Bakemono no Ko (2015)

Afgezien van een paar Miyazaki's heb ik niet zo veel met anime, maar deze poster spreekt me toch wel aan. Nog een paar weekjes tot de Blu ray release, ik ben benieuwd.

Gaat óók draaien op Imagine (net als de nieuwe Oshii en Miike). Nu al een toffe editie.

gezien en hij is gaaf

Hosoda borduurt inhoudelijk duidelijk verder op Wolf Children met deze film over opvoeden en ouder-kind relaties. De film is tot ver over de helft leuk tot zeer leuk met grappige karakters en een aantal leuke vondsten en soms mooie stille momenten. De hele laatste afwikkeling met the dark force etc vond ik een gevalletje 'too much' en deed voor mij nogal afbreuk aan de sfeer en toon van het voorafgaande.

edit: nog een klein dingetje. Ook goed (een deel van) de all star voice cast kunnen onderscheiden: Koji Yakusho als Kumatetsu , Shota Sometani had ik niet gehoord. Was trouwens opvallend dat Aoi Miyazaki de jonge Kyuta insprak. En zo waren er nog Riri Furanki, Aso Kumiko etc.

Ai.

Wat in Wolf Children al wat naar boven kwam, zet zit jammer genoeg gewoon voort. Deze Hosoda is veruit de minste die ik al gezien heb, al moet ik ook wel toegeven dat ik z'n eerste twee bewust vermeden heb.

Ik vond eigenlijk enkel de stukken tussen Ren en Kaede op niveau. De rest was weinig subtiel en erg lawaaierig. Dat eeuwige geschreeuw tussen Kyuta en Kumatetsu was best vermoeiend, vooral met die erg drukke en soms ronduit vervelende soundtrack erbij. Mnee, het hele eerste uur zag het er niet best uit. Middenstuk weer wat sterker, maar dan komt er nog een half uur bij dat de film terug wat deed wegzakken.

Qua animatie is dat laatste uur wel indrukwekkend, maar qua verloop vooral erg cliché. Alsnof ze na 90 minuten plots nog een hoop geld nodig hadden en er dan maar snel wat achter geplakt hebben dat ze weelderig konden animeren. Character designs, zeker van de "bakemono", vond ik niet zo mooi. De mensen zelf zien er wel aardig uit, maar die zijn in de minderheid in deze film.

Hosoda wordt wel eens gezien als de speerpunt van de huidige anime scene. Wat mij betreft illustreert hij vooral wat er allemaal mis is met Japanese feature film animatie tegenwoordig. Hopelijk keert hij terug naar z'n roots, maar ik zie het momenteel een beetje somber in.

3.0*

Een film met een sterke eerste helft, die in de 2e helft begon af te brokellen, totdat ik bij het laatste kwartier hoopte dat ze er een einde aan maakte. The Boy and the Beast schets een creatieve wereld waarin fantasiefiguren als mensen leven. Deze wereld voelde heel levendig aan door het oog voor detail: visueel zag de wereld er mooi uit en je leert kennis maken met verschillende goed uitgewerkte personages, die een logische plek in de wereld hadden. De focus ligt voornamelijk op de band tussen het kind en het monster. Beide zijn koppig en hebben een grote mond, maar dat maakte juist hun een leuk duo die verrassend goed samenwerkte. Ze wisten op humoristische wijze elkaars zwaktes aan te kaarten, maar ze konden ook leren van elkaars krachten. Het is de interactie tussen deze twee, en het kennismaken met de wereld, dat de eerste helft sterk maakte.

Vanaf de 2e helft begon het verhaal zijn focus te verliezen. Het ging afwijken van het verhaal waar het mee begon om allerlei andere plotelementen in de mix te gooien. Hoewel deze plotelementen niet onlogisch voelde, merkte ik meer geïnteresseerd te zijn in het verhaal waar de film mee begon dan waar het later mee aankwam. De nieuwe plotelementen kregen niet bijzonder veel onderbouwing, waardoor ze niet de impact maakte waar ze op hoopte. Maar waar het verhaal mij volledig verloor zijn de laatste 15 minuten. De film had een prima afrondingspunt, maar ze forceerde een zwak onderbouwd plotelement erin om het verhaal uit te rekken: er is een zijpersonage wat plots veranderd in een antagonistisch figuur. Zijn haat komt echter uit het niets, waardoor het geforceerd voelt en dit onderdeel zich niet mooi aansluit op de rest van het verhaal. Ze proberen zijn motivatie toe te lichten, maar het is simpelweg te mager en ik denk dat de film beter af was als zijn verhaal er helemaal uit werd gehaald.

Een aardige film om gezien te hebben. Een sterke eerste helft met creativiteit, mooie animatie en 2 goede hoofdpersonages. Vanaf de 2e helft zwakte het af door teveel nieuwe dingen te willen vertellen, die niet de onderbouwing kregen die ze nodig hadden, en de laatste 15 minuten waren overbodig.

Nagenoeg nog geen anime-films van Mamoru Hosoda gezien. Maar zeker het getekende (CGI) was zeer mooi. Afgezien misschien dan van de twee hoofdpersonages maar die maken dit ruimschoots goed met hun leuke interacties. Het verhaal start zeer goed als de eenzame jongen Ren en de eveneens eenzame beerachtige Kumatetsu elkaar ondanks de verschillen steeds beter leren kennen.Waarbij het eerste gedeelte van het verhaal leek op “The Jungle Book” en als ze dan in Jutengai zijn aangekomen het meer op “The Karate Kid” ging lijken. Het lukt Hosoda lange tijd om die vreemde relatie interessant te houden. Mede door de ondersteunde rollen van de aap Tartara en monnik met varkenskop Momoaki. Echter in het tweede gedeelte als de dan zeventien-jarige Kyuta terugkeert naar de mensenwereld en het meisje Kaede ontmoet verliest hij grip. Dit komt vooral omdat dit gedeelte maar weinig toevoegt aan het verhaal en weinig zeggend en oninteressant was. Pas aan het einde herpakt de film zich een klein beetje door visueel aardig mooi uit te pakken. Echter blijkt hierdoor ook dat Mamoru Hosoda visueel erg mooi voor de dag komt maar verhaaltechnisch niet heel sterk is.

Gisteren maar vast eens een voorproefje genomen. Ik moet zeggen dat ik nog niet echt onder de indruk was van de eerste 20 minuten. De animatie ziet er iets te gestileerd uit naar mijn zin, maar dat kan ook komen door het kleurgebruik. Deze mag eerst even een paar dagen afkoelen voordat ik weer een poging ga wagen.

Niet uit te kijken. Wat een strontvervelende anime vol geschreeuw en waarin veel te weinig gebeurt en met geen enkel personage dat echt aanspreekt. Bovendien duurt deze film bijna een volle twee uur maar na een goed uur heb ik er de brui aangegeven. Dit overkomt me weinig, maar als een film daarin slaagt, dan is de laagste score de enige mogelijke uitkomst. Wat een schril contrast met het uitstekende Wolf Children (4,5*).

De regent [Masahiko Taugawa] van een Beestenstad nomineert twee kandidaten om hem op te volgen. Iozan [Kazuhiro Yamaji] en Kumatetsu [Kôji Yakusho] moeten hun geschiktheid als strijders bewijzen in een duel én aantonen dat ze leiding kunnen geven. De arrogante Kamutetsu beweert dat hij iedereen kan opleiden tot een geweldige strijder. Hij stuit bij toeval op Ren [Aoi Miyazaki], een mensenkind dat van huis is weggelopen na de scheiding van zijn ouders. Hoewel mensen niet erg welkom zijn in de Beestenstad, besluit Kumatetsu dit kind onder zijn hoede te nemen. Variant op The Karate Kid waarin beide hoofdpersonen ondanks hun opvliegende karakters naar elkaar toegroeien en elkaar belangrijke lessen leren. Minder origineel dat Hosoda’s meeste films en vrij gewelddadig, wat het minder geschikt maakt voor jeugdige kijkers, maar Hosoda weet je toch weer aangenaam te verrassen met een visueel indrukwekkende finale.