Il Tempo degli Avvoltoi (1967)
Alternatieve titels: No Tears for a Killer | Time of Vultures | Geen Tranen voor een Moordenaar
mijn stem
3 stemmen
Italië
Western
95 minuten
geregisseerd door Nando Cicero
met George Hilton, Frank Wolff en Pamela Tudor
Kitosch wordt terechtgesteld vanwege een moord die hij niet heeft begaan. De beruchte bandiet Joshua Tracy weet hem echter op tijd te redden. Ze trekken een poos samen op en Kitosch helpt Tracy om wraak te nemen op de moordenaars van zijn moeder. Nadat ze ruzie kregen om een buit, weet Tracy de vrouw van Kitosch' vorige baas te ontvoeren. In ruil voor zijn vrijheid besluit Kitosch om zijn oude baas te helpen bij het bevrijden van zijn vrouw.
0
geplaatst: 27 mei 2019, 02:59 uur
Deze zaterdagavond zitten kijken.
Hilton is één van mijn favoriete Spaghetti western acteurs en ook in deze film stelt hij niet teleur.
Zijn personage kent zelfs een duidelijke karakterontwikkeling, waar hij begint als een zorgeloze flierefluiter, eindigt hij als iemand, die verantwoording neemt en de juiste keuze maakt, door niet uit pure wraak meer te handelen.
Hilton wordt in deze film gekoppeld aan Wolff, een acteur, die meestal bijrollen speelde in Spaghetti westerns en waarschijnlijk bij het grote publiek het bekendst is door zijn rol in Once upon a time in the West, als de onfortuinlijke farmer, wiens grondbezit hem en zijn gezin noodlottig wordt.
In deze film echter speelt hij een geheel in het zwart geklede meedogenloze gunslinger annex killer, die een geheim met zich mee draagt en wat hem uiteindelijk de kop kost. Wolff weet dit karakter overigens uiterst sadistisch neer te zetten, dit is gewoon een complete psychopaat, waar je toch als kijker enige sympathie voor weet op te brengen, gezien wat hem allemaal in het verleden blijkbaar is overkomen en hoe hij hier onder nog steeds lijkt te lijden.
De wisselwerking tussen beide heren werkt fantastisch, voeg daar naast Eduardo Fajardo als de hoofdschurk, een rol die hem niet onbekend is, want een gelijksoortige rol speelde hij ook al in Django (van Corbucci, 1966), maar dit maal weet hij er meer gelaagdheid in te brengen. In deze film is niet iedereen perse geheel goed, of slecht, wat het des te interessanter maakt voor de kijker.
Goede boven gemiddelde western met een verassend en gedenkwaardig einde. Aanrader!
Een acht, ofwel vier sterren.
Hilton is één van mijn favoriete Spaghetti western acteurs en ook in deze film stelt hij niet teleur.
Zijn personage kent zelfs een duidelijke karakterontwikkeling, waar hij begint als een zorgeloze flierefluiter, eindigt hij als iemand, die verantwoording neemt en de juiste keuze maakt, door niet uit pure wraak meer te handelen.
Hilton wordt in deze film gekoppeld aan Wolff, een acteur, die meestal bijrollen speelde in Spaghetti westerns en waarschijnlijk bij het grote publiek het bekendst is door zijn rol in Once upon a time in the West, als de onfortuinlijke farmer, wiens grondbezit hem en zijn gezin noodlottig wordt.
In deze film echter speelt hij een geheel in het zwart geklede meedogenloze gunslinger annex killer, die een geheim met zich mee draagt en wat hem uiteindelijk de kop kost. Wolff weet dit karakter overigens uiterst sadistisch neer te zetten, dit is gewoon een complete psychopaat, waar je toch als kijker enige sympathie voor weet op te brengen, gezien wat hem allemaal in het verleden blijkbaar is overkomen en hoe hij hier onder nog steeds lijkt te lijden.
De wisselwerking tussen beide heren werkt fantastisch, voeg daar naast Eduardo Fajardo als de hoofdschurk, een rol die hem niet onbekend is, want een gelijksoortige rol speelde hij ook al in Django (van Corbucci, 1966), maar dit maal weet hij er meer gelaagdheid in te brengen. In deze film is niet iedereen perse geheel goed, of slecht, wat het des te interessanter maakt voor de kijker.
Goede boven gemiddelde western met een verassend en gedenkwaardig einde. Aanrader!
Een acht, ofwel vier sterren.
* denotes required fields.
* denotes required fields.