Suspiria (2018)

Om deze film juist te kunnen waarderen dient men elke vergelijking met het origineel van Dario Argento achterwege te laten. Beide films lijken totaal niet op elkaar. Het enige wat ze gemeen hebben is de titel. Dat neemt niet weg dat deze remake mij enigszins met teleurstelling achterliet. Het was niet allemaal even boeiend en het duurde allemaal erg lang. De zijwegen naar dat gedoe van de RAF en de Baader Meinhof Gruppe leidde mij behoorlijk af. Soms dacht ik; zit ik nu naar een horror film te kijken of naar een politieke film die ging over een vliegtuigkaping eindigend in Modagiscio. Ik kan mij die gebeurtenis in ieder geval nog goed herinneren.
Maar genoeg hierover. Laat ik het verder over het horrorgedeelte hebben.
Dakota Johnson in de rol van Susie Bannion met haar prachtige danspasje en haar sprongetjes vond ik een lust voor het oog. Zij stal voor mij de show. Het orgiefestijn was ook het bekijken meer dan waard, met uitzondering dan van die lelijke naakte heks die we te zien kregen. Maar ja, het was dan ook een film over hekserij. De epiloog had voor mij trouwens achterwege gelaten mogen worden. Voegde weinig toe naar mijn mening aan deze redelijk geslaagde horrorfilm of ik moet iets gemist hebben.

3.5*

Jong meisje. Ben je ironisch of in de war met een ander personage? De derde rol van Swinton is toch die van Helena Markos (Mater Suspiriorum/the Mother of Sighs). Of Jabba the Hutt inderdaad.

Ik moest vooral denken aan Jabba the Hutt (ik was inmiddels ietwat melig geworden door de lange speelduur en vele zijpaden denk ik.)


Spijker, kop.

Swinton is trouwens perfect gecast. Ik vond haar altijd al een hekserig type: die speelt de rol van haar leven, zo is die op haar lijf geschreven! (om maar even met een een gedicht te eindigen, past goed bij de tijd van het jaar).

, ik vergis mij. Maar Tilda Swinton als Jabba The Hutt... ik snap wat je bedoelt! Onherkenbaar voor mij. Hoe had ik het kunnen zien ?

Ik ken het origineel niet maar deze remake beviel me wel: meteen vanaf het begin vond ik de film mooi en sfeervol (ik ben dol op films waarin het altijd regent!) en interessant. Wel wordt het verhaaltje lang uitgesponnen – een beetje te lang met te veel details die er ook niet altijd toe doen – en heb ik er weinig diepgang in kunnen ontdekken maar diepgang is misschien ook niet het wezenskenmerk van het giallo-genre. Ernstiger is misschien dat de film ook weinig spannend of eng is, maar dat wordt gecompenseerd doordat de film zich succesvol ontwikkelt als een drama en een bovennatuurlijke mysterie zodat het aldoor boeiend blijft, wellicht een beetje vergelijkbaar met Hereditary (2018) - MovieMeter.nl waarbij ik het heksenfestijn in deze film (Suspiria) sterker (overtuigender) in beeld vond gebracht. En als artistieke filmhuishorror c.q. bovennatuurlijke thriller misschien ook wel enigszins vergelijkbaar met Mother! (2017) - MovieMeter.nl.

Al met al een leuke film en het heeft de potentie een cultstatus te verwerven, ware het niet dat het origineel de remake in dat opzicht al voor was.

De kracht van het origineel vond ik de creepy soundtrack die hier ontbreekt. De softe soundtrack van deze remake is dan ook zijn zwakke kant. De zijpaden zetten de tijdsgeest neer: Duitsland 1977. Tatort, Nina Hagen, Baader/Meinhof, Fassbinder, dat gevoel. Ik heb juist wel genoten van die sfeersetting van stylist Guadagnino. De rol van de psychiater is interessant, sterker nog, je zou (gezien de epiloog) kunnen veronderstellen dat het hele verhaal zich in zijn geest afspeelt.
Een leuke cameo (zal hier vast al ergens geschreven zijn) voor Jessica Harper, die in het origineel Susie Bannion speelt.
Tussen 3,5 en 4 *

In de opening van deze losse remake van Dario Argento's "Three Mothers"-trilogie maakt scenarist David Kajganich meteen duidelijk dat dit een andere benadering is van dat verhaal, dat overigens gebaseerd is op "Suspiria de Profundis" van Thomas de Quincy. Susie Bannion [Dakota Johnson] hobbelt langs de Berlijnse Muur en de Lufthansa-kaping door leden van Baader-Meinhof houdt de gemoederen erg bezig. Ook de Holocaust blijkt nog een rol te spelen in deze eerder afstotelijke dan schokkende horrorthriller die vooral gemaakt lijkt voor liefhebbers van expressieve dans. Het eerste uur had wat mij betreft schriftelijk afgedaan kunnen worden, maar bijna net zo erg is het feit dat de eerste zogenaamde horrorscène als een complete verrassing komt. Gruwelijk mag het dan wel zijn, maar omdat je als kijker waarschijnlijk niet begrijpt waar het allemaal op slaat, is het eerder bizar dan angstaanjagend. Het typeert de rest van deze film, waarin veel wordt gedanst maar waar nauwelijks een touw aan vast valt te knopen. Het leidt allemaal tot een extreem hysterische, waanzinnige finale bestaande uit een rariteitenkabinet vol bloedvergieten (en expressieve dans door naakte vrouwen natuurlijk) maar zonder suspense. Tilda Swinton is sinister als Madame Blanc en Renée Soutendijk blinkt uit in een kleine rol waaraan ze duidelijk bijzonder veel plezier beleeft. Helaas valt het voor de kijker niet mee om mee te delen in de feestvreugde.

Misschien had ik teveel verwachtingen bij deze film. Hoewel ik na 2/3 van de film dacht dat de tijd eigenlijk lekker rap ging verloor de film bij mij de kracht wanneer de climax eindelijk begint maar voor mij geen kracht heeft. Her en der las ik iets over een 'verontrustend einde' maar het deed mij maar weinig. Ik vond die maar lelijk gefilmd en had toch wel wat meer verwacht bij het zien van Madam Markus. De spanning die ik 2/3 van de film voelde was gewoon weg. Wat jammer.
Tilda Swinton is weer goed als altijd maar waarom zij ook de mannelijke rol moest vertolken.. De make up was goed maar de stem verraadde toch al snel dat je met een vrouw te maken had. Nu ik de film heb gezien ga ik mij ook meer verdiepen in recensies ervan en vooral in de interviews met Guadagnino wat daarvan toch de bedoeling was.
Dakota Johnson doet voor mij Jessica Harper (waar ik sowieso niet veel mee kon in het origineel van Argento) helemaal vergeten.
Al met al ben ik wel blij de film nu eindelijk te hebben gezien maar een lyrische reactie blijft bij mij uit. Helaas.

Er is iets misgegaan bij het plaatsen van de spoilertags. Zou fijn zijn als je dat nog even wil aanpassen voor degene die de film nog niet gezien heeft.

Prachtig en sfeervol. Al vind ik het origineel een stuk krachtiger en vooral meer behapbaar qua lengte.

Dat viel mij ook op, al vond ik het wel een aardige vondst.. Vond het juist wel goed dat je dat een beetje zag/hoorde, daardoor bedacht ik me tijdens het kijken dat de enige mannelijke rol in de film die niet hulpeloos of dienend overkomt, gespeeld wordt door een vrouw.

Het eerste half uur vond ik veel belovend, maar ik miste een beetje het mysterie. We weten als kijker meteen al wat er aan de hand is (misschien ook omdat ik het origineel al kende) en dat gaat ten koste van de spanning, die bijna nooit echt onder je huid kruipt. Ook vallen sommige gore scènes zoals het brekende been een beetje uit de lucht, waardoor de impact niet echt groot is. Iets dat ook ingegeven wordt door het schakelen tussen verschillende gebeurtenissen.
Toch zitten er een aantal prachtige stukken in de film: de dood van Olga, de psychedelische droomsequentie en toch ook de finale. Wat me een beetje stoorde was het Holocaustzijplotje, dat ik ook niet echt kon linken aan de thema's in de film.

Maar de grootste misser is, dat de film zich duidelijk op een bepaald moment in de geschiedenis afspeelt, tijdens de Deutsche Herbst, en dat het dan sneeuwt.

Is die sneeuw er niet pas op het eind wanneer de gebeurtenissen van de Deutsche Herbst voorbij zijn?

Bij mij heeft herziening wel echt geholpen om de thematiek van de film beter te begrijpen, en wat Guadagnino nou eigenlijk wil overbrengen. Men doet geen recht aan de film door te spreken over een zijplot aangezien het dat simpelweg niet is. Ik kan me vrijwel volledig vinden in deze review. De soundtrack van Yorke kan ik ook niet genoeg prijzen. Bizar sterke film. En Ingrid Caven.

Suspiria 2.0 was een uur korter zoveel beter geweest!

Een uur langer bedoel je.

Luca Guadagnino

Eerste kennismaking met de man was vorig jaar met Call me by Your Name. Film die ik erg goed vond, maar ik bleef toch bang voor Luca. Hij leek mij zo een man die elke film zo elitair lang moet maken. Ik had dan ook niet zo heel veel zin in deze film van hem. Toch heeft Luca mij weer positief verrast. Niet dat hij met 152 minuten niet lang van stof is. Niet dat hij geen elitaire stijl heeft. Maar omdat hij daartussen toch ook weet wat voor film hij maakt. Waar hij bij Call Me wist dat het een liefdes verhaal was weet hij hier dat het een horrorfilm is.

De unheimische sfeer is alom vertegenwoordigd. En er zitten een paar goede horror scenes in. De dans scene van Dakota als ze word aangenomen springt eruit. Maar ook de dansuitvoering en het einde zijn erg sterk. Ik ben ook wel onder de indruk van Dakota Johnson, ken haar tot op heden alleen van die Fifty Shades serie. En dan is kennen een groot woord gezien ik nooit meer heb gezien dan de trailer. Hier lijkt ze wel wat te kunnen.

Ruime 3.5 sterren. Neig zelfs naar de 4 sterren.

Tijdens de kaping van het vliegtuig door de raf gaat een mega getalenteerd meisje in Berlijn ballerina worden op de bovenatuurlijke school van expressieve dansen. Soort van Harry Potter idee maar dan anders. Waarom de RAF op de achtergrond zo'n belangrijk ding bleef is onduidelijk maar qua effect werkte het wel. De RAF protesten/rellen deden mee als gezucht onder dit spectakel over de heks der zuchten, in de school der zuchten. Ook het oorlogsverleden was niet zo sterk en rekte de film een uur te lang uit. Maar de sfeer zat geramd en veel shots waren spektaculair. Geen brute kills argento style, in bloed badende dames. Maar wel heel wat dans en show. Juist waar de argento flick weer zo knullig in was. Alsof de regisseur dacht: toch jammer dat er geen ballet in het origineel zit, lets remake!! Sommige gekopieerde scenes sloegen hier weer nergens op zoals het tellen van pasjes naar een geheim vertrek.

Suspiria blijft enorm hangen, maar ben er nog niet over uit in hoeverre dat overwegend positief is. Aan de ene kant hangt er een lekker ongemakkelijk sfeertje in de film en zijn een aantal behoorlijk intense shots (denk aan de nachtmerries en dansvoorstellingen) knap in beeld gebracht. Aan de andere kant is 2,5+ uur veel te lang om die spanning vast te houden en wordt de tijd teveel met randzaken opgevuld. Laat ik toch maar positief afsluiten: Dakota Johnson, die Fifty Shades rommel is je bij deze vergeven

Niet alle horrorfans waren even blij toen Luca Guadagnino eind 2015 bekend maakte een 'remake' van Suspiria te gaan regisseren. Hoe durfde hij, weer zo'n onnodige remake, en nog wel van Argento's meesterwerk? Nu ben ik de laatste om de remake tendens toe te juichen, en of het ooit nodig is valt te betwisten. Maar na het zien van het meesterlijke Call Me by Your Name (2017) werd ik wel veel benieuwder, en de Italiaanse filmmaker stelt wat mij betreft niet teleur.

Guadagnino had de optie voor deze film trouwens tien jaar geleden al, toen David Gordon Green de film was aangeboden om te regisseren, wat uiteindelijk niet doorging. De filmmaker zelf benadrukt trouwens nooit een remake te hebben willen maken, maar meer een hommage aan het origineel, en meer specifiek het gevoel dat hij had toen hij zelf Argento's film zag. In hoeverre dat voor een criticaster verschil uitmaakt laat ik in het midden, maar voor mij voelt Suspiria (2018) inderdaad niet als een remake in de traditionele zin van het woord en heeft Guadagnino's versie voldoende bestaansrecht.

Visueel is deze eveneens op 35mm geschoten film compleet anders. Argento's film wordt door velen als een stilistisch meesterwerk gezien, waarbij zijn shots baden in weelderig en fel licht. Hier is juist gekozen voor een wat fletsere, winterse look, waarin de zo aanwezige primaire kleuren van het origineel totaal afwezig lijken te zijn. Ik lees dat dat juist weer een eerbetoon naar Fassbender zou zijn, maar hoe dan ook past het uitstekend bij het West-Berlijn van de latere jaren zeventig, dat met fantastisch set design is vormgegeven; ik waande me compleet op die plek in die tijd, die ik zo goed van het vele historische beeldmateriaal ken. Liefhebbers van de visuele stijl van Argento zouden kunnen zeggen dat Guadagnino's film lelijker is, maar ik ben van mening dat het hier uitstekend werkt. Het geeft een compleet ander gevoel dan Argento's film, en dat lijkt me juist wenselijk.

Het narratieve basisgegeven is grotendeels hetzelfde gebleven, met hier Dakota Johnson als Susie Bannion die aangenomen wordt op een prestigieuze dansacademie, die een duister geheim herbergt. De casting van Johnson bleek (tot mijn verrassing, moet ik toegeven) een schot in de roos, en het is duidelijk dat ze zich enorm heeft voorbereid op deze rol. De dansscènes, die in deze film veel meer een integraal onderdeel van het plot blijken te zijn, zijn bijzonder goed uitgevoerd. Tilda Swinton is fenomenaal als altijd, en onze verrassing was groot toen we halverwege de film opeens doorhadden dat ze ook de oude psychotherapeut Klemperer speelt. Tilda...

Met 152 minuten zal de film veel conventionele horrorfans te lang duren, en het feit dat Guadagnino's film wat arty is, zal voor die groep misschien evenmin helpen. Toch was het voor mij absoluut horror; de scène waarin het lichaam van een danseres tegen haar wil verwrongen en gemangeld wordt in een balletzaal, hoort samen met de ijsbeer in Annihilation bij mijn meest verontrustende en ongemakkelijk nare scènes van het jaar. Je hoort de botten en pezen belasting ondergaan waar ze niet voor gemaakt zijn, en dus het onvermijdelijke doen; Stukgaan, lichaamsdeel na lichaamsdeel. Ik kon het zowat zelf voelen.

De laatste akte vliegt voor mij wat uit de bocht, maar toen was mijn waardering voor Suspiria eigenlijk al bezegeld. Renee Soutendijk, Jessica Harper in een cameo als Anke en de fijne score van Radioheads Thom Yorke zijn kersen op de taart.

4*

Ik had me er goed op voorbereid, had er oprecht zin in. Maar na een hoopgevend begin en een werkelijk fantastische scene, stortte de film voor mij na ongeveer 40 minuten langzaam maar zeker als een kaartenhuis in elkaar.
Het plot wordt al vrij snel weggegeven, waardoor een deel van de mystiek al meteen weg is.
Daar krijg je voor terug ontelbaar veel scenes met wazig gedoe op een balletschool gesitueerd in het Berlijn van de late jaren '70.
Vooral het feit dat het in de jaren '70 afspeelt, moet blijkbaar benadrukt worden d.m.v. zaken die zich rond die tijd afspeelden, zoals de toestanden met de RAF-beweging en leden van Baader-Meinhoff die amok pleegden. Zaken die werkelijk niets te maken hebben met het verhaal wat zich afspeelt op de balletschool.
Maar andere zaken worden ook aangehaald, die uiteindelijk niets met het eigenlijke verhaal van doen hebben.

Nergens word ik gegrepen, bij mijn strot niet en bij mijn gevoelens niet.
Vaag en wazig ontvouwt zich de ene bizarre gebeurtenis na de ander. Maar het doet me niets, omdat het doel en de beweegredenen van de hoofdpersonages niet overkomen op me.
Bij de grand finale kan ik slechts meewarig mijn schouders ophalen. Het komt niet over. Het is teveel.
Smakeloos en wanstaltig is wat bij me opkomt als ik terugdenk aan het rariteitenkabinet wat de remake van Suspiria in mijn ogen is.
Voeg daarbij toe een eindeloos durende epiloog die niets toevoegt en de kijkbeurt wordt er nog vermoeiender door.
150 minuten duurden gevoelsmatig 250 minuten.

Visueel overtuigde de film ook niet. Grauw en druilerig, als de beregende straten van Berlijn, trekt de film aan me voorbij. Tot op het punt, dat het saai en vervelend wordt.

De muziek van Thom Yorke is gezapig en bevreemdend en heeft niet de impact van de originele soundtrack.

Nee helaas. de remake van Suspiria was het niet voor mij.
Misschien heb ik de film niet begrepen? Of zitten er links/symbolieken in die je alleen maar kan begrijpen als je het origineel hebt gezien?

Nee, na het zien van de nieuwe versie, kan ik alleen maar concluderen dat ik deze leeg, hol, zielloos en wansmakelijk vind. Jammer...

Als je Beach House al niet kende, dan wachten je wellicht nog de nodige andere prettige verrassingen uit dit decennium.

Mwah, ik was niet heel enthousiast..
Voor échte (dream) pop grijp ik wel terug naar de 80's

Doe ik ook met alle graagte.
Maar als ik nog een tipje mag geven: het hele Halcyon Digest album van Deerhunter.
Staat deze ook op.

Klinkt goed , beetje Radiohead achtig (Kid A)
Nu is de cirkel weer rond..

Vampieren zijn onzinnige, ongeloofwaardige, niet serieus te nemen sprookjesfiguren totdat regisseur Tomas Alfredson ze in 'Let the right one in' zo volstrekt aannemelijk maakt, dat je niet beter weet dan dat ze bestaan. Heksen zijn eveneens onzinnige sprookjesfiguren die voortkomen uit christelijke waanideeën over goed en kwaad totdat regisseur Luca Guadagnino ze in 'Susperia' zo volstrekt aannemelijk maakt, dat je niet beter weet dan dat ze bestaan. Een gruwelijk meesterwerk.