Titane (2021)

Ik was na de eerste 5 minuten al niet meer geïnteresseerd, en toen die vrouw seks had met een auto en zwanger werd van hem/het(?) was het helemaal over met de pret.

De moordpartijen op het begin waren leuk, maar dat zijn ze in zoveel films. Daarna werd het me allemaal een te grote ver-van-mijn-bed-show en kon heel die film me gestolen worden.

Hm...wisselvallig want er zijn zowel goede als slechte opmerkingen te maken. Met haar debuutfilm Raw (2016 ), maakte Julia Ducournau een goede film met (body)horror, bloed en kannibalisme. Nu zijn de recensenten nogal enthousiast over deze opvolger en betitelen het als dat er nog een schepje bovenop wordt gedaan...tja dat val dus tegen. Men spreekt van een krankzinnige finale maar euh...wat gebeurd er met zwangere vrouwen?

De film begint met 7-jarige Alexia die op de achterbank van haar vaders auto motorgeluiden maakt wanneer het noodlot toeslaat. Jaren later is zij een exotisch danseres en ook nog een seriemoordenaar bij een autoshow. Show's waar vrouwelijke en metalen curves hand in hand gaan! Ja.. zekers... een film waarin het hoofdpersonage hydraulische seks heeft met een Amerikaanse muscle car is een hoogtepunt! Maar dan schakelt de film in het tweede gedeelte over naar een psychische tweestrijd met surrogaat vader en brandweerman-commedant.

Het is natuurlijk prima dat er werd gespeeld met verwachtingen, dat wanneer je denkt te weten waar het naartoe gaat, het dat niet is...de film blijft zo wel intrigeren. Echter ging het aan het einde ook meer de boodschap-tour van o.a. genderneutraliteit op en lijkt men soms ook zo maar wat te doen. Een niet al te beste en uit te toon vallende dansscène op een brandweerwagen lijkt alleen maar de queer-ondertoon te willen benadrukken. Tja het sociale drama veroorzaakt bij mij een flinke dip.

En dan heb ik het nog niet over de goed gekozen muziek in de film gehad, met onder andere 16 Horsepower, The Zombies, Future Islands, The Kills en ene Johann Sebastian Bach. Dat de film de Palme d’Or in 2021won is zeker terecht en ook verrassend doordat de beelden het filmhuis-publiek blijkbaar als best schokkend en extreem zien. Persoonlijk vond ik dat juist meevallen en kan ik minder met het drama. Maar de film verdiend zeker een ruime voldoende.

In Titane neemt schrijver en regisseur Julia Ducoumau evenals in haar film Grave (2016) een jonge vrouw als middelpunt die een radicale transformatie ondergaat. Titane is een vervelende film, die iets wil zeggen over de vooringenomen houding van de samenleving die de identiteit van een mens aan de hand van zijn sekse bepaalt. Volgens Ducoumau is Titane een feministische film. Het zal wel. Ik ervoer weinig emancipatorische gevoelens bij een vrouw die zich zelf lichamelijk ruïneert. Mij leek het meer een vorm van van assimilatie. Waarschijnlijk begreep ik er niets van. Ik had trouwens ook helemaal geen zin om iets te willen begrijpen.

Los van de ogenschijnlijke boodschap die Ducoumau wil uitdragen, kun je Titane als een dramatische horrorfilm beschouwen. De film presenteert een tamelijk belachelijk verhaal waarin de nadruk op lichamelijkheid ligt. De film heeft wat shockmomenten en levert de liefhebber stukjes bodyhorror, die net als in Crash van David Cronenberg een smerige indruk maken en een erotisch randje bezitten. Wat ik zeg, voor de liefhebber.

Titane is een vleselijke film. Bij het aanschouwen van het hoofdpersonage gaat alle aandacht uit naar haar lichamelijke aspecten. De goedwillende kijker die zich in het personage wil inleven en zich psychologisch wil laven, kan het schudden. De hoofdrol is in handen van een mager en gehavend lichaam dat aan actrice Agathe Rousselle toebehoort. Het was geen pretje om 108 minuten lang in haar nabijheid te vertoeven.

Titane is een opvallende film. De film biedt de kijker afschuw, opwinding, fascinatie, blijdschap of combinaties daarvan. En misschien nog wel meer dingen. Al naargelang de aard van de kijker.

ik vond Titane vooral belachelijk.

Hoe kan dit zo laag staan. Kan er met m'n hoofd niet bij. Briljant.

Ik vond het beter denk ik dan haar eerste film Raw. Dit is ook weer echt iets uit de comfortzone. Er zitten zeker horrorbeelden in die ik nooit eerder zag. Het verhaal is behoorlijk absurd. De toon van de film verandert ook na een dik halfuur zoiets. Eerste halfuur focussen meer op horror en het seksuele om daarna steeds weirder te worden. Het verliest ook de actie van dat eerste halfuur en het sprak me steeds minder aan eigenlijk.

volledig mee eens, in het begin dacht ik een arrogante Franse arthouse film te bekijken, maar langzaamaan ontvouwd zich een diep, intens bizarre film, Apocalyps Now achterna, cultfilm!

Brutaal en ontroerend! Geen twaalf in een dozijn- film. Alle oerdriften van de mens worden getoond. Als ge ' een specialleke' zoekt: hier is er één

Geweldig film volm met rare ideeën. Het was alleen niet heel slim om dit met mijn zwangere vriendin te kijken

4,5*

Had heel erg veel moeite met sympathie kweken voor iemand na wat zij allemaal gedaan had. Ze begon al als een uitermate irritant kind, nog zacht uitgedrukt ook. Gewoon bizar en het slaat eigenlijk helemaal nergens op.

Sex met een auto en dan zwanger worden met de roet in je.... Moet niet gekker worden.

Heftig en deftig. Dit is niet het soort films om elke dag te bekijken... De fotografie van Ruben Impens (gekend als DOP van Felix Van Groeningen) is echt geweldig mooi, en dit is ook zeker een reden waarom de film me meer is bevallen dan tegengevallen. De content slaat natuurlijk helemaal nergens op; Titane wordt als body horror terecht in één adem met David Cronenberg genoemd die er steeds mee wegkomt; Ducourneau doet het zeker niet slechter dan hem... . Verder ook thema's als androgynie en geslachtsverwarring (dansscène op de brandweerwagen) en dat levert een erg apart totaalplaatje op. Het einde deed me erg denken aan de finale in de film Demon Seed (1977) . Van het soort feminisme dat uitgestald wordt in Titane hou ik dan weer minder. Niet echt mijn soort films maar wel een heel goed in elkaar gestoken exemplaar.

Dit is mij helaas te luguber. Afgezet.

Shocktober #40

Ook in de herziening. Vaak worden dit soort ‘vreemde’ films bij herziening beter. Je kan dan makkelijker zaken in perspectief zetten, waardoor de waardering toeneemt. Een kenmerk van een echt goede film.

Helaas was dat bij deze film niet het geval. Ik zie weinig verband in het verhaaltje van de dansende seriemoordenaar die surrogaat zoon wordt en haar nieuwe vader een soort transformer baart. Het interesseert mij niet en de sfeer sprak me ook niet aan. Eigenlijk kan ik er nog steeds geen chocola van maken.

Half puntje eraf. 3,5

Ranzige, postmoderne klucht die bruist van de pseudosymboliek, maar eigenlijk nergens over gaat. Er zitten vermakelijke en verontrustende scènes tussen, maar voor het merendeel moest ik deze onzinnige film zuchtend en klagend zien door te ploeteren.

wat precies is er *postmodern* aan deze, in mijn ogen, tamelijk conservatieve film?

Het postmodernisme gutst over het beeldscherm: het moreel relativisme (zinloos geweld, abortuspogingen, automutilatie, de relatie met haar vader); de deconstructivistische cinematografie; de permanente onzekerheid over wat waar is en wat niet; het transhumanisme (gender bending, cyborg); de afwezigheid van ratio bij alle personages.

Oh, ik meende dat postmodernisme vooral ging over het gebrek aan waarde-oordelen.
Maar bedankt voor je antwoord, ik kan er wat mee. Volgende keer iets minder agressie wordt op prijs gesteld.

Niet mijn ding. Heb de film ook uitgezet. Ik kan op zich best wel wat hebben, maar dit waren voor mij te veel losse ‘sketches’ achter elkaar geplakt. Missende cohesie zorgt voor minder emotie wat mij betreft. Ik merkte dat ik daardoor steeds minder interesse had in het verder ging. Jammer.

Nu weet ik waar die "ene" scene uit H4z4rd; die ik vorige week heb gezien, vandaan komt.

Raw zit nog vers in mijn geheugen die ik op het IFFR van 2017 heb gezien. Nu komt de regisseuse met een nieuw onnatuurlijk concept die de kijker weet de provoceren.

We krijgen eerst te maken met de jonge Alexia; die als kind al best wel enge trekjes lijkt te hebben... die er uiteindelijk voor zorgen dat er een autoongeluk plaats vindt. Alexia overleefd het maar krijgt wel een metalen plaat in haar hoofd. Om vervolgens een soort rare fetish op te bouwen in de toekomst.

Maar de film lijkt hierin wel alle kanten op te gaan. Alexia geilt dus simpelweg op auto's; letterlijk en figuurlijk. Maar daarnaast moordt ze ook nog. Voor de lol? Voor passie? Het duurt niet lang totdat ze door de politie gezocht wordt en ze een identiteit aanneemt van een vermiste jongen. Dit weet ze op een vakkundige manier te doen... zodanig dat zijn vader geen onderscheid lijkt te zien.

Vooral dit gedeelte bleef interessant. De hele transformatie die Alexia onderging dat je zelfs als kijker nog vergeet dat het hier om een jongedame gaat. Voornamelijk bij die "Brandweer"-feest krijg je homo-erotische associaties... Heel knap hoe de regisseuse hier zo'n mindfuck kan neerzetten.

De band met haar (Adrians) vader was vaak pijnlijk. En dan hebben we ook nog die zwangerschap Zwanger van een auto? die ervoor zorgt dat ze haar nieuwe identiteit niet verborgen kan houden.

Die reanimatie-scene was hilarisch.

Ja, wederom een bizar projectje, wel iets indirecter dan Raw, maar daardoor niet minder twisted en smerig.

4,0*

Zeer vermakelijke Franse films thriller-drama en er zit veel in waarom ik de Franse cinema, met name in het genre horror, thriller en drama, een warm hart toe draag. Die Fransen kunnen en hebben iets aparts en love it. Agathe Rousselle vervuld haar rol met verve, wel spijtig dat Garance Marillier wel heel snel de film verlaat. De constante aanwezigheid van een zekere bizarre sfeer, deed me likkebaarden. Dikke 8/10.

Nu te zien op MUBI!

Titane heeft een stalen plaat in haar kop. Nouja, wellicht is die inderdaad van titanium in plaats van gewoon chirurgisch staal. Who cares. Maar dat er in haar hoofd een schroefje of wat los zit blijkt allengs, en de feestgangers gaan als witjes. Waarom, en welke beeldspraak daarmee precies bedoeld wordt is me niet geheel duidelijk, en het geheel in dit deel van de film is nogal gratuit.

Wat daarna komt, dat resoneert beter. De pompier, die de rol van vader op zich neemt, maar dan niet zoals een gewone vader, maar zo een die daadwerkelijk echt, volstrekt onvoorwaardelijk liefheeft. Zo een die er altijd voor zijn kinderen is. Zo een die zijn zoon helpt te bevallen.

Als de film bedoeld was om een ode aan de pompiers te brengen, dan is dat voor mij toch wonderwel geslaagd. En volkomen terecht ook, al is de vertelling wat in het absurde. Een glansrol voor Lindon, die de onbezongen held van het verhaal mag zijn. Knap werk, en dat zeg ik niet zomaar, er zijn toch een paar scenes die echt een erg goede acteur vragen. Al vraag ik me even af of dat daadwerkelijk de bedoeling was, een eerbetoon aan alle pompiers.

Als geheel vind ik de film wel volstrekt onevenwichtig en onvolwassen, dat mocht wellicht al duidelijk zijn. Zelfs in de twee te onderscheiden delen ratelt het van de symboliek die nergens op lijkt te trekken, of wellicht alleen als doel heeft om te shockeren. Tsja, dat is eerder en beter gedaan, en nooit heel succesvol in mijn ogen. Eigenlijk alleen de rol van Lindon die het totaal de moeite maakt.

Maar het moet ook niet altijd een gewone film zijn, en in dat opzicht slaagt Titane wonderwel.