Sue (1997)

Sue gaat ook over totale vervreemding en eenzaamheid in de grote stad. Een interessant thema. Anna Levine zet een prachtige rol neer.

Dit is enigzins de vrouwelijke equivalent van Leaving Las Vegas, met de nadruk op enigzins. Beide films gaan namelijk over de zelfdestructie van het hoofdpersonage. Met dit verschil: Sue doet er (op haar manier) alles aan om dit te voorkomen. Met weinig succes overigens.

Mooi interview met Anna Levine (/Thomson)

destijds op het filmfestival gezien en ik was er gewoon een beetje stil van. ik wilde steeds tegen de hoofdrolspeelster zeggen wat ze moest doen om haar leven weer op de rails te krijgen. had echt meelij met haar.

verdienste van de actrice die zeer goed speelde.

4,5 sterren.

Hele mooie film die ik meerdere keren heb gezien.

je zal maar sue heten...

ik werd erg treurig van deze film. wel mooi eigenlijk

Erg mooie film over vervreemding (van jezelf en van de maatschappij), eenzaamheid en de vernietiging van Ziele-kapitaal (je eigen mogelijkheden laten liggen, dus). Thema's die me veel doen.

Sfeervol en schitterend gefilmd; uitstekend geacteerd. Eindelijk eens in geheel gezien (twee keer eerder gezien, deels).

Thematisch verwant met In den Tag Hinein: vervreemding in een grote stad. Minstens zo mooi als Sue.

Pijnlijke harde realistische film.

Aha, en dan slechts 3 sterren geven ?

Lieve kappeuter, Ik heb ooit uitgelegd (topic: hoeveel zijn jouw sterren waard) op wat voor manier ik sterren uitdeel.

Ik bedoel het niet zo lelijk als het blijkbaar overkomt. Maar dit is precies wat ik bedoel als het gaat om sterren geven aan films, dat kun je nooit vergelijken met elkaar; ik denk dat we Sue allebei een goede film vinden, voor jou is dat een 4.5 waard, voor mij 3.

Mooie rol van Thomson een een pijnlijke film. Sue is een complex karakter en blijkt nauwelijks in staat om haar eigen vrije val tegen te houden. Ze weet nauwelijks onderscheid te maken tussen vluchtige contacten en mensen die het echt goed voor hebben met haar. En toch is er hoop op het einde. Sue blijkt eindelijk in staat om hulp aan te nemen.
Vrij kaal gefilmd, sterke sfeer. Ook de herhaling (de noodlewinkel, het bankje, de bioscoop en al de andere plekjes) werkt goed. Sue heeft een lijst met plekjes waar ze naar toe kan als ze zich alleen voelt. Ze wisselt ze af.
Typisch zo'n 3.75* film....

Ruim 3.5*

Nu eindelijk in Nederland op dvd! De Filmfreak heeft deze film op 23 juli uitgebracht.

Beeld: 16:9 widescreen

Geluid: Dolby 2.0

Ondertiteling: Nederlands, Engels, Duits

Extra's: Trailers, Commentaar van Amos Kollek, Slideshow, Biografieen

Prijs: €22,99

http://www.filmfreaks.nl/filmdetail.asp?id=244

Sommige film blijven je bij vanwege het verhaal of de mooie beelden. Maar Sue is een film die me vooral zal bijblijven vanwege Sue. Wat een echt personage. Ongelukkig zijn in zijn meest pure vorm, van het soort dat me dwars door mijn ziel snijdt.

Het is niet zo dat Sue niet veerkrachtig is, alleen maar de verkeerde mensen tegen komt of altijd maar de verkeerde keuzes maakt; ze is alleen zo bang om gekwetst te worden dat ze alles wat op oprechte genegenheid lijkt vroeg of laat buiten sluit en vlucht in oppervlakkige contacten die tevergeefs de eenzaamheid in haar leven moeten opvullen.

Zeer ontroerende film over het onbewust in de weg zitten van je eigen geluk en een dikke 5* voor de schrijnend geloofwaardige manier waarop Anna Levine hier gestalte aan geeft.

Gek is dat. Dit lijkt me nu toch op z'n minst een indrukwekkend film te (kunnen) zijn, maar het duurde een paar minuten voor ik me realiseerde dat ik deze zelfs al gezien heb... Ik durf er dan ook geen sterren op te plakken.

Lekker grauwe stadsfilm over Sue die heel wat welwillende, vriendelijke mensen tegen komt, maar er maar niet in slaagt een goed gevoel over te houden aan deze sociale contacten.Vrienden en geliefden zat, maar ze zit zo met haarzelf in de knoop dat het allemaal niets lijkt uit te maken. Depressief is ze toch wel. Positieve energie lijkt ze nog het meest te halen uit seks, want fysiek blootgeven is nou eenmaal makkelijker dan mentaal, zo lijkt het. Pijnlijk om te zien, vooral omdat ze wel wil, maar het totaal niet lukt. Een downward spiral waar klaarblijkelijk niet aan te ontsnappen is. Waarom? Dat weet Sue niet en daar komen we als kijker ook niet achter.

Grauw gefilmd en best low-budget, met een sfeervolle jazz soundtrack die sfeer versterkend werkt.. Beetje Jarmusch achtig is het wel misschien, al is dit een stuk realistischer, depressiever en afstandelijker. Fijn filmpje, maar vrolijk wordt je er niet van. Toch zit er ook nog enigszins wrange humor in de film.

Mooi omschreven, film toen gezien als tussendoortje maar is me altijd bijgebleven, vooral bij die eindscene liepen de rillingen over m'n rug, naar sfeertje. Is wel toe aan een herwaardering...

Is die eindscene niet heel positief? Beetje open maar ze gaat niet dood op die bank toch? Zo zag ik het tenminste niet. Of had ze die vriendin alleen gebeld om afscheid te nemen en gaat ze inderdaad dood? Persoonlijk is mijn interpretatie dat ze oprecht en wanhopig om hulp riep met dat telefoontje.

't is erg lang geleden voor mij, maar in mijn herinnering was ze dood - 't was toch ook koud weer?
Ook voor mij een film die 15 jaar nadat ik m zag me nog bij is gebleven. Een verhoging zit er wel eens in.

Denk dat dit bewust open is gelaten, maar van koud weer ga je niet gelijk dood. Ik zag het in ieder geval niet zo en het wordt ook niet zo expliciet naar voren geschoven. Maar misschien zit ik er wel naast hoor

Oke, hmm, dacht dat het duidelijk was juist? Ging er ook vanuit dat ze dood was gevroren eigenlijk.

Interessant filmpje dat niet uitblinkt in de 'subtiele editing' of de 'weergaloze acteerprestaties'. De rol van Thomson/Levine groeit enorm in de film. Ik merkte pas laat dat ze eigenlijk heel goed acteert. Het eenzame en kille bestaan in de stad wordt duidelijk door de contacten die ze (niet) onderhoudt. Telkens worden haar nieuwe mogelijkheden geboden die ze vervolgens net zo eenvoudig weer naast zich neerlegt of compleet negeert. En zo gaat de negatieve spiraal verder. Een sterk concept dat door de jazzy soundtrack enigszins wordt versterkt. Nipte 4 sterren voor dit filmpje.

Toen Sue in het begin van film naar Willie, die haar borsten wilde zien, kostelijk reageerde met: “Well, that's the going rate, even with a senior citizens discount”, maakt ik me op voor een lekkere komedie met gevatte oneliners.

Boy, oh boy, ben ik van een koude kermis thuisgekomen. De film toont de pijnlijke teloorgang van een vrouw, die in een miljoenenstad een schier kansloze strijd voert tegen verstoting en eenzaamheid. In weerwil van de meer luchtige momenten hier en daar, een film waarbij je je steeds ongemakkelijker gaat voelen. Mede door het overtuigende acteerwerk van Anna Thomson (Levine) een totale verrassing.

Waar heb je deze gezien, BBarbie?

Was hier zwaar van onder de indruk. Als er één film eenzaamheid verbeeldt dan is het deze wel. Het sterke van deze film vond ik dat je maar steeds blijft zitten hopen dat het een keer beter met haar gaat, dat ze een kans krijgt en die grijpt. Maar zo zit het leven niet in elkaar. Het open einde past perfect bij het verhaal. Ik had ook niet de neiging dat in te willen vullen. BBarbie brengt het goed onder woorden. Hulde voor Amos Kollek en Anna Levine, Geweldig dat er nog mensen zijn die zo'n film kunnen en durven te maken.

Een dikke pluim voor de hoofdrolspeelster die hier een complexe personage uitstekend weet te vertolken, want Sue is niet alleen eenzaam maar heeft het vooral moeilijk om juiste keuzes te maken, het verschil tussen wat waardevol is en wat oppervlakkig, en valt van de ene gemoedsgesteltenis in de andere. Een gevolg is dat ze niet meer in zich zelf gelooft en ook geen vertrouwen meer heeft in anderen, ook als ze het goed menen.
Film die verrast en af en toe onthutst (de openingsscene in het park met Willie, de cinemazaal-scene,...) en onvermijdelijk wat doet nadenken. Zit een vergelijkingspunt niet in wat beroemdheden, bijvoorbeeld uit de cinemawereld, soms ervaren : voldoende professioneel en oppervlakkig contact maar toch eenzaam en zich onbegrepen voelen ?
Cineast Amos Kollek was me totaal onbekend.

Maar wel met een zekere stijl.

Sue doet me denken aan de dochter van Edith Bouvier in ' Grey Gardens ' uit1975.

Poeh wat een zware dieptrieste film is dit zeg. Mooi gespeeld maar zo grauw, zo eenzaam. Pffff, moeilijk bijkomen na zo'n film. Die beelden doen na 23 jaar antiek aan, met de kleding, die hoofddoek, de telefoons en jobinterviews. De sfeer van eenzaamheid, zelfdestructie blijft recht overeind staan.

Iets minder overtuigd dan de meesten hier. Een meer dan degelijke film, maar geen film waarvan ik het gevoel had dat ik iets bijzonders had gezien. Alles draait om het personage Sue. Een moeilijk te doorgronden personage alvast. Wat zielig en wat bedruipt met zelfbeklag. Eenzaamheid staat wel centraal in haar leven en ze heeft het relationeel of op professioneel vlak niet echt voor elkaar.

Personen die het echt goed met haar menen houdt ze op een afstand en tegelijkertijd heeft ze er geen moeite mee om zich half te prostitueren. Zo kabbelt het maar voort voor de volgende 80 minuten. Goed acteerwerk wel, maar ik voelde me te weinig betrokken met het personage om echt mee te leven.

Een film die vrij sober is aangekleed, beetje oubollig zelfs. Ik had de film overigens 15 jaar ouder ingeschat. Maar het past wel in de sfeer en gebeuren van het hoofdpersonage.

"Will you show me your breasts?"

Op deze Drama film ben ik gekomen door de stem / mening van "Fisico" van afgelopen vrijdag. Het eerste wat ik meestal doe als ik naar "MovieMeter" ga is op "Updates" klikken en daardoor zag ik afgelopen vrijdagmiddag (ik had een paar uurtjes verlof opgenomen) deze film voorbijkomen en toen ik op de film klikte en de filmposter zag, wist ik dat ik deze film moest zien. Maar ik wist niet dat het een zware dieptrieste film zou worden.

"Sue", is het tragische portret van een fragiele, vriendelijke, welwillende, sensuele, neurotische, naar menselijke warmte smachtende vrouw in de grote stad New York. Sue Kallenowski is eenzaam, werkloos en ze heeft een huurschuld. De rol van Sue wordt prachtig vertolkt door Anna Thomson en ze lijkt zo weggelopen uit een jaren 50 film, met haar zonnebril, camelkleurige overjas, pumps en zijden sjaaltjes die ze over haar hoofd draagt.

Tijdens de opening van de film zien we dat Sue in gesprek is met haar huisbaas Stanley (Tom Cappadona) en krijgen we te horen dat ze de huur nog moet betalen van haar appartement in Manhattan. Het hele gesprek wordt vanaf haar rug gefilmd, alsof zelfs de camera geen oog voor haar heeft. Ook komen we tijdens dat gesprek te weten dat het betalen van de huur lastig wordt, want ze heeft geen werk meer. Ze solliciteert zich suf en slijt haar dagen met koffiedrinken, roken, in Central Park zitten en proberen in contact te komen met anderen. Dat laatste zien we al na een paar minuten, als een een oudere donkere dakloze man, te weten Willie (Robert Kya-Hill), naast haar komt zitten op een bankje in Central Park en met haar begint te praten en daarbij wordt o.a. gezegd:

Willie: My name is Willie.
Sue: Hello, Willie.
Willie: Will you show me your breasts?
Sue: Excuse me?
Willie: l´d love to see your breasts.
Sue: Well, it´ll cost you.
Willie: How much?
Sue: 10 bucks.
Willie: l can´t afford it
Sue: Well, that´s the going rate, even with a senior citizens discount.

Als Willie daarna koffie gaat halen en een flesje limonade voor haar meeneemt (waar ze ook om vroeg) en die ze dan gratis van hem krijgt (ze wilt er wel gewoon voor betalen), trekt ze opeens haar shirt omhoog en laat ze hem haar borsten zien als wederdienst en dat is dus de scène welke op de filmposter te zien is. Nadat ze hem haar borsten heeft laten zien, wordt er nog gezegd:

Sue: Thank you.
Willie: Thank you.

Waarna Sue op staat en er vandoor gaat. Willie is een goed voorbeeld van een personage in de film waarbij Sue haar verdriet wilt compenseren en ze gaat ook verschillende zinloze relaties aan met mannen en vrouwen. Zo probeert ze een praatje aan te knopen met een man, te weten Ben (Matthew Powers), in een coffeeshop (ze geeft hem ook haar telefoonnummer) en een man (Michael Worth) in een museum. De laatste heeft echter al een relatie met een andere vrouw, maar met Ben krijgt ze een band en ze ontmoet hem weer in de metro, waarbij de vonk dan overslaat (in de volgende scène zijn we beiden namelijk vrijen in bed). Ben is ook een fatsoenlijke kerel die als freelance journalist werkt en die dol is op Sue.

Ook krijgt ze een band met de grof gebekte criminele vrouw Lola (Tahnee Welch), die in een koffieshop werkt als serveerster. Als Sue met haar praat op straat, zegt Lola o.a. tegen haar over mannen:

"Men, all they wanna do is jerk off in your face and make you swallow their cum."

Haar vriendje, te weten Eddie (Edoardo Ballerini), die ook in de koffieschop werkt, zegt over haar (nadat ze hem een verhaal heeft verteld over een klant die haar seksueel betast heeft):

"You dress like a slut, you talk like a slut, what the hell do you expect?"

Als Sue samen met Lola iets gaat eten en drinken in een bar, betaalt Lola door een pistool te laten zien en ook krijgt ze geld (50 dollar) van de barman (Kevin Kean Murphy) en wordt er nog gezegd:

Barman: Thank you for coming.
Lola: No, thank you, for having us

Desondanks laat Sue Lola bij haar intrekken voor gezelschap en om de huur te kunnen betalen. Maar nadat Lola een man (John Ventimiglia) meeneemt naar de woning die denkt een trio te kunnen maken met Lola en Sue, moet Lola weer vertrekken. Naderhand komt Eddie ook bij Sue langs omdat hij denkt dat Lola nog bij haar woont en wilt hij Lola iets aandoen en hij zegt dan ook tegen Sue:

"l was going to cut her arms off."

Maar Sue schrikt er niet van en zegt gewoon:

"lt sounds so exciting." en "l love violence."

Ze laat hem ook binnen, biedt hem een drankje aan en ze heeft zelfs seks met hem. Dat laatste heeft ze ook met een man (James Mulholland) in een bioscoop. Als ze namelijk in de bioscoop naar een film zit te kijken, komt er vlak naast haar een man zitten met een grote zak popcorn. Omdat Sue zelf niets te eten heeft (dat kan ze niet betalen), vraagt ze aan de man of ze wat popcorn van hem mag hebben. Hij vindt het goed en gaat dan naast haar zitten (betast haar ook gelijk) en als tegenprestatie mag hij haar beffen in de bioscoop, terwijl de andere mensen om hen heen naar het filmscherm kijken De scène is zeer verontrustend omdat, ook al lijkt het grappig, er enige twijfel bestaat over de vraag of het grappig moet zijn.

Ook heeft ze seks uit eenzaamheid met een oudere man, te weten Bob (Austin Pendleton), die haar op straat aanspreekt en denkt dat ze een hoertje is. Daarbij wordt dan gezegd:

Bob: How much?
Sue: How much what?
Bob: What?
Sue: You think l´m a hooker? Do l look like a hooker?
Bob: Okay, l´m sorry.
Sue: l look cheap and decrepid and...? l look like a hooker?
Bob: Forget it, forget it. l´m sorry.
Sue: lt´s all right. How much were you thinking of?
Bob: l don´t know.
Sue: Well, how about 1200 dollars and you get the whole night?
Bob: Oh well, l was thinking more like 20 dollars.

Desondanks duikt ze met hem het bed in en hoeft hij zelfs niet te betalen. Ze heeft met veel verschillende mannen seks uit eenzaamheid en om haar verdriet te compenseren en ze zegt daarover op een gegeven moment ook tegen Ben (nadat ze net samen hebben gevreeën in bed):

"l have sex with a lot of strangers and l watch a lot of TV."

Ook zijn er arrogante personen die totaal niets met Sue te maken willen hebben zoals een vrouw (Susan Huffaker) met een baby, een taxichauffeur die niets terugzegt als zij praat tegen hem en een eigenaar, te weten Pedro (Lázaro Pérez), van een donuts-winkel bij wie ze vaak komt voor een chocolade donut en een kop koffie. Ook botst ze per ongeluk (omdat ze in gedachten is) op straat tegen een man (Joe McLaughlin), die haar daarna helemaal verrot scheld en zegt:

"Watch where you´re walking, you piece of shit!"

Sue schrikt daar ook van.

Maar toch gebeuren er ook positieve dingen met Sue, die helaas wel maar voor korte duur zijn. Zo gaat ze een relatie aan met Ben die zeer liefdevol is en haar respecteert zoals ze is, maar als Ben op een gegeven moment met Sue belt en zegt dat hij naar India vertrekt voor één maand, is Sue enorm teleurgesteld in hem en wilt ze niets meer met hem te maken hebben. Ook niet als hij weer terug is en bij haar langs gaat. Ook heeft ze goed contact met de jongen Sven (Matthew Faber) die klusjes voor haar doet en die zelfs een nieuwe televisie voor haar koopt en ook krijgt ze een goede band met Linda McNeil (Tracee Ellis Ross), die psychologie studeert in New York en die als barmeisje in een bar werkt. Ze is zeer begaan met Sue en ze wilt haar ook graag helpen (o.a. financieel) en dat krijg je o.a. te weten als ze in de bar samen met elkaar praten en er gezegd wordt:

Linda: What is it? ls there anything l can help you with?
Sue: Sure... 1200 dollars. Does that sound like a good deal or what?
Linda: l think l can swing it.
Sue: No! No! Why are you so nice to me?
Linda: Because l like you. You look like you´re going through a hard time.
Sue: Well, let me think about it.

Maar Sue weigert om op haar aanbod in te gaan (daar is ze te trots voor) en op een gegeven moment vertelt Linda aan haar dat ze naar Californië vertrekt om daar te gaan studeren op de "Universiteit van Californië" en dus raakt Sue haar vriendin kwijt. Wel belt ze haar nog soms. Dat bellen doet ze overigens ook op een gegeven moment met een vrouwelijke telefoonoperator en dat puur uit eenzaamheid omdat ze met iemand wilt praten. Ook belt ze soms met haar moeder (Dale Lawyer), maar die blijkt Alzheimer te hebben.

Ook heeft ze op een gegeven moment een baan als kantoormedewerker, maar dat duurt ook niet lang. Als ze namelijk op een dag aan het werk is en haar leidinggevende (Dechen Thurman), met wie ze ook een sollicitatiegesprek heeft gehad, komt langs, zegt die tegen haar:

"Sue, what are you doing here? You didn´t get our notice? We don´t need your services any longer. Please, have your desk cleaned out by 2 p.m."

Vanaf dan (na circa 65 minuten) slaat het noodlot echt toe voor Sue omdat ze nu ook geen geld meer heeft. Ze gaat wel nog even werken als serveerster in een koffieshop, maar dat is ook van korte duur omdat ze geen goede serveerster is. Zo zegt een klant tegen haar:

"How long does it take you to fill a cup again? How long?"

Ze wordt uiteindelijk door haar huisbaas Stanley op straat gezet (op dat moment komt Sven aanlopen met de nieuwe televisie) en ze verhuist dan naar een smerig hotel (waar een vrouw o.a. seks heeft in gemeenschappelijke toilet / doucheruimte) en ook heeft ze met niemand meer contact. Ze komt wel nog Lola tegen, die haar niet meer herkent, maar die wordt even later dood aangetroffen op straat. Ook zwerver Willie is opeens weg en met Ben wilt ze niets meer te maken hebben ondanks dat hij haar wilt helpen. In de laatste scène van de film zien we Sue weer zitten op het bankje in Central Park en botst een rolschaatsende jongen per ongeluk tegen haar aan, met we ze een kort praatje maakt uit eenzaamheid. Als de jongen dan vertrekt, zakt Sue op het bankje in elkaar en krijgen we min of meer een open einde, want is ze nu dood, in slaap gevallen, of in elkaar gestort? Duidelijkheid wordt er niet gegeven en daarna is de film ook afgelopen.

Dat was best wel treurig om te zien en zag ik ook niet echt aankomen en als kijker blijf je ook met een hoop vragen achter. Want waarom is ze niet blij dat Ben terug is? En waarom ging ze niet in op het aanbod van het barmeisje? Of waarom doet ze net of er niets aan de hand is, wanneer je duidelijk kunt zien dat ze hulp nodig heeft? Je wilt dat het uiteindelijk goed gaat komen voor Sue, maar regisseur Amos Kollek had andere plannen.

Wat Sue overkomt in deze film gebeurt in werkelijkheid natuurlijk ook, want er zijn helaas veel mannen en vrouwen die op de één of andere manier in neerwaartse spiraal zijn terechtgekomen en eenzaam zijn en vaak willen ze ook geen hulp en dat mede omdat ze daar veel te trots voor zijn. En wanneer je al ettelijke malen op je bek bent gegaan in relaties, dan laat het wel uit je hoofd om nog eens zo'n gok te wagen, want de kans dat je weer wordt gekwetst is altijd aanwezig.

De rol van Sue Kallenowski (haar achternaam kom je overigens voor het eerste te weten na circa 52 minuten tijdens een sollicitatiegesprek) wordt overigens sterk gespeeld door Anna Thomson die destijds al ruim in de 40 was en toen ook Anna Levine heette. In een prachtige rol laat ze een verloren vrouw zien, waar je als kijker echt om geeft. Ze is niet alleen een hele mooie (erg) slanke rondborstige (ze is twee keren naakt te zien in deze film en dat als ze haar borsten toont aan zwerver Willie en als ze vrijt met Ben) vrouw om te zien, ze acteert ook nog eens ijzersterk. Ook de rollen van Matthew Powers (die ik wel wat weg vond hebben van een jonge Mickey Rourke) als Ben en Tracee Ellis Ross als Linda die zeer begaan zijn met Sue mochten er wel wezen.

"Sue" is een hele mooie realistische en aangrijpende Drama film, die me vanaf de eerste tot de laatste minuut (duurt 85 minuten) wist te fascineren en vooral vanwege de treurige ernst van Anna Thomsons optreden.