Petite Maman (2021)

Twee jaar na het geweldige Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019) - MovieMeter.nl keert Sciamma al terug met een kleine intieme film.

David Ehrlich is in ieder geval erg enthousiast en als ik dit lees uit zijn recensie, dan word ik dat ook:

Maar wellicht dat de titel van zijn recensie weer andere mensen aanspreekt:

Laat maar komen!

Erg veel zin in, de reviews liegen er niet om inderdaad

Vanaf 16 september in de bioscoop (Cinéart)

Misschien niet in de Portrait-categorie, maar wel een heel lief, klein, minimalistisch filmpje.

Mooie film, meest persoonlijke film van de regisseuse tot nu toe. Al vond ik Portrait iconischer, is deze ook zeker de moeite waard

De film voelt als een kort verhaaltje, waarin één enkel idee wordt uitgedrukt in een ‘ongelofelijke’ want magisch-realistische vorm (dus een enkele vreemde gebeurtenis wordt verteld), en deze relatief korte film is eigenlijk nog relatief lang daarvoor. Welk idee op symbolische wijze wordt uitgedrukt is waarschijnlijk multi-interpretabel maar ik vat het op als dat de band tussen moeder en dochter zo sterk is dat ze die gescheiden generaties (of generatiekloof) zou willen overstijgen en/of dat in dit geval zowel moeder als dochter zo hecht met elkaar zijn dat ze elkaars beste vriendin of tweeling hadden kunnen zijn als ze even oud zouden zijn geweest. Uiteraard kan het allemaal ook slechts een fantasie zijn van de dochter die immers kind is, nu haar moeder zelf terug wordt gebracht naar haar kindertijd door middel van herinneringen in haar ouderlijk huis zodat ze in de verbeelding makkelijk kan verschijnen als kind wanneer ze als volwassene weggaat (zoals de moeder als kind een panter op de muur zag in haar bed).

Het idee had in een langere film verder of dieper uitgewerkt kunnen worden maar als korte film is het een aardig tussendoortje.

Drie keer niks. Nou ja, twee keer niks, want voor drie keer niks is de film te kort.

Mooie, kleine film waarin elk detail raak is, van de keuze van kleding en schoenen tot de inrichting van de kamers/keuken.

En bovenal, een gedachte-experiment dat uitnodigt tot reflectie: je zult je moeder tegenkomen op het moment dat zij dezelfde leeftijd heeft als jij.

Na de dood van haar oma [Margot Abascal] helpt Nelly [Joséphine Sanz] haar moeder [Nina Meurisse] om oma’s huis op te ruimen. Tijdens het buiten spelen ontmoet Nelly Marion [Gabrielle Sanz] die als twee druppels op haar lijkt. De twee blijken echter nog veel meer met elkaar gemeen te hebben en langzaam begint Nelly zich te beseffen hoe bijzonder haar vriendschap met Marion is. Sciamma wilde blijkbaar een tweeling voor de hoofdrollen, maar ze had beter kunnen zoeken naar twee meisjes die kunnen acteren of in ieder gevel over enig natuurlijk charisma beschikken. Daarvan is hier geen sprake en daardoor valt dit goedbedoelde, maar vrij doorzichtige psychologische drama ondanks de korte speelduur behoorlijk door de mand.

Prachtige korte film van de maakster van het meesterwerk Portrait de la Jeune Fille en Feu (Film, 2019) - MovieMeter.nl

Sciamma schetst op subtiele en indringende wijze de ontmoeting van een 8 jarig meisje met haar even oude moeder. Verwacht geen spectaculaire SF, tijdreistrip, of wormholes. Het gebeurd gewoon en de kijker accepteert het, net als Nelly. Er ontstaat een aandoenlijk en intiem portret van de meisjes, het gezin en de familie en het verhaal blijft in je hoofd rondzingen. Prachtig gedaan, had alleen wat langer mogen zijn.

Zag alles van Sciamma en in vergelijking met haar andere films vond ik dit toch een mindere. De verwachtingen lagen ook hoog natuurlijk, maar de film raakte me te weinig. Ik was wellicht ook meer bezig met het proberen elkaar houden van de meisjes die als tweeling zijnde wel erg goed op elkaar lijken. Niet dat het anders veel had uitgemaakt. De premisse is één ding, maar ik vond de chemie niet terug dat het meisje de moeder van Nelly kon zijn.

Eén van mooiere scènes vond ik alvast de eerste scènes waarbij Nelly van de andere rusthuisbewoners afscheid nam. Innemend en warm, maar dat gevoel ebde jammer genoeg naarmate de film vorderde weg.

“Schattig” is het eerste woord dat mij te binnen schoot na het zien van deze charmante film, waarin een klein meisje het hiaat door de plotselinge afwezigheid van haar moeder op fantasierijke wijze invult. Innemend geacteerd door de Sanz-tweeling. Een van de betere films van Céline Sciamma.

Sciamma’s vorige film Portrait of a Lady on Fire prijkte in 2019 op plekje nummer 1 bij mij, maar het was me desondanks gelukt de verwachtingen voor Petite Maman niet te hoog te laten zijn. Toch ben ik alsnog iets underwhelmed.

Wellicht is de vergelijking ook wat lastig; Jeune Fille was voor mij een mokerslag van een film, en Petite Maman is zoals SimonSav terecht aangeeft een ‘lief, klein filmpje’. Helaas ben ik het ook een beetje met mrklm eens dat de Sanz zusjes bepaald niet van het scherm spatten, en dat is bij een film die primair om hen draait toch wel een dingetje. De what-if premisse van de film stemt wel tot nadenken, maar de uitwerking was voor mij iets te ingetogen om echt indruk te maken.

3,5*

Ze komt niet zoveel in de regiestoel - maar ze schrijft wel - en dat lijkt de kwaliteit van haar films goed te doen, want na "Naissance des Pieuvres", "Tomboy" en "Portrait de la jeune fille en feu", nu ook dit frisse, tedere "Petite Maman".

Mooi weergegeven de interesse én de liefde van het kind, dat de wereld van haar moeder echt wil kennen, en daarin slaagt in haar fantasie.

Het is waar ge wel even kunt bij stilstaan bij dit thema, want hoe mooi is het vast te stellen dat kind en ouder echt vertrouwelijk, vriendschappelijk, bijna naast elkaar meer en meer met elkaar kunnen omgaan. Iets dat de laatste decennia beslist is toegenomen, zo stel ik vast, en waar ge u alleen maar kunt om verheugen.

Een film met een kind in de hoofdrol is niet altijd eenvoudig te maken. Maar Céline Sciamma is er toch in geslaagd. Het relaas van een jong meisje dat haar oma verliest. Terwijl haar mama verdriet heeft om het overlijden van haar moeder, is het voor de kleine Nelly om zelf om te gaan met dat verlies en ook haar verdrietige mama. Ze ontmoet er zowaar letterlijk de jeugd van haar mama waar ze als kind gewoond heeft.

De film lijkt klein en eenvoudig. Zowel qua aankleding als lengte (amper 72 minuten). Maar de film is enorm gelaagd met enkele wijze uitspraken van de personages die nooit belerend klinken, maar die je als kijker hopelijk meeneemt. De warme herfstkleuren zorgen voor een troostend dekentje. Het is de creativiteit van een intieme kortfilm, maar gelukkig lang genoeg om de tijd te nemen voor sfeer en emoties. Heerlijke film!

Er zijn weinig films die de leef- en droomwereld van kinderen subtiel weergeven. Dat is sowieso al bijzonder en dat doet deze film heel knap.

El Espíritu de la Colmena vind ik in dit 'genre' de beste film, maar Petite Maman spreekt me ook aan.

De film hanteert het principe less is more. Het houdt het allemaal bewust klein.

Ik haalde de tweeling soms moeilijk uit elkaar, zoveel lijken ze op elkaar.

De relatief korte speelduur is gewoon perfect.

Redelijke film over een meisje die met haar ouders mee gaat als haar oma is overleden. Het fantasie-element van de film is subtiel gedaan. De premisse is interresant, echter de uitwerking helaas wat minder. Desalniettemin zijn er wel een aantal mooie, kleine momenten. De film duurt al niet te lang, maar had ook echt niet langer moeten duren.

Vanavond laat op Canvas. Ik zal hem opnemen.