In den Gängen (2018)

Zonder verwachtingen deze film eens bekeken en het was toch wel een opvallende film. Het thema is redelijk origineel, want veel films over supermarkten heb ik nog niet tegengekomen.

Het verhaal zelf is niet het meest uitgebreide en het tempo ligt ook niet zo hoog, maar toch heeft hij wel iets. De cast kwam naturel over.

Het was wel eens anders en toch wel eens het bekijken waard.

Christian is een schuchtere jongeman die komt te werken op de drankenafdeling van een groothandel annex supermarkt ergens op een industrieterrein in voormalig Oost-Duitsland. Het eerste halfuur is erg herkenbaar en herinnert aan de vakantiebaantjes die je had als tiener of aan de eerste werkdag van een nieuwe baan waarop alles nog zo onwennig verloopt; je kent niemand, je moet alles vragen, bij wie ga je zitten in de pauze..

Christian is een man van weinig woorden, wat wellicht te maken heeft met het feit dat hij slist, als gevolg van een hazenlip. Het litteken doet hem, hier al gezegd, sterk denken aan Joaquin Phoenix. Het is overigens een echt litteken en niet iets wat voor de film is gedaan.

Mooi om te zien hoe hij ondanks zijn imperfectie en introverte houding toch wordt geaccepteerd door de rest en zich gaandeweg steeds losser gaat voelen.

Dan verschijnt ten tonele de mysterieuze Marion, van de zoetwarenafdeling, waar Christian op slag verliefd op raakt. Telkens wanneer hij haar ziet of aan haar denkt hoor je het geluid van de zee, heel origineel gedaan. Sowieso is de soundtrack subliem; Bach en Strauss lijnrecht tegenover zo'n duf irritant warenhuismuziekje dat tot vervelens toe wordt afgespeeld. Als de liefde tussen Marion en Christian opbloeit klinkt er modernere muziek en dansen de vorkheftrucks als ballerina's door de magazijnstellingen. Tijdens de aftiteling nog het melancholische Moment van Timber Timbre.

Alles straalt somberheid uit; in een vensterbank een zielig plantje dat op sterven na dood staat weg te kwijnen, een lege kantine met over de volle breedte van de muur een tropische foto van een palmboom en een wit strand. Lelijkheid, hoe droevig en troosteloos ook, kan ook bijzonder mooi zijn. Het licht bijvoorbeeld is zo prachtig, als de winkel 's nachts dichtgaat en de nachtlampen aanfloepen en alles baadt in een zee van goudachtig licht. Een magazijn is nu niet echt een vrolijke plek, toch voelt de film als een warm bad. Schitterende scène als de kerstversieringen worden opgehangen door het vrouwelijk personeel, met dat kerkkoor eronder, geweldig!

Een ode aan de nacht.

Een film over verbondenheid, eenzaamheid en de dagelijkse last van het leven die moet gedragen worden. Inderdaad een zeer goede film met een heel menselijke insteek. Geen conflicten en bekvechterij, maar een bijna stilzwijgende solidariteit heerst tussen de werknemers. Bruno en de zwijgzame Christian zijn al vlug twee handen op een buik. Het aangename romantische niemendalletje met Marion mocht er ook wel wezen. Ze groeien stil maar zeker naar elkaar toe maar nooit is het romantiek in full force.

Deze film deed me vooral denken aan Paterson (3,5*) die dezelfde structuur van dagelijkse routine gebruikte, wat me in voornoemde film ook al beviel. Hier spelen die routines zich af tussen de winkelrekken van een supermarkt. De hoofdacteur deed me onmiddellijk denken aan Joaquin Phoenix waarop hij als twee druppels water lijkt, en zijn personage is een wat vreemde figuur, vol tattoo's, introvert, beetje een meeloper, maar toch een goedaardige vent.

Een tedere en warme film zoals ik ze graag zie. Ruime 3,5*

Fijne kleine arthousefilm over de gang van zaken in een grootwarenhuis. Weinig spectaculair, maar een menselijke authentieke benadering van het leven van het personeel ergens in de buurt van Thorgau als ik de nummerplaten van de auto’s mag geloven.

Ook altijd fijn om klasseacteur Rogowski aan het werk te zien. Toch samen met Tom Schilling het beste wat de mannelijke cinema in Duitsland te bieden heeft. Eenzaamheid staat centraal hier, niet alleen bij Christian, maar bij heel wat collega’s. De hoop naar erkenning en liefde, niet zo evident altijd, zo blijkt. De dramatische wendingen hakken er wel op in. Fijn verweven ook zijn ze met de meer opgewekte momenten.

De film is traag, maar blijft boeien. Een film over het leven, de sleur en de lelijkheid die dit soms ook met zich meebrengt. Een aanrader voor de filmhuisfans, dat zeker!

De film laat de kijker los in een supermarkt annex magazijn en laat hem twee uur lang deelgenoot zijn van een bijzondere microkosmos. De entourage klinkt niet heel spannend. Twee uur lang in een supermarkt en meeleven met de medewerkers aldaar. Daar besteed ik geen kostbare tijd aan, zou je kunnen denken. Ik dacht: "doe eens gek" en ben blij dat ik de tijd ervoor heb uitgetrokken. Ik heb een fijne film gezien.

De film richt zich niet op interacties met klanten. Met een stem en een schim hier en daar heb je het wel gehad. De film richt zich puur op het doen en laten van een aantal medewerkers. Contact met de buitenwereld is spaarzaam. Soms krijg je als kijker het gevoel dat de personages niet alleen in de supermarkt leven maar er ook wonen. Eigenlijk is de setting de ideale setting voor een sitcom. Iets als Are You Being Served? (1977) bijvoorbeeld. In den Gängen is echter geen komedie, hoewel de personages er vreemd en excentrike genoeg voor zijn. De humor wordt gelukkig niet geschuwd, maar de tragedie evenmin.

Een film over het leven van doorsnee mensen. Mensen die in de bijna knusse setting van de supermarkt een staat van prettig samenzijn hebben bewerkstelligd. Er wordt stiekem gerookt en meegeleefd met de zorgen van de ander. Er wordt gefeest en kleine levenswijsheden worden uitgewisseld. Het is een supermarkt waar bijzondere personages werken. De een vertoeft wat meer op de voorgrond dan de ander, maar een ieder krijgt zijn speeltijd.

Centraal staat de teergevoelige Christian (Franz Rogowski) die zich als nieuwe medewerker moet bewijzen. Hij maakt de indruk dat hij zich niet goed weet te redden in de harde buitenwereld. De supermarkt wordt zijn nieuwe thuis. Hij is vlijtig, op tijd en betrouwbaar en verdient al snel het respect van zijn collega’s. Leuke rol van Rogowski. Leuke rollen zijn er ook voor Peter Kurth als de chef die streng kan zijn maar die zijn personeel vooral veel genegenheid betoont. En voor Sandra Hüller als Marion, de plagerige en flirtende collega waarop Christian een oogje laat vallen. Een prima ensemble.

In den Gängen is niet een film met erg veel handeling. Het grootste deel van de film bestaat uit alledaagsheid en uit gesprekken die soms diepzinnig en soms banaal over en weer vliegen. De momenten waarop het drama de film binnendringt zijn vluchtig en worden slechts aangestipt. Verwijzingen naar een donker verleden van Christian of naar Marion’s ongelukkige huwelijk blijven oppervlakkige verwijzingen. Het zijn glimpjes duisternis die zich in de karakters manifesteren maar amper hun weg naar buiten vinden. Ook dan blijft de film trouw aan het credo dat zegt dat het leven in de supermarkt gescheiden is van het leven daarbuiten.

En zo vertelt In de Gängen het bepaald niet spectaculaire verhaal van een jonge man die gaat werken in een supermarkt en zich daar thuis gaat voelen. De tragikomedie verbindt de alledaagsheid met poëtische, hilarische en tragische elementen en laat een ontroerend beeld zien van een microkosmos die bestaat uit mensen die op het oog niet veel hebben maar die in hun onderlinge verbondenheid waarschijnlijk meer bezitten dan de meeste mensen. Fijne film.