Huilen bij films

Enter the Void: Die autoongeluk (man, man, man!! ) , en die laatste minuut met die zaadje die zich gaat kiemen tot een foetus (waarom ik hier bij een brok in me keel krijg, en dan ook nog achteraf, is niet echt makkelijk uit te leggen

over the top!!!

Niet gehuild (dat heb ik enkel gedaan bij Die Zwelgje-film en [email protected]) maar wel flink moeten slikken bij de weergaloze film Broken Circle Breakdown.

Wat is over de top?

de film over de top met stallone..denk ik

Het was weer een tijd geleden maar gister was het weer zo ver. Ik heb een Mississippi bijeen gehuild tijdens 10 Years. Ugh.

Huh? Die komedie met Tatum?

Met beide Tatum's idd, al vind ik het eerder een relatie drama.

Seconded by the way. Bij dat moment had ik dat ook

Ja, als je het bij Never Had droog houdt moet je wel een buitenechtelijk kind van Kim Jong-Un zijn .

Ik denk dat er nog maar 2 films zijn waarbij ik echt heb gehuild tijdens het kijken.

- "Das Leben Der Anderen" (2006) De scene waarin Dreyman piano speelt, die waarin Christa-marie Sieland sterft en Wiesler gedegradeerd word en het einde

-"Le Grand Bleu" (The Big Blue) (1988) Verschillende scene's en vooral omdak ik niet kon geloven hoe mooi deze film gemaakt was!

Oei, dat zijn er zijn nogal wat de laatste jaren. Weet niet hoe het kan maar het gebeurt nu veel vlugger dan vroeger. Is het de leeftijd? Word ik steeds gevoeliger? Soms kan ik er niets aan doen en begint het gewoon te lopen zoals bij Tonio, Hacksaw Ridge, Voci nel Tempo, The End of the Tour, Our Little Sister, As I Was Moving Ahead Occasionally I Saw Brief Glimpses of Beauty of Loving maar bij Viktoria en Mountains May Depart heb ik echt in me eentje zitten te brullen als een klein kind. Was na de voorstelling ook totaal gesloopt. Maar soms kan ik ook gewoon huilen van pure schoonheid zoals bij The Assassin en Mama.

Volgens mij zijn The Tree of Life, Braveheart en The Passion of the Christ de films waar ik altijd bij zal huilen. Er zijn er overigens nog wel meer maar wou het hierbij laten ...

De rechtbankscène (met die goddamn poodle) in Reign Over Me. Best kut; moet je een keer janken, is het om Adam Sandler.

The Fountain, El Laberinto del Fauno en toy story 3 ( ) weten me te ontroeren.

Ik ging behoorlijk kapot bij Lost In Translation, Intouchables, Stuck In Love, Man On Fire, Hachi, Lords Of Dogtown en What's Eating Gilbert Grape, allen in willekeurige volgorde. Even gecheckt bij mijn 4.5* en 5*, films met lagere rating is dat sowieso niet gelukt.

Echt huilen valt het echter niet te noemen, het is meestal ook niet bij een bepaald moment. Vaak de gehele sfeer van de film en de situatie van de karakters die me weet mee 'neer te halen'.Een traan valt er natuurlijk wel zo af en toe. Waarom zet ik dit op een forum?

Ik laat behoorlijk vaak een traantje, moet ik zeggen

Meestal niet omdat iets triest is, maar ik iets indrukwekkend, subliem of prachtig vind. Dat is meerdere keren in de maand bij mij. Zo uit het hoofd was het beduidend meer dan een traantje bij Hachi, Dancer in the Dark en La meglio gioventù. Daarbij jankte ik me echt het bokkenschompes.

Why?

Goede vraag haha. Dat is inmiddels zo'n 3 jaar geleden, maar volgens mij bij de brug-scène. Sowieso vond ik de chemie tussen Washington en Fanning prachtig.

Onlangs nog een een brok in mijn keel gehad en een traantje moeten laten bij "Soldaat Van Oranje" (1979). De laatste scene die zich afspeelt vlak na de Tweede Wereldoorlog waarin Erik Lanshof (Rutger Hauer) naar de foto uit zijn studententijd kijkt van hem en zijn vrienden, die bijna allemaal zijn omgekomen in de oorlog . Ik heb de film al meerdere malen gezien, maar nu viel het me pas echt op. Prachtige film overigens.

De oogst van dit jaar (die ik nog weet) wat traanproductie betreft: Manchester by the Sea, Moonlight en A Monster Calls. En stiekem ook een beetje bij Tudo Que Aprendemos Juntos (The Violin Teacher), maar dat kwam meer door de muziek

Planes, Trains & Automobiles (1987)

Terms of Endearment

E.T.

Up

The Boy in the Striped Pyjamas

Dead Man Walking

Af en toe pink ik weleens een traantje weg, maar bij 'Warrior' en 'Arrival' gingen de sluizen echt open. Laatstgenoemde zag ik nog in de bios met een vriendin, die had ook zoiets van ''wat gebeurt er hier nu?" Omdat ik normaal gesproken altijd zo kalm ben.

Bent u een bleiter of een bleitverbijter in de cinema? | De Standaard

Wij hebben laatst weer een traantje weggepinkt bij het mooie An Cailín Ciúin (2022) (The Quiet Girl).

Momenteel #12 in de Top 50 beste films uit 2022, qua gemiddelde.

Met John Wick was voor mij wel een traantje wegpinken. (door het overleden Beaglepupje, die hij had gekregen van zijn overleden vrouw)

En kreeg ook nogal een brok in mijn keel met Avatar: The Way of Water. Door het moment van die moord op de tulkuns walvis, met gedraaide troebel oog, en dat kalfje erbij.

En dan de film A Ghost Story (2017) Echt om te janken zo slecht.

haha grappig daar moest ik ook om huilen, maar dan omdat het me zo raakte.