
Soul (2020)
Verenigde Staten
Animatie / Avontuur
100 minuten
geregisseerd door Pete Docter en Kemp Powers
met de stemmen van Jamie Foxx, Tina Fey en John Ratzenberger
Joe Gardner geeft les op de middelbare school en is daarnaast jazzmuzikant. Woonachtig in New York leidt hij zijn hele leven voor zijn enige passie, namelijk muziek. Dit gaat evenwel ten koste van al het andere. Op een dag ontmoet Joe het meisje 22.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=qbJyNZWqNUs
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,1 / 147489)trailer (YouTube, ondertiteld)kijk op Disney+Het begin was mooi, daarna ... Pixar.
Blij dat Pixar toch weer wat meer de Inside/Out kant opgaat. Dus niet echt een bad-guy en het gaat meer om de zoektocht van het hoofdpersonage, in dit geval eigenlijk 2 personages. Het kat deel vond ik ook niet super nodig, maar gelukkig viel het mee hoe lang dat duurde en New York is zo mooi vormgegeven net als de rest van de film dat ik daar toch altijd mij aan vergaapte. In Augustus ben ik vader geworden en toegegeven alles wat een maar een beetje sentimenteel is lig ik al met traantjes de kleine te knuffelen, dus Pixar heeft dit jaar wel een makkelijk slachtoffer.
4 sterren.
Opvallend was de ode (of is het diefstal) aan La Linea, de korte Italiaanse animaties (jaren '70 en '80) van een figuurtje dat bestaat uit een lijn. De switch van zielen tussen man en kat is dan weer iets van Shaggy Dog of Freaky Friday. Dat was toch iets minder en is vooral gedaan om komediescènes te spelen. . En veel randfiguren zijn ook maar doorsnee figuren. Maar verder is het wel een aangename film en één van de betere Pixarfilms van de voorbije jaren.
Is deze alleen te zien via Disney+ of ook op een andere manier te bekijken?
Maar inhoudelijk deed de film me heel weinig. Ik heb al niks met jazz en ook de hoofdpersoon is vrij karikatuur en daarmee weinig interessant. Zo halverwege de film geloofde ik zijn verhaal wel en was het hopen op wat vernieuwing, wat niet kwam. Ook waren de stukken in het hiernamaals langdradig en had het deel met de kat niet langer moeten duren. De boodschap van de film is duidelijk, maar ze vergeten dan wel dat het ook een beetje leuk om te kijken moet zien. Dat lukte bijvoorbeeld Inside Out wel.
3*
Er is eigenlijk maar één element dat mij een beetje afschrikt: de muziek. Klassieke jazz? Graag! Maar chaotische jazz? Daar heb ik een immense hekel aan. Geen idee hoe de soundtrack klinkt, bewust nog niet geluisterd. Op alle andere vlakken kijk ik énorm uit naar het moment waarop ik deze kan meepikken.
Dat valt enorm mee. Het is natuurlijk zo gemaakt dat het ongetrainde kinderoor er niet van schrikt.

Dit was precies mijn gedachte. Wilde dit graag mooi vinden, maar wat een geforceerd, pretentieus en vergezocht concept/script zeg. Kon het dan ook niet uitzitten, dus geef ook geen stem. Bij Inside Out had ik op een gegeven moment hetzelfde gevoel. Die heb ik volgens mij ook nooit uitgekeken. Coco vond ik geslaagder, maar dat kwam denk ik vooral doordat de Mexicaanse folkore me aansprak. Ik snap dat Pixar ook de volwassenen wil bekoren, maar dit slaat voor mij persoonlijk volledig de plank mis. Wel jammer, want de delen in New York vond ik genietbaar.
Pixar zet wederom een topanimatie op de plank zoals ze dat eigenlijk wel heel vaak doen.
Ik kan ook mega genieten van de shorts die ze maken en die te zien zijn op Disney+...allemaal van topniveau.
Ik kijk alweer uit naar de volgende Pixar titel!!!
Wij hebben hem van de week gekeken en hebben er enorm van genoten.
Thematisch, visueel en muzikaal is zoals gezegd alles prima. De personages zijn aandoenlijk en spreken tot de verbeelding, de Great Before en After zijn fantasievol en bijzonder vormgegeven en het heeft in bepaalde scenes weer die fijne 'Pixar-magie'.
Maar soms lijkt het alsof de film teveel tegelijk wil doen en een mengelmoes aan (platgetreden) wegen bewandelt om tot de kern te komen, terwijl geen van die wegen volledig is uitgewerkt. Zo is bijvoorbeeld de Vroegtijdige-Dood-Om-Een-Levensles-Te-Leren een bekend concept, denk aan A Christmas Carol of It's A Wonderful Life. Het rare is echter dat Joe niet bijzonder arrogant of egoïstisch is, hooguit naïef en verblind door zijn passie. Laat hij nu echt alles ten koste gaan van zijn passie? Ik kreeg in het begin namelijk niet die indruk, pas toen hij als kat in allerijl probeerde terug te komen naar zijn eigen lichaam viel op dat hij anderen minder ziet staan. Hij is geen echter Ebenezer Scrooge die met de neus op de feiten gedrukt hoeft te worden. Een andere vertelmethode is de Freaky Friday/Trading Places-achtige body switch. Van gedaante verwisseld worden en op die manier een ander beeld van jezelf krijgen. Ik vond het een beetje aanvoelen als een sleetse comedic gag die niet paste bij de sfeer van de film.
Dan wil Pixar ook nog eens een geheel nieuwe conceptuele wereld creëren met The Great Before, dat heel mooi en magisch is, maar zo nodeloos ingewikkeld met mentors en earth passes en lost souls, sparks en flow states en wat al niet meer. En dan nog die zweverige types die een brug vormden tussen Aarde en The Great Before...Ik vond het soms wat onnavolgbaar. Het mag best wel diepgang hebben, maar nu leek het alsof 10 verschillende schrijvers allemaal hun eigen ideeën in het script mochten verwerken zonder dat er iemand was die zei 'goh, zullen we eens wat schrappen..?'
De boodschap van de film lijkt te zijn: ga niet teveel op in je passie, geniet van de kleine dingen des levens. Leef je leven vandaag, er is meer dan je toekomstdroom. Maar waar ik me zo over verbaasde: genieten van je passie voor jazz is toch ook een mooi iets? Dat Joe helemaal op kon gaan in zijn muziek is ook iets waar je voor kunt leven. Joe was misschien hooguit een beetje te verwachtingsvol van het 'willen doorbreken', maar zo 'off' was hij qua levenstijl helemaal niet. If anything vond ik Dorothea Williams een stuk arroganter overkomen. Liet Joe echt mensen links liggen? Dat wist de film dan niet helemaal duidelijk te maken. Ondertussen werden wel bijv. beurshandelaren op de hak genomen als 'lost souls' die de zin van het leven kwijt waren, maar had dan als hoofdpersoon een beurshandelaar genomen. Dan was het allemaal net even wat contrastrijker geweest.
Dus ja, ik weet het niet. Ik hink op twee gedachten. Niet perfect in zijn boodschap vertellen, maar voor de mooie visuals toch een nette 4- voorlopig.
Waar ik Inside Out soms al vond grenzen aan het gezochte doet deze film er nog een schepje bovenop. Er is weer een heel concept met een hele wereld eromheen bedacht waar je je best even in moet zien te vinden. De vormtechnische vondsten en grapjes zijn leuk, maar theoretisch gezien is het best veel en ik vraag me dan ook af of kinderen echt snappen waar ze naar zitten te kijken.
Wat dat betreft ben je eigenlijk een groot deel van de speelduur bezig met ‘bijbenen’, en weet het pas tegen het einde als het hele ‘purpose of niet’-aspect om de hoek komt kijken echt een snaar te gaan raken. Wel echt het mooiste deel van de film, en ook erg welkom omdat dan die Pixar-spark (pun intended) weer vol aanwezig is en de film niet meer zo bezig is met het invullen van zijn eigen wereld.
Naast de natuurlijk erg creatieve animatie en mooie stijl ook leuk gedaan qua muziek, het viel me op dat alles in The Great Beyond en Before elektronisch was (Trent Reznor), en alles op aarde jazzy.
Toch wel weer, in navolging van Inside Out, een van de meer conceptueel sterke films van Pixar, het is leuk (en knap en mooi) dat ze onderwerpen als deze op deze manier naar film weten te vertalen maar ze moeten wel, zoals eerder gezegd, uitkijken dat ze niet teveel willen en overboord gaan met hun werelden.
4*
Misschien hadden ze daar eens van af moeten zien en 15 tot 30 minuten langer uit moeten trekken om personages iets meer uit te werken en verhaallijnen wat meer de ruimte te geven. Dit is sowieso al wat meer een film voor volwassen dan voor kinderen. Wel echt nog genoten overigens. De manier waarop New York wordt weergegeven (in beeld en geluid) is fraai. Er had alleen nog een stuk meer ingezeten. Een dikke 3.5* dan maar.
Leek net alsof het een beetje op het laatste moment verzonnen en vormgegeven was. Had echt veel beter gekund.
Tuurlijk, deze film is qua verhaal zoetsappig, maar schuif dat ff aan de kant en laat hem ff binnen komen. Zit veel humor in, mooie beelden en is in zekere zin erg meeslepend. Van belang is wel, tenminste dat vind ik, dat je deze op een fatsoenlijke installatie kijkt. Want eigenlijk is het eentje om in de bioscoop te zien.
Pixar films draaien om het omzetten van CGI in diepe audiovisuele emotie, en dat heeft deze. Als je daar van houdt, zeker even kijken.
Mooie bij deze studio is dat het duidelijk maakt dat al het computerwerk eigenlijk alleen maar een gereedschap is dat zeer goed ingezet wordt.
Passie en maniakale fixatie liggen gevaarlijk dicht bij elkaar, zo stippen de makers netjes aan. Meer dan het geloof in ‘iets bereiken’ (wat steeds moeilijker wordt in een wereld waarin uitzonderlijke kansen voor een steeds meer selecte groep weggelegd lijken), is ‘Soul’ een pleidooi voor verbondenheid en mentorschap. De “vonk” van betrokkenheid, motivatie, een helpende hand, alsook de chemie van onderling contact, collectiviteit, bij uitstek gerealiseerd binnen een jazz-kwartet: het is waar Pixar en Disney de handen voor in elkaar sloegen. Hartverwarmend, en belangrijk voor kinderen die opgroeien binnen een schoolsysteem dat hen benadert in termen van sterkte en zwakte, goede en slechte leerlingen.
Muzikaal wisten de producenten geen Branford Marsalis te strikken, maar de soundtrack van Trent Reznor en Atticus Ross geurt en kleurt breder dan louter jazz. Niettemin capteert de film mooi de magie en extase van een genre dat ongelofelijk in vervoering kan brengen, gewoon lekker groovet, of heerlijk melancholisch meandert. Verder is de humor fijn en de animatie prettig.
Weliswaar is 'Soul' geen ‘Up’ of ‘Inside Out’, maar niettemin geldt de film als bovenmatig sterk, met hart en hoofd waar hart en hoofd thuishoren.
3,75*
Het verhaal is moeilijk te volgen, maar de stemvertolkingen zijn prima en Docter en Powers, die samen met Mike Jones tekende voor het scenario, zorgen voor een goede balans van fantasie, sentiment en humor in een vermakelijke, maar gezien de hoge standaard van Disney toch ietwat teleurstellende animatiefilm.