Instinct (2019)

In de beschrijving van de film gaat het over de verliefdheid van Nicoline voor Idriss. Op andere plekken lees ik ook dingen als 'de liefde tussen de hoofdrolspelers'. Maar gaat dit nou echt om 'liefde' of 'verliefdheid'? Ik had meer het gevoel naar twee mensen te kijken met een diagnose en getroebleerde kijk op menselijke relaties. Terwijl de gene ín de TBS kliniek voor mij nog de meest 'rationele' van de twee was.

Film deed me verder weinig. Begon aardig, maar kakte snel in, mede door onnavolgbare keuzes van een onsympathiek spelende Van Houten.

Vervelende sounddesign zeg. Ik hoef niet elk smakje en kuchje te horen. En wie heeft die leren bank uitgekozen?!

Tja, er lopen toch professionals genoeg in Nederland die evidente zwaktes uit het script hadden kunnen halen? mjk87 spreekt van een gescripte film, en dat vind ik wel een mooie aanduiding. Je leest tijdens het kijken als het ware het script terug in de film en je hoort de regieaanwijzingen op de set. Zo ongemakkelijk voor de filmkijker.

Laten we hopen dat het er in een TBS-kliniek in Nederland professioneler aan toe gaat dan in de film, dat stagiaires worden begeleid en niet worden losgelaten, en dat een team van psychologen naar elkaar luistert.

Je brengt geen gelaagdheid aan door een actrice dan eens diepzinnig, dan weer vermoeid, ijskoud of panisch te laten staren. Ook niet door iemand te laten praten over een hond en de hoofdpersoon later een hond te laten zien in haar slaapkamer. En een karakter teken je niet door haar te plaatsen naast een gelukkig gehuwde zus met kind, en een ietwat seniele moeder zonder man.

Het is allemaal zo goed bedoeld en tegelijk zo ongemakkelijk.

Ik vond hem wat tegenvallen. De fatal attraction is net iets te ongeloofwaardig. We weten te weinig van de hoofdpersonen om te begrijpen wat hen beweegt. Carice van Houten kan acteren, maar dat wisten we al.

Intrigerende film die me van het begin tot het eind vasthield met name te danken aan de geweldige acteerprestatie van van Houten. Wat kan de vrouw toch acteren. Het verhaal van de film is echter voorspelbaar. Je weet wat er gaat gebeuren. De opbouw van de film is echter van zo'n mooie kwaliteit dat ik dat eigenlijk geen minpunt vond. Vriendin Reijn maakt hier gewoon een goede zinderende film van. Vier sterren.

Niet het bekijken waard. Langdradig en hoofdrol niet goed gespeeld. Zonde van je tijd.

Aardige film over een psychologe die nieuw komt te werken in een tbs-kliniek. De relatie die hier ontstaat tussen cliënt en behandelaar is boeiend, doch ongeloofwaardig neergezet. Twee prima rollen van Carice van Houten en Marwan Kenzari, waarbij de spanning tussen deze twee goed voelbaar is. Geen verkeerd regiedebuut van Halina Reijn, maar sommige elementen hadden wat beter uitgewerkt mogen worden.

Middelmaatje. Beetje langdradig. Een beetje het spel van wie nu werkelijk de behandelaar is en wie degene onder behandeling. Vreemd moedertje had Carice in deze film.

In een interview met Halina Reijn over deze film geeft ze aan in de war te zijn over zichzelf als vrouw en over haar seksualiteit. Die verwarring wilde ze overbrengen (samen met nog wat extra thema's als intimiteit die beschadigd is), en dat is haar, wellicht een beetje te goed, gelukt.

Het werd mij gedurende de film onvoldoende duidelijk wat nu de exacte dynamiek was tussen Nicoline en Idris. De aantrekkingskracht die ze zou voelen heb ik van haar kant eigenlijk niet zo gezien, en ik vond het niet geloofwaardig gebracht dat ze als psychologe juist meegaat in zijn gedrag. Welk gedrag precies, dat vond ik ook een beetje te vaag allemaal. Zijn personage vond ik nogal onduidelijk, en hun hele dynamiek dus eigenlijk ook.

Carice is wel weer fantastisch, vooral in de heftige scène bij haar thuis (wat ik de beste scène van de film vond) doet ze het geweldig. Marwan Kenzari vond ik wat minder geloofwaardig. Net wat te gelikt, wat teveel acteur in plaats van overtuigend TBS-klant, waardoor ik ook nooit helemaal in kon schatten wat het nou eigenlijk was voor type en wat hij aan het doen was. Maar dat is wellicht ook weer de bedoeling.

Die hintjes naar een disfunctionele relatie (of zelfs misbruik) met haar moeder zijn lichtjes interessant, maar zijn er misschien ook net wat te gratuit en spaarzaam ingegooid.

Het acteerwerk, de sfeer en een paar losse scènes verdienen nog wel wat punten, maar over het algemeen kon het me niet helemaal overtuigen.

heel kleine 3*

Dit had vermoed ik de La Pianiste van de Lage Landen moeten worden, was ook Halina Reijn's keuzefilm toen ze bij Zomergasten zat, maar is op alle fronten faliekant mislukt. Carice van Houten is geen Huppert en haar tegenspeler deed me al helemaal niet veel, hoewel Reijn hem op televisie nog vergeleek met Marlon Brando. Een regiedebuut dat eerder oogt als een televisieserie (Van God Los of zoiets) dan als een arthouse film.

Clichés worden niet geschuwd: de disco-scène in het midden van het verhaal mag natuurlijk niet ontbreken, met stampende muziek en een hoofdrolspeler die even helemaal losgaat op de dansvloer (Basic Instinct). Een voorspelbaar plot: eigenlijk zit je gewoon te wachten op het moment dat de tbs'er zijn ware gezicht laat zien en haar te grazen neemt, wat ten slotte ook gebeurt, maar zeer matig gefilmd weer. En dan is er nog het konijn in het konijnenhok op de luchtplaats van de tbs-kliniek, wie verwacht daar nu een konijn? Een verwijzing naar Zwartboek; Van Houten die een wortel uit het konijnenhok grist en vlug een paar happen neemt. Het konijn gaat natuurlijk dood, maar dat komt niet geheel uit de lucht vallen, een weinig subtiele verwijzing (wederom) naar Fatal Attraction.

De laatste scène in de cel vond ik op zich nog wel goed omdat je daar even op het verkeerde been wordt gezet. Openingsscène is overigens schaamteloos gejat van The Silence of the Lambs, qua kleding heeft ze ook weg van Clarice Starling.

Ik vind het maar een vage film. Op het moment dat hij spannend wordt is het einde er ook alweer en is nog steeds alles even vaag.

ik had eigenlijk altijd gedacht dat het een thriller was, maar een drama past idd wel beter.

De film is vooral psychologisch erg spannend, en de hoofdrolspelers zetten hun karakter ook heel goed neer.

Ik had hem eigenlijk spannender verwacht met meer actie, wat dus tegen viel.

Vooral ook het eind ging niet naar een climax toe en vond ik wel een domper.

Ook de geschiedenis van Nicoline werd mij niet erg duidelijk, en ook de tol van haar moeder..

ik dacht eerst dat ze dood was ...

ieder geval wel goed neergezet, vond de filmmuziek ook wel mooi.

wist ook niet eens dat Marwan Kenzari ook in bekende Amerikaanse blockbusters heeft gespeeld zoals Jaffar in Alladin en Ben Hur.

Gewoon een saaie film. Waar niks gebeurd en je ook niet de indruk krijgt dat het verhaal ergens naartoe gaat

Probleem van de film voor mij ligt hem vooral in het gebrek aan chemie tussen Kenzari en van Houten. Prima acteurs, maar ik nam totaal geen aantrekkingskracht tussen de twee waar. Ik voelde de obsessie niet. En Kenzari oogt wat te lief voor een rol als deze, was ook al het geval in die Aladdin remake.

Petje af voor Halina Reijn bij deze debuutfilm voor haar als regisseuse. Want vooral visueel zag

het er continu erg verzorgd uit, maar ook het acteerwerk vond ik zonder meer goed. En wat

een rol van Carice van Houten, waarschijnlijk de meest intense ook die ze heeft gespeeld.

Had me er veel van voorgesteld, maar vond de film vreselijk tegenvallen. Langdradig, weinig spanning. De personages bleven onduidelijk en oppervlakkig: wat was bijvoorbeeld het (seksuele?) trauma waar Nicolien duidelijk onder gebukt ging? Verder was de verhouding die ontstond tussen haar en haar cliënt heel onrealistisch, en leidde tot ronduit ridicule situaties, waarbij je steeds dacht: yeh, right. Op zich kan het thema: 'de hulpverlener die zelf dringend hulp nodig heeft' best interessant zijn, maar voor een door de wol geverfde psychiater was ze wel erg dom en naïef. Dat ze op het laatst haar cliënt laat boeten voor haar eigen stommiteiten was het enige dat (een beetje) verraste.

Een verhaal met potentie, maar het is naar mijn mening niet helemaal gelukt om dit uit goed te werken.

De spanning tussen de hoofdrolspelers is, vooral in de eerste helft van de film, best intrigerend. Maar in het tweede deel, als het duidelijk wordt dat Nicoline zich over gaat geven aan haar gevoelens voelt het te veel van alles

Ook ik vond het raar dat niemand zich over Nicoline ontfermde in de laatste scene. Juist omdat haar collega's een rol spelen in het verhaal

van Houten en Kenzari zijn wat mij betreft twee topacteurs. Al met al plussen en minnen..

Redelijk drama. Het verhaal is best aardig en wordt ook redelijk uitgewerkt. De opbouw is goed en de mix van verhaallijnen werkt versterkend. Soms zakt de film wat in maar blijft wel boeien. De relatie opbouw tussen beide hoofdrolspelers krijgt op een gegeven moment wel een hele versnelling wat ten koste gaat van de geloofwaardigheid. De scène in het appartement richting het einde is van top niveau. Van Houten laat zien dat ze echt kan acteren. Prima film. 3.0/3.5

Halina Reijn durft in deze film confronterende vragen op te werpen over seksualiteit; over 'verboden' verlangens en wat als die realiteit worden en de consequenties daarvan. Daardoor is de film bij mij blijven hangen. Carice van Houten vond ik sterk acteren, maar haar karakter had beter uitgewerkt moeten worden. Marwan Kenzari overtuigde me iets minder als charmante en berekende 'seksual predator' en TBS klant, hoewel hij voor mij ontegenzeglijk eye-candy was. De setting van de TBS kliniek vond ik ook niet heel overtuigend. In een meer realistische 'alledaagse' situatie was de film misschien spannender geworden. Ben wel benieuwd naar haar volgende film!

Deze samenwerking tussen regisseuse Halina Reijn en actrice Carice van Houten levert een prima debuutfilm op. Ik durf zelfs te zeggen dat van Houten één van haar meer gelaagde rollen speelt als een therapeute die seksuele gevoelens krijgt naar een tbs-patiënt. Achter het onschuldige en jongensachtige voorkomen van Idris (Marwan Kenzari) steekt een manipulatieve serieverkrachter. Intuïtief en rationeel doorziet Nicoline zijn intriges, maar haar blik wordt vertroebeld door de strenge vrouwenrollen die ze zichzelf oplegt of opgelegd krijgt. Het is een fascinerend genoegen om te kijken naar de kleine nuances en schakeringen in het acteren van Carice van Houten. Als de nieuwe vrouw in het psychologenteam, die als enige de mening is toegedaan dat instellingslieveling Idris geen verlof verdient. Als de professionele en afstandelijke toeschouwster, die beslissingen moet nemen tegen haar eigen gevoel en begeerte in. Als een verzorgster die een gebroken man wil repareren om hem te beschermen tegen zichzelf. Maar toch vooral als een vrouw in een (seksualiserende) machtspositie tegenover een man in een (eveneens seksualiserende) positie van zowel fysiek overwicht als afhankelijkheid.

Ook visueel geeft 'Instinct' (2019) alleraardigst gestalte aan het machtsspel tussen Nicoline en Indris. Hun beklemmende en woordeloze blikken over en weer, wanneer ze ruimtes verkennen om elkaar te kunnen peilen en een inschatting te maken waar zwakke plekken liggen. Zo mooi in beeld gebracht met die overzichtsbeelden waar Nicoline of Idris van bovenaf kijkt wat de ander aan 't doen is. Ergens tussen voyeurisme en overleven als ze broeden op een nieuwe schaakzet om door de defensie te breken van de ander. Bijvoorbeeld wanneer ze uitkijken over de speelplaats als het enige sprankje vrijheid tussen de zielloze gebouwen in. Of over de even zielloze parkeerplaats als enige plek waar men weg kan komen uit deze gruwelgrauwe leegte. Wel moet ik zeggen dat de bijrollen van o.a. Robert de Hoog, Juda Goslinga en Akwasi Owusu-Ansah (!) op een ietwat storende manier karikaturale clichés bevestigen over 't traditionele zottenhuis. Ze zijn wel erg hinderlijk aanwezig met hun testosterongedoe of labiele geschreeuw en gehuil. Zo ragfijn en subtiel als het machtsspel tussen Nicoline en Idris is, zo dik ligt de TBS-setting erbovenop.

Neemt niet weg dat 'Instinct' (2019) in de kern een beklemmende zedenschets is over het punt waarop seksuele fantasieën overgaan in beschadigend misbruik. Wanneer verleiding een middel wordt om te overleven of terug te krijgen wat van jou is.

Eigenaardige film. De film volgt de beslommeringen van psychologe Van Houten die in de ban raakt van een TBS-patient die zij behandelt. Aanvankelijk begint de film met Van Houten die met haar moeder in bed slaapt, waarbij haar moeder slaapt met ontbloot bovenlijf. Van Houten slaapt in pyjama.

Even later in de film is ze bij haar moeder. Ze legt haar hoofd op de schoot van haar moeder. Haar moeders hand zakt af naar beneden richting Van Houtens achterwerk. Van Houten schrikt op en gaat gauw ergens anders zitten. Wellicht ben ik te traag van begrip, maar dit lijkt mij toch een gevalletje incest.

Ook zien we in de film dat Van Houten's personage niet erin slaagt om een partner te vinden, omdat ze te kieskeurig is. Maar ze heeft wel een one-nightstand met een mannelijke collega.

Vervolgens achtervolgt ze de TBS-patient waarvan zij in de ban is geraakt. Het is niet duidelijk wat zij wil, maar hij maakt een aanname en zegt dat het niet gebeurt. Vervolgens organiseren ze wel ontmoetinkjes in de kliniek om te kunnen vozen.

Tijdens een van de voos-sessies drukte de TBS-patient op haar alarmknop. Van Houten zegt tegen de bewakers dat er niks aan de hand is en verlaat de zaal. Vervolgens volgen er nog meer van dergelijke pesterijen over en weer.

Het lijkt erop dat de TBS-patient aan het winnen is, want hij weet Van Houtens huis binnen te dringen en haar te verkrachten. Van Houten krijgt een berichtje van haar moeder waarin ze zegt dat Van Houten een sterke vrouw is. Dit inspireert Van Houten om nog een laatste ultieme poets te bakken voor de TBS-patient.

Het verhaal vind ik rommelig. Het is van de hak op de tak. Ook zijn de personages niet goed uitgediept. De manipulaties van de TBS-patient worden heel simplistisch in beeld gebracht. Echter, de film boeit wel. Ik heb desondanks de film uitgezeten en ik was benieuwd wat er ging gebeuren. Helaas was het niet wereldschokkend.

Serieus, wat is het probleem met Van Houten's personage? Is ze een incest-slachtoffer? Moet dit haar gedrag verklaren?

Uiteindelijk gaat het narratief te gemakkelijk mee in de mythe dat de vrouw valt op een masculiene vrouwonvriendelijke man, en dat vrouwen verkracht willen worden.

Voorderest speelt Akwasi weer iemand in de gevangenis (waar zou die vent eigenlijk het idee vandaan halen dat de Nederlandse media racistisch is?).

Het is eigenlijk te gek voor woorden, maar dat is wel het plaatje van de film hier. Ik denk dat Reijn express de controverse opgezocht heeft om serieus genomen te worden als filmmaker.

Dat is natuurlijk haar goedrecht, maar dan moet je wel van verdomd goede huize komen. Dan kan je niet vervolgens met een redelijk drama aankomen.

Deze film geeft het gevoel dat het een boekverfilming is, waarvan je het boek ook gelezen moet hebben omdat je anders belangrijke informatie mist. Sommige dingen komen uit de lucht gevallen en zijn niet erg relevant, omdat ze niet uitgewerkt worden( het konijn, het gedrag van de moeder, het afstandelijke gedrag van de hoofdpersoon bij aanrakingen en de vage relatie met de trainer/collega). Hoofdpersoon wordt uiteindelijk wel erg naïef weggezet, terwijl ze dit tot halverwege de film juist niet is. Ze komt niet geobsedeerd, maar eerder verward over, terwijl je geen psycholoog hoeft te zijn om te zien dat de patiënt een enorm gevaarlijk en manipulatief persoon is.

Zo jammer dat deze film niet beter uitgewerkt is, want er zit echt wel potentie in. Loopt lekker door, aardig acteerwerk, prima geschoten... echt jammer.

Helaas een dikke tegenvaller. Goed acteerwerk, maar toch een wat vaag en ongeloofwaardig verhaal. Het camerawerk is heel erg ondermaats. Het lijkt wel of de beste man Parkinson heeft. Ook het kader is af en toe erg slecht. Als er 3 mooie shots in zaten was het veel.

Wat is dit schrikbarend slecht zeg. Ik geeft niet 0,5 maar toch 1 ster omdat Carice toch nog enigszins presteert.

Van Halina Reijn en Carice van Houten, de Nederlandse top, mag je toch meer verwachten. Ik ben nooit helemaal weggeweest van Reijn als actrice maar dat je dit durft uit te brengen... Poeh... belediging voor de kijker. Ze moet zich echt kapot schamen, vind ik.

Er is werkelijk geen enkele chemie/sexuele spanning tussen Carice en Kenzari. Ik had toevallig gelezen dat de film hierop vaart, anders had ik het niet geweten. De dialogen tussen hen zijn lachwekkend. Vooral de wedervragen die Kenzari steeds stelt. En de manier waarop... Jesus... Niveau groep 8 musical. Puur het opdreunen van tekstjes die een mens nooit uit zijn/haar bek zou krijgen; zo slecht geschreven. Deze chemie zou de basis van de film moeten zijn. Dus hier flopt het al volledig.

En dan is er nog de rare relatie tussen Carice en haar moeder. En de, schijnbaar, mentale problemen van Carice. Beide zaken worden niet uitgediept en we komen er nooit achter wat er precies aan de hand is. Hoe kun je dit in Godsnaam zo creëren in een film? Is er dan niemand die in het proces, of erna, zegt: "Ehm... waarom doen we dit? Moeten we hier niet iets mee?!". Onbegrijpelijk.

En dan het plot. Carice die voor een camera uitlokking doet. Ze weet dat dit teruggekeken zal worden en is dus zelf ook zwaar de lul. Dat kan toch allemaal wel iets beter doordacht, zou je zeggen. Het is allemaal zo simpel. Alsof de scriptschrijver, naast de dramatische dialogen, ook geen zin had om iets van een goed/logisch verhaal te schrijven.

Verder kan ik altijd wel door matig geluid en camerawerk heen kijken. Maar nu ik toch bezig ben... Ook dat was vrij amateuristisch.

Viel me ook op idd! Noem je dat zo...? sounddesign?

Ik wist niks van de achtergrond van de film, maar nu ik er wat meer over lees verklaart het een hoop.

Het begint met een slecht script, waar ik achteraf de signatuur van Gerritsen in terug zie. De opmaat naar de affaire is volledig ongeloofwaardig, het geluid is dramatisch slecht waardoor de toch al slechte dialogen vaak nog onverstaanbaar zijn ook.

Carice doet het redelijk, marwan wat minder en de bijrollen zijn tenenkrommend.

Maar het ergste is dat de keuzes van de hoofdpersonen warrig en onlogisch zijn, waardoor de emotie volledig zijn doel voorbij schiet en het je uiteindelijk 0,0 interesseert of er nog een twist volgt of dat de film echt zo plat is als ie uiteindelijk blijkt.

Al bij al een volledig mislukt debuut van Reijn, die deze kans puur op basis van haar netwerk gekregen zal hebben.

Van haar talent moet ze het in elk geval niet hebben.

*