Nostalgia (2022)

Vanaf 9 februari 2023 in de bioscoop (Paradiso Entertainment)

Een film met fraaie beelden en sterk acteerwerk. Het verhaal kabbelt echter een beetje voort.

De laatste tijd komen veel films uit over vriendschap tussen jongens en ook deze film gaat meer over zo’n vriendschap dan over de maffia. De film gaat over een man die in Napels opgroeide en er onafscheidelijk van z’n beste vriend was maar op 15-jarige leeftijd Napels is ontvlucht en nu 40 jaar later is teruggkeerd vanuit een soort “Napels zien en dan sterven” maar dan in nostalgische zin omdat hij in feite terugverlangt naar de verloren gegane vriendschap. Maar waar hij is ‘gered’ is zijn vriend dat niet en moet hij in het reine komen met z’n verleden en de vriend om zich in Napels te kunnen vestigen. Het is een aardige film die niet verveelt maar ook nooit echt spannend wordt of indruk maakt: de maffia is aldoor aanwezig maar blijft nogal letterlijk op de achtergrond en ik had gehoopt op een wat intensere confrontatie.

Zoals Predator al zegt, het verhaal kabbelt wat voort en heeft weinig echt intense momenten. Behalve als hij zijn moeder in bad doet, dat vond ik indrukwekkend. Brok in de keel.

Felice [Pierfrancesco Favino] keert na 40 jaar terug naar zijn geboortestad Napels om zijn aftakelende moeder [Auror Quattrocchi] bij te staan. Hij wordt overmand door een gevoel van nostalgie aan zijn jongere jaren, met name met betrekking tot zijn vriendschap met Oreste Spasiano [Tommaso Ragno]. Sterker nog: hij is van plan om zich met zijn echtgenote [Sofia Essaïdi] te vestigen in Napels. Priester Luigi [Francesco Di Leva] waarschuwt Felice nadrukkelijk dat hij teveel in het verleden leeft, temeer daar Oresto is uitgegroeid tot de meest gevreesde crimineel in de stad. Flashbacks onthullen waar Felices nostalgie op gebaseerd is en Martone telefoneert de ontknoping ruim van tevoren. Onderhoudend en goed gemaakt, maar van spanning of verrassing is geen sprake. Ragno steelt de film met gemak.

Er zijn best veel films met Nostalgia in de titel en dit is best een interessante. Het verhaal is wat aan de trage kant, maar dat is niet onaangenaam. Het is duidelijk dat regisseur Mario Marone goed bekend is in Napels, de stad waar Nostalgia zich afspeelt. Duistere smalle steegjes, oude huizen, bouwmaterialen en andere rommel domineren het ietwat grimmige straatbeeld. Geen stad uit een reclamefolder, zeker niet als je de dreigende aanwezigheid van de Gomorra daarbij optelt. Hoofdpersoon Felice Lasco, uitstekend gespeeld door Peirfrancesco Favino, is al veertig jaar weg uit Napels. Waarom wordt pas laat duidelijk. Maar hij is terug voor zijn oude moeder en blijft hangen in de stad die hem steeds meer bevalt. In de scene waarin hij zijn achtergebleven vrouw in Cairo belt zegt hij: 'er is hier in veertig jaar niets veranderd'. En zo oogt het ook; alsof je teruggaat naar de jaren 70. Mooiste scene is de badscène, die is goud waard. Maar toch blijft voor mij een beetje vaag wat Marone nou eigenlijk wil met deze film. Desalniettemin het kijken zeker waard. Hij draait nog in de betere filmhuizen.

Mooi, 3,33* met 33 stemmen

Goeie film over een man die terugkeert naar zijn oude moeder en de stad waar hij is opgegroeid. NIet echt een verhaal en ook geen echt grote gebeurtenissen. Desalniettemin kijkt de film gemakkelijk weg. Een aangenaam, rustig tempo en een aantal mooie scenes. Ook de stad Napels komt hier mooi naar voren.

Niet al te coherent verhaal waardoor de geloofwaardigheid hier en daar behoorlijk onderuit gaat. De reden om plotsklaps toch in Napels te blijven vindt nergens werkelijk een verklaring. Vervolgens is er sporadisch contact met de echtgenote, die niet serieus geïnformeerd wordt, maar uiteindelijk ineens heel blij is dat ze over mag vliegen. En juist dan gebeurt wat al 47 straten eerder zich aandiende.

De hoofdrolspeler acteerde zeer degelijk en inderdaad kwam de badscène zeer goed uit de doeken, maar verder miste het verhaal diepgang en substantie om de personages waarheidsgetrouw te presenteren. Jammer.