On Chesil Beach (2017)

Vanaf 28 juni in de bioscoop (Paradiso)

Goed boek

Lijkt me nogal een vrouwenfilm...

Boooooringgg

Aardige film. Het eerste uur is een beetje saai; het laatste half uur is boeiender en maakt weer wat goed al is de climax voorspelbaar en wat sentimenteel.

Degelijk Libelle drama, met een einde dat je al van mijlenver ziet aankomen en daardoor net niet weet te emotioneren. Niet vervelend, wel uitermate truttig.

Het boek van Ian McEwan vond ik erg mooi, maar de film laat ik aan me voorbij gaan.

Edward [Billy Howle] is een excentrieke historicus en Florence [Saoirse Ronan] een ambitieuze violiste anno 1962, vlak voor de Swinging Sixties en de bijbehorende seksuele revolutie. Hoewel ze erg verschillen van karakter moeite hebben met elkaars tekortkomingen, zijn Edward en Florence ervan overtuigd dat ze voor elkaar gemaakt zijn. Florence blijkt bovendien heel goed om te kunnen gaan met Edwards moeder [Anne-Marie Duff], een labiele kunstenares. Wanneer Edwards vader [Adrian Scarborough] duidelijk maakt dat de familie beter af is als Edward met Florence trouwt, lijkt niets een gelukkige toekomst in de weg te staan. Maar tijdens de huwelijksreis ontdekt het pasgetrouwde stel dat het pad der liefde niet over rozen gaat.

Het gebrek aan chemie tussen de twee hoofdrolspelers en de matige karakteriseringen maken het moeilijk om sympathie voor hen op te brengen. Bovendien is er veel aandacht voor de huwelijksnacht, waarbij je je afvraagt waar die twee zich in godsnaam zo druk om maken. Natuurlijk, de conservatieve seksuele moraal is een belangrijk motief in het verhaal, maar de aanloop naar 'de daad' levert noch dramatische, noch komische momenten op, al moet ik daarbij zeggen dat ik me vaak afvroeg of een bepaalde zinsnede überhaupt een poging tot humor was. Een luchtig, maar nietszeggend niemendalletje.

Doodzonde - je voelt aan alles dat McEwan geworsteld moet hebben met de te hanteren vertelstructuur/opvolging van sequenties in zijn eigen bewerking van de roman. Er zitten een paar prachtscènes in de film maar dat is niet voldoende om het grotere plaatje echt gestalte te geven.

Verfilming van Ian McEwan's gelijknamige boek, dat wat mij betreft niet helemaal uit de verf komt, maar wel een aantal fraaie en ook ontroerende scenes kent. Eens met tbouwh dat McEwan geworsteld moet hebben met de te hanteren vertelstructuur (treffend verwoord overigens): in de film komt dat tot uiting in elkaar in hoog tempo opvolgende flashbacks, die het tempo uit de film halen en regelmatig zelfs storend zijn. Daarbij komt dat de schakelingen in tijd de ongemakkelijke situatie met zich meebrengt dat Saoirse Ronan en Billy Howle onvermijdelijk in de grimage moesten, wat helaas geen prettig beeld oplevert aan het einde van de film. Maar dat is slechts een kleinigheid. Er tegenover staat dat Saoirse Ronan en Billy Howle een puike acteerprestatie leveren en dat hun onderlinge samenzijn enkele mooie scenes oplevert.

Neen, dit was het dus niet. Nu sprak mij het verhaal zo wie zo niet aan maar als de dame met de moeilijk uitspreekbare naam - ik heb het dus over Saoirse - de hoofdrol vervult dan wil ik het verhaal voor lief nemen. Helaas kon ik mij niet in het minst inleven in Florence en ik vond ze steeds naar het einde toe - en dan heb ik het over het gedeelte dat zich in 1962 afspeelde - steeds "lelijker" worden. Burgerlijke truttigheid ten top. Dat is wat ze je de hele film voorschotelde. Als dit de werkelijkheid was vóór de seksuele revolutie, dan was die revolutie in ieder geval hoogst noodzakelijk. Man man man, gooi je gebruiksaanwijzing overboord en geef je over aan je hartstocht. En dan zijn zinnetjes als "I love you" totaal overbodig. De sprongen in de tijd naar 1975 en 2007 hadden voor mij trouwens helemaal niet gehoeven. Wat we daar te zien kregen was allemaal zo voorspelbaar en ook veel te emotioneel.
In het kort samengevat; deze film was dus duidelijk niet aan mij besteed. Voortaan als het om de liefde gaat toch maar weer een film bekijken die zich in de huidige tijd afspeelt.

2,0

Prachtige film, maar ook wel wat ongemakkelijk om naar te kijken, naar twee mensen die vastlopen door hun angsten, zwakheden en beperkingen en daardoor de liefde voor elkaar op het spel zetten en langzaam maar zeker op een catastrofe afstevenen. Ze willen wel anders, maar kunnen niet. Dat is triest om mee te maken. Maar het roept ook de, ongemakkelijke, vraag op of je het zelf zoveel beter zou doen.

De sfeer van de jaren zestig met de eerste 'vrijheden' na die bedompte jaren vijftig, met de eerste rock and roll (Chuck Berry) is raak getroffen. Het levert een prachtige score op waarin klassieke tonen worden afgewisseld met de muziek uit die tijd. Beide hoofdrolspelers leveren een topprestatie, dat kun je wel aan Engelse acteurs overlaten. Ze spelen zelfs geloofwaardig hun 45 jaar ouder geworden personage. Al vind ik dit slot niet het sterkste deel van de film. Maar het verschil tussen hoe haar leven en dat van hem is verlopen is ook wel weer schrijnend.

Het zal wel geen kassucces zijn geweest in de Nederlandse bioscopen, maar we mogen dankbaar zijn dat dit soort films nog gemaakt worden.

2 mensen die getrouwd zijn, zijn samen in een kamer en hier leer je ze en hun relatie beter kennen. Je leert hoe ze bij elkaar komen, uit welke gezinnen ze komen. Mooie film hoor maar bleef wat mij wat te oppervlakkig.

(Gezien op 17/08/18)

Het boek van Ian McEwan lokte me naar de cinema. Kort na de lancering zat ik in de zaal.

Het is een verhaal dat problemen net uit de weg gaat. Een jongeman uit de arbeidersklasse is verliefd op een bourgeoismeisje. Het is liefde op het eerste zicht. Ze dromen van een nieuw leven. Maar de preutsheid en de angst en het voortvarende van de ander zorgen ervoor dat het seksueel 'een ander paar mouwen' is. Was het door de tijdgeest of door het klassenverschil? Kon het anders lopen?

Ik wordt geacht de uitkomst in het midden te laten.

En waarom was ik dan toch nogal ontgoocheld? Het lijkt allemaal toneel, niet echt genoeg. Er zijn acteurs die je doen vergeten dat het cinema is. Dit keer was dat voor mij niet zo. De film gaf me dan ook een

redelijk onvoldaan gevoel.

De kwaliteiten zijn de sfeer (1962), het landschap en de zee (het strand van keien).

Zonder het boek gelezen te hebben ga ik er zonder meer vanuit dat dat beter dan deze film. Het verhaal over seksuele frustraties leent zich in mijn ogen niet erg voor verfilming. Pakweg de eerste drie kwartier van de film zijn een krampachtige worsteling waar niet doorheen te komen valt, terwijl het op de keper beschouwd niet zoveel toevoegt aan de inhoud van de film. Pas vanaf het moment dat het op het strand tot een confrontatie komt tussen de twee jonggehuwden, wordt het interessant.

Ik ben een fan van Saoirse Ronan, maar ik hoop wel haar niet te vaak in dit soort moeizame films te zien.

? Behoorlijk truttig ja

Ik had het niet direct verwacht, maar het keek fijn weg, het verhaal sprak mij aan, de stijl idem dito, en het acteerwerk vind ik goed. Wel vond ik de flashbacks soms verwarrend en het werd mij niet duidelijk waardoor Florence precies zoveel moeite had met seksualiteit. Ik kan het mij wel voorstellen, maar ik dacht dat er een duidelijke verklaring zou komen, of heb ik wat gemist? Ik dacht dat ze misschien misbruikt is door haar vader, maar dat weet ik niet zeker. Ik heb het boek niet gelezen. Misschien had ik het dan wel geweten. De sprongen in de tijd op het eind hadden voor mij niet per se gehoeven. Ik vond het eind best mooi, maar ik had het meest met het deel in de jaren zestig, wat gelukkig het grootste deel is. Ik heb laatst de film "Brooklyn" gezien waarin Saoirse ook de hoofdrol speelt, en die film vind ik beter en heb ik 4 sterren gegeven. Deze krijgt 3,5*.

Vreesde er een beetje voor dat deze film niet mijn ding zou zijn, maar de naam Saoirse Ronan heeft me overhaalt om hem eens te bekijken.

Had het beter niet gedaan, het was dus niet mijn ding, vond hem saai.

waanzinnig mooie film. Het rare is dat de film zo mooi is juist door het leven dat niet in de film voorkomt. Het gaat over het leven dat niet geleefd is, en hoe mooi dat leven had kunnen zijn. Ik vind dit wel een thema dat mij aanspreekt.

Het enig wat een beetje tegenviel was het slot. De ouderdomsmaskers zaten er (zoals meestal) idioot uit, en daarnaast werd de hele film een beetje sentimenteel uitgemolken, met klassieke muziek, treurige blikken, etc.

De film vooral gezien door Saoirse Ronan die dat jaar ook Ladybird bracht, wat haar de 3e van ondertussen 4 Academy Award nominaties opleverde. Sterke actrice die me kan boeien en was dus benieuwd naar deze film. Ze komt in On Chesil Beach in elk geval minder goed uit de verf. Haar tegenspeler Billy Howle is een weinig boeiende acteur en het koppel mist wel wat chemie. Slecht wordt het niet, maar ik mis toch de nodige pit.

Het werd hier al eens vernoemd, de flashbacks halen het tempo er uit en zijn nogal lui gedaan. Het kabbelt allemaal wat verder en je blijft als kijker toch op je honger zitten. Dat betert wel gaandeweg, maar echt top wordt de film ook weer niet. Het geheel is een mooi drama geworden van 2 jonge mensen die elkaar gevonden lijk te hebben, maar problemen hebben met sex en relaties en daar anders op reageren.

We could be so free with each other! We could make each other so happy!

Maar zoals iedereen langzamerhand leert is dat wellicht het moeilijkste wat er is, en daar levert deze film waar ik net als iedereen door de naam van Ronan in gelokt ben een overdreven uitgebreid en langdradig bewijs van. Tobberigheid verheven tot een Olympische discipline, onzekerheid als baken voor het leven, de romantiek van het leiden van de jonge Werther. En het had zo mooi kunnen zijn - waarin de film heel knap een parallel met het bronmateriaal zoekt.

Want de film had toch wellicht een hoop mooier kunnen zijn, al was het eerste daarvan wellicht geweest om ander bronmateriaal te zoeken. Atonement was een redelijk succes - en een vergelijkbare draak als verhaal - en dat zal wel de overweging geweest zijn om het nog maar eens te proberen, maar de kruik gaat te water tot, en dit is te ver. Of het boek beter was, ik twijfel er eerlijk gezegd wat aan.

Saoirse (ik heb geleerd dat je dat uitspreekt als iets van zeur-zeur, en als dat klopt dan is dat een knappe voorspelling van deze film) loopt er beeldig bij in haar gebruikelijke lichtblauw dat zo mooi kleurt bij haar haar en ogen. Haar tegenspeler, Billy Howle, komt pas in de jaren-70 een beetje over - knappe casting op zich, want ook dat past goed in de vertelling. Vind daar eens een acteur voor - iemand die tot in de diepste vezels van zijn lijf en ziel uitstraalt niet op zijn gemak te zijn. Jammer dat hij zijn scene pas na anderhalf uur krijgt. Was de film daarmee begonnen, dan was het misschien iets meer geweest dan een volstrekte mislukking.

Want het mag toch geen verrassing meer zijn dat dat is wat de film is - een volstrekte mislukking. Tenzij je het vermakelijk vindt om twee mensen te zien die elkaar op een sullige manier volstrekt ongelukkig maken, en daar heel, heel erg lang over doen. Ik kijk liever naar het testbeeld als ik heel eerlijk ben.