It: Chapter Two (2019)

Why him? Because you weren’t there, Billy.

Teleurstellend slotstuk. Evenals in het eerste deel zijn de CGI en het camerawerk dik in orde. Sommige passages zijn best wel sfeervol geschoten en spannend.

Helaas ligt de langdradigheid continue op de loer en vond ik de acteurs niet fantastisch. Ik miste overall toch wel de echte creepy sfeer die de versie uit de jaren 90’ wel heeft. Hoewel dit deel die verhaallijn aardig volgt, vond ik die nieuwe facetten (bijvoorbeeld in de kelder van de apotheek) weinig toevoegen.

De versie uit de jaren 90’ heb ik vele malen herzien, maar dat zal bij deze niet het geval zijn.

Wat een vreselijke rit... een doorsnee afl. van Bassie en Adriaan is nog spannender.

Nee, hier wordt de bal(lon) volledig misgeslagen.

1* voor die Bryce Dallas Howard look a like.

Ik vind deze toch wel beter/leuker dan het eerste deel. Dit keer gelukkig geen zoetsappige horror... Alleen die belachelijke CGI monstertjes hadden niet gehoeven.... Wel een leuke cast. Echter begrijp ik sommige comments niet zo.

Minder goed dan de voorganger It (2017). Hoewel de acteurs, en dan vooral Bill Hader en James Ransone, over het algemeen goed gecast zijn, is het erg moeilijk om de jonge versie van The Losers erin te herkennen. Vooral Ben natuurlijk, die nu geen dikkerdje meer is.

Verder vind ik persoonlijk James McAvoy een nogal onaantrekkelijke persoonlijkheid uitstralen, in tegenstelling tot zijn jongere versie Jaden Martell die soms medeleven in de kijker opwekte. McAvoy heeft echt zo'n gezichtsuitdrukking waar niemand toe aangetrokken wordt. Hij lijkt een onaangename persoon te zijn, waar je liever niet mee bevriend wil zijn. En zijn stotteren komt heel onnatuurlijk over. Dat deed Martell veel beter.

Ook Jessica Chastain als de volwassen Beverly kan niet tippen aan de jonge Sophia Lillis, die in de eerste It (2017) een heel mooie acteerprestatie neergezet heeft. De eerste It moet het vooral hebben van de vriendschap van de kinderen en hun grappige dialogen, en dat mis ik wel een beetje in dit vervolgdeel. In deze tweede film splitsen ze zich steeds op en dus is er minder spraken van een leuke groepsdynamiek. De flashbacks naar hun jongere versie laten alleen maar zien dat de kinderen meer naturel acteren dan de volwassenen in deze film. Dit vervolgdeel komt vreemd genoeg kinderachtiger over dan de eerste film.

Verder is de CGI, net als in het eerste deel maar daar werd er minder gebruik van gemaakt, niet altijd even overtuigend gedaan. Maar Het is op zich wel leuk om mee te gaan in de fantasie en verbeelding van de film. Ik veronderstel dat deze zaken ook in het boek zitten? En hoe kan je dat in een filmversie omzetten zonder (overmatig) gebruik te maken van CGI? Maar het moet gezegd worden, dat het er soms erg fake uitziet.

Voor mij komt een film met al die vreemde CGI creaturen meer over als een fantasy/avonturenfilm dan een horrorfilm. Er zitten natuurlijk enkele bloederige kills in en de openingsscène met het homokoppeltje dat door een bende in elkaar wordt geslagen is nogal schokkend (iets waar later in de film niet meer naar verwezen wordt), maar of dat er nu een horror van maakt? Ook de jeugdtrauma's van de Losers worden even aangehaald, wat je de horror van een opgroeiende jongere kunt noemen. Je ziet enkele van hun herinneringen en het is leuk om de jongere cast uit de eerste film dan weer aan het werk te zien. Dit vertraagt wel enorm het verhaal en de film duurt sowieso ongeveer 40 minuten te lang.

It: Chapter Two is, net als zijn voorganger, een film om je te laten meevoeren in een gekke fantasiewereld. De beste manier is om ze na elkaar te bekijken. Maar het moet gezegd dat het eerste deel enger, spannender en vlotter gemaakt is.

Goeie film waarin de jeugdvrienden van 27 jaar geleden weer terugkeren naar hun stadje om het kwaad weer te bestrijden. Deels een herhalingsoefening, maar de personages komen goed uit de verf dankzij het goede acteerwerk en de flashbacks. Prima horror-scenes (waaraan overigens geen gebrek) die over het algemeen net wat spannender zijn vergeleken met het eerste hoofdstuk.

What a memories huh... all bad!

Het vervolg is op niveau van de vorige film. Dat het bijna drie uur duurt vond ik niet erg. Het blijft een onderhoudend tweeluik, waarbij persoonlijke drama's en surrealistische horror scènes blijven afwisselen. 27 jaar na de gebeurtenissen uit de eerste film keren de inmiddels volwassen geworden "Losers" terug naar Derry om hun eed na te komen. Dit wordt al van het begin af overschaduwd door de zelfmoord van één van hen. Het kindermoordende wezen "It" a.k.a. Pennywise, is terug wakker geworden. Er wordt veel teruggeblikt naar gebeurtenissen die in de eerste film niet te zien waren; veelal horrorscènes. Dit voegde wat mij betreft niet veel toe, en leek me eerder een gelegenheid om "cut footage" uit de eerste film terug te gebruiken. Het gezelschap bindt de strijd aan met deze mysterieuze intrigerende entiteit En opnieuw zijn de special effects erg geslaagd. Ook soms grappig zoals met die dwergkees. Al lang geleden dat ik nog een horrorfilm zag die zo uitvoerig FX gebruikt.

Chapter One : 3,5*
Chapter Two : 3,5*

zeker onderhoudend en ook niet slecht.....
maar vond het eerste deel (2017) beter

Wederom genoten. Ow yeah.

Toch wel een tegenvaller, meer gelachen dan gegriezelt.
En los van de soms gerweldige special effects was het plot te langdradig en saai uitgewerkt.
Aan het origineel kan dit absoluut niet tippen

Nu te koop op Bluray. Even wachten op een actie, maar ik wil de collectie graag compleet maken dus Chapter 2 komt zeker in mijn kast.

Ja ik ga ook even wachten. Zag dat de part 1 en 2 bundel goedkoper was in verhouding dan. Part 2 apart.

Viel me best wel tegen, eerlijk gezegd.Dat de film lang duurde, klopt, maar dat vond ik an sich nog niet zo'n probleem. En dat de special effects er goed uitzien, dat klopt ook. Maar de film viel wel erg in herhaling als we keer na keer weer iemand van de Losers Club in z'n herinneringen wroeten om door weer een of ander te belachelijk voor woorden monster aangevallen te worden. Meestal zo absurd dat er weinig horror en spanning aan is, hoogstens wat ongeloof en gegniffel over wat voor een idioot dit bedacht heeft. Vervolgens wordt in het huis alles nog een keer dunnetjes over gedaan, met een dom ritueel en einde maar eerst weer vooral een in herhaling vallende serie challenges voor de Losers. Het acteerwerk was ook wisselend, ik had zeker van Ziggy Sobotka meer verwacht.

Het voelde nu een beetje als een game aan. Één voor één krijgen de losers een challenge en een belachelijke eindbaas voor de kiezen, en herhalen maar. En helaas werden met enkele uitzonderingen deze scenes zelden eng, maar vooral absurd, en niet echt absurd op een leuke manier. Weinig sfeer en horror (al is bijvoorbeeld die scene in het spiegelpaleis een voorbeeld van hoe het wel moet). Jammer.