan doen: blijven en het gevecht aan gaan of de kolonie verlaten. Aangezien het de vrouwen verboden is te leren lezen en schrijven, is leraar August [Ben Whishaw] aanwezig om notulen te maken voor het nageslacht. Het scenario van Polley en Miriam Toews legt op overtuigende wijze de dilemma’s bloot waar in onderdrukking levende vrouwen (ook nu nog) mee te maken krijgen. Mara, Foy en Buckley zijn de grote namen in de cast (McDormand heeft relatief kleine rol), maar het beste werk komt van Judith Ivey en Sheila McCarthy (als de twee oudste vrouwen), van Kate Hallett (als de jonge Autje) en van Whishaw.

Heel matig aftreksel van het oorspronkelijke boek.

Gedrocht van een film. Women Talking dus en daar is weinig aan gelogen. Hoewel de eerste vijf minuten nog wel aardig zijn verandert de film al snel naar een toneelsetting: één saaie (altijd saaie!) locatie, acht vrouwen en vooral veel dialoog, enorm statisch in beeld gezet. En die dialoog voelt geen moment echt aan. Het zijn allerlei ideeën die nogal lomp worden gebracht, de inhoud belangrijker dan de vorm. Maar dan echt enorm lomp. Elke gedachte letterlijk uitgesproken, alsof dit een soort maatschappelijk-filosofisch boek is. Maar dan op film. Ook wisselend geacteerd met Foy vervelend theatraal en wat Whishaw met zijn vertolking bedoelde is me nog steeds een raadsel. Erg creepy in ieder geval. Maar ook hoe men steeds hem afkatte (behalve Mara dan), heel raar. Ze hebben hem toch zelf erbij gevraagd en hij zegt niets raars. Allicht snap ik de film niet.

Visueel ook saai. Af en toe nog een aardig gekadreerd beeld maar verder kon ik er weinig mee. Alle kleur is er bijna uit gehaald en hoewel ik van zwart-wit houd vind ik dit haast kleurloze dan net niks. Het mist de kracht van zwart-wit en de pracht van iets meer kleur. Een donker en grauw palet alsof er een verduisterend filter voor de camera is geplaatst. Enkel de muziek is nog wel oké.

Genomineerd voor beste film en beste script. Waarom? Of beter kan je vragen, was dit met mannen geweest en had de film Men Talking geheten was deze dan ook genomineerd? De vraag stellen is hem beantwoorden. 1,0*.

Tegenvaller. Het is inderdaad erg toneelmatig en de dialogen zijn geforceerd intellectueel. De discussie of ze wel of niet vertrekken duurt en duurt maar. En als dan eindelijk het besluit is genomen, dan lijkt er ook geen haast bij te zijn. Heel vervelend om naar te kijken, net als een aantal rollen die weinig sympathie opbrengen. En dat is knap als je een slachtoffer speelt van verkrachting en mishandeling.

Begrijp eerlijk gezegd ook niet waarom dit genomineerd is voor beste film. Als de jury dan toch zo graag een MeToo thema in het nominatielijstje wilde hebben, hadden ze er beter aan gedaan om de keuze op She Said te laten vallen.

2,5*

Mooi hoor, ik vond het geen zeikerige praatfilm. Misschien een beetje onevenwichtig met vaak overtuigende acteerprestaties maar soms wat geforceerd overacting, soms goed afgewikkeld maar even zo vaak ook wat gefragmenteerd afgeraffeld ofzo. Maar bij vlagen visueel prachtig, camerawerk (focus, hoeken) hield het onbewust boeiend, bij vlagen interessante inzichten al werd het nooit echt een "12 Angry Women" Tevreden stemmend, onder de streep. Blij dat ik toch nog ff ben geweest, gelokt door Mara/Buckley

McDormand is wel onderhand voor weinig meer geschikt dan heks. En moest weer zonodig figureren in een door haar geproduceerde film. Gelukkig heeft Brad Pitt die neiging niet zo. Ik verheug me op de dag dat die ouwe egotripster zich ook wat meer zo op de achtergrond wil gaan stellen.

Women Talking. Boy, they weren’t lying…

Uitstekend gespeeld (wat een cast!), en niet slecht geregisseerd. Maar het was wel erg toneelmatig, en de dialogen voelden niet altijd helemaal natuurlijk. Ik houd het op een zeven.

3,4*

Prachtige film die de onmacht van een groep vrouwen weergeeft om tot overeenstemming te komen om hun nederzetting te verlaten. Uiteindelijk komt het toch tot een besluit om weg te gaan. daarvoor veel gepraat en discussies, maar dat gaat niet ten koste van de aandacht. Prima acteerprestaties...!!!

De vrouwen van een gesloten religieuze gemeenschap worden stelselmatig misbruikt door de mannen. Na de zoveelste verkrachting maken zij van de kortdurende afwezigheid van de mannen gebruik voor onderling beraad over wat hen te doen staat. Een emotionele rollercoaster met aansprekende vertolkingen van de sterrenbezetting. Een van de beste films uit 2022.

De film speelt niet in Bolivia (zoals de plotbeschrijving suggereert), maar is geïnspireerd door een voorval aldaar.

De titel doet de film in ieder geval eer aan; vrouwen praten hier vrijwel nonstop. Gelukkig is dat geen straf. De uitstekende cast weet wel raad met het intelligent uitgewerkte script en dialogen en thematiek zijn boeiend. Knap ook hoe regisseuse Sarah Polley grotendeels weet te voorkomen dat één en ander toneelmatig en theatraal overkomt. Het prachtige camerawerk en de sfeervolle belichting dragen in dat opzicht flink bij aan de levendige kijkervaring. Naar het einde toe begint de boel helaas een beetje te slepen en neemt de impact van het verhaal af.

Het uitgangspunt van de film is merkwaardig en fascinerend. In een Mennonitische gemeenschap blijken de vrouwen jarenlang te zijn gedrogeerd en verkracht door mannen uit dezelfde gemeenschap. De schuldigen zijn opgepakt en worden ter plekke moreel ondersteund door de overige mannen. De gemeenschap is derhalve enkel nog bevolkt door de vrouwen. Het is duidelijk dat de mannen weer zullen terugkeren en de vraag is wat te doen. Een groep vrouwen houdt een vergadering op de grote hooizolder en bespreekt de mogelijkheden. Weggaan of blijven? Wat volgt is een ongemakkelijke en intrigerende sessie van vrouwen die niet gewend zijn om zelf beslissingen te nemen, maar het toch moeten doen.

De film heeft veel van een theaterproductie. De locatie wisselt amper en de verfilming van de discussiërende vrouwen gebeurt vrij statisch. Het verhaal is overigens gebaseerd op een ware geschiedenis die zich in een Mennonitische gemeente in Bolivia heeft afgespeeld. Wel iets anders dan de Amerikaanse setting die regisseur en scenarioschrijver Sarah Polley in het leven roept. Misschien verklaart het de merkwaardige veronderstelling dat de vrouwen in de film niet kunnen lezen en schrijven en een man nodig hebben om hun vergadering te notuleren.

Het feit dat er in de gehele gemeente geen man meer is te bekennen werkt ietwat kunstmatig, maar is als uitgangspunt voor het verhaal natuurlijk gunstig. In de patriarchale gemeenschap zou een dergelijk onderonsje anders niet mogelijk zijn geweest. De discussie is op zich interessant. De keuze die gemaakt moet worden is vrij simpel, maar de beweegredenen om voor het een of het ander te kiezen maken dat de keuze desondanks vrij ingewikkeld is. Religieuze overwegingen en tradities spelen daarbij vooral een grote rol.

Opvallend is dat geen van de vrouwen zich tot een volwaardig personage ontwikkelt, hoewel enkele figuren wel een smoel krijgen. Toch zijn ze weinig meer dan de middelen om een doel te bereiken. En dat doel is om de verschillende argumenten voor het voetlicht te brengen. En dat zijn er nogal wat. Ik kreeg soms het gevoel dat Polley een vooropgesteld lijstje aan het afwerken was. Als gevolg hiervan blijven de meeste argumenten toch wat aan de oppervlakte hangen in plaats van door de vrouwen inhoudelijk ingrijpender te worden onderzocht.

Dat neemt niet weg dat de film mooie dramatische momenten kent. Het acteursensemble dat in de beperkte ruimte aan het werk is, maakt zeker indruk. Er is voldoende plaats voor het succesvol tentoonspreiden van veel gevoelens. Woede, gelatenheid, verdriet, wraakzucht. Om maar wat te noemen. Er is veel emotie op de hooizolder. Emotie die behalve uitstekend vertolkt door de actrices ook mooi wordt gevangen door de afgesloten ruimte die wordt weergegeven in donkere kleuren en diffuus licht. Een ruimte waarin af en toe een vrouw een luik opensmijt om wat verstikkende druk weg te nemen.

Het drama als geheel wil bij mij niet echt onder de huid kruipen. Daarvoor voelt de film net iets te theatraal en kunstmatig aan. Desondanks intrigeert het verhaal wel. De echte beroering blijft edoch achterwege. Maar goed. Uiteindelijk is er een uitspraak en heb ik een goede film gezien. Een film die zelfs nog een tijdje nasuddert en dat is een goed teken.

Altijd fijn zo'n praatfilm als deze, zeker als de cast zo indrukwekkend is. Al lijdt de film wel onder het schrijfwerk, dat de dialogen meer als de stem van een schrijver met progressieve opvattingen doet klinken dan als die van de personages. Het maakt de film toch net wat minder interessant.

Toch valt er nog echt te genieten van de cast. Van iemand als Buckley of Foy had ik het nog wel verwacht, maar Ivey en McCarthy vond ik bijvoorbeeld ook erg fijn spelen, en die kinderen doen het ook erg goed. Met name nieuwkomer Hallett vond ik erg leuk. Vond de score ook wel erg positief opvallen.

De film gaat na een uur of zo wel een beetje slepen omdat een groot deel zich alleen in die schuur afspeelt (ik was er echt van overtuigd dat dit een verfilming van een toneelstuk zou zijn), maar het laatste gedeelte is toch nog even best spannend en vooral ontroerend. Vond wel dat Mariche uiteindelijk wat makkelijk werd overgehaald.

Een film die zich hoofdzakelijk afspeelt op dezelfde locatie met name een grote schuur. Het is de plaats waar een aantal vrouwen samenkomen en zich beraden over hun toekomst nu de mannen van de gemeenschap er even niet zijn. Ze hebben in het verleden erg geleden onder het machtsmisbruik en geweld. Initiatief nemen en denken voor zichzelf denken werd in de kiem gesmoord en dat is net hetgeen hen nu wat parten speelt.

Op democratische wijze trachten ze voor- en nadelen uit te denken van welke beslissingen ze kunnen nemen. Het is een film met weinig spanning al maakt de setting, hoe karig die ook is, veel goed. Dergelijke films dienen ondersteund te worden met prima acteerwerk en goede dialogen en dat is hier wel aanwezig. De discussies en opgegooide argumenten zijn boeiend genoeg om mee in het verhaal te zijn.

Geen film die voor iedereen weggelegd zal zijn. Maar wie van stevig acteerwerk houdt, kan hier zijn ding wel kwijt.

Ik heb de film niet gezien, maar een film waar vrouwen non-stop in praten? Pas

Ik vond dit een prachtige heerlijke trage film met zeer boeiende dialogen, een verhaal over sterke vrouwen die spijtig genoeg waargebeurd is. En niet belangrijk maar was blij om het heerlijke liedje van The Monkees nog eens te horen....

Goeie film over een groep vrouwen van een religieuze gemeenschap die stelselmatig verkracht zijn. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, kijkt het geheel soms weg als een toneelstuk waarin een groep vrouwen collectief een beslissing moeten maken (in dat opzicht deed het me wat denken aan 12 Angry Men). Mooi in beeld gebracht en uitstekend acteerwerk van de gehele cast. Wel wat eentonig.

De film heet; "Vrouwen praten" Is dat niet een vooroordeel? Zijn vrouwen praatziek? Enfin, de plaatselijke vrouwen-bewustmakingsgroep komt samen in een schuur. Grote vraag is natuurlijk of de film voor de Bechdel-test zal slagen...? Twee dagen lang zijn deze groep vrouwen van een mennonietengemeenschap namelijk bezig om een antwoord te vinden en te verzoenen met hun geloof op het onrecht dat hen is aangedaan door mannen. Gelukkig wordt dat voor ons teruggebracht naar 104 minuten maar dan is er nog steeds veel geklets. Een groot deel van de Oscar-jury moet een fijn dutje hebben gedaan tijdens de vertoning, dus twee nominaties (beste film en gewonnen voor beste bewerkte scenario) was dit zeker wel waard! Oh nog even dit voor de makers is het misschien een idee om de volgende keer gewoon een podcast te maken?

Toch wel aardig. Hoewel ik wel het idee erachter snap vond ik het kleurgebruik niet mooi en de muziek Hildur Guðnadóttir viel me ook wat tegen. Het zijn gelukkig hele sterke actrices en hoewel ik het niet altijd met Ben Wishaw eens ben blijf ik het toch een fijne acteur vinden. De setting vond ik ook origineel en dat niet alle informatie wordt weggegeven vond ik ook wel wat hebben. 3,5*