Always at The Carlyle (2018)

Sinds zijn release in 2019 ging er geen dag voorbij dat de mensheid vol weemoed terug dacht aan Rainy Day in New York van Woody Allen. Vooral de capriolen van Gatsby Welles vielen universeel in de smaak. Pokergeld verbrassen voor een suite in The Pierre, The Plaza of The Carlyle, daar dromen we toch allemaal van? Deze drie hotels lijken voor Allen de drievuldigheid van luxehotels uit te maken, al is het enigszins verwonderlijk dat The St Regis niet vermeld wordt, aangezien Allen er meermaals filmde in z'n oeuvre.

Van The Carlyle houdt hij alleszins erg, hij speelt er zelfs vaak klarinet in de bar met z'n bandje. Dit alles biedt een mooie gelegenheid om deze docu, Always at the Carlyle, een kijkje te gunnen. Niet in het minst omdat ik zelf binnenkort naar New York ga en geld uitgeven aan een hotelkamer die ik mij eigenlijk niet kan veroorloven, tot mijn hobbies behoort. Na het zien van deze docu zal ik mijn geld wel aan iets anders verkwisten. Wat een splurging repellent. Een onuitstaanbaar rondje beroemdheden verafgoden, het leest haast als een promofilm voor Davos. In plaats van stil te staan bij de culturele geschiedenis van The Carlyle en bij uitbreiding Old New York, krijgen we Clooney en co die eens mogen komen vertellen hoe rijk en geweldig ze niet zijn. Zelfs over het dagelijks beheer van een hotel runnen komen we niets te weten. Telkens wanneer we een bediende aan het woord horen (die concierge Dwight leek nochtans een prima kerel), wordt deze door de interviewer gedwongen om het weer maar eens over celebrity gossip te hebben. Alsof het bestaan van die arme stakkers gedefinieerd wordt door van welke zielloze celebrity ze wel eens een fooi kregen. Nou moe. Naar het einde toe wordt het al te wereldvreemd en horen we beweringen als "eigenlijk is winst maken hier van ondergeschikt belang", "wat telt is dat de magie van Old New York behouden blijft en voor iedereen toegankelijk is". Leg dat maar eens uit tijdens de volgende board meeting van het Hong Kongse bedrijf dat het hotel bezit. De lieden die we aan het woord horen zijn ook allen schatrijke zeventigers die, geheel onthecht van de werkelijkheid, niet door hebben dat Manhattan al lang geen bruisende 'melting pot' metropool meer is, maar een perpetuele rode loper en pretpark voor vastgoedspeculanten.

Enkel die ouwe Fran Lebowitz heeft wat zinnigs te vertellen, nl. dat het 'mooie' aan NY was dat je zomaar spontaan ergens kon binnenwalsen, maar dat nu alles overspoeld is door toeristen en bijgevolg ontoegankelijk. Ook een hotel zou die logica moeten volgen: het zou vooral een ontmoetingsplaats moeten zijn, niet een soort slaapbarak voor city trippende koppels. Eigenlijk vind je deze te zieler gane vibe enkel nog terug in de meest aftandse rendez-vous hotels, waar iedereen gelijk is. Misschien is dat wel een ideetje voor tijdens mijn New Yorkse uitstap. Jammer genoeg zijn legendarische hotels The Elk en The Carter voorgoed gesloten. Als iemand een waardig alternatief heeft, mag hij gerust PM'en. Discretie verzekerd!