Vice (2018)

Vice, oftewel een Michael Moore documentaire, gemaakt door een YouTuber. Want zo oogt deze film van regisseur Adam McKay, met allerlei (vaak opvallend lelijke) freezeframes, een voice-over, geintjes, visuele trucjes en teksten door het beeld. Volgens mij waren die veelal bedoeld om grappig te zijn, ook al heb ik geen moment hoeven glimlachen. Het lijkt alsof McKay er alles aan doet om dit niet te laten voelen als een standaard biografie, dus naast geintjes gooit ie de structuur door elkaar, duwt hier en daar wat echte (of willekeurige) beelden ertussen en komt met een hoop symbolische scènes. Maar de juiste toon weet ie niet te pakken; soms ligt het er allemaal wel héel dik bovenop - en legt de voice-over het ook nog eens netjes uit - en andere keren blijft ie vaag, wat hij waarschijnlijk artistiek noemt. Ondanks dat ik de standaard formule van biografie-films zat ben, denk ik alsnog dat dit verhaal beter tot z'n recht was gekomen dan dit knutselwerkje.

De film voelt als een bij elkaar geraapt zooitje met geen enkele scène die echt bijblijft. Ik kom net uit de bioscoop, maar moet nu al moeite doen de film überhaupt te herinneren. De film lijkt vooral een excuus voor weer een metamorfose van Christian Bale, die weer eens dik of dun wil worden. Hij doet Cheney prima na, maar een geweldige rol zou ik het niet willen noemen. Meer een SNL skit met meer budget, maar ook veel minder grappig. Ook Carell kan een oké acteur zijn, maar hier zag ik geen Donald Rumsfeld, maar ik zag Carell. Rockwell steekt er wat dat betreft bovenuit; zijn George W. Bush is in ieder geval een stuk beter dan Brolin in die andere biopic. Adams is zoals wel vaker ook prima, de rest van de cast boeit niet echt. De cameo's van een Naomi Watts en Alfred Molina begrijp ik nog steeds niet, maar er is wel meer dat ik niet begrijp aan Vice. Met name waarom deze matige film zo hoog aangeschreven staat.

2 sterren.

Aardige bio-pic over de recente geschiedenis. Dick Cheney, in de linkse hoek waarin ik verkeer toch altijd weggezet als dé Satan, totdat die andere kwam, wordt hier als enige karakter serieus vertolkt in verder een half sterke satire over the George W. Bush administration. Enige zure noot was Steve Carrell; mijn God, wat een ongeloofwaardige acteur.

Dick *spuug* Cheney, de ene helft van het duivelse duo Dick en Don *spuug* Rumpsfeld. Dat hier film materiaal aan wordt besteed is het toppunt van totale waanzin. Diepe kuil en zand erover zou beter zijn. Een van de vele misdadigers die nog vrij rondloopt. Nog eens heel diep over nadenken of ik hier tijd aan wil besteden.

Best leuk en interessant. Serieus en totale onzin door elkaar. Af en toe heel irritant maar uiteindelijk wel ok Kende regisseur niet dus wist niet wat er komen zou. Bale was goed, Carell irritant. Het grapje halverwege aftiteling nogal flauw, regisseur is vast liberaal.

Erg leuk gedaan. Ondanks dat het niet het meest interessante verhaal is, weet McKay het wel boeiend te houden. Mede dankzij de zeer geslaagde humor. En natuurlijk hele sterke cast. Snap niet waarom mensen hier zeuren op Carell, vond hem wederom erg goed. Maar Bale is natuurlijk de grote ster. Heerlijke edit weer. McKay mag zeker zo doorgaan met dit soort films.

4*

Bijzondere film. De trailer had me enigszins op het verkeerde been gezet. Ik verwachte een film die luchtig het verhaal vertelt van hoe de Amerikaanse politiek een netwerk is van ‘jongens onder elkaar’ en hoe zij zo het machtigste land ter wereld besturen. Maar dat bleek toch niet helemaal het geval.

De ambitie van Dick (en vooral zijn vrouw) leidt tot hoge posities in de politiek, en daarbij komend aanzien, en verantwoordelijkheden. Gaandeweg lijkt het moreel kompas volledig verstoord te worden, en blijft enkel blinde ambitie over. Het verhaal is dan ook vooral een persoonlijk verhaal, maar nergens worden de gevolgen van zijn grote invloed in de politiek vergeten. De documentaire achtige stijl, in combinatie met voice-overs, journaalbeelden, en talloze stijlelementen zoals freeze frames, maken het geheel erg luchtig, maar ook af en toe schokkend realistisch (martelbeelden, dode soldaten). Hierdoor wordt telkens een link gelegd tussen ogenschijnlijk simpele beslissingen in de politiek, en de grote gevolgen voor de ‘gewone’ man.

Een film die een vrij saai verhaal toch ruim twee uur lang boeiend weet te houden, dat is al een preststie op zich. Interessant om gezien te hebben.

3,5*

Alternatieve titel: War criminal.
Dat durfden ze waarschijnlijk toch niet aan.

Op voorhand weinig zin om naar deze gangsterbende van het Witte Huis te gaan kijken. Gelukkig is de film wel boeiend en onconventioneel, vol aardige dramaturgische vondsten. Wat dan wel weer ten koste gaat van het speelfilmgehalte, het beweegt zich tussen speelfilm, satire, docu en biografie in... Unieke combinatie.

Colin Powell had wel wat meer uitgelicht mogen worden, hij was toch degene die de hele Irak oorlog verkocht heeft bij de Verenigde Naties zonder enig echt bewijs... Omdat hij geen 100% schurk was als de anderen, hij had de keuze om het juiste te doen, en koos voor het kwade. En nu heeft hij spijt...

Is wat de koe schijt! Voor de rechter met die hele boevenbende!

N.B. Tot nu toe doet Trump het nog niet eens zo slecht bloed-aan-zijn-handen-technisch gezien, vergeleken met de misdaden van het Bush regime. Je kunt hem pas goed beoordelen als hij weer weg is. Handjes dichtknijpen dat ie in tussentijd geen grote oorlog begint.

What do we believe?

Een gedurfde maar belangrijke film over een recent stukje geschiedenis. De gelijkenissen aan The Big Short zijn talrijk en ik vind deze film even geslaagd. De republiekeinse partij wordt weergegeven als carrièremachine die politici uitspuugt die zich op spaarzame kwetsbare momenten afvragen wat de partij overtuigingen eigenlijk zijn, anders dan invulling geven aan de wensen van bestaande machtsstructuren. Belangrijke film.

Ik hou niet van politieke films, maar deze originele biopic over evil Dick & Don beviel me prima. Ik had me ingesteld op een film met de nodige zwarte humor, maar de film was serieuzer dan ik verwachtte. Desondanks goed mee vermaakt. Kende de heren Cheney en Rumsfeld vooral van naam, nu een beter beeld gekregen van deze enge mannen. Film duurt met zijn dick 2 uur vrij lang maar verveelde mij nergens. Er zit genoeg vaart in en de machinaties in de politiek worden op een mooie manier in beeld gebracht en zijn ook voor iemand die niet zo into het gekonkel van de op macht beluste ijdeltuiten is prima te volgen.

Vice is een McKay die me zeker in vele opzichten doet denken aan zijn vorige film The big short, qua aanpak althans. Ook hier met Vice bewerkt hij een saai en complex item tot een boeiend (commercieel) luchtige film. De montage is dan ook subliem waarbij hij allerhande technieken vervat tot één mooi geheel. Voice-overs, acteurs die zich rechtstreeks tot de kijker richten, flashbacks, authentieke nieuwsberichten, een aftiteling midden in de film, reality-TV, actie onder vorm van oorlogsbeelden en dat allemaal met een sausje van humor (satire) zonder steeds de ernst uit het oog te verliezen ... Verveeld heb ik me zeker niet bij deze Vice. De dikke twee uur vlogen zo voorbij.

Het is natuurlijk de vraag hoe “waardevol” of waarheidsgetrouwe deze biografie van Cheney is. Dat hij samen met Rumsfeld de échte macht in handen had ten tijde van Bush Jr., dat lijkt me evident. Het is geen geheim dat Bush Jr. nu niet meteen als één van de briljantste presidenten in de geschiedenis van de VS ingaat. Integendeel, niemand schrikt ervan dat hij eerder een marionet was. En ook de speech bij de VN door Powell is alom bekend. Hoewel de geschiedenis gekend is, blijft het toch frappant hoe de wereld zich zo in de doeken heeft laten doen betreft de massavernietigingswapens in Irak.

Cheney wordt in de film ook op momenten gepakt waardoor de context en de nuance soms wel wat ontbreekt. Desalniettemin toch wat dingen geleerd van de man zoals zijn dochters, zijn verleden, zijn gezondheid en zijn sterke vrouw Lynne. Erg overtuigende rol overigens van topactrice Amy Adams. Ook Christian Bale deed het uitstekend. Sam Rockwell apprecieer ik enorm, maar hier vond ik het als Bush toch wat minder. En Carell als Rummie viel wel mee. Geweldig einde trouwens waarbij ik bijna in de lach schoot met dat groepsgesprek alsof het iemand allemaal kan schelen. Op naar The fast and the furious ...

helemaal met alles eens wat chainsaw schrijft hierboven
wat een flutfilm eigenlijk met niets nieuws te melden
op de trailer afgegaan die veel belooft waarna de film niets waarmaakt

Ik neem mijn woorden terug. Deze film was zeker de moeite waard om te zien. Ik vrees alleen dat ie veel te hoog gegrepen is voor de doorsnee Amerikaan, die wordt elke dag zodanig geïndoctrineerd door zenders als CNN en FOX die weten allang niet meer wat echt en nep is. Voor Nederlanders die de politiek niet volgen in Amerika is het waarschijnlijk ook niet interessant. Voor mensen die wel zien dat we in een gekkenhuis leven waar de psychopaten de leiding hebben, voor die mensen is het een feest van herkenning.
Met dank aan de acteurs als Christian Bale, Steve Carell, de producers o.a. Brad Pitt en Will Ferrell en natuurlijk de regisseur Adam McKay. Goed gedaan!

Eh, sorry?

The United States Government, under the Trump administration, reportedly drops a bomb every 12 minutes, which means that 121 bombs are dropped in a day, and 44,096 bombs per year. The Pentagon’s data show that during George W. Bush’s eight years he averaged 24 bombs dropped per day, that is, 8,750 per year. Over the course of Obama’s time in office, his military dropped 34 bombs per day, 12,500 per year. This shows that even though American presidents are all war criminals, Trump is the most vicious of them all.

Had toch meer het idee naar een komedie te kijken dan naar een biopic. Ik kan dan ook niet veel geloof hechten aan de gebeurtenissen in deze film, in elk geval toch niet aan wat al die kereltjes deden. De grote lijn is natuurlijk waar, en eigenlijk geloof ik ook wel het beeld dat geschapen wordt over hoe de politiek in Amerika werkt.
Maar een zekere blik geeft deze film niet.

Wel een grappige blik, het blijft natuurlijk wel een komisch verhaal. Sowieso was George W. Bush een uitermate komische man, maar blijkbaar was Cheney ook best grappig. Dat maakt een mens overigens geen goed mens.

Geweldige film, zeker als je zoals mij een volger bent van Amerikaanse (buitenland)politiek, 9/11, financiële crisis etc. Voor zover ik het kan bepalen is het beeld behoorlijk waarheidsgetrouw. Bush jr. is vooral president geworden omdat hij 'de naam' had, terwijl Cheney het brein achter de regering was.

Film zit over het algemeen goed in elkaar, met enkele verrassingen, goed geacteerd (meesterwerk van Bale). Carroll stoorde me niet; wel vond ik Bush qua uiterlijk wat minder lijken. Ook is de film soms moeilijk om in één keer uit te kijken omdat je geneigd bent tussendoor research te willen doen en hij duurt vrij lang.

Een aanrader; die veel belangrijke recente historische gebeurtenissen bespreekt die enorme invloed op veel mensenlevens heeft gehad, zoals de 2000 VS-verkiezingen, 9/11, War on Terror, Irak-oorlog en Amerikaanse overheidscorruptie. Als je terugkijkt op die tijd zie je pas hoe extreem ongeïnformeerd en naïef men was (vooral omdat internet nog in de relatieve kinderschoenen stond).

Enige echte minpunt vond ik het commentaar op Trump op het einde. Trump wordt hierin vergeleken met Cheney, terwijl Trump juist een anti-war campagne voerde (Irak-oorlog een grote fout noemen, troepen terug uit Syrië/Irak, betere relaties met Rusland willen, vrede met Noord-Korea proberen). Dit klinkt alsof de regisseur niet goed geïnformeerd is over Trump, of een politieke bias heeft of beide. Zegt weliswaar niet veel over de toekomst (Trump kan morgen een oorlog met Noord-Korea of Venezuela beginnen, maar toch).

Inhoudelijk niet heel boeiend helaas, mede door het feit dat Dick Cheney filmisch gewoonweg niet zo'n charismatisch figuur is. Christian Bale doet zijn best onder een enorme laag imposante makeup maar kan niet voorkomen dat zijn personage eigenlijk meer op zijn plaats zou zijn in een bijrol. De film om hem heen is gelukkig levendig en onderhoudend genoeg, met een uitstekende supporting cast en hier en daar wat maffe intermezzo's, net als in Adam McKay's eerdere (en betere) The Big Short.

Als je een objectieve waarnemer zou zijn van de Amerikaanse politiek weet je dat het geen drol uitmaakt wie er in het witte huis zit. Bush werd ook gekozen op uitspraken die het volk graag wilde horen en vervolgens begint ie oorlogen overal. Verbaast me niets dat die Amerikanen zich weer hebben laten foppen maar als nuchtere Nederlander had ik iets meer verwacht. Trump zegt een hoop maar doet precies datgene wat van hem verlangt wordt door de mensen die de werkelijke macht hebben. Hij zegt drain the swamp, maar vervolgens verzamelt ie alleen maar meer swamp om zich heen. Zijn relaties met de Russisch Joodse maffia gaat terug to in de jaren '80, hij krijgt geen geld voor een muur maar blijft wel 10 miljoen dollar per dag naar Israel sturen om de Palestijnen uit te moorden, verkoopt voor biljoenen dollars aan wapens aan Saoedi Arabië om de Jemenieten uit te moorden, gooit nog dagelijks bommen op de Syrische bevolking en wil het liefst een oorlog in Venezuela beginnen om de olieraffinaderijen te annexeren. De regisseur is volkomen op de hoogte van Trump, ik denk dat die bias bij jou ligt als ik zo eerlijk mag zijn.

Deze film was een mooie eyeopener over hoe het er aan toeging in die tijd in het witte huis.
Ik wist al dat die Cheney een stuk stront was en die Romney ook.
Maar toch was ik even van mijn stuk gebracht door de film vooral omdat je nu nog met de gevolgen te maken hebt in Europa.
Ze komen overal mee weg dit soort figuren en leven bovendien nog in weelde.
Goed gespeelde en intrigerende film met veel zwarte humor gebracht terwijl er in principe helemaal niks te lachen valt over dit onderwerp.
Knap gedaan dus.

Of je nu pro-Trump bent of anti-Trump (of neutraal), hij doet grotendeels wat hij beloofd heeft:

- ISIS snel verslaan met een Blitzkrieg, vervolgens grotendeels terugtrekken
- extreem pro-Israel zijn (zie AIPAC speech 2016 voor zijn verkiezing)
- uit Iran-deal treden
- bouwt alsnog de muur middels een noodwet
- Venezuela is een wild card, was geen issue in 2016

In tegenstelling tot Cheney doet Trump alles out of the open is extreem transparant. De regisseur maakt een enorme fout door Trump met Cheney te vergelijken, die alles in het duister deed. Of je het nu eens bent met Trump's beleid of niet. Snap je het verschil?

Ik zie het verschil tussen Cheney en Trump wel maar of je het nu in het duister doet of in het openbaar het resultaat is hetzelfde. Cheney is een oorlogsfanaat en zo is Trump en dan moet je niet luisteren naar wat Trump zegt maar doet. Trump ZEGT dat hij ISIS heeft verslagen en dat hij troepen gaat terugtrekken maar doet het niet. Trump zegt dat hij een muur gaat bouwen met het geld van Mexico maar doet het niet.
Wat Trump wel altijd zegt is dat je de olie moet pakken in andere landen en dat doet hij inderdaad. Olie in zuid Sudan, olie in het noorden van Syrië, hij wil de olie in Venezuela en Iran dus daar wordt alles aan gedaan om het voor elkaar te krijgen. Cheney zorgde goed voor Halliburton waar hij werkzaam was, Trump zorgt goed voor zijn imperium, vriendelijkheid met Rusland is puur omdat hij daar ook een Trump Tower wil in Moskou. Trump geeft nu groen licht aan Genie Oil, een bedrijf dat olie wil pompen op de Golan hoogte, een gebied erkend door de internationale gemeenschap als illegaal geannexeerd door Israel. En wie zijn er de board members:

Genie Energy's Strategic advisory board is composed of: Dick Cheney (former vice president of the United States), Rupert Murdoch (media mogul and chairman of News Corp), James Woolsey (former CIA director), Larry Summers (former head of the US Treasury), Bill Richardson (former Governor of New Mexico, ex-ambassador to the United Nations and United States Energy Secretary)[2], Michael Steinhardt, Jacob Rothschild,[3][2], and Mary Landrieu, former United States Senator from Louisiana.

Ons kent ons, allemaal een pot nat, jammer dat men dat niet wil zien.

Vice is een opvallende film. De karakters lijken opvallend goed. Met name de ouder gemaakte Steve Carrell lijkt sprekend op Donald Rumsfeld. Maar Bale als Cheney is ook echt geweldig, zijn gezicht, manier van spreken en maniertjes... Erg goed, maar soms wat gekunsteld en onnatuurlijk. Beetje alsof je je oom op een verjaardag zijn beste Robert de Niro impressie ziet doen.

Sam Rockwel is een re-de-lij-ke George W. Bush, maar ik snap nog steeds niet dat ze het met steeds nieuwe acteurs proberen (Brolin in Oliver Stone's "W." was ook maar zo-zo) als de briljante Bush in "Harold and Kumar escape from Guantanamo Bay" gewoon niet te overtreffen is.

(Overtuig u zelf: Harold & Kumar G-Bay / George W.Bush Funny - YouTube)

De stijl is ook opvallend: veel visuele grapjes en zelfs halverwege een aftiteling, die toch geen aftiteling blijkt. Ik kon dat wel waarderen, want het sleept je door de droge stukken in Vice heen. Maar er valt ook het nodige te lachen in de film.

Aan de andere kant is de film een portret van een grotendeels schimmige figuur. Een man die in de coulissen veel macht naar zich toe trekt. En daar heeft de film het moeilijk. Want alle visuele kwinkslagen ten spijt, is twee uur na de openingscredits de figuur Cheney niet minder mysterieus dan aan het begin. Wat dreef hem?

Zijn leven in deze film is een fragmentarisch en onsamenhangend samenraapsel van een totale loser die ineens een powerhungry tycoon wordt. We zien een paar sleutelmomenten waarop hij een opportunistische keuze maakt en zo zichzelf weer hogerop elleboogt, maar echt te rijmen valt het allemaal niet.

Maar het gaat ook helemaal niet om een geloofwaardige transitie van onbenul naar machtige man. De makers willen gewoon een punt maken.
Zo wordt er onomwonden beweerd dat nog voor de brandende Twin Towers waren ingestort, Cheney al een plannetje had gesmeed om er zelf beter van te worden.

Het was de makers ook totaal niet te doen om inzicht te verschaffen in de psyche van de hoofdpersoon (zoals een normale biopic dat doet). Het was ze vooral te doen om de stellingname tegen alles wat ook maar republikeins, rechts of kapitalistisch is angehaucht .

Een op linkse leest geschoeid statement! Joh, totáál niet voorspelbaar ook. Michael Moore en zijn vette pens zullen wel schudden van het lachen, als er nu al films worden gemaakt in de geest van Michael Moore, zonder dat Michael Moore er met zijn ongewassen reet voor uit zijn leunstoel hoeft te komen.

Winning!

Voor wie het allemaal nog niet duidelijk genoeg is, krijgen we een midcredits-scène die Trump-supporters nog even als volidioten portretteert. Subtiel hoor.

Dit is een tendentieuze satire vermomd als biografie, waarbij teveel mensen niet door de vermomming heen prikken vrees ik.

2,5 sterren

Vermakelijk filmpje, al was het maar door de onconventionele vorm voor een politieke biografie.
Beetje self conscious soms ( dat nepeinde toen hij in de private sector ging werken was er wel iets teveel aan ) maar vaak grappig gedaan.
Met uitzondering van Dubya Bush vond ik de acteurs ook vrij goed gelijkend, vooral Carrell als Rumsfeld op latere leeftijd.

Probleem met de humoristische insteek is wel een beetje dat veel mensen die niet erg bekend zijn met alle feiten die in de film langskomen denken dat het overdreven of politiek gekleurd is, wat het natuurlijk (helaas) niet is. Wat dat betreft is het credit-einde wel geinig gekozen.

McKay doet zijn trucjes uit The Big Short nog maar eens over. Maar waar dat in die film best goed werkte, trekt het hier op niets, en blijft er een ellenlang aanvoelende marteling over. Teveel grappen die niet echt werken, en de boodschap eerder ontkrachten dan aan laten komen. Wie nog niet wist dat Cheney een angstaanjagende engnek is die eigenbelang voor alles stelt en nergens voor terugdeinst, gaat ook door deze film niet op andere gedachten komen. En dat komt toch voor een belangrijk deel door de misplaatste toon, ben ik bang. En het was wellicht gewoon ook interessanter geweest om een wat meer feitelijke stijl aan te houden - ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe Cheney van een dronken lulhannes met een flutbaantje tot hoge politicus en CEO van een groot bedrijf kwam. De stap daarna is wellicht wat minder spannend.

Qua rolbezetting toch een hele resem aan beroemde acteurs. Maar of daar nou zoveel bijzonders uit komt, mwah, ik had eigenlijk moeite om behoorlijke acteerprestaties te herkennen. Wel van de grime wellicht, maar ondanks dat zijn het toch gewoon vooral eigenlijk Bale, Carell en zelfs Eddie Marsan - en dan nog eens Amy Adams ook. Plemons, die heeft dan een veel leukere rol, en maakt er ook wat van.

Verder is het ook allemaal erg meh. Soundtrack? is me niet opgevallen. Camerawerk? ook nergens. Gemiddeld toch gewoon erg lelijke beelden van erg lelijke mensen, meer ga ik er maar niet aan vuil maken.

“Beware the quiet man. For while others speak, he watches. And while others act, he plans. And when they finally rest... He strikes.”

Weer een echte Adam McKay film. Vice is net zoals The Big Short een vermakelijke, doldwaze en enerverende film over een serieus onderwerp. Hoewel Dick Cheney, Rumsfeld en vooral George W. Bush natuurlijk ook figuren zijn waar je met gemak een maatschappijkritische satire over kan maken.

Het grootste minpunt van Vice is dat het niet grappig en scherp genoeg is voor een satire die kritiek levert op de Amerikaanse politiek. Er zit wel veel humor in de film, maar dat komt dan vooral door het acteerwerk. Bale, Adams, Carell en Rockwell zijn geweldig, en er zitten genoeg momenten in de film waarop McKay wel met een aantal scherpe en interessante observaties komt over de Amerikaanse politiek. En hoe corrupt het systeem eigenlijk is.

Ik ben behoorlijk geïnteresseerd in de Amerikaanse politiek en wellicht daarom dat deze film me wat meer wist te boeien dan de gemiddelde biopic over een persoon die nu niet bepaald charismatisch is. Maar dus wel heel erg interessant vanwege het spel achter de schermen dat hij speelt. Wat er werkelijk van waar is zal altijd een raadsel blijven, maar de film lijkt er ook wel eerlijk over te zijn dat het onmogelijk is alle gedachtegangen van de man te achterhalen.

Van dezelfde regisseur als The Big Short en de overeenkomsten qua stijl vallen op. Ook hier intermezzo's die het verhaal kleuren, zoals de beelden van een vishengel als Cheney Bush de daadwerkelijke macht probeert te ontfutselen en zodra hij de gewenste toezegging zien we dat een vis klaarblijkelijk in het aas heeft gebeten. Of het alternatieve filmeinde incusief credits halverwege de film.

Hoe overtuigend de rollen zijn is wisselend. Adams is prima als Cheney's vrouw die als een Lady MacBeth haar man aanstuurt. Zeker in het begin lijkt zij vooral de poppenspeler en hij de gewillige pop. Uiteindelijk eindigt hij dus als de poppenspeler achter de schermen, maar op die overgang weet de film niet echt goed de vinger te leggen. Rockwell zet een verrassend overtuigende Bush neer, maar bij Carell hoor ik toch teveel de acteur onder de schmink, hij heeft toch een iets te herkenbare stem. Maar het meest weet Bale te overtuigen. Hij lijkt niet alleen enorm sterk op de echte Cheney, maar ook zijn stem met de karakteristieke grom lijkt griezelig veel op de echte.

Natuurlijk blijft Cheney een grijze muis en daarom voelt het allemaal niet zo fris aan als The Big Short, maar de stijl kan ik zeker waarderen. Vanwege het verschil in frisheid, maar ook vanwege wat minpuntjes zoals de overgang in het karakter van Cheney uiteindelijk een ster minder dan The Big Short. 2,5*.

Doorgaans ben ik zeer geïnteresseerd in politieke films, maar deze film stelt mij ernstig teleur. Het is een tamelijk ongelukkige mix van een speelfilm en een documentaire, met een stroperig verhaal over een van de grootste gluiperds uit de recente Amerikaanse politiek. Over de man die de wereld confronteerde met de zinloze, bloederige oorlog in Irak, gebaseerd op leugens.
Het kan heel goed zijn dat mijn lage waardering vooral gevoed wordt door mijn aversie tegen Dick Cheney. Sorry hoor, maar ik kan het ook niet helpen dat ik mij weer ruim twee uur heb zitten ergeren aan deze machtswellusteling. Ik weet 't, het is maar film, maar toch...

Goeie film over vicepresident Dick Cheney die een belangrijk aandeel vormde in de war on terror. Ook deze biopic ontkomt er niet aan wat fragmentarisch te zijn, ook al concentreert het zich voor een groot deel op zijn vice-presidentschap. Een aantal grappige vondsten (de aftiteling in het midden, het menu in het restaurant en de zelfspot tijdens de daadwerkelijke aftiteling) liggen er dik bovenop, maar maakt dat het vlot wegkijkt. Goeie make-up (zo is Christian Bale hier bijna onherkenbaar).

Vice werd eerder dit jaar overladen met filmprijzen, met als kers op de taart maar liefst 8 Oscar nominaties werden binnen geharkt. Ondanks dat er hiervan uiteindelijk maar een daadwerkelijk werd gewonnen, is het duidelijk dat we hier met een opmerkelijk verhaal te maken hebben. Centraal staat Dick Cheney, de man die ten tijde van regering George W. Bush misschien wel een van de machtigste en invloedrijke mannen op de wereld was. Echter, daarnaast was hij misschien ook wel een van de grootste smeerpijpen uit de kleurrijke Amerikaanse politieke geschiedenis. Waar Cheney eerder eigenlijk nooit de rol van vicepresident ambieerde, besloot hij die positie onder Bush Jr. wel in te nemen. Het verschafte hem grote invloed en hij was het die, na de aanslagen op 11 september 2001, koste wat het kost Irak wilde binnenvallen. In eerste instantie was Bush Jr. tegen dit idee, maar Cheney toonde zich een ware slang en drukte zijn zin met de nodige manipulatie en verdraaiingen van feiten gewoon door. Dat er op dat moment op zeer inhumane wijze over lijken moest worden gegaan had meneer Cheney geen boodschap aan. Het zijn zaken die vandaag de dag over de gehele wereld nog voelbaar zijn.

De rol van Cheney wordt in Vice op een briljante wijze gespeeld door Christian Bale. Voor deze rol kwam hij dik 20 kilo aan, scheerde hij zijn hoofd grotendeels kaal en verfde hij zijn wenkbrauwen grijs. Het maakt de gelijkenis treffende en Bale zet daarnaast een uitmuntende performance neer. Zijn steun en toeverlaat, echtgenote Lynne Cheney, wordt gespeeld door Amy Adams en ook zij levert de kwaliteit die je van haar mag verwachten. Maar dan is er de bijrol van Sam Rockwell. Als George W. Bush is hij niet minder dan indrukwekkend en daarnaast lijkt hij verschrikkelijk veel op de echte Bush Jr. Naast dat het erop lijkt dat Vice best waarheidsgetrouw blijft, zorgen de gelijkenissen en de hoogwaardige acteerprestaties voor een zeer goede film, die de pijnpunten van de zwartste pagina uit de Amerikaanse politieke geschiedenis op een confronterende wijze bloot legt. Wat wellicht wel handig is om te weten, is dat het hier een echte politieke film betreft; veel dialoog en goed bij de les blijven dus. Getracht wordt Cheney ook als mens goed over te brengen, maar vooral omdat het zo’n verschrikkelijk zelfingenomen nare man was, zal je als kijker totaal geen medelijden met hem hebben. Het zal zonder meer de bedoeling zijn geweest.

Wat naast het uitstekende acteerwerk vooral opvalt aan de film is de montage en het soms bizarre verloop van de scenes. Goed voorbeeld is als na een kleine veertig minuten wat tekst in beeld verschijnt hoe het Cheney is vergaan, waarop prompt de aftiteling wordt ingezet. Menigeen zal zich direct achter de oren krabben, maar een beetje volger van het verhaal van Cheney zal direct zien dat het een dikke laag sarcasme is wat in de film zit verstopt. Vanaf dat moment begint het verhaal pas echt en begint het tijdperk dat Cheney onder Bush Jr. als vicepresident diende. Toch zijn het dit soort stijlkeuzes die met regelmaat op de kijker worden afgevuurd, iets dat de kijkervaring tot een hele vreemde maakt. Het is allemaal sarcastische galgenhumor van de regisseur, iets dat de eerste helft van de film zijn effect zeker heeft, maar in de tweede helft van de film wat aan kracht verliest. Het zal allemaal ongetwijfeld gedaan zijn om de film een documentaire-achtige setting mee te geven, maar juist als de film aankomt op een zeer interessant punt, begint het wat te storen en werkt het averechts. Toch wordt het lekkerste bewaard voor het laatst, al Bale aan het eind een slotpleidooi houdt waarbij hij zich richt tegen de kijker. Het zorgt voor een zeer wrange nasmaak en toont Cheney van zijn slechtste kant zonder greintje berouw; het is iedereen zijn schuld, behalve die van zichzelf.

Vice toont op confronterende wijze hoe men vaak maar aanneemt dat alles wat de president van Amerika doet legaal is. Dick Cheney toonde ons echter wel anders. Hij was destijds de slang die president George W. Bush wist te manipuleren, waardoor hij uiteindelijk Irak binnenviel zonder dat hier eigenlijk reële aanleiding toe was. Maar ook door een relatief onbekende terrorist breed uit te meten in het nieuws, creëerde Cheney een situatie die hem misschien de vrije hand gaf, maar daarnaast ook voor veel dood en verderf wist te zorgen. We kunnen gerust stellen dat hier geen moeite wordt gedaan om Cheney als mens zachter neer te zetten dan hij was. Natuurlijk, er wordt gepoogd om de mens Dick Cheney neer te zetten, maar dat je als kijker geen greintje medelijden met hem zal hebben zegt hierbij voldoende. De film slaagt hiermee dan ook duidelijk in zijn opzet. Filmtechnisch is de film briljant neergezet, al had McKay in de tweede helft van de film iets minder de nadruk moeten leggen op de sarcastische galgenhumor. Toch is Vice zonder meer een topfilm en zeker als de recente Amerikaanse politieke geschiedenis je interesseert, is Vice een regelrechte aanrader!

Vice is een satirische biopic over de man die door velen (waaronder zichzelf) als de Darth Vader van de Amerikaanse politiek wordt weggezet. Regisseur/schrijver Adam McKay doet dat op zijn Michael Moores - dus met de nodige galgenhumor en cynisme. De sluwe machtswellusteling Dick Cheney wordt op overtuigende wijze door een opmerkelijk corpulente Christian Bale gespeeld. Kortom, Vice is een interessante ironische kijk op een van de zwartste bladzijdes uit de moderne Amerikaanse geschiedenis.

De ongewone, grillige montage, valt meteen op evenals de verrassend luchtige, vaak spottende toon in deze film die later niet zal nalaten de bijtende bitterheid van de kwesties waarin Dick Cheenay betrokken was en zich beslissingsrecht toe-eigende.
Scherpe schets van de complexe politieke top van de States met enkele figuren die perfect zijn weergegeven, natuurlijk dank zij een zeer sterk acterende cast.