• 10.795 nieuwsartikelen
  • 162.330 films
  • 10.195 series
  • 29.838 seizoenen
  • 614.968 acteurs
  • 193.274 gebruikers
  • 8.985.774 stemmen
Avatar
 
banner banner

P'tit Quinquin (2014)

Komedie / Misdaad | Miniserie
3,82 17 stemmen

Show titel: P'tit Quinquin

IMDb beoordeling: 7,3 (3.082)

Genre: Komedie / Misdaad

Afleveringen: 4

Speelduur: 3 uur en 24 minuten

Ontwikkeld door: Bruno Dumont

Met: Alane Delhaye, Lucy Caron en Bernard Pruvost

Oorsprong: Frankrijk

Datum van release: donderdag 18 september 2014

Eerst uitgezonden op: ARTE France (Frankrijk)

  • On Demand:

  • Netflix Niet beschikbaar op Netflix
  • Pathé thuis Niet beschikbaar op Pathé Thuis
  • Videoland Niet beschikbaar op Videoland
  • Amazon Prime Niet beschikbaar op Amazon Prime
  • Disney+ Niet beschikbaar op Disney+
  • Google Play Niet beschikbaar op Google Play
  • Google Play Niet beschikbaar op Ziggo

Plot P'tit Quinquin

Een slaperig dorpje in Noord-Frankrijk wordt brutaal wakker geschud wanneer het lijk van een vermiste vrouw wordt teruggevonden door een jongen. Terwijl er meer moorden gepleegd worden, wordt de jongen een gesel voor de stuntelige hoofdrechercheur Van der Weyden.

Externe links

Afleveringen

  1. 1. La Bet'humaine

    18 september 2014 (50 minuten)

    De jonge Quinquin en zijn vriendin Eve zien de politie een bizarre plaats delict van een moord onderzoeken. Het gebeuren schokt het naburige Franse kuststadje.

  2. 2. Au Coeur du Mal

    18 september 2014 (51 minuten)

    Het mysterie verdiept zich wanneer er nog een dode koe op het strand gevonden wordt. Ondertussen krijgen Quinquin en zijn vrienden het aan de stok met twee nieuwkomers.

  3. 3. L'diable in Perchonne

    25 september 2014 (53 minuten)

    Een derde dode verhoogt de spanningen in het stadje en trekt een zwerm verslaggevers aan. Quinquin stuit op een aanwijzing dat het onderzoek verder kan helpen.

  4. 4. Allah akbar!

    25 september 2014 (50 minuten)

    Mohamed wordt bevangen door woede en hij gaat hierdoor over de schreef. Quinquin troost Eve na een schokkende gebeurtenis. De hoofdrechercheur probeert ondertussen chocola te maken van de opeenstapeling van lijken.

Reviews & comments

zoeken in:
avatar van ZAP!

ZAP!

  • 5103 berichten
  • 3549 stemmen

Hoog tijd dat deze even toegevoegd werd. Absurde Franse detective met een hele rits aan aparte figuren die in een mysterieuze (serie)moordzaak terechtkomen, met regelmatig uitgebreide scènes die niet direct ter zake doen maar wel toevoegen aan de absurd-komische sfeer.

Quinquin is een dwars boerenzoontje die de liefde van z'n leven kennelijk al gevonden heeft: zijn buurmeisje Eve. Samen met nog wat vrienden gaan ze op avontuur door de mooie Noord-Franse kuststreek Pas-de-Calais en al snel raken ze verwikkeld in een bizarre zaak, waar ik verder niet over uitweiden zal. De andere hoofdrolspeler is hoofdrechercheur Van der Weyden, een man op leeftijd die de nodige tics heeft, maar daarom niet minder nuchter probeert de zaak te ontleden. Verder zijn er nog de nodige bijfiguren en zij-plotjes die voor extra kleur zorgen.

Fantastische miniserie van alternatieve filmmaker Bruno Dumont, die zeker niet iedereen zal liggen, net als zijn films.

5,0*.


avatar van Donkerwoud

Donkerwoud

  • 8026 berichten
  • 3576 stemmen

Vooruit met de mannelijke geit!

Moordmysterie op het Franse platteland. Dumont speelt een vermakelijk spelletje met geijkte genreconventies rond detectives van buiten die familiegeheimen oprakelen in een gesloten dorpsgemeenschap. Commandant Van der Weyden (Bernard Pruvost) is een aartsdommerik die met zijn mannelijke ego verder bij de werkelijkheid vandaan gaat dan dat hij de zaken helder te zien krijgt. Zijn openlijke vozen met motoren en paarden als ware zij gelijk vrouwenlichamen. Zijn 'Vooruit met de geit!' terwijl hij nooit oplossingen weet te vinden voor problemen. Af en toe met zijn dienstrevolver rondzwaaien om autoriteit af te dwingen. Luitenant Carpentier (Philippe Jore) is een fractie scherper van geest, maar vanuit zijn positie als ondergeschikte kijkt hij vooral op tegen het overwicht van zijn leidinggevende. Al gauw blijkt dat de twee onderzoekende typetjes slechts bijzaak zijn in een heel ander verhaal: de sfeerschets van een kleinburgerlijke dorpsgemeenschap.

De kleine Quinquin (Alane Delhaye) is het warme hart van de serie als een aandoenlijk boefje met fotogeniek lelijke tronie, dat zich openlijk afzet tegen elke vorm van autoriteit of gezag. Rotjes gooien naar alles en iedereen. Stoere praat en ronduit pesterig wangedrag. Zijn vader en opa zijn vrouwen hatende bullebakken, maar moeder en oma kunnen vrijelijk uitgekafferd worden. Quinquin heeft met zijn vriendjes een snoeiharde erecode van wat het betekent om een man te moeten zijn. Nooit je gezicht verliezen tegenover anderen. Mocht het toch gebeuren dat iemand je ego krenkt; zorg dat er in groepsverband nog harder teruggeslagen wordt. Meer nog dan dat de plaatselijke moordpartijen van invloed zijn op de coming of age van Quinquin, is de kern juist de complete afwezigheid van enige impact van de heftige gebeurtenissen op zijn eigen persoonlijke leven.

Het bevreemdende van deze serie is dat het draait om een moordonderzoek rond een heuse seriemoordenaar, maar dat de heftige gebeurtenissen weinig invloed lijken te hebben op de dagelijkse gang van zaken van de voornaamste dorpsbewoners. Zij gaan naar de kerk. Zij doen hun plaatselijke songfestival. Zij hangen rond op de plaatselijke kermis. Zij toeteren mee of gooien hun baton op bij de kneuterige fanfare. Schitterend in beeld gebracht in de traditie van lome sfeerschetsen van rustiek plattelandsleven, waarbij je haast zou vergeten dat er een moorddadig sujet op de achtergrond een spoor van lijken achterlaat. Eigenlijk is niemand in deze dorpsgemeenschap erg onder de indruk van het menselijke lijden wat enkele medebewoners treft.

Verwacht geen zinderende suspense waar de actie van het scherm spat, integendeel: de langzame verteltrant straalt eerder de verveling van loom dorpsleven uit. Dumont bouwt meer spanning rond het dorpsgebeuren dan dat het moordmysterie tot beklijvende twists en turns leidt. Een bewuste stijlkeuze, maar wel één die niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Zelfs het moordonderzoek is namelijk gespeend van spanning en sensatie, want de twee detectives zijn meestal te dom om bij de kern van motieven en onthullingen te komen. Zij filosoferen meer over de aard van menselijk kwaad, dan dat zij manmoedig de dorpelingen beschermen tegen kwaadaardige invloeden.

Wat de miniserie sterk maakt is hoe het met een absurde, luchtige toon een fictief universum schetst waar moord en doodslag bijzaak zijn. Het moordonderzoek is teruggebracht tot een zinloze exercitie van dweilen met de kraan open in een oneerlijke, ongelijkwaardige maatschappij. Onderhuidse spanning wordt niet opgebouwd door de zoektocht naar de moordenaar, maar Dumont laat juist zien hoe 'het normale' doodeng in elkaar steekt. Hoe gaan de dorpelingen met elkaar om in het licht van gewelddadige moorden? Processen van xenofobie, rassenhaat, uitsluiting, vrouwenhaat en machtsmisbruik worden gereflecteerd in hoe de kinderen elkaar en autoriteiten bejegenen. Pesten en uitdagen. Openlijk, ongegeneerd genieten van het leed van anderen. Zichzelf verontwaardigd indekken als het handelen van anderen deukjes in het eigen ego achterlaat.

In zekere zin valt het in de Franse naturalistische traditie van sfeerschetsen van hoe maatschappelijke onderklassen (laag opgeleid, volks) hun raddraaiers en deugnieten produceren. Toch schetst Dumont nooit direct oorzaak en gevolg tussen moord en maatschappij. Wat hier werkelijk bekritiseerd wordt is de maatschappelijke onverschilligheid waarmee kleinburgerlijk individualisme van massamoord een amusante noviteit maakt. Quinquin's generatie groeit op met een breedgedragen gevoel van verveling en innerlijke leegte. Geloof in gezag en autoriteit zijn weggevallen, terwijl het kwaad gezien wordt als iets wat buiten henzelf plaatsvindt. God noch gebod, slechts de wereld als een te beschouwen speeltuin om de eigen geneugtes te bevredigen. Daarnaast zijn zowel de twee detectives als Quinquin met zijn bende getekend door onlogische gedragscodes, aangeleerd vanuit misplaatst mannelijk ego. Beroepen op mannelijkheid als iets dat eerder vertroebelend dan oplossend werkt.

De combinatie van collectieve onverschilligheid met mannelijk ego creëert een onaangename maatschappij, waarbinnen hardheid tegenover elkaar de norm is geworden. Misschien is de moordenaar wel een uitkomst van die harde maatschappij, maar evenzogoed is de manier waarop goed en kwaad bezien worden door een filter van geamuseerd toekijken, iets waar de westerse wereld (Frankrijk in het bijzonder) vraagtekens bij kan zetten of het tot fijnere omgangsvormen leidt. Hoogst verontrustend poëtisch beeld van een Frankrijk dat bij het uitbrengen nog niet getroffen was door zijn verschrikkelijke aanslagen, maar waar rechts populisme en uitsluitingspolitiek al wel zijn weg vonden naar de nieuwsbulletins.


avatar van Shaky

Shaky

  • 3717 berichten
  • 12391 stemmen

Ik moet nog even laten bezinken wat ik zojuist gezien heb, maar mijn eerste indruk is dat ik toch wel een vrij briljante en hilarische mini-serie gezien heb. Prachtig om te zien hoe acteurs om de haverklap 'out of character' schieten en hoe er geregeld door figuranten / bijfiguren recht in de camera gekeken wordt Bij vrijwel iedere andere productie zou je al snel denken 'wat een amateurisme' maar op de één of andere manier paste dat juist precies bij de boeretige, kneuterige setting van de serie. Van onderliggende thema's tot pure slapstick; deze serie had het allemaal. Hilarisch ook hoe Carpentier constant eerst een rondje rijdt voordat hij ervandoor gaat . Af en toe net iets te traag en iets te dik er bovenop wat betreft moraal, maar wel een dijk van een serie. Heerlijk dit.


Gast

  • berichten
  • stemmen

Let op: In verband met copyright is het op TvMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.