The Rose Tattoo (1955)

Magnani en Lancaster samen. Moet wel een aardige film kunnen zijn, zou je denken.

Oscar voor Magnani

Magnani speelt een labiele weduwe die niet goed raad weet met de aandacht van een vrachtwagenchauffeur (een nogal melige rol van Burt Lancaster). Dan is er ook nog de vrij oninteressante verhaallijn van haar dochter die verliefd wordt op een zeeman (die, als in veel oude films, voortdurend in zn matrozenpakje rondloopt- zouden ze dat vroeger moeten of zo?) en een kleine inkijk in de Italiaans-Amerikaanse gemeenschap in Louisiana.

Al met al een aardige film die het vooral moet hebben van Magnani, die wel terecht bekroond is.

Na Roma, Città Aperta opnieuw een film gezien met Anna Magnani, naar verluidt de beste actrice ooit van de Italiaanse film. Het schijnt dat Tennessee Williams zo onder de indruk van haar was dat hij speciaal voor Magnani dit toneelstuk The Rose Tattoo schreef.
Zoals gebruikelijk in de stukken van Williams is het een emotierijk, ietwat zwoel verhaal over een Siciliaanse weduwe (Magnani) in Mississippi, die de plotselinge dood van haar man niet kan verwerken en bovendien te maken krijgt met een puberende dochter van 15 (Marisa Pavan). De kennismaking van de weduwe met een vrachtwagenchauffeur (Burt Lancaster) verloopt ook allesbehalve van een leien dakje.

Een boeiende film, vooral dankzij Anna Magnani, die formidabel acteerwerk laat zien en voor haar rol terecht een Oscar kreeg (die overigens namens haar door Pavan in ontvangst werd genomen). Dat vele “kenners” Magnani aanwijzen als de beste actrice ooit uit de Italiaanse filmgeschiedenis, daar kan ik mij iets bij voorstellen, want ze is in één woord: geweldig!
Ik ben nooit een fan geweest van Burt Lancaster. Deze film bevestigt mij trouwens nogmaals in mening dat hij circusartiest had moeten blijven, want goed acteren lukt niet erg.

Dan moet je Il Gattopardo, Sweet Smell of Succes, Birdman of Alcatraz en de klassieke noirs met Lancaster (nog) maar eens zien.

Maar je hebt gelijk; Lancaster schmiert er op los en is bovendien totaal miscast als gekke Italiaan. Magnani, ik heb haar 3 bekendste films gezien en vind haar fantastisch, is hier ook niet goed bezig; vaak over-the-top. Bovendien is dit de slechtste Tennessee Williams (ver)film[ing] gebleken (ik heb er twee in mijn top 100 staan). De personages zijn veel te karikaturaal hier en 't script slaat regelmatig op hol.

Dan blijft er weinig over. Tenenkrommende film. Geen idee waarom Magnani uitgerekend voor deze film een Oscar kreeg. 1,5*

Geheel offtopic, excuus, maar dank, dankzij deze film(titel) kom ik weer uit bij een vergeten rockband uit de oudheid ( Rose Tattoo - Rose Tattoo (1978) - MusicMeter.nl ).

Ik heb tientallen films met Burt Lancaster gezien. Dat zijn door de bank genomen goede tot heel goede films, maar dat is naar mijn bescheiden mening vaak meer ondanks, dan dankzij Lancaster. De uitzonderingen op deze regel vormen m.i. Elmer Gantry (1960) en Birdman of Alcatraz (1962), waarin Lancaster goed bezig is.
Ik heb dat overigens wel meer met acteurs, die in de gloriejaren van Hollywood beroemd waren, maar die in het algemeen genomen (uitzonderingen daargelaten) mij niet erg kunnen bekoren, zoals Rock Hudson, James Dean en Glenn Ford, om er een paar te noemen.

Een ode aan de liefde van Tennessee Williams, deze theatrale emotionele warboel. Aan de ene kant kleurrijk, maar aan de andere kant kwam al het temperament te druk en nerveus bij me over. Het leek verder wel of Anna Magnani moest excelleren ten opzichte van de denigrerende, clowneske rol van Burt Lancaster. Ik was er niet kapot van.