He Qi Dao (1972)

net de nieuwe HKL editie gezien.

Deze is toch wel weer een topper in het Kung Fu genre mooie uitvoering van deze Koreaanse vechtkunst

Snerpende chinese vechtfilm zoals ze begin jaren 70 bij bosjes gemaakt werden maar dit is weer een van de betere. Doet niet onder

voor de Bruce Lee klassiekers.

Gekocht bij een kiosk in New York waar je allerlei Martial arts/Chinese films kon kopen. Zag er niet echt best uit. De beeldkwaliteit laat veel te wensen over. Zo vallen er zeer veel hoofden uit het alternatieve beeld weg. Het lijkt ook uit een video bron te komen maar gelukkig was het niet duur. Ondanks dat, is het een Kung Fu klassieker met mooie gevechten, goede Angela Mao en aardig stuntwerk. 3,5.

Vermakelijk vechten.

Uit de stal van Golden Harvest is veel moois gekomen en ook dit mag er zijn. Want alle wisselvallige acteerprestaties en het on-originele verhaaltje ten spijt, is He Qi Dao een vermakelijk vechtfilmpje. Zoals wel vaker in de jaren '70 wordt er wel eens misgeslagen of getrapt, maar buiten kijf staat de goede choreografie.

Goed.

Fijne vechtfilm.

Acteerwerk laat soms te wensen over, en in het begin zien de gevechten er erg ingestudeerd uit. Maar gaande weg wordt het vechten steeds beter. De vele gevechten hebben allen iets unieks en nimmer zit je naar hetzelfde te kijken. De film bevat ook veel actie, waardoor het magere verhaal gelukkig heel erg naar de achtergrond is gedrukt. Vooral de massagevechten zijn een lust voor het oog en zijn erg goed gechoreografeerd. De muziek en geluidseffecten doen erg seventees aan, waardoor dit helaas niet een tijdloze film is. maar desondanks de minpunten is het vermaak van de bovenste plank en een must voor martial arts fans.

Jackie Chan en de Black Bears

Hapkido was een film die ik eigenlijk al langer wou zien. De score hier deed een waar meesterwerk vermoeden (stond op 3.80), Jackie Chan zette één van zijn eerste stappen in de cinema met deze film en het was ook nog eens met Sammo Hung. Mijn kameraad met wie ik de Jackie Chan films kijk wou echter eerst de films bekijken waar Chan effectief dialoog heeft waardoor Hapkido naar achteren werd geschoven. Aangezien we, afgezien van een handvol titels, door die films door zijn was de tijd dus rijp voor Hapkido!

En wat een teleurstelling. Ik vraag me eerlijk gezegd af of ik wel dezelfde film heb gezien als mijn voorgangers want Hapkido is één van de meest standaard kung fu flicks die ik ooit al heb gezien. Het zijn één à twee elementen die de film onderscheiden van de rest van dit soort jaren '70 zooi en ik had eerlijk gezegd meer verwacht. Hapkido gaat over 3 studenten die, na een training te hebben gekregen in Korea, een school openen in China en het aan de stok krijgen met een Japanse school. Dat het verhaal in dit soort films nooit echt veel om handen heeft, is me al langer duidelijk, maar dit is wel erg pover. Er zit gewoon geen enkele vaart in en het had evengoed afgerond kunnen worden op zo'n 10 minuten. Wat wel interessant is, is dat Hapkido nogal frappante good-guys heeft. De slechteriken zijn natuurlijk pure evil, maar ons trio is er ook niet vies van om een aantal tegenstanders de dood in te trappen. Nekken worden gebroken, kelen worden verpulverd, ... Het is eens iets anders dan de tegenstander te laten leven. De dood van Fan Wei (en in mindere mate die van Kao Chang) is nog redelijk, maar het einde is één grote anti-climax doordat er opeens een buitenstaander op de proppen komt die even gaat meehelpen. Ik had liever gezien dat Ying echt compleet los ging gaan.

Tot zover dus hetgeen wat Hapkido nog een beetje weet te onderscheiden van al de rest. De hoofdzaak bij dit soort films zijn echter de gevechten en die zijn pover. De setting verandert werkelijk nooit (praktisch altijd in een school) en de confrontaties bestaan enkel en alleen uit iemand van het trio die omsingeld wordt door een tiental anderen. En in plaats van met z'n allen aan te vallen, gaan er maar twee mensen tegelijkertijd in de aanval. De rest staat wat lullig rond te springen op een manier waar de Putty Patrol uit de Power Rangers nog wat van kunnen leren. De bijrol van Jackie Chan is niet noemenswaardig, hij krijgt wat rammel van Angela Mao als Black Bear student, maar Sammo Hung is hier wel weer op zijn plaats. Veruit de beste van het trio hoofdrolspelers, al kan Mao er ook wel wat van. De leraar in Korea is trouwens niemand minder dan Han Jae Ji, de uitvinder van de Hapkido gevechtsstijl.

Misschien verwachtte ik hier teveel van, maar het is enkel en alleen vanwege Chan, Hung en Mao dat Hapkido nog enig bestaansrecht heeft. De gevechten zijn vreselijk gechoreografeerd (zowel Chan als Hung zouden in hun latere films laten zien hoe het wel moet) en het verhaal heeft maar een paar opflakkeringen die het geheel ietwat interessanter maken.

1.5*

Onderbouwing? Ik krijg eerder het idee dat jij hapkido geen leuke martial art vindt (wat trouwens je volste recht is). Deze stijl is toch niet vergelijkbaar met de vrijere kung fu vorm die Chan en Hung vanaf de jaren 80 in hun films tentoonspreidden? Vaak mooi in full shot op het scherm gebracht ook: Zie hier of in de prachtige opening/demonstratie. Een Hapkido lerares geeft commentaar.

De rest van je kritiek (slechts 1 of 2 mensen die aanvallen, lullige storyline, settings) kan wel waar zijn, maar geldt voor een ziljoen andere HK martial art producties uit die tijd (oa de films met Bruce Lee!)

Dit is volgens mij inderdaad de eerste film die ik zie met de Hapkido stijl, dus het kan kloppen dat de stijl niet echt voor mij is weggelegd. De onderbouwing van de vreselijke (al is dit misschien wel wat overdreven) choreografie zit trouwens wel in de recensie. Onder andere het feit dat er maar weinig van setting wordt verandert en dat de rest maar wat loopt rond te huppelen. Ach, misschien heb ik gewoon teveel werk van Woo-Ping Yuen gezien de afgelopen maanden.

Ik ontken ook nergens dat andere HK films zoveel beter zijn qua storyline, maar hier stoorde het me echt. Met zo'n hoge score als gemiddelde verwachtte ik gewoon een pak meer van Hapkido. Dit is gewoon een enorm standaard filmpje dat enkel nog wat interesse wekt vanwege Hung en Mao.

Ik denk niet dat de settings per se onderdeel vormen van de gevechtschoreografie eigenlijk. Choreografie draait toch voornamelijk om de kung fu an sich, de moves (de dans). Verder weet ik weinig van Hapkido, maar de film lijkt die technieken toch redelijk goed vast te leggen. Ik vind de choreografie ook minder origineel of goed dan in latere films van oa Hung, Yuen Woo-Ping en Liu Chia-Liang, maar 'slecht' is dan weer het andere uiterste. De explosiviteit in de actiescènes maakt de film voor mij dan weer net wat beter dan de gemiddelde kung fu flick. Al sluit ik een verlaging met een 0,5*tje niet uit bij een herziening.

Ik moet zeggen dat mijn oorspronkelijke stem 2* was, maar na het schrijven van mijn initiële bericht besloot ik er toch een halfje af te doen. Ik ben me nog maar het afgelopen jaar pas echt beginnen interesseren in het genre en hoewel ik al wel wat achter de kiezen heb, is er nog veel onontgonnen werk. Hapkido voelt gewoon minder aan dan hetgeen ik tot nu toe al heb gezien, al begin je natuurlijk praktisch altijd met de bekendste titels in het genre. Ik heb dus vaak ook geen idee hoe de stijl er in het echt uitziet waardoor het voor mij eerder een spelletje van 'wat is het aantrekkelijkste' wordt en de Hapkido stijl faalt daar in mijn ogen in.

De explosiviteit (ik neem aan dat je hiermee de bruutheid bedoeld?) was inderdaad nog wel een pluspunt. Het grote probleem bij mij blijft dat Hapkido een film is die zowel hier alsook op IMDB echt wel hoog wordt beoordeeld (in vergelijking met bijvoorbeeld een Once Upon a Time in China) en uiteindelijk niet verder geraakt dan de standaard zoals er inderdaad ziljoenen anderen zijn.

Vlak voor de Japanse bezetting van China krijgt een Chinese hapkido-school het aan de stok met een Japanse vechtschool. Dat is dan ongeveer het hele verhaal, maar verder een prima kapstok voor veel gevechten.

Decors zijn sober, de gevechten bovengemiddeld en de grootste klasse van de film is Angela Mao.

Qua verhaallijn komt de Bruce Lee klassieker Fist of Fury, die een jaar later uitkwam veel overeen met Hapkido. Ik heb Hapkido gisteravond na meer dan 40 jaar herzien en heb mij weer prima vermaakt met deze uitstekende martial arts film. De choreografie.van de vele ( massa ) gevechten is geniaal. Het acteerwerk laat zoals gewoonlijk te wensen over, maar was wel beter dan een doorsnee kung fu film. Een must see voor de genre liefhebbers. Een 4.0

Dit is nog eens een martial arts film, die van begin tot eind actie biedt. Sommigen daarvan zijn erg indrukwekkend en bruut. Zou ik zeker in een top 10 "martial arts" zetten. Bruce Lee lijkt een pussy hiermee vergeleken. De vete tussen twee gevechtscholen krijgt ook een politiek kantje met de anti-Japanse gevoelens, want de vijandige school is uiteraard Japans. Een jonge Sammo Hung vertolkt hier eveneens een hapkido vechter en ook Jackie Chan zou ergens te bespeuren zijn (niet gevonden) maar de ster is Angela Mao, die hier werkelijk alles uit de kast haalt. De choreografie is van topniveau.

Komt in augustus uit op blu ray bij Eureka.