A.I. Rising (2018)

Ik kijk nooit naar Scifi. Vind het meestal een hoop gedoe. Begreep ook nooit waarom iedereen zo lyrisch was over Star Wars. Maar goed, deze Servische film (waarvan ik de titel niet begrijp, gaan we weer) is wel intrigerend. Gaat over een astronaut die een commerciële ruimtereis moet maken en een androïde meekrijgt om hem gezelschap te houden. Een androïde is een robot met menselijke trekjes. Wist ik ook al niet. Deze androïde wordt gespeeld door de Amerikaanse porno-actrice Stoya, een sexy ding met haar slanke lijf en kleine borstjes. De astronaut kan er in ieder geval niet vanaf blijven en neukt zich suf.

Waar die ruimtereis precies voor dient en hoelang die gaat duren komen we niet te weten. Het ruimteschip is nogal schemerig en ontneemt ons het zicht op wat die twee nou precies uitvoeren. Maar feit is dat die astronaut het op een moment te bont maakt en dan is die androïde ineens niet meer zo toeschietelijk. Als hij het 'euvel' probeert te verhelpen door haar te deprogrammeren zodat ze als een 'echt mens' kan reageren, loopt het behoorlijk uit de hand en moet de astronaut alles uit de kast halen om weer tot 'werkbare' verhoudingen te komen met zijn androïde.

Ik betrapte me erop dat ik maar steeds zat te wachten tot het verhaal zou gaan beginnen, maar dit is het verhaal. Er zitten mooie beelden in van het heelal en de planeten, omlijst door een fraaie, doch nadrukkelijke soundtrack, die de verstaanbaarheid van de dialogen nogal eens in de weg zat, waardoor ik nogal wat nuances in 'het verhaal' heb gemist. Typisch een film waar je ondertitels voor nodig hebt, maar die zijn er niet.

Haha, Stoya. Nice.

Ik had het gevoel dat dit meer een Sciencefiction / Erotiek film (zeker wat betreft het eerst uur van het verhaal) was dan een Sciencefiction / Romantiek film en dat ook nog eens omdat een pornoactrice, te weten Stoya (met haar kleine borsten), één van de twee hoofdrolspelers is, die bovendien vaker bloot is te bewonderen dan met kleren aan. Omdat ze een pornoactrice is, is ze dat natuurlijk wel gewend

Zij is overigens ook het enige leuke en mooie in deze film, want zowel het verhaal als de uitvoering ervan stelt weinig voor en het verhaal weet ook niet echt te boeien of te vermaken en is vooral langdradig en saai. Dat komt misschien vooral omdat het in deze film eigenlijk alleen maar draait om de ervaren astronaut Milutin (Sebastian Cavazza) en androïde Nimani (Stoya), die eigenlijk alleen maar met elkaar spelen (o.a. neuken en verkrachten) i.p.v. zich met de missie bezig te houden. Uiteraard krijgt Milutin gevoelens voor androïde Nimani (andersom ook) en dat kost hem uiteindelijk zijn leven als hij haar redt (beter gezegd laat opladen).

Visueel gezien (vaak veel donkere beelden) stelt het op pornoactrice Stoya ook maar weinig voor en mooie beelden van de ruimte of het ruimteschip zijn vooral op het einde van het verhaal te zien. De boordcomputer (met de vrouwelijke stem van Kirsty Besterman) die veelvuldig te horen is, deed me overigens denken aan computerstem Hal uit de Sciencefiction / Avontuur film "2001: A Space Odyssey (1968)"). In de scènes waarin er niet gepraat wordt is er veel elektronische muziek te horen en als er gepraat wordt, dan zijn de dialogen meestal niet echt interessant.

Al met al een matige Sciencefiction / Erotiek film die het aankijken eigenlijk niet echt waard is, of je moet al fan zijn van pornoactrice Stoya.

Goh ik had nog nooit van die Stoya gehoord. Maar wat ik hier lees is het een pornoactrice. Vandaar, dat is een genre wat ik zelden kijk, want die zijn toch allemaal hetzelfde. En om daar nou vaak naar te kijken? Nee dat is mijn hobby niet, ik doe het veel liever zelf.

Maar de film zelf is nou niet bepaald mijn favorieten sciencefiction. Verhaal stelt niet zo veel voor. Er zitten wel enkele mooie opnames in, maar om nou te zeggen dat dit een goeie sf film is? Nee!

I was always wondering whether I was able to create life.

It seems that I am.

Neem elke willekeurige pornofilm en het gaat zonder twijfel weeral een loodgieter zijn die niet alleen de afvoer probeert te repareren maar ook de installatie van een onschuldige huisvrouw een beurt geeft. Dat een degelijke verhaallijn met inventieve wendingen niet het belangrijkste is in zulke films, is niets nieuws. En dat kan je ook over “A.I. Rising” zeggen. Het is dan wel een soft-seks versie waarbij je Stoya meer naakt dan aangekleed ziet. Niet dat er veel te zien is want ze is niet bepaald voorzien van wellustige curven. Blijkbaar is het zelf een porno-actrice, dus veel problemen met naakt rond paraderen en hitsige vrijpartijen simuleren zal ze niet gehad hebben.

Maar na 40 minuten begon ik me af te vragen of er nu eens iets ging gebeuren. Want echt afwisseling is er niet. Nietszeggend psychologisch getater tussen Milutin (Sebastian Cavazza) en de androïde Nimani 1345 (Stoya). Intense en zinnenprikkelende beelden van hun gestoei. En Stoya die haar batterijen moet opladen door naakt (ja hoor) in een nis te staan. En deze cyclus herhaalt zicht ettelijke keren. Voor mij was Stoya een vermenselijkte dildo. Met regelmaat opladen en dan gebruiken om je ontembare lusten te bevredigen. Net zoals een porno is het eentonig en mettertijd doodvervelend.

Wat het uiteindelijke doel is van de trip naar Alpha Centauri is niet helemaal duidelijk. Milutin moet daar blijkbaar “Juche” gaan installeren. Een soort ideologie voor experten. Het lijkt me wel iets abstracts te zijn. Dat het echter een ellendig lange trip is, wordt duidelijk tijdens Milutin’s gesprek met een sociale ingenieur van Elderlezi Corporation. Daarom dat Nimani wordt ingeschakeld. Een androïde met aanpasbare gemoedstoestanden en voorzien van geavanceerde artificiële intelligentie. In eerste instantie functioneert ze als gezelschap om de lange reis draaglijker te maken. Na een tijdje lijkt het echter dat ze eerder nodig is om de dierlijke driften van Milutin te temperen.

Haar voornaamste taak is echter alles onder controle houden (zowel het ruimteschip als de gezagvoerder) zodanig dat de missie tot een goed einde wordt gebracht. Nu, als je het design en inrichting van het ruimteschip bekijkt, is het maar goed dat ze als playtoy meeging. Ik vrees dat Milutin zich anders stierlijk zou vervelen. Het ruimteschip ziet er in ieder geval niet uit als een soort Enterprise. Het lijkt eerder op een stalen gevaarte zonder luxueuze inrichting. De roestig uitziende plaatstalen wanden zien er niet bepaald knus uit. De sobere inrichting is redelijk deprimerend. Het lijkt wel een fabriekshal. Zelfs de gehele cockpit is beperkt tot twee solitaire bestuurdersstoelen en een hele resem futuristische beeldschermen. Er valt geen holodeck, drinkgelegenheid of vrijetijdsruimte te bespeuren. De enige fysieke inspanningen en entertainment dat er is voor Milutin, speelt zich dus af in de slaapruimte.

Maar als je het erotische aspect doorprikt, zie je dat deze Servische SF ook een diepzinniger onderwerp wil aansnijden. De interactie tussen een persoon en een kunstmatige creatie. Niet dat men hier een onbetreden pad inslaat want ditzelfde onderwerp was ook al de basis van films zoals “Ex Machina”, “Uncanny”, “The Machine”, “Zoe” en in mindere mate ook “Her”. Ook het fenomeen van bewustzijnswording bij een niet-menselijke creatie komt aan bod. Maar het centrale thema (en misschien toch ook het meest boeiende) is de emotionele relatie tussen mens en machine. Op eerste zicht lijkt Milutin een emotieloze, antipathieke persoon, die in eerste instantie geen nood heeft aan vrouwelijk gezelschap. Zo gauw hij echter de voordelen inziet, begint zijn obsessief en manipulatief gedrag en gebruikt (zelfs misbruikt) hij de androïde als genotsmiddel. Tot zijn verbazing slaat de passie echter om naar hartstocht wat leidt tot bezorgdheid, verdriet en zelfs zelfopoffering.

Echt boeiend is deze SF echter niet. Het is repetitief. Saai en langdradig. En de erotische scenes zijn te uitgerokken en na een tijd ronduit vervelend. Dan is er eventjes dat moment dat je denkt dat het verhaal zich verder zal ontwikkelen, komt Stoya weer naakt door het beeld gehuppeld. Te overdreven veel naar mijn smaak. Maar ik moet eerlijk toegeven dat Stoya’s acteren verre van slecht was. Ze slaagde erin het menselijke te tonen in haar gedaante als androïde. Het beeld dat me het meeste zal bijblijven is het moment dat ze een androïde-achtig dansje demonstreert aan Milutin. Zo verleidelijk en tegelijkertijd zo robotachtig. Ik zou er ook voor vallen. Sebastian Cavazza was bij momenten uitstekend maar in het geheel vond ik zijn personage ongeloofwaardig. Maar buiten die enkele positieve noten viel deze film toch wel tegen. Ondanks de soms wel prachtige ruimtebeelden lag de nadruk iets teveel op het seksuele aspect. Niet iets dat ik eigenlijk verwacht in een SF.

2*

Commentaar bij deze film stelt me danig teleur, maar eigenlijk kijk ik daar niet meer van op. Er komt inderdaad nogal wat naakt voor in de film maar dit heeft absoluut niks met porno of zelfs erotiek te maken. De film is érg duidelijk én nadrukkelijk waarover het werkelijk gaat, dat zoiets niet eens kan opgepikt worden in een redelijk rechttoe rechtaan genre film is toch wel bedenkelijk.

Het is inderdaad geen porno, maar erotisch is het toch wel. Ik kan me sowieso al voorstellen dat een groot deel van de mannelijke bevolking niets liever zou hebben dan te beschikken over een levensechte en sensueel uitziende cyber-opblaaspop die zonder tegenpruttelen elke wens of wildste fantasie inwilligt. Dat een geestelijke die tot één of andere religieuze orde behoort dit niet als erotisch ervaart, kan ik nog begrijpen. Maar elke niet aan een celibaat verbonden gezonde volwassen man zal dit toch wel hoogst opwindend noemen. En "nogal wat naakt" is een understatement van jewelste. Knip al het beeldmateriaal met Stoya in Eva-kostuum eruit, en je houdt een beknopt SF verhaaltje, met als onderwerp de groeiende liefde van een menselijk iemand en een cyber-vrouwspersoon, dat minder lang duurt dan een aflevering van de fabeltjeskrant. Maar zoals ik al zei : doorprik het erotisch aspect en je merkt het meer diepzinnigere aspect. De film sprak me echter niet zo aan als pakweg "Zoe".

Eh, nee.

Het is gewoon niet heel stomend of erotisch in beeld gebracht, de film heeft wat mij betreft die bedoeling ook helemaal niet. Dat zouden er qua regie wel andere keuzes gemaakt zijn.

Eén vrouwelijk personage met voornamelijk above-the-waist naakt. Maar als je naakt gelijk stelt aan erotiek, dan zal het best megaopwindend geweest zijn ja.

Erg fijn dit.

Meer "oldskool" sci-fi (lees Jaren '90), iets waar ik tegenwoordig toch wel naar hunker. Al die near-future tech-doom verhaaltjes weten me amper te boeien, het is allemaal een hoop gejank zonder dat het erg sci-fi aandoet. Dat liever een filmpje als dit.

Het man-android verhaal is al vele malen verteld, toch weet deze film daar nog best wat aan toe te voegen. Enerzijds door het tech-gebeuren net wat complexer te maken (leuk idee, met het tweede OS), anderzijds door de parallel man/android - man/vrouw te trekken. Bodroza schuwt daar de controverse niet, maar houdt zich wel redelijk neutraal, waardoor het gevaar van te makkelijke en doorzichtige kritiek ook netjes vermeden wordt.

Verder visueel lekker industrieel, met een zekere retro sci-fi charme. De soundtrack is verder ook een absolute meerwaarde en het acteerwerk is meer dan voldoende. Deze film heeft gewoon alles om een heerlijk genrefilmpje te zijn. Dat die op MM zelden op waarde geschat worden is niks nieuws natuurlijk, maar jammer is het wel.

4.0* en een uitgebreide review

In de jaren '90 werd sciencefiction bijna volledig geassocieerd met grote budgetten, aliens en... Steven Spielberg? Maar in de afgelopen twintig jaar is er een aanzienlijke verandering opgetreden. Science fiction is dankzij de technologie ook beter haalbaar voor kleinere budgetten. Zodoende zien we getalenteerde filmmakers, die zonder solide financiële steun, maar met hun unieke stijl, zeer boeiende films weten te maken. Deze film bezit ondanks een laag budget alle kenmerken van de baanbrekende sciencefictionklassiekers.

De film handelt over Liefde. Een woord met als betekenis; diepe acceptatie van en genegenheid voor, welgezindheid tot of toewijding voor een ander. Maar is dat ook mogelijk met menselijk-kunstmatige intelligentie relaties? En deze film behandelt die liefde heel levendig, zo niet letterlijk. Door veel seksscènes te tonen, die dan ook een behoorlijk deel van film in beslag nemen. Met uitzondering van een verkrachtingsscène, wordt de seks bijna tekstueel gepresenteerd, met veel zonlicht en schaduwspel en soms op een etherische score van vrouwenkoor en orgel.

Als Android, Nimani-1345 opgestart wordt, is zij niets meer dan een seks-bot voor het mannelijk ego en zijn obsessie. Gaandeweg komt er meer intimiteit en romantisch verlangen. Nu houd de film zich nergens in en daardoor brengt de vrouwelijke Android het grootste deel van "haar" tijd dus naakt door. De Bechdel-test zal deze film vermoedelijk dan ook niet doorstaan! Het zal denk ik ook best lastig zijn geweest om iemand te vinden die de rol wilde spelen (in bv. "Ex Machina was Alicia Vikander compleet bedekt) maar ook nog voldoende acteerkwaliteit bezat. De keuze om pornografische actrice Stoya te nemen was een zeer goede! Stoya levert meer dan prima acteerwerk! Ze blijkt een getalenteerde actrice te zijn.

Deze film zal zeker niet voor iedereen zijn, de kunstfilm-benadering, het lome tempo gemengd met openlijke seksualiteit is niet naar ieders smaak. Kleine onvolkomenheden zijn er ook wel (gaat iets te lang door met de vrijscènes en verhaal is wat ondergeschikt) maar de verbluffende visuele ervaring houdt de film interessant en aangenaam. Fans van old-school sci-fi kunnen dan ook hun hart ophalen bij de inventiviteit waarmee het team met een kleine budget hun creativiteit of vindingrijkheid niet laat beperken. Voor zijn kleine budget (± 350,000 Euro) levert het veel meer op dan verwacht.

Ik zou deze film alleen al aanbevelen op basis van hoe mooi het eruit ziet, met zijn scenes van verbazingwekkende opnames van een schip dat door de diepe ruimte glijdt, maar het is de kern van het verhaal en het hier getoonde acteren, waardoor dit een film is die bovenverwachting erg mooi/fijn was.

Deze opgezet met de intentie een lekkere sciencefiction te gaan kijken. Maar helaas, wat viel het me tegen. Ik dacht dat ik een soft seks film zat te kijken. Niets mis mee natuurlijk, maar als je iets anders verwacht ben je toch even teleurgesteld. De climax was al een paar keer bereikt. Na de 1e helft draaide het compleet om, en werd het iets diepzinniger. Of juist niet, want diep kwam hij niet meer. Op het eind stelde hij zijn leven in de waagschaal, maar nog een climax kwam het helaas niet meer van en laat de film je zonder orgasme achter. De film bleef impotent en onbevredigend.

Wat was dit slecht.

Niks voor mij.

Anderhalf uur geneuzel in een veel te nep ruimteschip.... veel te lang!

Er zijn tig betere films die hetzelfde verhaal over dat soort relaties vertellen. Net zoals er genoeg betere films zijn met 'mooie plaatjes'.

Leuk fris en zorgvuldig gemaakte SF-film over de mens en zijn evenbeeld. Ehh, ik bedoel de man en zijn robot, samen op een lange ruimtereis. Mooi en zonder al te veel concessies creatief uitgewerkt met mooie vormgeving en leuk bijpassende soundtrack. Met een miniem budget kan je best een goede film maken, dat blijkt maar weer eens.

En er zit ook best een slim gevonden en uitgewerkt verhaal onder, waar je ook nog eens wat diepgang in lezen kan. Jammer wel dat de gemiddelde kijker waarschijnlijk niet de moeite neemt om verder te kijken dan de borstjes van Stoya - waarvan vanzelf best veel te zien is, maarja, daar ging het nou juist net om. Wat me aan de andere kant wel wat irriteert is de wat vlakke en langdradige stem van de computer, en het eeuwige herhalen van de naam van de Ederlezi Corporation. Maar daar valt doorheen te kijken.