Little Women (2019)

Het boek van Louisa May Alcott over het leven tijdens de nasleep van de Amerikaanse Burgeroorlog wordt gerekend tot de wereldliteratuur en is allicht daarom populair bij filmmakers, net als de boeken van Victor Hugo, Charles Dickens, Jane Austen e.a.

Is dit een aanrader voor mannen? En een film van voor de oorlog kijken

Niks mis met deze zoveelste verfilming van Little Women maar - het moet gezegd worden - dat in meer dan in welke film in dit genre ook het bij mij erom gaat of ik me kan inleven in de vrouwelijke hoofdpersonages. Daar had ik dus zeker geen moeite mee, in ieder geval niet als het betreft Saoirse Ronan - voor mij een van de favoriete vrouwelijke actrices - in de rol van Jo en vooral Florence Pugh in de rol van de zeer aantrekkelijke Amy. Het verhaal mag dan allemaal niet zo veel voorstellen maar niettemin heb ik mij zeker best geamuseerd in dit romantische drama dat zich op de achtergrond van de Amerikaanse Burgeroorlog afspeelde maar dat voor mijn gevoel wel enigszins te lang duurde. Maar goed, ik ging na het zien van deze film toch best wel voldaan naar huis. Met uitzondering helaas van het trieste overlijden van Beth was het verder toch optimisme wat in dit kostuumdrama de boventoon voerde. Zeer aangenaam voor mijn gevoel en in ieder geval beter dan al dat zielige drama gedoe waar je de laatste tijd al te veel mee wordt doodgegooid.

4,0*

Het verhaal speelt zich af na afloop van de Amerikaanse Burgeroorlog en gaat over vier zusters, die in een moeilijke tijd het hoofd boven water proberen te houden. De thema's zijn romantiek en drama.
Het is bijna 70 jaar geleden dat ik voor het eerst een film heb gezien (omstreeks 1951). Ik ken eigenlijk maar drie categorieën films. Films die ik (heel) mooi vind, films die ik wel aardig en het aanschouwen waard vind en films die ik zonde van mijn tijd vind. Deze film valt bij mij in de eerste categorie, want heel mooi.
Dat heeft wat mij betreft niets met gender te maken. Films voor mannen of voor vrouwen, daar doe ik niet aan. Dat is een tamelijk kunstmatig onderscheid, waarmee ik niet uit de voeten kan.

Leuk antwoord, bedankt ... beetje jammer dat romantiek niet mijn ding is.

Little Women komt zo te zien zeer positief binnen. Ik vond het een trutterige film waarbij ik moeite had om het te kijken. Vond het allemaal wat langdradig en saai. Zat geen swing in waar ik naar zocht. Het zal vast aan het genre hebben gelegen, aldaar ik toch ruim van patroon ben.

Het idee dat dit een film voor mannen of vrouwen zou zijn is eerlijk gezegd ook geen moment in mij opgekomen. Zou niet weten waarom het alleen voor vrouwen zou kunnen zijn?

Ik ging zonder verwachtingen naar de film, en dan is hij zeker niet onaardig. In het begin voelt het als een 13 in een dozijn film, maar met name de bij vlagen wat chaotische sprongen in de tijd maken het wel de moeite waard. Ook zitten er leuke knipogen in: de dames proberen niet een accuraat beeld van de 19e eeuw te geven, en zo nu en dan zijn ze enorm 21e eeuws, wat het ook erg grappig maakt.

Gerwig lijkt in mijn ogen een beetje de draak te steken met de romantische momenten in de film, maar ik merkte dat ik de enige was die bij de overdreven drama moest lachen. Dus het is ofwel heel grappig, ofwel slecht geacteerd.

Beetje een wat saaie film. Het gespeel met tijd kan niet verhelpen dat dit gewoon een vrij degelijk verhaal is en niet de meest interessante momenten worden gekozen. Soms dacht ik: had deze film niet iets aangepast kunnen worden en naar het heden verplaatst? Ik begrijp dat dit een boekverfilming is, maar ik miste een beetje het waarom, dat het in die tijd afspeelde. Er zit een laagje feminisme in, iets dat in die tijd uiteraard tot andere situaties leidde dan tegenwoordig, maar toch.

Ook visueel zit er weinig bijzonders in, hoewel een enkel moment eruit schiet en dan het spelen met de tijd ook helpt. Het verleden is warm geel, het heden kil blauw. Zo merk je direct wanneer je in een andere tijd weer zit. Ergens halverwege zit een shot van een oog, in warm geel licht dus het verleden en vervolgens een shot van een leeg bed en dan een scène aan tafel waar het zieke zusje zit, weer genoeg opgeknapt. Daarna weer een shot, nu in kil blauw en dan weer datzelfde lege bed en diezelfde tafel, maar waar het zieke zusje niet meer zit. Enorm sterk gedaan.

Het tweede uur vond ik wel beter, zonder dat ik er echt de vinger op kan leggen, maar het boeide me al meer en de film lijkt sneller te gaan. Verder prima geacteerd, Dern is erg fijn als moeder (hier had ze haar Oscar voor mogen krijgen, niet die verschrikkelijke rol uit Marriage Story), Ronan is altijd prettig al heb ik haar wel beter zien doen en Pugh is ook nooit verkeerd. 3,0*.

Wel bijzonder dat twee ouders met blauwe ogen een dochter (Watson) met bruine ogen krijgen. Wat er vroeger wel niet mogelijk was...