Soul (2020)

De nieuwste Pixar mag op de valreep dan wel één van de best ontvangen titels uit 2020 zijn, ook Wolfwalkers (2020) scoort énorm goed bij pers en publiek. Hier en daar lees je de voorspelling dat deze de Oscar voor Beste Animatiefilm wel eens zou kunnen afsnoepen van Soul. Alleen mag deze dan wel wat meer bekendheid krijgen. Check it out.

Toch wel teleurstellend, als is het net als bij Up vooral omdat dit zo makkelijk zoveel beter had kunnen zijn. Die onzin met de geesten, het hiernamaals en de switch met de kat (die er uitziet als een grote hamster) hadden gewoon volledig geschrapt moeten worden, verder moeten ze bij Pixar een keertje leren de tijd te nemen voor bepaalde zaken.

Het begin was mooi, daarna ... Pixar.

Brug des Leven

Mooi.

Blij dat Pixar toch weer wat meer de Inside/Out kant opgaat. Dus niet echt een bad-guy en het gaat meer om de zoektocht van het hoofdpersonage, in dit geval eigenlijk 2 personages. Het kat deel vond ik ook niet super nodig, maar gelukkig viel het mee hoe lang dat duurde en New York is zo mooi vormgegeven net als de rest van de film dat ik daar toch altijd mij aan vergaapte. In Augustus ben ik vader geworden en toegegeven alles wat een maar een beetje sentimenteel is lig ik al met traantjes de kleine te knuffelen, dus Pixar heeft dit jaar wel een makkelijk slachtoffer.

4 sterren.

Ik zag onlangs de film Onward van Pixar, toch een slechte animatie. Benieuwd of de studio het nog in zich had met Soul. Ik heb een paar films van de studio op 3,5 staan, maar hoger scoort Pixar toch niet bij mij. Soul maakt alvast veel goed, al moet je wel houden van de Pixar-stijl. Het verhaal is niet slecht met enkele leuke personages. Maar het vervalt dan weer snel in één of andere boodschap en wat standaard humor. Het lijkt dat de makers wel wat in handen hebben om er iets moois van te maken, maar dat er toch regels zijn waar aan voldaan moet worden. Net als bij de Marvel-films, waar er sterke limieten zijn aan de creativiteit.

Opvallend was de ode (of is het diefstal) aan La Linea, de korte Italiaanse animaties (jaren '70 en '80) van een figuurtje dat bestaat uit een lijn. De switch van zielen tussen man en kat is dan weer iets van Shaggy Dog of Freaky Friday. Dat was toch iets minder en is vooral gedaan om komediescènes te spelen. . En veel randfiguren zijn ook maar doorsnee figuren. Maar verder is het wel een aangename film en één van de betere Pixarfilms van de voorbije jaren.

Een simpele boodschap, maar prachtig en zeer origineel uitgevoerd. Fantastische Pixar wat mij betreft. Schitterend geanimeerd (NY is niet normaal, zo mooi en ''echt'') en van begin tot eind vermakelijk. Deze 'Soul' is niet in alles perfect, maar dat hoeft ook niet. Ik heb genoten.

Prachtige nieuwe Pixar film. Wat een inspirerend verhaal en hoe anders dan al die overige animatie films. Ook fijn weer eens een film te kijken zonder goed en kwaad. Dit is een film als inside/out. Prachtig gemaakt en goede muziek. Niets op aan te merken. Kinderen (9 en 11) vonden hem erg leuk en onvoorspelbaar (wij ook). Wel merkte je in het begin dat ze het niet helemaal konden volgen (beetje uitleg deed wonderen). Ze gaan hem zeker vaker kijken werd hier al geroepen.

Is deze alleen te zien via Disney+ of ook op een andere manier te bekijken?

enkel D+

Ik hou van Pixar, maar het niveau schommelt enorm de laatste 10 jaar. Soul hoort in mijn ogen ook tot de minder boeiende titels, ook al doet de film heel veel goed. Om daar maar mee te beginnen: de film is origineel en gedurfd, dat mag je best prijzen. En visueel is het fantastisch, New York oogt schitterend. Iedereen die er eens is geweest zal denk ik beamen dat Soul de sfeer van de stad heel goed over weet te brengen.

Maar inhoudelijk deed de film me heel weinig. Ik heb al niks met jazz en ook de hoofdpersoon is vrij karikatuur en daarmee weinig interessant. Zo halverwege de film geloofde ik zijn verhaal wel en was het hopen op wat vernieuwing, wat niet kwam. Ook waren de stukken in het hiernamaals langdradig en had het deel met de kat niet langer moeten duren. De boodschap van de film is duidelijk, maar ze vergeten dan wel dat het ook een beetje leuk om te kijken moet zien. Dat lukte bijvoorbeeld Inside Out wel.

3*

Niet mijn ding, allemaal nogal slapjes, saai verhaal, niet grappig of iets boeiends. De muziek is ook totaal niet mn ding. Pixar is nu ook ni direct mijne dada.

Er is eigenlijk maar één element dat mij een beetje afschrikt: de muziek. Klassieke jazz? Graag! Maar chaotische jazz? Daar heb ik een immense hekel aan. Geen idee hoe de soundtrack klinkt, bewust nog niet geluisterd. Op alle andere vlakken kijk ik énorm uit naar het moment waarop ik deze kan meepikken.

Geweldige film die je echt aan het denken zet.

Dat valt enorm mee. Het is natuurlijk zo gemaakt dat het ongetrainde kinderoor er niet van schrikt.

Valt inderdaad goed mee! Het is geen chaotische freejazz.

Wat een gewaagd experiment is dit weer, net zoals Inside out. Pixar richt hiermee zich tot op het oudere publiek. Persoonlijk denk ik niet dat kinderen hier veel van begrijpen, maar misschien onderschat ik hun. Zelf vond ik dit een geweldige film. Mooie animatie, zeker in de stad, goed script, goede regie, prachtige soundtrack. Vier sterren.

Dit was precies mijn gedachte. Wilde dit graag mooi vinden, maar wat een geforceerd, pretentieus en vergezocht concept/script zeg. Kon het dan ook niet uitzitten, dus geef ook geen stem. Bij Inside Out had ik op een gegeven moment hetzelfde gevoel. Die heb ik volgens mij ook nooit uitgekeken. Coco vond ik geslaagder, maar dat kwam denk ik vooral doordat de Mexicaanse folkore me aansprak. Ik snap dat Pixar ook de volwassenen wil bekoren, maar dit slaat voor mij persoonlijk volledig de plank mis. Wel jammer, want de delen in New York vond ik genietbaar.

Fantastisch verhaal met een eind die je aan het denken zet.

Pixar zet wederom een topanimatie op de plank zoals ze dat eigenlijk wel heel vaak doen.
Ik kan ook mega genieten van de shorts die ze maken en die te zien zijn op Disney+...allemaal van topniveau.

Ik kijk alweer uit naar de volgende Pixar titel!!!

Wat een fijne film zeg!!!
Wij hebben hem van de week gekeken en hebben er enorm van genoten.

Om te beginnen: Soul is visueel en muzikaal een mooie en sfeervolle animatie die me qua onderwerp en thema aanspreekt, maar naderhand een wat vreemde nasmaak achterliet. Ofwel dit is een film die zó goed is en gelaagd is dat ik hem niet meteen kon doorgronden, of een film die toch wat noten mist en net niet helemaal lekker uit de verf komt.

Thematisch, visueel en muzikaal is zoals gezegd alles prima. De personages zijn aandoenlijk en spreken tot de verbeelding, de Great Before en After zijn fantasievol en bijzonder vormgegeven en het heeft in bepaalde scenes weer die fijne 'Pixar-magie'.
Maar soms lijkt het alsof de film teveel tegelijk wil doen en een mengelmoes aan (platgetreden) wegen bewandelt om tot de kern te komen, terwijl geen van die wegen volledig is uitgewerkt. Zo is bijvoorbeeld de Vroegtijdige-Dood-Om-Een-Levensles-Te-Leren een bekend concept, denk aan A Christmas Carol of It's A Wonderful Life. Het rare is echter dat Joe niet bijzonder arrogant of egoïstisch is, hooguit naïef en verblind door zijn passie. Laat hij nu echt alles ten koste gaan van zijn passie? Ik kreeg in het begin namelijk niet die indruk, pas toen hij als kat in allerijl probeerde terug te komen naar zijn eigen lichaam viel op dat hij anderen minder ziet staan. Hij is geen echter Ebenezer Scrooge die met de neus op de feiten gedrukt hoeft te worden. Een andere vertelmethode is de Freaky Friday/Trading Places-achtige body switch. Van gedaante verwisseld worden en op die manier een ander beeld van jezelf krijgen. Ik vond het een beetje aanvoelen als een sleetse comedic gag die niet paste bij de sfeer van de film.
Dan wil Pixar ook nog eens een geheel nieuwe conceptuele wereld creëren met The Great Before, dat heel mooi en magisch is, maar zo nodeloos ingewikkeld met mentors en earth passes en lost souls, sparks en flow states en wat al niet meer. En dan nog die zweverige types die een brug vormden tussen Aarde en The Great Before...Ik vond het soms wat onnavolgbaar. Het mag best wel diepgang hebben, maar nu leek het alsof 10 verschillende schrijvers allemaal hun eigen ideeën in het script mochten verwerken zonder dat er iemand was die zei 'goh, zullen we eens wat schrappen..?'

De boodschap van de film lijkt te zijn: ga niet teveel op in je passie, geniet van de kleine dingen des levens. Leef je leven vandaag, er is meer dan je toekomstdroom. Maar waar ik me zo over verbaasde: genieten van je passie voor jazz is toch ook een mooi iets? Dat Joe helemaal op kon gaan in zijn muziek is ook iets waar je voor kunt leven. Joe was misschien hooguit een beetje te verwachtingsvol van het 'willen doorbreken', maar zo 'off' was hij qua levenstijl helemaal niet. If anything vond ik Dorothea Williams een stuk arroganter overkomen. Liet Joe echt mensen links liggen? Dat wist de film dan niet helemaal duidelijk te maken. Ondertussen werden wel bijv. beurshandelaren op de hak genomen als 'lost souls' die de zin van het leven kwijt waren, maar had dan als hoofdpersoon een beurshandelaar genomen. Dan was het allemaal net even wat contrastrijker geweest.

Dus ja, ik weet het niet. Ik hink op twee gedachten. Niet perfect in zijn boodschap vertellen, maar voor de mooie visuals toch een nette 4- voorlopig.

‘Wat heeft een animatiefilm nog voor nut als het exact een live action film benadert?’, zat ik de eerste minuten heel de tijd te denken. Niet wetende dat niet lang daarna de film juist volop van de mogelijkheden van het medium gebruik zou maken als we in The Great Before terechtkomen.

Waar ik Inside Out soms al vond grenzen aan het gezochte doet deze film er nog een schepje bovenop. Er is weer een heel concept met een hele wereld eromheen bedacht waar je je best even in moet zien te vinden. De vormtechnische vondsten en grapjes zijn leuk, maar theoretisch gezien is het best veel en ik vraag me dan ook af of kinderen echt snappen waar ze naar zitten te kijken.
Wat dat betreft ben je eigenlijk een groot deel van de speelduur bezig met ‘bijbenen’, en weet het pas tegen het einde als het hele ‘purpose of niet’-aspect om de hoek komt kijken echt een snaar te gaan raken. Wel echt het mooiste deel van de film, en ook erg welkom omdat dan die Pixar-spark (pun intended) weer vol aanwezig is en de film niet meer zo bezig is met het invullen van zijn eigen wereld.

Naast de natuurlijk erg creatieve animatie en mooie stijl ook leuk gedaan qua muziek, het viel me op dat alles in The Great Beyond en Before elektronisch was (Trent Reznor), en alles op aarde jazzy.

Toch wel weer, in navolging van Inside Out, een van de meer conceptueel sterke films van Pixar, het is leuk (en knap en mooi) dat ze onderwerpen als deze op deze manier naar film weten te vertalen maar ze moeten wel, zoals eerder gezegd, uitkijken dat ze niet teveel willen en overboord gaan met hun werelden.

4*

Dit is weer eens een van de leukere Pixars van de laatste jaren, ook al weet deze niet zo te ontroeren als Inside Out wist te doen. Een gebrek aan uitdieping is vooral het probleem denk ik. Joe zijn passie voor jazz komt zo overtuigend over in de openingsscène, maar daarna laat de film hem toch een beetje links liggen. Problemen die zich aandienen worden vaak erg snel en makkelijk opgelost. De formule is dan uiteindelijk toch weer heilig voor Pixar.

Misschien hadden ze daar eens van af moeten zien en 15 tot 30 minuten langer uit moeten trekken om personages iets meer uit te werken en verhaallijnen wat meer de ruimte te geven. Dit is sowieso al wat meer een film voor volwassen dan voor kinderen. Wel echt nog genoten overigens. De manier waarop New York wordt weergegeven (in beeld en geluid) is fraai. Er had alleen nog een stuk meer ingezeten. Een dikke 3.5* dan maar.

Topfilm met een bijzondere boodschap.

Alles op Aarde was erg de moeite waard maar dat hele gedoe tussen hemel en aarde was best vervelend. Scheelt zeker een halve ster.

Leek net alsof het een beetje op het laatste moment verzonnen en vormgegeven was. Had echt veel beter gekund.

Wat Pixar altijd ontzettend goed doet is simpele emoties in beeld brengen in combinatie met muziek, zodat het je raakt; en dat doet deze.

Tuurlijk, deze film is qua verhaal zoetsappig, maar schuif dat ff aan de kant en laat hem ff binnen komen. Zit veel humor in, mooie beelden en is in zekere zin erg meeslepend. Van belang is wel, tenminste dat vind ik, dat je deze op een fatsoenlijke installatie kijkt. Want eigenlijk is het eentje om in de bioscoop te zien.

Pixar films draaien om het omzetten van CGI in diepe audiovisuele emotie, en dat heeft deze. Als je daar van houdt, zeker even kijken.

Mooie bij deze studio is dat het duidelijk maakt dat al het computerwerk eigenlijk alleen maar een gereedschap is dat zeer goed ingezet wordt.

Dit is 'em voorlopig niet, ik ben nochtans een Pixar fan en vond de vorige films van Docter uitstekend. Maar deze raakt me ( nog) niet. Misschien had ik te hoge verwachtingen. Onward vond ik verrassend goed, deze stelt teleur. Pixar moet zich herpakken want de laatste 5 jaar zijn de films minder als hun ( hoge) standaard.

Ah. Vandaar je 4*.

De gesprekken van 22 met mensen op aarde zijn vrij geniaal. Er zitten ook wat mindere stukken tussen. Up blijft Docter's beste werk maar voor deze worp hoeft hij zich ook zeker niet te schamen. Prima film.

Dat het geluk in kleine dingen schuil gaat? Jazeker, dat is een platgetreden pad. En toch is het een devies dat vaker niet dan wel uit Hollywood kwam aangewaaid. Al te vaak heeft Disney ambitie verheerlijkt, talenten tot het uiterste ontwikkelen op een pedestal geplaatst, je dromen realiseren als hoogste goed gecultiveerd…the American dream, weet je wel? ‘Soul’ toont de keerzijde van dat streven naar een haast onbereikbaar verlangen: ambitie maakt blind, succes smaakt steevast naar meer en voorbij de ene droom ligt altijd een volgende. Hoeveel is ooit genoeg?

Passie en maniakale fixatie liggen gevaarlijk dicht bij elkaar, zo stippen de makers netjes aan. Meer dan het geloof in ‘iets bereiken’ (wat steeds moeilijker wordt in een wereld waarin uitzonderlijke kansen voor een steeds meer selecte groep weggelegd lijken), is ‘Soul’ een pleidooi voor verbondenheid en mentorschap. De “vonk” van betrokkenheid, motivatie, een helpende hand, alsook de chemie van onderling contact, collectiviteit, bij uitstek gerealiseerd binnen een jazz-kwartet: het is waar Pixar en Disney de handen voor in elkaar sloegen. Hartverwarmend, en belangrijk voor kinderen die opgroeien binnen een schoolsysteem dat hen benadert in termen van sterkte en zwakte, goede en slechte leerlingen.

Muzikaal wisten de producenten geen Branford Marsalis te strikken, maar de soundtrack van Trent Reznor en Atticus Ross geurt en kleurt breder dan louter jazz. Niettemin capteert de film mooi de magie en extase van een genre dat ongelofelijk in vervoering kan brengen, gewoon lekker groovet, of heerlijk melancholisch meandert. Verder is de humor fijn en de animatie prettig.

Weliswaar is 'Soul' geen ‘Up’ of ‘Inside Out’, maar niettemin geldt de film als bovenmatig sterk, met hart en hoofd waar hart en hoofd thuishoren.

3,75*

Animatie film die vooral op volwassenen gericht is, denk ik. Begint super leuk maar krijgt dan ineens een filosofische wending. Ik was onbevangen aan de film begonnen en dacht dat de titel zou slaan op de muziekstijl "soul", daar heeft de film dus weinig tot niets mee te maken. Het gedeelte tussen hemel en aarde kon mij niet bekoren, vooral de animatiestijl niet. Kreeg zelfs de neiging om de film stop te zetten. Gelukkig hervatte de film zich in de stijl van het begin met goede grappen en sublieme animatie.

Vooral die ellenlange scènes in het hiernamaals halen vaak het tempo eruit, duren te lang en zijn visueel erg saai. Dan is het stuk in New York al een pak beter, lekker sfeervol, de stad met alle details (de technische kracht van Pixar komt dan goed tot zijn recht) ziet er mooi uit en de personages zijn ook wel oké. Enkele momenten (bij de kapper) zijn oprecht ook mooi. Jammer dat grote delen van de film gewoon erg saai zijn. Het idee ervan is leuk bedacht, maar de uitwerking is simpelweg een pak minder. Jammer. 2,5*.

De manier waarop deze film muziek, cultuur en alles daaromheen weet over te brengen is uniek en ontzettend goed gedaan. De strekking van de film en het plot zijn alles behalve uniek, maar ook goed gedaan.

Een warrig plot, een rommelig slot en een oppervlakkige eindboodschap zijn de zwakke punten van deze visueel fraaie, afwisselend humoristische en ontroerende animatiefilm over Joe Gardner [ Jamie Foxx], een ambitieuze jazzpianist die staat voor een lastige keuze. Hij krijgt een vaste aanstelling aangeboden op de school waar hij muzieklessen geeft, maar wanneer een oud-leerling hem vraagt om auditie te doen als pianist van een beroemd jazzkwartet, droomt hij (opnieuw) van gouden bergen. Maar op de dag van zijn optreden komt hij door een niet al te duidelijk verklaarde fout in het hiernamaals terecht waar hij wordt aangesteld als mentor van 22 [Tina Fey] die haar 'spark' moet vinden.

Het verhaal is moeilijk te volgen, maar de stemvertolkingen zijn prima en Docter en Powers, die samen met Mike Jones tekende voor het scenario, zorgen voor een goede balans van fantasie, sentiment en humor in een vermakelijke, maar gezien de hoge standaard van Disney toch ietwat teleurstellende animatiefilm.