Walking on Sunshine (2014)

Vanaf 19 juni in de bioscoop (Dutch FilmWorks)

OMG.. die trailer al.. help

Altijd wel een dingetje voor muziek gehad, zelfs al schreef ik ergens (bij Get over it?) iets op zo'n manier dat het me voorkwam dat ik er niet echt iets mee had, zang en muziek. Het zal degene die dit leest (?) waarschijnlijk kaas zijn, maar de reden dat ik het hier nu over heb, is dat ik niet begrijp waarom ik dat toen op die manier opschreef. Want ik houd dus echt wel van musicalfilm. En dit is dan ook geweldig. Die sfeer, de liedjes, de locatie... en de acteurs. Preview zei iets over warm krijgen en Giulio Berruti, en dat is wel +1 voor hen. Hallooo look-a-like Jan Kooijman. Ja, dat is direct de naam die omhoog borrelde. En ja, ik vind Jantje Kooijman leuk. Al speelt ie nog zo slecht. Ik heb een zwak voor hem. Enorm.
Willough.. Doug bedoel ik, als tegenhanger van de jeugdigheid is zozo , maar Don't you want me van Glee heeft er wel een geduchte tegenstander bij. Wat is dat een lekker tempo nummertje dat geweldig past in de verloop van het geheel. Sowieso passen alle nummers lekker in het verhaal, het voelt minder aan alsof je figuurlijk in een karaokebar staat. Ik staar me misschien ende natuurlijk enigszins blind op Abba, ( tot minstens '82 actief met muziek) maar er is zoveel meer dan die ellende van scheiden en opnieuw verliefd worden geweest, in de muziek van die tijd. Er waren natuurlijk ook Cyndi Lauper en Madonna en co.

Aanstekelijk. Mooi gemaakt. Swingen. Zoveel liefde hier. Geweldig. Pracht set, pracht plaatjes. Prachtig gewoon. Dit is mijn filmsoort. Meeeeeeer, veel meer wil ik!! Top 10 voor nu.

Wat een heerlijk zomerse feel good film was dit! Verhaal was natuurlijk flinterdun en voorspelbaar van hier tot Tokio, maar die muziek.. wauw! Loop nu nog te swingen! Voor herhaling vatbaar!

4*

Taylor heeft 3 jaar geleden haar vakantieliefde Raf op Corfu achter gelaten om te gaan studeren. Nu keert ze terug om haar zus Maddie [die totaal niet op haar lijkt] te bezoeken en tot haar grote verrassing blijkt Maddie zich te hebben verloofd. Drie keer raden met wie... en dan hangt haar gladjakkerige knipperlicht-ex ook nog rond en zijn er nog de stereotiepe vrienden die voldoen aan de 'dik-is-grappig'-criteria.
Tel daar nog de Fisher Price-karaoke-versies van 80s-hits op en je weet wat je voor de kiezen krijgt, hetgeen nog eens wordt onderstreept door de al even onoriginele advertentieslogan van dit prutswerkje: "If you liked Mamma Mia, you'll love this!"

De choreografie ontstijgt nimmer het niveau van een lagereschoolmusical, de regisseur heeft bij de muzikale scènes een doe-maar-wat-aanpak gebruikt alleen Hannah Arterton [als Taylor] heeft een acceptabele zangstem en de begeleidende muziek is lachwekkend slecht geproduceerd, met The Power Of Love [Huey Lewis] en Faith [George Michael] als dieptepunten.

Maar de opening bevat een extended version van Madonna's Holiday en geeft mensen van mijn generatie de kans om te testen hoe goed je tekst van Holiday Rap hebt onthouden. Eternal Flame is het enige liedje dat goed uit de verf komt, omdat hier gekozen is voor een ander arrangement waardoor het niet zo blikkerig klinkt als de andere covers en Atherton houdt zich prima staande in haar versie van Roxettes It Must Have Been Love. De Britse standup-comedian Katy Brand [als LIL] is een zeer charismatische verschijning en de hele cast lijkt het enorm naar de zin te hebben. Dat enthousiasme is merkbaar en maakt dat deze film niet zo rampzalig is als hij had kunnen zijn. Als je geen uitgesproken muziek- of filmliefhebber bent, is dit waarschijnlijk best een aardig niemendalletje.

Leuke film. Vrolijke muziek. Ik vond Mamma mia wel leuker, maar deze is ook erg leuk om te zien.
Als je van muziekfilms houd, vooral gaan!

Corfu? Dit verhaal speelt in Italië?

Van een muziekfilm mag je toch verwachten dat de hoofdrol spelers kunnen zingen. En het zangdeel is juist zwaar ondermaats en als het verhaal dan flinterdun is en bij wijze van spreken na 2 gesproken zinnen komt een liedje dan hou je een bar slechte film over.

Tja, ik had bij deze film toch het idee naar Jan Kooijman, Yolanthe en Chantal Janzen te kijken. Giulio Berruti is trouwens voor de vrouwen alleen al een reden om deze film te kijken

Ik was even vergeten dat er muziek in de film zat.. Bij het 1e nummer op het vliegveld dacht ik echt dat het een flop zou worden, maar het is me nog meegevallen. Natuurlijk, de zang was niet geweldig op Leona Lewis na, maar het was prima om naar te luisteren. De muziek paste ook goed bij de film.
Walking on Sunshine is een zomerse feel-good movie die natuurlijk 100% voorspelbaar moet zijn.

Naast de romantiek zaten er ook wat grappige/leuke scenes in, vooral die met Greg Wise en zijn gezang. En de scene naar en op het tomatenfestival was heerlijk om naar te kijken.

Leuk voor een keer, maar vanwege het dunne verhaal, de voorspelbaarheid, de overdrevenheid en de zang die niet geweldig was net geen voldoende.

Erg vrolijke en enthousiaste vakantie in Italië maar over het algemeen is het veel te eenvoudig tentoongesteld en kunnen de muziekpassages de boel niet redden van een ondergang. Bevat vele clichés, brengt weinig inspiratie en is op voorhand al uit te tekenen.

Heb je een hekel aan melige, onoriginele en voorspelbare filmpjes, pak dan maar je biezen want Walking on Sunshine is een dertien-in-een-dozijn-filmpje die totaal niet verfrissend overkomt omdat we alles al eens eerder gezien hebben in andere films. Toch heb ik me de volle 90 minuten erg geamuseerd met de swingende '80s muziek.

Het verhaal gaat over Taylor die een vakantieliefje, Raf heeft achtergelaten. Nu, drie jaar later, krijgt ze te horen dat haar zus met hem gaat trouwen. Taylor en Raf besluiten om te doen alsof ze elkaar nooit gekend hebben, met ongemakkelijke gevolgen. Het verhaaltje is echt niet bijzonder want het werd in andere films al enorm uitgekauwd. De slogan van de film is 'If you liked Mamma Mia, you'll love this!'. Hoe komt dit, denk je? Omdat het exact dezelfde, inspiratieloze brol is. Toch gaat het er in als zoete koek.

De tracklist was niet bijzonder, maar omdat iedereen de liedjes wel praktisch vanbuiten kent, is het swingen gegarandeerd. Ik zat op het randje van meezingen in de bioscoop. Liedjes zoals Holiday, If I Could Turn Back Time, The Power of Love, Faith en Walking on Sunshine komen goed uit de verf. Jammer genoeg zijn er mindere nummers ook. Zo is Don't You Want Me Baby een verschrikking voor het oor, Venus is zo random als kan zijn en Wake Me Up Before You Go-Go was geen goede keuze om als laatst te gebruiken.

De cast is bijna volledig onbekend. Behalve Hannah Arterton (die we kennen uit de Coke Light-reclame) en Leona Lewis. Wat die laatste in de film deed, blijft me een raadsel. Veel toevoegen doet ze namelijk niet. De film heeft een leuke, zomerse setting en je wilt er ook direct heen. Het stadje Puglia is charmant en warm. Maar ook scènes als het Tomatenfestival of het huwelijk zijn aanstekelijk.

Walking on Sunshine is een typische zomerfilm voor vrouwen. Aardige cast, goede liedjes, prutsverhaal,... Een dikke 3,5*

Dit is een aardige film. Na Mamma Mia een beetje mosterd na de maaltijd gevoel. Ik vond de productie van de liedjes niet sterk. Vooral Venus. De Stock Aitken Waterman versie is veel beter. De zonnige omgeving maakte veel goed.

Als ik Walking on Sunshine vergelijk met Mama Mia, dan is de laatste vele malen beter. In Mama Mia zijn de liedjes ondersteunend aan het verhaal, terwijl ik bij Walking on Sunshine het idee heb dat de film om de liedjes heen is gemaakt. Daarnaast mist Hannah Arterton de charme van Amanda Seyfried en mist de film de sterke cast die Mama Mia wel heeft.
Walking on Sunshine is niet mijn favoriet, maar als je in een hele lollige bui bent en zin hebt in een fouter dan fout film met heerlijke muziek, dan is het een aanrader. Want de liedjes blijven heerlijk om naar te luisteren!

Volledige recensie lees je hier: Recensie Walking on Sunshine

Niet aan mij besteed, had ook niet op een musical gerekend.

Tenenkrommende flauwe romantische muziekfilm, waarbij ook nog eens zeer regelmatig mijn oren werden verkracht door het zingen van bekende jaren 80 liedjes (zoals Cyndi Lauper, Cher, The Bangles, Roxette, Wham!, Billy Idol, George Michael en natuurlijk ook Katrina & The Waves met de filmtitel nummer "Walking On Sunshine") door vooral onbekende acteurs en actrices die niet kunnen zingen.

De uitvoering van sommige liedjes was wel nog aardig (zoals de "The Wild Boys" van Duran Duran) en hetzelfde geldt voor de beelden van het Italiaanse kustdorpje en de omgeving. Wat dat betreft verheug ik me wel al op de vakantie in Italië (de hak), voor ik volgende week naar toe gaan. Een paar vrouwelijke hoofdrolspelers deed de pijn om naar deze film te kijken en vooral te luisteren ook verzachten (vanwege hun uiterlijk) en dan doel ik op de vrouwen Annabel Scholey en Hannah Arterton en in iets mindere maten Leona Lewis . Deze film heb ik bij toeval gezien op de televisiezender HBO.

Nee deze flauwe romantische muziekfilm met een zeer cliché verhaal was duidelijk niet aan mij besteedt (ik ben ook niet de doelgroep voor deze film, want dat zijn toch vooral vrouwen) en dat geldt eigenlijk voor de meeste muziekfilms die zijn gemaakt.

Een matige musical en romantiek film...
Af en toe verhaal en af en toe muziek...
Redelijk verhaal...
Matige acteerwerk...
Goed achtergrond muziek
(Dolby Digital)...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Niet te moeite waard...

'k vond het een beetje een Mama Mia kloon, omdat de sfeer redelijk gelijkaardig is. Ook het verhaal is niet zo bijzonder, maar dit was wel te verwachten.
De muziek zijn allemaal jaren '80 klassiekers die iedereen wel kent. 'k vond het wel een mooie selectie. 'k vond het wel niet altijd even goed gezongen, maar storend vond 'k het niet.
Het is een leuke no-brainer met toffe muziek en het is ook daarom dat je naar deze film moet kijken. De film is wel meer vrouw gericht, maar storend was het niet.

Het belangrijkste bij een zomerse musical is dat hij er met twee gestrekte benen in gaat. Niet van dat halve, subtiele geëmmer, maar bakken vol zon, de mooiste plaatjes, prachtige beach bodies en zo veel mogelijk foute muziek. En dat laatste dan het liefst ook nog eens uit het slechtste tijdperk der muziekgeschiedenis: de 80's.

Dat is precies wat Walking On Sunshine biedt. Het verhaaltje dient als een te kleine kapstok voor te grote jassen: je ziet hem niet eens meer zodra hij is vol gehangen. Dit is dan ook zeker geen film waar je je aandacht bij hoeft te houden. Het plotje rond verloren en hervonden liefdes doet er niet eens toe; het gaat hier puur om de beelden en muziek.

Wat dat eerste punt betreft is Walking On Sunshine niet allen erg leuk, maar ook echt goed. Je kunt nog zo neerbuigend doen over "dit soort films", maar het valt moeilijk te ontkennen dat bijna elk shot in zijn soort prachtig is. De locaties, de belichting, de camerastandpunten, de afwisseling en vooral het eeuwige plezier dat eraf spat - dit is pure kwaliteit.

En de muziek zelf. Tja. Het is zo fout dat het weer leuk wordt en ik me niet eens stoor aan het valse zingen en de uitgekauwde songkeuzes. Hier geldt het eeuwige cliché: verstand op 0 en met een brede glimlach genieten van al het moois.

Absoluut geen onvergetelijke film, maar wel een erg fijn tussendoortje.

Leuke muziek, vrij standaard verhaal, maar wel gewoon leuk om te kijken en TOCH benieuwd hoe het afloopt. Deed me aan Glee denken, maar dan niet op 'n High School.