Little Women (2019)

Onder moeders vleugels? Eerder in Morpheus' armen.. Zeker de eerste helft heb ik knikkebollend aangekeken. Vervelend vrolijk gedoe, maar vooral saai.. Good women, blegh! Lichtelijk onpasselijk werd ik van de scène dat ze met kerst hun kerstdiner opofferen aan een arm gezin uit de buurt dat in een vervallen huisje woont. Zo'n 'We are the world, we are the children..'-gevoel kreeg ik daar bij. Gaan ze met manden vol eten naar dat huisje toe, dan denk ik van: nodig die mensen gewoon bij je thuis uit, plek zat, kunnen die kinderen ook een keer zorgeloos rondrennen en ravotten en met echt speelgoed spelen. Later loopt een van de zussen roodvonk op, van een baby uit dat arme gezin, heel droevig allemaal, maar hoe het met de baby afloopt komt verder niet meer aan de orde.
's Avonds hangt er binnenskamers voortdurend zo'n gelige gloed over de gezichten van de meisjes. Dat zorgt voor een knus en gezellig sfeertje, maar het is mij een raadsel waar die gloed dan precies vandaan komt. Er is nergens een open haard te zien of zelfs maar een enkele kaars en toch baadt alles in een warm licht. Het licht in een kostuumfilm als Dangerous Liaisons vind ik dan eigenlijk veel mooier, want voelt realistischer aan.
Die ene uit Call me by your name zet weer zo'n gekunsteld verlegen typetje neer. Streep doet het op zich wel aardig, beetje de bitchy Meryl Streep uit Death Becomes Her, maar is ook vrij karikaturaal en beslist geen Maggie Smith, helaas komt ze maar twee keer langs. De rest van de cast speelt eigenlijk heel netjes en binnen de lijntjes, wat ook bij de film past.
Toegegeven, zo pakweg de laatste drie kwartier krijgt de film wat meer gezicht, maar dan is het al te laat hoor. Life is too short to be angry at one's sisters.. Brave shit.

Mooi, erg snel op Netflix, deze prachtfilm, en fijn voor de aanstaande kerstdagen. We kunnen wel wat Ascott gebruiken. Ik hoop ook dat de 1949 versie met June Allyson weer op televisie komt. Daarvoor moeten we wellicht naar de BBC of Canvas uitwijken, want op de Nederlandse televisie worden zwart films gemeden als de pest. Zoveel zwart-wit klassiekers te zien, maar helaas krijgen we veel monotone troep voorgeschoteld.

Aardig, maar Little Women (1994) is beter

Ik krijg sinds kort ongewenste berichten in mijn 'privéberichten'. Weet iemand hoe je dat kunt blokkeren?

Vast bedankt.

Dit lijkt me ook een ongewenst bericht bij deze film.

Je moet zo ongeveer al van het verhaal op de hoogte zijn om het te kunnen volgen. Het vliegt door het verhaal met veel nutteloze dialogen.

Heb het zojuist teruggekeken en je hebt gelijk, mijn excuses.

Waarschijnlijk zat ik op dat moment net op mijn telefoon te kijken.

Het gaat over vier zussen die langzaam volwassen worden en leren wat het echte leven is. Zo wordt een van de zussen arm naar heeft ze voor liefde gekozen. De ander heeft het lastig en wil schilder worden. Ze wilde eigenlijk trouwen voor geld maar heeft toch gekozen voor liefde. Helaas gaat een van de zussen dood. Zij is de jongste en de beste van alle vier. De vierde zus geloofd niet in het huwelijk en wil er op uit in haar eentje. Ze wil schrijver worden en werk er hard aan. Het hele verhaal gaat over de moeder en de vier dochters tot dat hun vader eindelijk thuis komt. Natuurlijk kan de film niet eindigen zonder de film goed af te laten lopen.

voor mijn hele review: Review Little Women

Little woman is al vele malen verfilmd. Of dit de beste is weet ik niet, maar hij is wel erg mooi gemaakt kan niet anders zeggen. Vooral de jaargetijden zijn bijzonder fraai gemaakt zoals de herfst in al zijn kleuren. Het verhaal schijnt goed te zijn gevolgd en juist dat vind ik erg jammer. Er had juist meer drama in gemogen maar kennelijk moest alles vooral lief worden gefilmd. Ook muzikaal geen ups and downs. Neem nu in incident met het wak. We zien het moment niet gebeuren. Bovendien zien we het mijlenver al aankomen met name om wat hij zegt.

Naast het brave verhaal zit er ook weinig logica in. Men volgt niet het boek op chronologische wijze nee we gaan 7 jaar terug wat nog wel wordt vermeldt maar daarna niet meer. Je raakt zo af en toe de draad kwijt. Waar zitten we nu? Gelukkig zien we de hoofdrolspeelster met kort en lang haar. Overigens speelt zij Saoirse Ronan een puike goede rol. De laatste 3 kwartier zijn het beste van de film.

Dan nog een speciale vermelding over het beeld. Ik wist niet wat ik zag tijdens kijken. Met regelmaat zien we kleine witte spetters! Op blu ray 2019!!! Wat is hier mis gegaan in de postproductie? Echt schandalig slecht afgemaakt al is het beeld en kleurgebruik wel goed. Geluid is goed maar niet uitzonderlijk. Leuk zijn de extra's met name het echte Orchard house is leuk om te bekijken.

Film 3,0

Beeld bd 3,5

Geluid 4,0

Extra's 4,0

Leuke film, zwaar verliefd op Saoirse Ronan

Ik sluit me volledig aan bij Boneka's mening inclusief cijfer. Deze herwerking van Alcott's literaire klassieker is een visueel erg mooie productie, met een sterke cast. Een feministisch getint werk over de vier dochters van meneer March, elk met hun eigen persoonlijkheid. Maar tegen het eind van de film hou je van elk van hen. Ook veel harmonie : het is een verhaal waarin de mensen die je ziet op een zuivere oprechte manier met elkaar omgaan, en net daardoor vallen heel wat stukken op de enige mogelijke manier in elkaar. Je krijgt het gevoel dat je lot wordt bepaald door wie je bent en door hoe je met anderen omgaat.

Inderdaad. Enige groot nadeel is de chronologie. Doordat er geen duidelijke afbakening van verleden en toekomst is, vond ik de film vaak moeilijk chronologisch te volgen en raakte ook ik de draad kwijt. Het is namelijk verteld vanuit een tijdsneutrale positie. Ik had niet echt op het haar gelet daarentegen. Dat had anders met kleurgebruik makkelijk opgelost kunnen worden (de tijdssprongen, niet het haar haha). Voor nu is dit een erg knappe herwerking, maar het schreeuwt om een herziening.

Gisteravond deze film gezien. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar wel erg langdradig en saai. Wel een echte film voor vrouwen. Als er eentje is die de film nog enigszins overeind houdt is dat Meryl Streep. Niet dat ze echt veel te zien is in deze film, maar die keren dat ze wel te zien is is het ook meteen weer raak, maar dat is altijd bij Meryl Streep.

Begrijp het lof voor Gerwig niet. Ze verfilmt een bekend verhaal en haar eigen insteek/toevoeging is de chronologie wat door elkaar werpen. Daar is niet noodzakelijk iets mis mee, maar ten eerste vond ik het hier weinig tot niets toevoegen en (zoals hierboven ook al eerder vermeld) wordt het dermate zwak uitgevoerd dat het vooral volstrekt nodeloze verwarring toevoegt.

De sterke punten van de film zijn vooral de acteerprestaties en het bronmateriaal, de eigen flair van Gerwig haalt het enkel maar beneden. Net zoals bij Ladybird vond ik de regie extreem generiek en totaal niet bijzonder.

Redelijk.

Saoirse Ronan en Florence Pugh acteren ijzersterk in een film waarbij ik mij in het slechte geval had geïrriteerd aan het eindeloze gekakel tussen zussen die wel eens op dezelfde knappe jonkheer verliefd worden e.d. Toegegeven, aan dat cliché valt er niet te ontsnappen, maar men heeft het wel zo kundig aangepakt dat het een vlot verteld geheel is geworden.

Het gekakel stoort niet - ik ben daar het acteerwerk dankbaar voor -, maar ook in regie is het allemaal vlot gemaakt. Als luie student heb ik ooit eens de eerste de beste stageplaats gekozen, wat mij 6 maanden in een feministische organisatie opleverde. De spaarzame echte problemen werden daar steevast overstemd door luidruchtige aanstellerij over non-problemen. Het is dan ook leuk om te zien dat men feministische sausjes beheerst doorheen een verhaal kan weven. Greta Gerwig heeft dat slim aangepakt. Dat de film dan uiteindelijk een tikkeltje te lang duurt, is niet eens zo erg.

3

Het ziet er allemaal best aardig en cutesy uit, maar daar knelt ook wel een beetje het schoentje. De camera wervelt heel de tijd heen en weer, door weelderige scènes, springt van heden naar verleden (dat op zich werkt nog wel goed), maar nergens wordt het echt pakkend. Het meest stuitende is nog dat ze zichzelf als 'poor' omschrijven, terwijl het toch duidelijk om eerder geprivilegeerde burgers gaat. Het hangt er maar vanaf met wie je jezelf vergelijkt. De échte armoede in de film wordt dan ook snel afgedaan met wat liefdadigheid. De Amerikaanse moraal zat er toen al ingebakken.
Het boek is duidelijk een klassieker, publiekslieveling in de VS. Gek wel dat volgens Wikipedia, de schrijfster dit werkje net afdoet als ietwat minderwaardig, commercieel sentimentalisme en het net de uitgever zou geweest zijn die aandrong op het uitgeven en niet andersom. Maar ja, ik weet natuurlijk ook niet in hoeverre Wikipedia betrouwbaar is…

Weer gekeken, blijft goed. Al is het wel vooral een warm bad door het tijdsbeeld, de cinematografie en de personages, niet omdat er nu zo'n geweldig plot inzit. Het is een soort makkelijke 'soap', om het even oneerbiedig te zeggen, wat het boek destijds natuurlijk ook min of meer was.

Ben vooral nog steeds fan van Saoirse Ronan, wordt tijd dat zij eens een Oscar wint, want vind haar persoonlijk een van de beste actrices van haar generatie met de grootste gunfactor. Hetzelfde geldt voor Timothée Chalamet.

De lof voor Florence Pugh begrijp ik dan weer niet. Ze trekt vaak een raar mondje, en ze moet een groot deel van de film een jaar of 13 voorstellen maar ze heeft de stem van een doorrookte bootwerker.

Normaal zie ik graag zulke films, maar deze is echt wel absurd flauw... Geen aanrader volgens mij.

Pride and Predudice bleek een positieve verrassing. Gister deze gekeken. Nu had ik laatst de versie uit 1994 gezien en die vind ik niet best. Maar goed, de regisseur is anders en wat mij betreft veel invloedrijker dan het verhaal.

Was weer niet onder de indruk, maar gelukkig wat minder zoet.

3*