Luce (2019)

Vanaf 7 november in de bioscoop (The Searchers)

Knap in elkaar gezette film met vooral een hele sterke cast. Had zelf verkeerd begrepen dat het een toneelstuk was en niet waargebeurd. Verklaarde achteraf wel wat dingen voor mij. Het is een belangrijk thema, maar daardoor vond ik het eind niet bevredigend. En aan de reactie van de zaal was ik niet de enige.

Jammer, had denk ik nog veel meer in gezeten.

3*

Dit is weer zo’n typische film waarvan de thema’s/ideeën eerst werden bedacht – omdat de thema’s maatschappelijk relevant zijn zoals identiteit en hokjesdenken – en men er daarna een verhaal bij heeft geprobeerd te bedenken hetgeen echter niet goed is gelukt. Zo kent het verhaal bovenal een onzinnige premisse – een docente geschiedenis vraagt haar leerlingen vanuit een historisch figuur te schrijven en denkt dan dat een modelleerling zelf meent wat hij de door hem gekozen figuur laat zeggen waarbij ze ook erg makkelijk de kluisjes van leerlingen doorzoekt en zo hun privacy schendt – hetgeen voor mij de hele film onzinnig maakt omdat alles uit deze onzinnige premisse volgt (iedereen gaat twijfelen aan de jongen terwijl er niets is om te twijfelen, ook al lijkt de film uiteindelijk te suggereren dat de docente toch gelijk zou kunnen hebben).

Veel dialogen zijn eveneens erg cliché of juist onwaarschijnlijk omdat ze alle simpelweg de thema’s moeten dienen, zoals dat een leerlinge tegen de voor haar wildvreemde moeder van haar minnaar meteen op verzoek over haar aanranding vertelt, en Luce vind ik wel erg volwassen: je merkt er niets van dat hij nog maar een leerling is in hoe hij doet en praat waarbij er dan ook nog een belachelijke vendetta ontstaat tussen hem en de docente om elkaar van school te laten sturen.

De thema’s/ideeën zijn wel interessant: de film behandelt kwesties als hokjesdenken/stereotypen waarbij iedereen het beeld van de ander bevestigd wil zien (en waarbij het stereotype van de zwarte die van de heilige of het monster is), wie je moet zijn in de ogen van anderen en wie je zelf wilt zijn, of je je kunt ontworstelen aan je verleden of dat je wordt bepaald door je verleden en hoe de VS iedereen de kans geven alles te worden en toch een onderdrukkend racisme kennen. De film lijkt ook politiek incorrect door juist een zwarte docente die sterk in identiteitspolitiek en slachtofferdenken gelooft tot katalysator van misvattingen en ellende te maken.

Maar het verhaal dat erom heen is gebouwd overtuigt mij niet en leidt slechts tot de conclusie dat veel ellende kan worden voorkomen door je neus niet in andermans zaken te steken als je geen redelijke verdenking tegen die ander hebt. Nu heeft de film gelijk dat die ‘redelijke verdenking’ mede is gebaseerd op het stereotype beeld c.q. vooroordeel dat je van de ander hebt maar dat maakt het juist zo ongeloofwaardig dat de verdenking op een modelleerling valt, ook al blijkt ook die modelleerling niet perfect (want geen heilige).

“When I first met my mother, she couldn't pronounce my name. My father suggested that they rename me. They picked Luce, which means light.”

Sterk. Luce heeft een interessant uitgangspunt met een jongen die het fantastisch doet op school en de perfecte tiener lijkt, maar ook als kijker weet je gelijk dat er iets niet klopt. Luce is geadopteerd en heeft tot zijn achtste het oorlogsgeweld in Eritrea meegemaakt, en zijn adoptieouders (Watts en Roth) hebben er alles aan gedaan om te zorgen dat Luce dit trauma heeft verwerkt. Maar zijn lerares (Spencer) ziet het explosiegevaar dat er nog steeds schuilt in Luce, of verbeeldt ze zich dit en is Luce echt zo perfect?

Ik denk dat iedereen na tien minuten wel weet welke kant het opgaat, en de enige vraag is nog hoe ver regisseur Julius Onah durft te gaan. Luce blijft vooral een persoonlijk en ingetogen drama, en echt spannend wordt het nergens. Harrison Jr. acteert Luce ook als een iets te perfecte tiener (dit kan ook de bedoeling zijn geweest), en dat zelfs zijn adoptieouders op een gegeven moment genoeg hebben van zijn façade komt niet als een verassing. Ik denk ook niet dat Onah een mysterieuze thriller voor ogen had met veel twists, maar vooral een dramafilm wilde maken over een jongen die het oorlogsgeweld nooit echt achter zich heeft kunnen laten. Hoe goed hij het ook doet op school, in relaties of op andere gebieden. Dat hij dit allemaal opkropt zorgt er wel voor dat het explosiegevaar altijd op de loer zal blijven liggen. De laatste scene spreekt wat dat betreft boekdelen.

Over de ganse lijn sterk uitgebouwde film...Iedereen acteert top en het blijft intressant tot het einde.

Aanrader!

Kon ermee door.

Iedereen acteerde goed en het blijft nog goed tot het einde.

Is wel zo'n film 1 keer zien is genoeg, voor mij toch.

Interessant verhaal waarvan je je blijft afvragen hoe het verder zal gaan. Luce speelt wel een wat irritante puber die overal een antwoord op heeft en dat haalt de film naar beneden voor me.

Hetzelfde probleem hier; ik vond die film niet af. Ondanks dat hoeft er voor mij geen vervolg te komen. Prima cast, juist o.a. daarom had ik hier meer van verwacht.

Uitstekende film over een voorbeeldige leerling die een proefwerk inlevert waar zijn lerares toch haar vraagtekens bij zet. Een origineel verhaal dat behoorlijk gelaagd is en een paar boeiende dilemma's weet op te werpen. De ambiguïteit van sommige personages en de goeie dialogen maken dit meer grijs dan zwart/wit. Uitstekend acteerwerk van de gehele cast.

Luce heeft me lang kunnen boeien. Vanwege het puike acteerwerk, maar ook zeker omdat het heel lang in het midden blijft waar de film precies naar toe gaat en wie wat precies heeft gedaan. Grote tegenvaller voor mij was echter, dat de film ook na afloop nog altijd redelijk wat in het midden laat. Ik had aan het einde van dit langzaam ontvouwen drama op een mooie climax gehoopt. Liefst nog met een niet verwachte twist. Maar daar was helaas geen sprake van. Waardoor na het zien van deze op zich knappe, mooie en intrigerende film, toch de teleurstelling wat overheerst. Zonde. Maar ondanks dat, zeker een kijkbeurt waard.

Luce is in alle facetten een over het paard getilde cliché film die zo inspiratieloos is en "prima" volgens de boekjes verloopt dat het haast tenenkrommend slecht is. Op de vader en de moeder na waren de acteurs middelmatig tot slecht. Het was voor mij om deze redenen dan ook allemaal zeer ongeloofwaardig. Ik voelde het niet en kon er dan ook helemaal niets mee.

Volgens het boekje loopt dit drama zeker niet. Als kijker heb je lang geen clou welke weg de film zal opgaan. Dit is te danken aan een solide goed script met een prima cast. Elk van de hoofdpersonages laat de kijker in het ongewisse hoe hij/zij gaat handelen. Bijvoorbeeld de papa gelooft Luce niet, na enige tijd komt hij helemaal voor hem op en nadien wil hij eigenlijk dat alle kaarten op tafel komen wat ook de gevolgen mogen zijn. Tenslotte zal hij toch kiezen voor zijn gezin. Ook de mama toont verschillende gevoelens over haar zoon : ze weet net als de kijker niet meer wat waar of niet waar is. En dan komen we natuurlijk bij Luce zelf die zeer leep is en iedereen gaandeweg weet te manipuleren gezien een opstapeling van diepe achterliggende emoties en zijn drang om de ethiek van de samenleving onder de loep te nemen. Het slot is bevredigend gezien het verloop van het verhaal want uiteindelijk zullen de ouders op de één of andere manier toch kiezen om hun kind te helpen. 7/10

Dit gaat over de BLM-beweging, de film eindigt daar waar de beeldenstorm van de laatste maanden begon, heel bedreigend en vol geweld. Het gaat over de razernij die zwarten ervaren bij de geïnstitutionaliseerde blanke samenleving waarvan ze vinden dat die racistisch is. Moest ik de film in 2019 gezien hebben, zou ik het nooit kunnen plaatsen hebben, maar na de BLM-betogingen begrijp ik wat hun punt is. Ook al ben ik het niet eens met dat standpunt, vind ik dit een ijzersterke film met een prachtige cast. Het boeide me van de eerste minuut tot de laatste dreigende seconde. Deze film zegt ons dat de woede niet zonder geweld zal stoppen en dat ons nog heel wat te wachten staat.

Ik verwachtte een mild interessante thriller, maar dit is wel een wat intelligentere film over afkomst en verwachtingen, zij het een wel erg theatrale. Feitelijk komt alle gelaagdheid en subtiliteit die de film nog heeft te bieden voor de rekening van Kelvin Harrison Jr, die erg imponeert met een gelaagde rol.

Verder is alles wel erg theatraal geschreven en wat manipulatief zelfs. Toch vond ik dat verre van onaangenaam in deze film. Scènes voelen vaak heel geladen. Dankzij het spel van Harrison Jr. en de ijzersterke score van Barrow en Salisbury werkt het allemaal. 3.5*.

Prima drama.. Alleen het einde ..

Dat maakt het voor mij een 2.5

**

Toen het een beetje duidelijk ging waar de film over ging dacht ik dat het een spannende thriller werd tussen Luce, zijn lerares en zijn ouders over wie / wat hij werkelijk was, maar helaas gebeurd dit niet echt.

Het blijft een beetje drama wat zo blijft tot het eind, waar ook niet echt een climax aan te pas komt.

wel goed geacteerd.

Dit was nog een bijzondere film. Een prima drama/mysterie die kon boeien van begin tot einde. De cast deed het uitstekend. Ook het verhaal was goed. Je bleef de hele tijd gissen wat en hoe. Het einde was niet echt waw, maar ook niet slecht. Vond het wel een aanrader.

Harrison Jr, Watts, Spencer en Tim Roth schitteren in dit complexe psychologische drama over de onrust die tiener Luce Edgar [Harrison Jr.] veroorzaakt op school en bij zijn pleegouders Amy [Watts] en Peter [Roth]. Hun rotsvaste vertrouwen in Luce komt onder vuur te liggen wanneer de strenge, maar gerespecteerde lerares Harriet Wilson [Spencer] het vermoeden uitspreekt dat Luce een gevaar is voor de school. Het bewijs daarvoor is echter indirect en Luce heeft overal een antwoord voor, maar wanneer Harriet het doelwit wordt van vandalisme nemen de twijfels toe. Onder de regie Onah blijft Harrison Jr. ook in de meest emotionele scenes in een grijs gebied zitten, waardoor je als kijker net zo onzeker bent als de ouders. Het scenario van Onah en J.C. Lee toont op overtuigende wijze hoe en waarom de ouders meerdere keren van standpunt wisselen en wat dat voor impact heeft op hun gezinsleven. Onah mag dan geen pasklaren antwoorden hebben voor de trauma’s en het racisme waar jongeren als Luce mee te maken hebben, maar biedt wel voldoende stof tot nadenken.

Top geacteerd. Verhaal houd je in zijn greep en ook na de film blijf je hierover nadenken. Ik zal deee graag een 2e maal bekijken

Sterk geacteerd psychodrama over een manipulatieve scholier, die zelfs het rotsvaste vertrouwen van zijn adoptieouders aan het wankelen brengt. Zonde dat de film zichzelf de nek omdraait door een onbevredigd einde, dat mijn waardering fors deed kelderen.

Deze film had zoveel meer kunnen zijn, maar het script laat teveel vragen over. Acteerprestaties zijn uitmuntend van de gehele cast. Maar de vraag blijft: Waar gaat het nu eigenlijk helemaal over? Ook dankzij het abrupte einde wordt dat niet volledig duidelijk, tenminste: voor mij niet. Drie sterren.

Intrigerend, bij vlagen effectief drama over een geadopteerde jongen (Kelvin Harrison Jr.), een voorbeeldige zoon en student, die op gegeven moment verontrustend gedrag begint te vertonen. Subtiel en spannend opgebouwd en goed gespeeld door de hele cast, al lopen op gegeven moment zowel plot als personages een beetje vast. Tegen het einde is de rek er dan ook wel uit en gaat de film uit als een nachtkaars. Hier had wel iets meer ingezeten.

Enerzijds een wat overambitieuze film, die via drama meerdere zaken aan de kaak wil stellen. Na een uur vraag je je nog steeds af waar je naar zit te kijken, door al de gebeurtenissen die door elkaar heen lopen.

Niettemin wordt daarmee wel een ontregelde sfeer geschapen waarin allerlei twijfels en verwachtingspatronen centraal worden gezet, en de daaropvolgende ongemakkelijke scènes zijn best pakkend en bieden hier en daar stof tot nadenken.

Een mixed bag dus.

De gelaagdheid in het verhaal en het mysterieuze aan deze film intrigeerde me; het spelen met vooroordelen, het hokjes-denken, het twijfel zaaien bij de kijker, is hij goed, is hij slecht? De naam Luce heeft bovendien een dubbele betekenis. Mijn favoriete films zitten vol met van dit soort vage ambigu figuren.

Maar... het acteerwerk. Heb ik het niet over Kelvis Harrison Jr. en Spencer, hun spel vond ik wel goed, al gedraagt Harrison Jr. zich soms allesbehalve een jong iemand, wat 'm met name zit in de manier waarop hij volwassenen, leraren, aanspreekt. Veel te amicaal, te joviaal. Dat irriteert, maar waarschijnlijk is dat expres gedaan.

Over het spel van Tim Roth en Naomi Watts ben ik minder te spreken, en dan vooral Watts. Eigenlijk helemaal niet slecht of zo, Oscarwaardig zelfs, maar ik heb het al duizenden keren eerder gezien bij andere Hollywood-actrices als Nicole Kidman, Julia Roberts, etc... het is allemaal zo clichématig: het overbezorgde moeilijke kijken steeds, dat fluisterende praten, de hand voor de mond houden na een uitbarsting, het glas wijn drinken bij het koken en dan telkens een slokje nemen met zo'n bleek gezicht en betraande oogjes en zo'n nat, rood neusje, alsof ze verkouden is of zoiets.. Vind haar ook niet uitzonderlijk knap of zo, eerder gewoontjes, en altijd datzelfde bob-kapsel.

Dan is er nog het gedoe rond het woord 'bitch'; Luce noemt zijn lerares, Spencer, aan het begin van de film een bitch. Zijn vader ziet er de humor wel van in, wat overigens heel raar is, want hij kent Spencer dan nog helemaal niet goed en tijdens hun korte ontmoeting kwam ze ook niet als een kreng over. Zijn moeder echter kan het niet waarderen en zegt dat dat seksistisch is, maar ondertussen zit ze wel mee te gniffelen. 'Wij vrouwen moeten elkaar steunen!" zegt ze dan op z'n Kaags. Een vrouw een bitch noemen is tegenwoordig dus al seksistisch, alsof alle vrouwen even lief en aardig zijn. Vrouwen zijn geen heilige wezens hoor. Later zegt Luce ook nog: "Ik had haar nooit een bitch mogen noemen, want je weet nooit wat er in iemands leven speelt."

Zit knap in elkaar, ondanks een aantal grote cliché's.

Eén zo'n cliché is de Amer. droom: als je maar hard genoeg werkt, kun je alles worden/zijn.

Immense bullshit en al ontelbaar vaak ontkracht, want sommige mensen hebben betere omstandigheden en kansen dan anderen. Zo is het in Nederland ook en de Amer. slogan is voor mij al heel lang uitgewerkt.....

Ik heb een tijdje besteed de werkelijke toedracht uit te vogelen, want die z.g. voorbeeldige Luce is een jongen met een dubbele agenda. Als ik me in hem verplaats, moet hij soms wel, want velen letten op hem, de "voorbeeldige" student en krijgt hij geen lucht.

Punt 2 dat mij opviel is dat de geschiedenislerares (feiten!?) wel erg veel aannames en beschuldigingen heeft, de locker die door meer mensen gebruikt wordt. Eigenwijs mens, want ze blijft bij haar zienswijze, ook als ze BETER weet. Volkomen onrechtvaardige beoordeling van dat proefwerk, want het was nu juist de opdracht je met een historische figuur te verbinden. Verbinden en je ermee identificeren zijn twee volledig verschillende zaken.

Haar eigen kromme zienswijze projecteert ze meermalen op anderen, met alle gevolgen ook voor haarzelf.

Boeiende film met verrassingen in de "alibi"s".

Beetje gemengde gevoelens aan deze film overgehouden. De rode draad is min of meer "is hij goed of is hij fout" en als dat de bedoeling van de makers is (twijfel zwaaien bij de kijkers) dan is de film redelijk geslaagd alhoewel het manipulatieve bij Luce er wel van afdruipt imo. Het thema dat hij niet "tokenized" wil worden had ook anders, wellicht krachtiger gebracht kunnen worden. Nu wordt het gekoppeld aan een soort wraakexpeditie richting een docent die een vriend van hem heeft bestraft en om dat nou puur op jezelf te betrekken (ik moet het goede voorbeeld geven, ik ben de ster van de school, van kindsoldaat tot American dream etc) en ook je adoptief ouders en je vriendin hierin mee te slepen slaat ook wel wat door. Deze persoonlijkheidsstoornis komt helemaal aan het eind dan even in beeld. Als kijker blijf je wel achter met vragen.

Het is voor mij moeilijk om hoogte te krijgen van de film. Hoewel degelijk tot goed acteerwerk me weinig kunnen inleven in de vervelende karakters. Ook omdat het plot nogal op de vlakte blijft en het einde eerder onbevredigend overkomt.

Aan de ene kant hebben we Luce, een zelfvoldane betweter die in alles goed lijkt te zijn. En aan de andere kant heb je zijn leerkracht Harriet Wilson die eerder als een moraalridder overkomt. Er wordt wat heen en weer geteased, maar daar houdt het ook op.

Het gehele acteerwerk is wel goed als je ook Watts en Roth mee in beschouwing neemt. Daar lag het zeker niet aan. Het plot zelf bleef te veel op de vlakte hoewel men de kijker trachtte te prikkelen. Het was niet meer dan een sisser voor mij. Jammer.

Boeiende film. Puik acteerwerk van Kevin Harrison Jr. / Luce. Tot het laatst blijf je in het ongewis betreffende de ware intenties van deze gecompliceerde persoonlijkheid.

Het geheel wordt ondersteund door een prima soundtrack, daardoor wordt de film nog mysterieuzer. De laatste scène is ijzersterk!

3,5 ☆