Pretty Woman (1990)

Uit 1990 zat ik me te bedenken, oftewel 31 jaar oud. En voelt nog steeds modern aan. Trek 31 jaar van 1990 af en je belandt in het jaar dat Some Like It Hot uitkwam. Leuke film, maar toch erg gedateerd. M.a.w. er is veel meer verschil tussen 1959 en 1990 dan tussen 1990 en 2021.

Mooie film met goede acteurs! Alleen jammer dat je op het laatst zo weinig te zien krijgt over Vivian en Edward. Het lijkt me dat het aan is, Vivian had haar soort van sprookje. Maar het was leuker geweest als ze arm in arm weg waren gelopen of zo.

Stuckey vind ik niks aan.

Met de premisse van Pretty Woman is niets verkeerd. Jezelf opsluiten in een luxehotel met een gezelschapsdame, niet tot de daad overgaan, maar wel veel room service bestellen en samen 'vegging out' voor de treurbuis. Meesterwerken kijken zoals Charade van Stanley Donen. Maar evengoed oude sitcoms zoals I Love Lucy, zonder ooit enig pedant waardeoordeel aangaande low art / high art te vellen. Ooit maakte ik een gelijkaardige ervaring mee, in een hotel in New Jersey. Alleen was ik jammer genoeg niet in gezelschap. Bovendien was het ook verre van een luxehotel, eerder een ordinaire Holiday Inn. Maar leuke televisie heb ik absoluut gekeken!

De glaciale kilheid van het personage van Gere werkt perfect bij deze premisse. Hij drinkt niet, hij eet niet, hij slaapt niet - zoals Roberts aangeeft. Het is een soort machinaal functionerende workaholic, die wel alles zal doen zodat toevallig gezelschap op hun wenken bediend wordt ('champagne en aardeien' 'neem een aardbei, dat accentueert de smaak van de champagne'), niet omdat hij graag plezier verschaft, maar wel omdat hij als een akelige controlefreak liefst de touwtjes in handen heeft. De aardse geneugten zijn hem onbekend, dat is iets voor minderwaardige schepsels, zoals vrouwen en kinderen. Werkelijk fascinerend personage, alleen jammer dat Gere met voelbare tegenzin speelt. Hierdoor komt de film nooit echt tot leven en blijft het een charmant 'ideetje'. Roberts doet wel haar uiterste best, maar heeft een ondankbare rol. Ik ben verre van een moraalridder, maar ik vond de frivole en wereldvreemde weergave van haar prostitutiemilieu bijna aanstootgevend. Roberts en haar collega lijken net twee neurotische midtown Manhattan middenklassje grietjes die zich 'eens als prostituee verkleedt hebben'. Hihihi, 'turning tricks!'. Hihihi, 'crack ho!' De film speelt zich niet eens in New York af, maar in California en is een totale miskenning van de Hollywood Boulevard vibe (geef ons Venice Beach surfersletjes! Drew Barrymore in Poison Ivy! Valleygirls! De videoclips van Aerosmith!)

Het kan al nodeloos muggenziften lijken om naturalisme te gaan eisen van een simpele rom com, dergelijke film mag (en moet) heus wat aangedikt zijn, maar de screwball traditie eist toch een soort spanningsveld tussen een geprojecteerde droomwereld en het verwachtingspatroon van de kijker. Een willekeurige opsomming van gelijkaardige films die ik recent zag en hier wél in sloegen: Working Girl, Green Card, Maid in Manhattan. Het universum van Pretty Woman is echter één van bekrompen nuffigheid, vertrekkend van het conservatief waanidee dat de elite en de onderwereld twee afgescheiden realiteiten zijn, terwijl hun grenzen even poreus zijn als deze van de Schengenzone.

Pretty Woman is een op en top feel good movie waarbij de hoofdrolspelers er duidelijk erg veel zin in hebben.

Ach ja, het is een klassieker en in die zin goed om eens gezien te hebben. Maar het is absoluut niet m'n genre, en om eerlijk te zijn vind ik het ook in de make-believe wereld van de romcom een niet zo overtuigend verhaal. Julia Roberts is de meest ongeloofwaardige hoer die ik ooit op film gezien heb, en komt over als een wat simpel giechelig middenklassemeisje dat allesbehalve streetwise is. In de zin ben ik het compleet met de recensie van yeyo eens, met een raar gewhitewashed beeld van straatprostitutie en met een even rare geforceerde scheiding tussen 'de rijken' en 'de armen' (Julia Roberts die nog nooit in een lift heeft gezeten, die geen niet-hoerige jurk mag kopen ook al heeft ze geld, Richard Gere die opeens een geweten krijgt als hij een paar etmalen met iemand uit de andere klasse omgaat, en ga zo maar door). Allemaal nogal simplistisch en karikaturaal. Even goed, dit is natuurlijk ook een romcom en geen realistisch sociaal drama, maar zelfs met wat suspension of disbelief stoorde ik me aan de filmwereld hier. En de romcom dan? Op zich hebben ze wel wat chemie hoor, Julia Roberts ziet er vaak goed uit en ook Richard Gere doet het best aardig als de kille maar ontdooiende zakenman. De rom is nog wel enigszins oke, de com slaat grotendeels de plank mis (Julia Roberts die 'ongepaste' dingen doet, zo ongeveer), en het hele zakenverhaal erom heen is dodelijk saai.