Hillbilly Elegy (2020)

Dat springen in de tijd, ik werd er gek van. Misschien een goed verhaal, maar ik trek het niet.

Misschien is duwen een plan?

Geweldige film! Mooi geacteerd. Deed mij aan mijn jeugd denken als je van niks komt toch iets bereikt in het leven. Plus het is een waargebeurd verhaal , dan heb je me!

Erg goede film, ik werd meegesleurd in het verhaal. Er zijn veel moeilijke gebeurtenissen, dus echt een fijne film om naar te kijken is het meestal niet, maar het verhaal is erg interessant. Er wordt een niet-geromantiseerd Amerikaans beeld geschetst met armoede, drugsgebruik en familieproblemen. De film laat de complexe relaties onderling goed zien, stukje bij beetje krijg je meer te weten en krijgen de karakters meer diepgang. Goede film om eens over na te denken en over een tijdje weer te zien.

Ron Howard heeft weer iets moois gemaakt van dit waargebeurd verhaal. Het verhaal op zich viel me tegen, 13 in een dozijn, maar de verfilming was goed. De cast, m.n. Glen Close, deed het prima en de muziek van o.a. Zimmer was ook een mooie toevoeging. Howard weet er steeds een kleurig geheel van te maken, letterlijk en figuurlijk, en weet ook de heftige momenten realistisch neer te zetten.

Een zoveelste verfilming van iemand die het gemaakt heeft maar terug gaat, of terug moet naar z'n 'roots'. Gaat vooral over de relatie met zijn wispelturige moeder. Leven tussen de Hillbillies lijkt mij uiteindelijk leuker dan tussen de Yale advocaten!

Dit had een mooie film kunnen zijn, maar in de handen van Ron Howard is het weer vooral een glad werkje geworden. Dat is vanaf de eerste voice-over al duidelijk. Het is behoorlijk oppervlakkig, melodramatisch en manipulatief allemaal, en vooral onbegrijpelijk is het totale gebrek aan een spanningsboog. Vind het ook best een doodzonde om zoveel flashbacks te gebruiken in een film. Je moet van goede huize komen om dat goed te laten werken.

Met Close en Adams van de partij had er desondanks nog meer uitgehaald kunnen worden, maar vooral Close speelt echt teveel een typetje. Het helpt ook niet dat de make-up en pruiken er al niet geweldig uitzien. De overige acteurs zijn eigenlijk allemaal vrij zwak en vaak ook een mismatch met elkaar. Met goede acteurs in de rollen van de jonge en oudere Vance had het verhaal wellicht nog kunnen werken als sympathiek underdog-verhaal. Helaas lijken de acteurs meer gecast om hun gelijkenis met Vance dan om hun kwaliteiten.

Daarnaast zien we in de film ook eigenlijk maar amper dat Vance intelligent of een uitzonderlijk harde werker is. Dat wordt allemaal in het laatste kwartier een beetje er doorheen gejaagd. Pas dan zien we Close ook wat meer de ruimte krijgen in haar rol. Gek ook eigenlijk dat je haar amper enige interactie ziet hebben met haar dochter (de moeder van Vance). Amy Adams' rol wekt vooral ongeduld op. Ik kreeg daarnaast ook niet echt het idee naar mensen uit Appalachia te kijken. Lekker geloofwaardig dan, zo'n verhaal over het belang van je afkomst. 1.5*.

Uitgebreid onderbouwde kritiek jegens deze film, welke ik nauwelijks kan onderschrijven. Ieder zijn mening, uitstekend maar ik vond het in doorsnee een ijzersterke film.

Er bestaan zo vele bagger films, dat ik de eventuele twijfelaars graag wil aanmoedigen deze film te kijken. Naar mijn mening was het een indrukwekkend verhaal, verpakt in een ijzersterke film.

Niet onaardig, maar had meer ingezeten met zo'n cast. Niveau TV film.

Glad of niet, vond dit een fijne film, goed neergezet dit waargebeurde verhaal.

Niet mijn film. Of ook weer wel.

Het wervende tekstje op Netflix beloofde een soort mysterie en leek te hinten naar een familiegeheim. Het is dan een behoorlijke teleurstelling als het een waargebeurd verhaal blijkt, over een jongen die moet zien om te gaan met zijn labiele en verslaafde moeder en een oma die haar best doet maar ook niet goed weet hoe ze moet helpen. Veel meer biedt het verhaal niet en dat regisseur Ron Howard wat rommelt met tijdlijnen kan dat niet verhullen.

Dat de familie een "hillbilly" achtergrond heeft, is een thema dat op de eerste paar minuten na, amper terugkomt in de film. De gebeurtenissen zouden zich in iedere andere willekeurige familie kunnen afspelen.

Glenn Close doet ontzettend haar best maar ziet er vooral belachelijk uit met alle makeup en de enorme bril. Tot je aan het eind beelden ziet van de "echte" personages en dan realiseer je je dat ze als twee druppels water lijkt op de echte "Mamaw". Aan Amy Adams de ondankbare taak om één van de meest vervelende filmpersonages aller tijden neer te zetten, maar dat doet ze met grote klasse.

Vreemd genoeg wordt de hoofdrolspeler niet genoemd op de poster, terwijl er twee acteurs zijn die hem vertolken (in twee tijdlijnen). Als ik die acteurs was, zou ik me best genaaid voelen. De oudste van de twee lijkt trouwens op een jonge Matthew Broderick.

Hoe dan ook, het is een tamelijk repetitief verhaal met drugsgebruik, rehab en stukgelopen relaties in diverse tijdlijnen. Helaas is het echte leven nou eenmaal zo en zit er niet een diepere laag, verborgen geheim of andere twist achter: soms is het leven gewoon lineair kut.

In mijn eigen leven heb ik wat ervaring met verslaving en de film laat perfect zien hoe een moeder van een gezin met haar verslaving eigenlijk iedereen emotioneel in de greep houdt. En dat het niet makkelijk is om jezelf hier geheel van los te maken, zeker als je van kleins af aan niet beter weet. Je wordt steeds terug gezogen en praat het voor jezelf goed met "maar het blijft wel je familie".

De muziek van Zimmer is me totaal niet opgevallen, maar dat kan nou juist ook een goed teken zijn.

3 sterren

Pracht van een film met een zeer overtuigende Glenn Close !

Zat ik er net lekker in, zie je op minuut 42 de dode opa als een gek met z'n ogen knipperen. Dat valt een goede regisseur toch op, zou je zeggen? Zonde. Verder wel een mooie film, leuk om eens gezien te hebben, nergens echt hoogstaand. 3,5*

In tegenstelling tot je eigen reactie, die helemaal niet onderbouwd is. Gemiste kans!

Deze film gaat dit jaar ineens heel relevant worden

Ja dat klopt. Zat ook al sinds gisteren uit te kijken naar "die film over J.D Vance"... Dan nog van Ron Howard ook.

De continuity girl lette niet steeds goed op. Rond 5.15 raakt J.D. bij een vechtpartij gewond, rechts onder zijn mond. Even later verschijnt hij met een lichte verwonding recht onder zijn rechter neusgat en is de wond onder zijn mond verdwenen. Weer kort erna is hij te zien zonder enige verwonding op zijn gezicht. Voordat je daaraan kunt wennen, is de wond onder zijn mond weer terug. Is dit misschien een kortstondig Lourdes/Fatima-effect?

Glenn Gould zette een uitstekend typetje neer dat zo in een revue van André van Duin zou kunnen. Totaal ééndimensionaal, ongeloofwaardig en opgetrokken uit vooroordelen: zo is een oma in de Appalachen.

1.5 ster

Wanneer je deze film langs de politiek correcte meetlat legt, zal hij ongetwijfeld door de ondergrens zakken, maar ik heb besloten me daar maar eens even niets van aan te trekken. Wat ik gezien heb: een mooie verfilming van het aangrijpende levensverhaal van J. D. Vance, met glansrollen voor Amy Adams en Glenn Close. Ook dat nog.

Eh.......

Glenn Gouldhttps://en.wikipedia.org/wiki/Glenn Gould - Wikipedia

Wat mij betreft een wat afgezaagd "American Dream" verhaal uit de pen van Trumps running mate. Maar misschien was het de bedoeling om ons te herinneren dat de droom nog niet dood is en je met de nodige inzet toch nog ver kunt raken in het leven, ongeacht vanuit welke achtergrond je komt. Hoeveel american dreams statistisch gerealiseerd worden zullen we maar in het midden laten. Lijkt me toch eerder uitzondering dan regel maar de film zal nu en dan nog wel eens opgevist worden als propaganda door de Trumpisten neem ik aan.

Het is natuurlijk wel een mooi verhaal omdat Vance met weinig bagage en kansen aan zijn carrière begint en revanche neemt op zijn roots. Kansarme mensen hebben vaak de nodige levenswijsheid omdat ze uit hun eigen fouten geleerd hebben en hebben hem een zetje in de goede richting gegeven om te voorkomen dat hij dezelfde fouten maakt. Dat wordt erg opvallend getoond met die algebra toets en de harde opvoeding door oma .. Vergis u niet, het is ook een hulde aan zijn roots en geen verwijt, en hij verloochent nooit waar hij vandaan komt en drukt zijn liefde uit voor zijn naasten.

Vooral Amy Adams acteerde top in deze film. Ze kan er wat van hoor. Glenn Close werd hier bijna onherkenbaar gemake-upt als oude afgeleefde grootmoeder en is evenzeer een natuurkracht op het scherm . Meer tegenvallend waren Basso en Bennett, die broer en zus spelen maar twee acteurs zijn met weinig charisma.

Indrukwekkend relaas van iemand die nooit in een normaal gezin op heeft kunnen groeien met een moeder (overtuigende rol van Amy Adams) die steeds meer in de problemen komt, met een heroineverslaving als dieptepunt. Wel wat rommelig met alle sprongen heen en weer in de tijd. Het is ook een heel chaotisch leven. Sommige dingen komen ook krom over: zogenaamd te arm voor een zakrekenmachien maar wel geld voor een Gameboy en Magic kaarten. JD Vance heeft niets kado gekregen maar wel een familie gehad die hem flink steunde (onder andere zijn opoe, Glenn Close) want het scheelde niet veel of het was met hem niet veel beter afgelopen dan met zijn moeder.

Het mooie is dat een familie, hoe problematisch ook, toch de kracht kan hebben de volgende generatie de kans op een beter leven te schenken. De film probeert zaken niet mooier te schetsen dan ze zijn en Vance wordt ook niet gespaard. Van Howard verwacht je iets sentimentelers, dat viel reuze mee. Natuurlijk is Vance nu vice president maar in dit verhaal, al meer dan 10 jaar terug geschreven, speelt dit geen rol.