To Leslie (2022)

Ik vond dit een zeer mooie treurige film met een glansrol voor Riseborough. Niet iedereen kan het leven aan en maakt daardoor al eens zware fouten of doet dingen waarvan we denken, dat is schandalig en ik zou dat helemaal anders aanpakken, maar sorry zo werkt het niet, het leven is gewoonweg soms klote....

Kon ook genieten van de muziek, want ben een liefhebber van Amerikaanse Countrymuziek, en zeker van Waylon Jennings die regelmatig in de film te horen is, was trouwens iemand die ook een groot drugs en alcohol probleem had. Nog een weetje over Jennings, heeft niets met de film te maken maar nu we hier toch zijn, had al dood kunnen zijn in 1959, maar is toen blijven leven omdat hij griep had en niet mee het vliegtuig nam met Buddy Holly en andere artiesten dat toen is neergestort, is dan pas in 2002 gestorven. Sorry we wijken af, zeer goede film...aanrader

Na al de bagger ik weer heb gezien en vaak vroeg heb moeten afzetten was deze film eindelijk nog eens een verademing.

Lang Pee heeft het al mooi uitgelegd hier boven.

Soms zijn het toch wel de foute die het lot winnen, geef dat gadver eens aan mij, ik heb al een heel plan al 1000 keer overlopen van wat ik zou doen en dom doen zit er zeker niet tussen.

Niettemin zoals Lang Pee zegt, tis niet altijd rozegeur en maneschijn en dan kan je 2 kanten uit, of je blijft heel je leven sukkelen en gaat mss kapot aan de drank en noem maar op of je herpakt je en heb je wat geluk aan je kant die je met 2 handen moet grijpen dan.

Ik ken er 1 en kapot vd drank, al het geld en kindergeld vergokken die ze hadden, kinders in de miserie steken, werden weggehaald en de vader vroeg gestorven tijd later. De kinderen zijn altijd de dupe of toch vaak en drank maakt ook veel kapot.

Hele goeie film en hele goede acteurs ook.

Andrea Riseborough excelleert in deze sombere karakterstudie over een vrouw met een oncontroleerbare alcoholverslaving. De film wordt allengs beter en begint ongeveer halverwege onder je huid te kruipen. Het levert Riseborough een inmiddels controversiële Oscar-nominatie op voor beste vrouwelijke hoofdrol. Kijkend naar de concurrentie (Cate Blanchett, Anna de Armas, Michelle Williams en Michelle Yeoh) mag zij van mij winnen, ook omdat dit van de genomineerden voor beste vrouwelijke hoofdrol de beste film is.

Vanaf 9 maart 2023 in de bioscoop (Paradiso Entertainment)

Mooie film, met voor mij een paar kleine minpunten. Zo zat ik de hele eerste helft te wachten op iets van een flashbackstructuur waardoor we konden zien hoe haar leven eerst was. Op zich is het niet noodzakelijk dat we dat te zien krijgen omdat je er ook zo wel een idee bij kan krijgen wat er gebeurd is, maar ik denk dat het de film sterker had gemaakt als we het contrast hadden gezien van een Leslie die het nog enigszins voor elkaar heeft met de aan lager wal geraakte variant zes jaar later. Ik was er in ieder geval zelf wel benieuwd naar.

Ook vond ik dat het, hoewel het een mooie scène opleverde, net iets te zoetsappig eindigt. De film wil laten zien dat het leven geen sprookje is, maar laat het wel bijna als een soort sprookje eindigen met de hereniging met haar zoon, een relatie met Sweeney en een eigen diner.

Los van die dingen een sterke film met een zeer sterk acterende Andrea Riseborough (van wie ik er nu pas achter kom dat ze niet echt Amerikaanse is en ze bijvoorbeeld ook in Matilda zat. Over acteren gesproken. Die Oscar mag ze van mij wel winnen). Hou ook altijd van het rurale Amerikaanse sfeertje en bijbehorende countrymuziek.

Kleine 4*

Of de oscarnominatie van Riseborough nou zuivere koffie is of niet maakt eigenlijk niet uit. Ze zet in To Leslie een wereldrol neer en die nominatie is niets minder dan terecht. De beschonken en nuchtere Leslie zijn twee compleet verschillende personen, en beiden speelt ze zeer overtuigend.

Het grootste minpunt is het verhaal, wat eigenlijk alleen maar gebaande paden volgt en aardig vol clichés zit, maar omdat Riseborough en ook Maron zo overtuigend spelen stoort dat nergens. Het slot vond ik juist wél weer mooi. Ja, ze is weer herenigd met haar zoon en heeft haar gedroomde diner, maar gelukkig eindigt de film niet met een scene van een drukke, succesvolle diner. Of de diner überhaupt gaat lopen wordt in het midden gelaten. Dat had ik een afknapper van jewelste gevonden, nu was het precies goed. 4*

Goede performance van Andrea Riseborough, die overtuigend een alcoholistische vrouw neerzet wiens leven na het winnen van een loterij is ontspoord.

Mooi verteld, zonder al teveel poespas. Hier en daar wat clichématige dingen (confrontaties met dorpsgenoten (tot een aanranding aan toe), de white knight savior die toch iets goeds/moois in haar ziet) maar desalniettemin een sterk portret van een vrouw wiens beslissingen voor een hoop persoonlijke problemen hebben gezorgd.

Toch vond ik niet alles even sterk. Het cold turkey afkicken bijvoorbeeld gaat haar iets te makkelijk af. Ook het moment dat ze lijkt in te zien dat haar mentaliteit écht moet veranderen was me iets te plotseling, zeker gezien haar jarenlange alcoholmisbruik. Uiteindelijk komt het wel tot een aardige redemption arc, met een emotioneel doch een iets te sprookjesachtig happy end.

Oscarnominatie wel verdiend, ondanks enige controverse naar het schijnt.

4*

Riseboroughs vertolking als de geldverslindende alcoholist Leslie is een wanhopige schreeuw voor een filmprijs (en leverde haar zowaar een Oscarnominatie op), maar Morris had er goed aan gedaan om de teugels flink wat steviger aan te trekken. Jaren geleden won Leslie een flinke geldprijs in de loterij, nu is ze blut, thuisloos en aan de drank. Een goedbedoelende moteleigenaar [Stephen Root] probeert Leslie te helpen haar leven op de rails te krijgen. Riseboroughs gemanierde spel overtuigt even weinig als het geforceerde happy end. Allison Janney maakt meer indruk als een oude bekende van Leslie die haar wantrouwen jegens Leslie amper onder stoelen of banken steekt.

Lekker ouderwetse en simpele film. Vind films die zich in van die deprimerende Amerikaanse gehuchten afspelen ook altijd zo lastig te weerstaan. Weliswaar is het script vervuld van de clichés, maar alle acteurs brengen de personages behoorlijk tot leven. Riseborough schurkt aanvankelijk wel tegen een karikatuur aan. Gelukkig verbetert dat later in de film aanzienlijk, en zelfs op haar meest karikaturaal kan je gewoon niet wegkijken.

Maron brengt met zijn rol warmte op een moment dat je verwacht dat het vooral een heel deprimerende film gaat worden. Dat is wel zo ongeveer het moment waarop de film steeds voorspelbaarder wordt, en ik vond de romance niet overtuigend en onnodig.

Was verder wel geschokt om achteraf uit te vinden hoe oud Riseborough is. Op basis van de film had ik haar tien jaar ouder geschat. Janney maakt nog het meeste van een grotendeels karikaturale rol. Royo's rol is een verspilling van talent. Het einde is ook echt wat al te mooi en gehaast. Meer een guilty pleasure dan een echt goede film.

Aardige film wel die in het tweede uur wat beter wordt. Het eerste uur is vluchtig maar af en toe wat traag en schiet maar niet op, maar eens er wat rust komt in de film wordt de film juist wel beter. Prima geacteerd (vooral de prettige Maron), af en toe sfeervol (zeker al die bars met countrymuziek). De film barst wel van clichés en weet nergens te verrassen en het einde is allicht er iets te ver over maar ik zat wel even prima in de bios. 3,0* (al begon de film veel zwakker).

Heel mooi vertolkt drama.

Recht uit het hart en uit het leven gegrepen.

Zonder opsmuk.

Omdat de film zo puur oogt sleurt het je twee uur lang mee met Leslie.

Conclusie: Geld maakt niet ( altijd) gelukkig zonder de juiste begeleiding.

4.5*

Verdrietige film. Overtuigend beeld van een deplorabele onderkant van Amerika.

De film gaat over een vrouw (Leslie) die de loterij wint maar een alcoholiste wordt en zo aan lager wal raakt. De film vertelt niet en zeker niet meteen waarom juist zij met het vele geld in de problemen is gekomen, maar de plausibele suggestie is dat omdat ze in een ‘achterstandswijk’ woonde dat geld een vloek is omdat de mensen om haar heen misbruik van haar plotselinge rijkdom maakten en zijzelf misbruik maakte van drank en drugs vanwege het geld. In algemene zin lijkt me het winnen van de loterij ook een metafoor voor het leven überhaupt: als we jong zijn dan lijkt alles mogelijk en willen we onze dromen waarmaken maar meestal komt daar weinig van terecht. We worden geboren met vele potenties maar we zijn niet de meester over ons leven en we zijn geneigd onze kansen c.q. ons leven zoals zij het geld te verspillen. Zoals Leslie geen idee heeft waar ze morgen is, hebben wij bij het kijken ook geen idee waar de film heen gaat, temeer nu Leslie – zoals dat gaat met alcoholisme – onverbeterlijk lijkt en elke kans die ze krijgt verknalt. Maar uiteindelijk vindt Leslie toch stabiliteit en de film een optimistisch einde, niet in de laatste plaats door de steun en liefde van een ander en het niet langer meer vluchten voor gemaakte fouten in het verleden.

Behalve een goede thematiek en boodschap is de film erg goed uitgevoerd: de interacties tussen de personen zijn aldoor geloofwaardig en boeiend waarbij met name Andrea Riseborough formidabel acteert en wat mij betreft de Oscar 2023 voor beste acrice krijgt (ook al schijnt er ophef over haar onverwachte nominatie te zijn). Al met al is de film een eenvoudige maar ontroerende country-ballad: net als de betere countrymuziek is het weinig origineel maar wel in elk opzicht sterk en overtuigend neergezet.

Hoop bad luck and trouble, daar hou ik wel van. De onderkant van de samenleving, the American nightmare. Geen neppe uiterst voorkomende buren die met ovenschotels aan de deur komen en zo ontzettend vriendelijk zijn dat je er niet goed van wordt, maar gewoon de harde waarheid van het land waarin je niet meer meetelt als je pech hebt. Willy Vlautin schrijft er mooie boeken over (en mooie muziek), in dat genre valt deze film ook.

Van deze film had ik wel iets meer verwacht, neigde soms wat naar langdradigheid en het zoete einde gun je Leslie best, maar ik vond het niet passen.

Wel een prima acteerprestatie met name van Riseborough.

Mooie film. Zeer goed geacteerd door de hoofdrolspeelster ook.

Het blijft zo zonde wat mensen zichzelf toch aandoen met die rotdrank. Ik had eerst ook totaal geen medelijden met haar, alles maar verzieken en dan anderen de schuld geven.



Het tweede gedeelte was mooi, want het werd duidelijk dat ze wel wilde veranderen. De happy ending vond ik ook tof, voelde niet geforceerd.

Helaas ben ik niet heel onbekend met dit soort zaken. Zelf moet ik er niets van hebben, maar mijn moeder dronk echt veel te veel en heb het een en ander meegemaakt. Ik zal nooit weten of ze hierdoor heengegaan is, maar het zal nooit geholpen hebben.

Goeie film over een alcoholistische moeder die het geld van een winnend lot verspilt heeft. Een mooi portret over een vrouw die aan de grond zit. De film wordt gedragen door Andrea Riseborough. Redelijk rauw in beeld gebracht. De eerste helft is soms wel wat langdradig. Ook een mooi, en toch wel onverwacht hoopvol einde.

Ik heb gemengde gevoelens bij To Leslie.
Andrea Riseborough speelt het wel goed, maar ik vind het een heel irritant en vervelend en onaangenaam personage. Al die ellende steeds vond ik moeilijk om te aanschouwen. Het is natuurlijk in de kern haar alcoholisme die alles voor haar verpest. Maar ze heeft ook een wat treurige persoonlijkheid die het contact met anderen heel moeilijk maakt.
Leslie mag nog van geluk spreken dat ze nog zoveel kansen krijgt, want ze verpest ze keer op keer...
Ik snap niet dat ze geen nieuwe start in een andere plaats probeert, om nou steeds uitgekotst te worden door de gemeenschap lijkt me niet te doen.
De romance komt een beetje onverwacht. Ik vind ze niet zo goed bij elkaar passen.
Het happy end wel mooi. Maar toch is het een film die me een wrange nasmaak geeft.

Het is soms moeilijk om een film los te koppelen van de personages. Er zijn er weinigen die zich vereenzelvigen of sympathiseren met Leslie. En eigenlijk heeft het al dan niet winnen van de lotto niet zo heel veel invloed op de film of het personage. En 190K is nu ook niet zo heel veel geld, maar je kan er wel wat mee. We hebben gewoon te maken met een doorwinterde alcoholverslaafde vrouw. De film deed me ook denken aan die prent van enkele jaren geleden: Hillbilly Elegy (Film, 2020)

Alcohol kan veel verwoesten. Dat is hier wel duidelijk. Het verstoten van haar zoon en familie. Het steeds hunkeren naar kansen en opportuniteiten. Het steeds blijven ontgoochelen van je naasten en vooral jezelf. Sterke rol wel van Andrea Riseborough die een prima personage neerzet. Een vreemde leefomgeving, die wegmotels waar vele verschoppelingen trachten te overleven. We zagen het ook al in The Florida Project (Film, 2017) en 99 Homes (Film, 2014).

Vrij rauw allemaal. Meelijwekkend ook, want ondanks alles had ik er wel mee te doen. Maar het is begrijpelijk dat de maatschappij haar met de vinger wijst. Het is niet dat ze de kansen niet heeft gekregen. Het einde is wat optimistisch, maar de kijker heeft er het raden naar hoe het haar verder zal vergaan. Zoiets blijft toch hangen.

Treffende schets van een verslaving. Een totaal gebrek aan subtiliteit, maar ik kan me goed inbeelden dat dat bij een verslavingsprobleem van deze omvang aan de orde van de dag is. De laatste akte is me net wat te clichématig. Uitstekend spel van Riseborough overigens.

zeer deprimerende film.

wat had ik te doen met haar zoon!