The World to Come (2020)

Vanaf 15 april 2021 in de bioscoop (Sony Pictures Releasing, via Universal))

Heel rustig, maar erg mooi. Zoals je mag verwachten met deze cast, is het acteerwerk ook van hoog niveau. Kirby is wederom een plezier om naar te kijken.

Een met veel gevoel gemaakte film over twee eenzame vrouwen, die beiden vastzitten in liefdeloze huwelijken en de leegte in hun bestaan trachten op te vullen met wederzijdse intieme gevoelens. Het donkere karakter van het verhaal wordt extra geaccentueerd door de sobere en sombere enscenering.

Een beklemmend drama met eerste klas acteerwerk van een ingetogen Katherine Waterston en een opnieuw verrassend sterke Vanessa Kirby (Pieces of a Woman). Erg mooi.

Die goeie ouwe tijd dat je je ongehoorzame/overspelige vrouw nog gewoon een handje mocht helpen om wat eerder aan de hemelpoort te verschijnen zonder dat daar echt serieuze gevolgen voor waren. Geintje natuurlijk, maar blijkbaar is 1 van de kernpunten in de build back better wereld dat we nu alleen nog maar politiek correcte films mogen zien. En dat betekent LGBT, meer niet-westerse karakters of het verheerlijken van het leger ook al is het percentage van de bevolking die in die categorie valt minder dan 10%. Waarom kan er niet gewoon een balans gevonden worden?
Tuurlijk, deze film is mooi, kalm en goed geacteerd, maar had deze 40 jaar eerder verschenen in een tijd dat iedereen nog een beetje normaal deed dan had ik 'm beter gewaardeerd.

De film wordt sterk gedragen door de wat archaïsche maar zeer mooie, literaire zinnen die non-stop worden uitgesproken (je kunt merken dat het script is geschreven door echte schrijvers) om welke reden de film mij al veel genot gaf. Daarbij is het verhaal ook best spannend – de mannen voelen zich (terecht) belazerd door hun vrouwen en met name Finney accepteert dat niet – en goed uitgewerkt, waarbij de film voorbij het opzichtige feministische thema van vrouwenonderdrukking de interessante thematiek heeft dat er geen hoop is in deze wereld voor liefde of schoonheid maar we altijd nog de verbeeldingskracht hebben om ‘ergens anders’ een ander leven te hebben dat wel mooi en liefdevol is, zoals we dat innerlijke leven uitdrukken in brieven dat zo scherp contrasteert met het alledaagse, grauwe leven in deze kille, liefdeloze wereld.

Een mooi verbeeld, maar tamelijk schetsmatig verteld verhaal - om niet te zeggen een hemeltergend cliché - van de onmogelijke liefde.

Maar goed, daarmee mis ik misschien de pointe van de vrouwelijke ervaring die de film uitdraagt en stel ik mij welbeschouwd op als de onbehouwen ploert die elke man volgens deze film lijkt te zijn (in die zin wellicht dus zelf een cliché). Ik vind het hoe dan ook veel te gekunsteld hoe de film de werkelijkheid en het ideaal contrasteert en dat gemakshalve gelijkschakelt met de oppositie mannelijkheid versus vrouwelijkheid. Zo trapt de feministische boodschap van de film in dezelfde valkuil van schijntegenstelling tussen de seksen en reproduceert het dus jammerlijk dezelfde binaire denkwereld die het probeert te overstijgen (zij het met een omkering van de hiërarchie).

Deels mijn fout: als je voor de film een reclame van de Libelle voorgeschoteld krijgt, dan weet je dat je eigenlijk naar de verkeerde film bent gegaan en dus beter de zaal kunt verlaten wanneer dat nog kan.

NIet alleen dat uit de tekst halen wat je wil. Politiek correcte films met LGBT en/of meer niet-westerse karakters en/of verheerlijken van het leger. Dus als je wil dat ik een aantal films benoem die die kenmerken bezit dan wil ik dat wel doen. Ik heb het ook nergens over blockbusters, dus het worden gewoon politiek correcte films met bovenstaande kenmerken.

slaapverwekkend en traag.

wel knap gemaakt hoe ze die tijd hebben terug gehaald.

maar wat ben ik blij dat ik in de 21e eeuw leef!

het was niet fijn voor vrouwen in die tijd.

Traag?, Ja, maar wel mooi traag. Geloofwaardige setting ook en ook een geloofwaardig verhaal alhoewel, hier al gezegd, iets wat politiek correct en deels voorspelbaar. Neemt niet weg dat ik heb genoten van deze prachtige beelden en erg goed acteerwerk van twee prachtige vrouwen.

Mja, je moet er voor zijn.

Voor mij veel te traag & te saai.

Halverwege de 19e eeuw heeft Abigail [Katherine Waterston] zich met haar echtgenoot Dyer [Casey Affleck] gevestigd in een afgelegen woning in het dan nog vrij geïsoleerde westen. Haar dagelijkse routine wordt op aangename wijze onderbroken door de komst van Tallie [Vanessa Kirby], voor wie ze meer dan vriendschappelijke gevoelens ontwikkelt. Het verhaal is sowieso veel te mager voor een speelfilm, maar het scenario (opvallend genoeg geschreven door twee mannen) valt ook nog eens in de valkuil van het dagboekprincipe waardoor de gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon keer op keer worden uitgesproken in de vorm van een voice-over. Waterston en Kirby doet dan ook weinig meer dan elkaar glimlachend steelse blikken te sturen terwijl Affleck een beetje als een zoutzak rondhangt. Een volstrekt oninteressant verhaal, ondanks het relatief goede spel van de hoofdrolspeelsters en de fraaie locaties.

Aardige film over twee vrouwen die niet ver van elkaar women en vriendinnen worden. De film speelt zich af midden 19de eeuw. Een erg rustig tempo en soms een tikkeltje aan de saaie kant. Het ziet er allemaal wel goed uit met ook de omgeving door de seizoenen heen. Twee mooie rollen van Katherine Waterston en Vanessa Kirby. Absoluut vergelijkbaar met het in eveneens in 2020 uitgebrachte Ammonite, die me toch wat beter wist te grijpen.

Ja hoor, ik mag nog steeds mijn mening posten op dit forum wat ik van een film vind. Zelfs in een tijd waar menselijke schapen die een beetje boehoe blaten zonder na te denken de kudde volgen.

Mooie film.

Erg goed geacteerd.

Maar iets te traag.

The Supreme Disposer of all events does sometimes disappoint our earthly hopes.

En dat doet hij uiteindelijk ook in deze film. Het tempo is te traag, de voiceover te storend, en het taalgebruik is ergens tussen leerzaam en irritant - en het leidt best af als je de halve film op je tablet bezig bent om het zoveelste woord op te zoeken.

Maar de beelden zijn prachtig, en niet alleen als de beide dames in beeld zijn. Dat maakt wel een heleboel goed. Dat de sets speciaal voor de films gebouwd zijn - in een park in Roemenie - is goed te zien. Erg knap werk.

"en het leidt best af als je de halve film op je tablet bezig bent om het zoveelste woord op te zoeken."

Is het niet dat het opzoeken van woorden de oorzaak is van het afleiden? Betekenis van woorden die je niet kent kun je prima vinden/voelen juist in het gebruik ervan in de film.

Dat is eigenlijk de gewoonlijke wijze van leren van woorden.

Normaal wel - en ik verbeeld me ook wel dat ik best goed Engels spreek - heb ook een paar jaar lang een lerares Engels als vriendin gehad die graag alle foutjes oppakte. Maar hier kwam ik toch echt een paar nieuwe woorden tegen die ik ook uit de context niet meteen begreep. Asperity, cooperage, farrowing, even als voorbeelden. Of countenance, maar dan niet in de betekenis van gelaat.

Sowieso is alle dialoog en de voiceover in een wat vreemde stijl. Geen gewone spreektaal, maar meer alsof het deftig geschreven is. Voor de voiceover is dat nog wel te begrijpen alsof de stem haar eigen brieven/dagboeken voorleest, maar aan tafel spreken de vier ook zo. Raarrrrr, en ook een van de redenen waarom de film voor mij niet zo goed werkt.

OK.

Mijn opmerking klinkt sowieso dwingender dan bedoeld was.

Uiteraard heb jij je eigen overwegingen bij gebruik van woorden, ik heb de mijne en dat is voor ieder anders.

Loodzware film over twee stellen die ergens in Amerika elkaars buren zijn en nogal moeizaam een boerenbedrijf runnen en een slecht huwelijk hebben. Logisch dat die vrouwen zich tot elkaar aangetrokken voelen. Een zielsverwantschap die ook tot een fysieke aantrekkingskracht leidt. Da's mooi. Alleen die mannen kunnen daar niet mee overweg, en dat loopt dus niet goed af.

Best een mooie film, maar nogal traag verteld, zonder veel verhaal en dramatische ontwikkeling. De locaties zijn prachtig en er wordt door de vrouwen prima geacteerd. Ik vond het allemaal nogal afstandelijk. Met de taal had ik niet zoveel moeite, met de voice over wel, en de titel kon ik niet verklaren, al geeft De filosoof een goede aanzet. Misschien de hoop dat er een tijd komt waar twee vrouwen wel een relatie kunnen hebben die niet op verzet stuit? Nou, dan moet je niet in Amerika zijn.

Hopelijk wordt dit geen ellenlange discussie, maar kunnen we het er over eens zijn dat wat 40 jaar geleden als normaal en abnormaal werd beschouwd nu niet meer hetzelfde is? Zo ja, lees dan verder.

Zo is een relatie tussen twee mensen van hetzelfde geslacht tegenwoordig de gewoonste zaak (in een groot deel) van de wereld. En zoals je zegt iedereen moet zijn wie hij/zij wil, geloven wat hij/zij wil zolang ze andere mensen niets opdringen of lastigvallen. Maar dat laatste is waar het tegenwoordig naar mijn mening mis loopt.

"STEL nou dat ik het niet normaal vind dat twee mensen van hetzelfde geslacht met elkaar gaan heb ik dan geen recht op het uiten van mijn mening? Mensen die het niet normaal vinden worden in deze tijd meer en meer lastig gevallen met films die deze LGBTQ+ agenda promoten. Dat wil niet zeggen dat die mensen gelijk tot drastische maatregelen willen overgaan zoals in de landen waar jij kennelijk geweest bent en gezien hebt dat ze deze mensen zwaar straffen (grappig hoe je mensen die niet hetero zijn benoemd als 'deze mensen' wat aangeeft dat je ook een verschil ziet, maar dat is misschien iets te diep)

Kortom, 40 jaar geleden deed men precies hetzelfde als tegenwoordig dus dan kunnen we stellen dat dat de normaal was, het verschil zit 'm er dus in of de mensen er over zwegen of niet. Persoonlijk vind ik het fijner als mensen gewoon doen wat ze willen doen met elkaar zonder mij daar mee lastig te vallen op tv of in de film. LGBT mag van mij opgenomen worden in de kijkwijzer. Kan ik ze makkelijk herkennen en overslaan."

Einde citaat van de advocaat van de duivel

Ik ook!