A Star Is Born (2018)

Basto, maar ik vind dit naïviteit ten top. Ik blijf er bij dat goede acteurs "chemie" tussen karakters gewoon kunnen naspelen en dat heet dan uitmuntend acteren.

En hoe men chemie ervaart, is uiteraard ook maar een perceptie.

Denk dat we hier een definitie probleem hebben. Chemie kun je ook in hele andere situaties hebben. Den aan chemie tussen voetballers, ijsdansers of zelfs op het werk. Bekendste is chemie tussen verliefde mensen. Chemie is als mensen erg goed op elkaar afgestemd raken. Heeft niks met acteren te maken, maar is dat ongrijpbare extra dat je krijgt als je goed bij iemand past. Zelfs tussen slechte acteurs kan chemie ontstaan.

Basto heeft gewoon 100 procent gelijk. Chemie heb je samen, dat creëer je niet. Tig grote films waar ik de chemie niet goed vond, ook al speelden er 2 topacteurs/actrices mee.

Hoe Basto het omschrijft, zo bedoelde ik het inderdaad. Maar ik snap ook wat jij bedoelt, want hoe sterker het acteerwerk, hoe meer het lijkt alsof er chemie is (als die er in eerste instantie niet is). Daarbij spelen uiteraard meerdere factoren een rol. Een sterk script bijvoorbeeld, met goed uitgewerkte karakters, kan enorm bijdragen aan de illusie van chemie.

Ben geen fan van Lady Gaga, maar hier laat ze zien dat ze prima kan acteren. Mooi duo, aardige film.

Ik had in het begin op de muziek na veel moeite met de film. De meest belangrijke dramatische keuzes werden in een split second genomen. Daarbij was het script bij vlagen erg gezapig. Richting het eind vond ik het toch wat beter worden, waarbij vooral Cooper de show stal. Einde maakte ook een hoop goed. 3*

Meh.

Bradley Cooper de Regisseur is kennelijk eentje die mooi binnen de lijntjes van de Oscarfilm kleurt en zodus is A Star is Born - het schijnt de 4e(?) versie van het verhaal te zijn - een melig en sentimenteel bombastisch verhaaltje. Weinig verrassend zit er op geen enkel moment wat pit in de film, men volgt het gebruikelijke draaiboek.

De aanklacht tegen het popwereldje is vrij mak en de rest van de film is zelf veel te plastic om daar eigenlijk een deftig punt mee te maken. Cooper brabbelt zich door de film als alcoholicus en Lady Gaga kan wel zingen, maar haar acteren vind ik weinig imponerend. Bovendien ben ik ook geen liefhebber van de songs uit deze film - zo'n Shallow is grijsgedraaid dus dat nummer kende ik natuurlijk alvorens de film te zien.

2

Ben normaal niet van de romantische drama, maar dit vond ik wel een fijne film. Bij vlagen deed het me denken aan 'Walk the line'.

Ook leuk om lady Gaga eens zonder al die opsmuk te zien.

Matig.

Maar begrijpelijk een film die door het grote publiek omarmt wordt. Cooper probeert wel iets anders met zijn film, maar komt niet heel ver. Hij kiest voor een rauwere aanpak, maar dat neemt niet weg dat deze film alsnog als standaard Hollywoodvoer aanvoelt.

Cooper zet een behoorlijk accent op in ieder geval, en serieus kan ik hem niet nemen. Hij acteert verder best prima, maar ik kan het simpelweg niet serieus nemen. Gaga is ook niet al te bijzonder, maar het is leuk om haar nu ook zo te zien i.p.v. haar gewoonlijke looks. Een echte chemie kon ik niet proeven tussen de twee, terwijl andere gebruikers deze wel konden proeven. Ik zat zelf echt te zoeken, maar voelde niks.

Visueel ook niet de beste film. Het wordt redelijk rauw gebracht allemaal, maar voelt alsnog te "duur" aan. Dit komt waarschijnlijk omdat de film zich regelmatig op grote omgevingen afspeelt zoals het podium van een Oscaruitreiking. Bovendien worden enkele gebeurtenissen nogal overdreven neergezet, zoals Cooper die tijdens de uitreiking dronken staat te wezen. Misschien dat het weleens eerder gebeurt is, maar ik kan dit niet echt serieus nemen.

Verder ook nooit meeslepend, intens of boeiend. Het is een nogal vlakke en kale registratie van de donkere kant van roem. Misschien niet op de meest uitgekauwde manier, maar wel nog steeds zeer braaf binnen de lijntjes op een bijzondere wending naarmate het einde nadert na. Ik zie in deze film weinig dat ik nog niet eerder heb gezien eigenlijk.

Daarnaast moet de film uiteraard weer zo lang duren terwijl ik de uitdieping van de personages of chemie echt niet bijzonder vond. Ik heb me nogal lopen vervelen tijdens het kijken naar deze film. Tussendoor wordt er aardig geacteerd en bewandelt wat verassende paden, maar de beste momenten zitten toch echt in de stem van Gaga en dat is ook wel makkelijk aangezien ze een zeer bekende zangeres is. Nee, ik kon niet zoveel met deze film, maar fijn dat anderen wel een betere tijd hebben gehad met deze film.

Maar je hebt natuurlijk het voorbeeld van 'Casablanca' (1942) waarin de acteur en actrice een schurfthekel hadden aan elkaar. En toch zijn ze zo'n beetje hét liefdesduo uit de Amerikaanse filmgeschiedenis. Denk dat de waarheid een beetje in het midden ligt. In sommige films zullen ervaren acteurs vast tot op zekere hoogte kunnen spelen dat ze 'chemie' met elkaar hebben. Maar in andere films gooi je gewoon mensen bij elkaar en zijn ze alsnog leuk om naar te kijken. Al zul je als kijker misschien nooit helemaal weten wanneer het 'vakmanschap' betreft of dat het ze vanzelf afgaat.

Dat onderbouwt enkel mijn punt. Chemie speel je niet. Dat heb je of dat heb je niet. Ongeacht of je elkaar mag of haat. En opposites attract, dus het verbaast me niks. Feyenoord en Ajax hebben ook chemie, of ze het willen of niet.

Nou ja, niet helemaal: ik denk dat het zeker wel mogelijk is dat acteurs spelen dat hun personages 'chemie' delen. Je hoeft dat als kijker niet per se door te hebben.

Kan me voorstellen dat dit insloeg 3 jaar geleden. Goed verfilmd. Was er enige gelijkenis met de gelijknamige film met Streisand en Kristofferson, vooral naar het eind toe? Cooper laat zien hoe veelzijdig hij kan acteren. Daarbij dus ook nog kan regisseren en scenario schrijven. De ware revelatie was Gaga, die heel naturel overkomt. Dat belooft wat als ze nog een keer een carriere switch gaat maken. A la Cher.

Een kwestie van even meepakken want hij is op tv, ook al was er de vrees voor een overmatig en gekunsteld suikerzoet feel good verhaaltje. Iets dat ten dele uitkomt en vooral tot sentimentele krachttoer verwordt met redelijke momenten, maar vooral ook goede muziek.

De laatste twee jaar verdiep ik me steeds meer in blues en southern rock en het moet gezegd dat de film opent met Maine die het podium betreedt en er een fijn stukje muziek gespeeld wordt. Een muzikaal niveau die in die zin door de gehele film gewaarborgd blijft, waar dit niet gezegd kan worden rond Ally die teveel richting pop gast op een gegeven moment. Na de kennismaking met Maine en diens ontmoeting met Ally ontvouwt zich toch een redelijk standaard wel haast cliché beeld van hard to get, toch ingepalmd worden, het onzekere meisje dat de potentie van een superster heeft, en rond Jack het beeld van de ster in verval en de nodige psychologische problemen. Het blijkt gaandeweg maar weer dat de glans van het sterrenbestaan een dun laagje vernis is met menselijkheid, problemen en valkuilen dicht onder de oppervlakte.

Het sterkste deel van de film is en blijft toch de muziek, maar de subtiele aanklacht richting het 'popwereldje' en de invloed van managers, die veel op hun geweten hebben, mag er ook zijn. Interessant is ook wat er richting de eindfase los komt rond Jack qua problemen, onverwerkte dingen en dat veel van zijn dingen en problemen simpel weg projectie is. Tevens is de vraag in hoeverre hij verandert is erg interessant en reëel te noemen.

Toch zitten er ook de nodige knelpuntjes. Zo is Shallow een prachtig opgebouwd nummer die een zekere prikkel meedraagt, toch is het natuurlijk onzin dat ze zo'n duet onvoorbereid uit de mouw schudden. Dan is er Jackson Maine zelf, waar als karakter met de nodige problemen, te weinig mee gedaan wordt, eigenlijk komt Cooper niet verder dan laveloos voor zich uit brommen, iets dat mij te eendimensionaal is en na een kwartier wel bekeken is. Beter is de fase van teloorgang op het podium en de behandeling. Net zo redelijk is de chemie tussen de twee te noemen, toch betrap ik ze gedurende de film op weinig dialoog die er toe doet of blijft hangen. Zoals gezegd, de beste fasen zijn de muziek en wanneer men zingt.

A Star Is Born blijkt daarmee een drama die vooral met zijn einde op het gemoed lijkt te willen spelen en vooral bij het grote publiek op dat vlak goed zal scoren. Voor mij doet de muziek het erg goed maar schiet het geheel voor een topfilm toch net allemaal wat te kort. Redelijk en degelijk is het eindoordeel.

Het oude loslaten en het nieuwe verwelkomen. Voor mij heeft de oudste adaptatie van 'A Star is Born' (1937) een speciaal plekje in mijn hart, omdat het één van de eerste klassieke zwart-witfilms is die ik ooit heb gezien. Op zichzelf is het een effectieve tearjerker met een simpel uitgangspunt: de oudere acteur ziet zijn vlam doven en een jongere actrice verwordt tot een nieuwe ster aan het firmament. Ik had mijn bedenkingen bij een country-bewerking van het oorspronkelijke bronmateriaal, maar het contrast tussen een geroutineerde countryzanger en een ongepolijste nachtclubzangeres past wonderwel bij de tijdsgeest. Twee muziekwerelden die mijlenver van elkaar afstaan en middels deze atypische geliefden een zekere harmonie vinden. Een beetje wrijving en ongemak. De alledaagse schoonheid van mensen buiten de schijnwerpers; hun intimiteit, tederheid en onderlinge spanningen. Voor een muziekfilm weet 'A Star is Born' (2018) ook weg te blijven van geforceerde bombast vol zang en dans, maar vindt het een hyperrealistische vorm waarin Jackson en Ally hun hartenkreten verpakken in rake ballads of duo-zang. Al zingt Lady Gaga Bradley Cooper er totaal uit, wat overigens ook weer past in dat element van vergane glorie en voorbijgestreefd worden door jeugdigheid.

Saai routineus standaard werkje. Twee keer geprobeerd het af te kijken, val er bij in slaap.

Voor de liefhebbers: vanavond ook op Net 5. 20.30 uur. Vooral met Sam Elliot, oude rot in het vak!

Toch wel een behoorlijke tegenvaller deze muziekfilm. Behalve dat ene nummer "Shallow," geloof ik, was de rest amper middelmatig te noemen, evenals de karakterontwikkeling en de boodschap: ja, de pop-industrie is zo namaak als barbies met siliconen, hoewel mevrouw Gaga, hoezo rood haar, in dat opzicht wel weer wat lof oogst. Het einde vond ik dan weer zo ongeloofwaardig en nep. Afijn, in zijn geheel: niks bijzonders.

Nog eens een stuk van deze film aan het bekijken nu op play 4 (België), ik blijf dit een steengoeie film vinden.
Waargebeurd ook: het erge is toch wel;
dat die kerel zelfmoord pleegde door wat die ene kerel tegen hem zei van je gaat toch terugvallen, je hebt bijna haar carriere verpest enz... Die kerel is daar mentaal aan onder door gegaan en die dacht dan maar als ik er niet meer ben ist probleem opgelost, zeer erg toch zoiets, krijg er nog koude rillingen van, shame on you dat stuk krapuul die hem deels mee de dood injoeg