Sue (1997)

Sue gaat ook over totale vervreemding en eenzaamheid in de grote stad. Een interessant thema. Anna Levine zet een prachtige rol neer.

Dit is enigzins de vrouwelijke equivalent van Leaving Las Vegas, met de nadruk op enigzins. Beide films gaan namelijk over de zelfdestructie van het hoofdpersonage. Met dit verschil: Sue doet er (op haar manier) alles aan om dit te voorkomen. Met weinig succes overigens.

Mooi interview met Anna Levine (/Thomson)

destijds op het filmfestival gezien en ik was er gewoon een beetje stil van. ik wilde steeds tegen de hoofdrolspeelster zeggen wat ze moest doen om haar leven weer op de rails te krijgen. had echt meelij met haar.

verdienste van de actrice die zeer goed speelde.

4,5 sterren.

Hele mooie film die ik meerdere keren heb gezien.

je zal maar sue heten...

ik werd erg treurig van deze film. wel mooi eigenlijk

Erg mooie film over vervreemding (van jezelf en van de maatschappij), eenzaamheid en de vernietiging van Ziele-kapitaal (je eigen mogelijkheden laten liggen, dus). Thema's die me veel doen.

Sfeervol en schitterend gefilmd; uitstekend geacteerd. Eindelijk eens in geheel gezien (twee keer eerder gezien, deels).

Thematisch verwant met In den Tag Hinein: vervreemding in een grote stad. Minstens zo mooi als Sue.

Pijnlijke harde realistische film.

Aha, en dan slechts 3 sterren geven ?

Lieve kappeuter, Ik heb ooit uitgelegd (topic: hoeveel zijn jouw sterren waard) op wat voor manier ik sterren uitdeel.

Ik bedoel het niet zo lelijk als het blijkbaar overkomt. Maar dit is precies wat ik bedoel als het gaat om sterren geven aan films, dat kun je nooit vergelijken met elkaar; ik denk dat we Sue allebei een goede film vinden, voor jou is dat een 4.5 waard, voor mij 3.

Mooie rol van Thomson een een pijnlijke film. Sue is een complex karakter en blijkt nauwelijks in staat om haar eigen vrije val tegen te houden. Ze weet nauwelijks onderscheid te maken tussen vluchtige contacten en mensen die het echt goed voor hebben met haar. En toch is er hoop op het einde. Sue blijkt eindelijk in staat om hulp aan te nemen.
Vrij kaal gefilmd, sterke sfeer. Ook de herhaling (de noodlewinkel, het bankje, de bioscoop en al de andere plekjes) werkt goed. Sue heeft een lijst met plekjes waar ze naar toe kan als ze zich alleen voelt. Ze wisselt ze af.
Typisch zo'n 3.75* film....

Ruim 3.5*

Nu eindelijk in Nederland op dvd! De Filmfreak heeft deze film op 23 juli uitgebracht.

Beeld: 16:9 widescreen

Geluid: Dolby 2.0

Ondertiteling: Nederlands, Engels, Duits

Extra's: Trailers, Commentaar van Amos Kollek, Slideshow, Biografieen

Prijs: €22,99

http://www.filmfreaks.nl/filmdetail.asp?id=244

Sommige film blijven je bij vanwege het verhaal of de mooie beelden. Maar Sue is een film die me vooral zal bijblijven vanwege Sue. Wat een echt personage. Ongelukkig zijn in zijn meest pure vorm, van het soort dat me dwars door mijn ziel snijdt.

Het is niet zo dat Sue niet veerkrachtig is, alleen maar de verkeerde mensen tegen komt of altijd maar de verkeerde keuzes maakt; ze is alleen zo bang om gekwetst te worden dat ze alles wat op oprechte genegenheid lijkt vroeg of laat buiten sluit en vlucht in oppervlakkige contacten die tevergeefs de eenzaamheid in haar leven moeten opvullen.

Zeer ontroerende film over het onbewust in de weg zitten van je eigen geluk en een dikke 5* voor de schrijnend geloofwaardige manier waarop Anna Levine hier gestalte aan geeft.

Gek is dat. Dit lijkt me nu toch op z'n minst een indrukwekkend film te (kunnen) zijn, maar het duurde een paar minuten voor ik me realiseerde dat ik deze zelfs al gezien heb... Ik durf er dan ook geen sterren op te plakken.

Lekker grauwe stadsfilm over Sue die heel wat welwillende, vriendelijke mensen tegen komt, maar er maar niet in slaagt een goed gevoel over te houden aan deze sociale contacten.Vrienden en geliefden zat, maar ze zit zo met haarzelf in de knoop dat het allemaal niets lijkt uit te maken. Depressief is ze toch wel. Positieve energie lijkt ze nog het meest te halen uit seks, want fysiek blootgeven is nou eenmaal makkelijker dan mentaal, zo lijkt het. Pijnlijk om te zien, vooral omdat ze wel wil, maar het totaal niet lukt. Een downward spiral waar klaarblijkelijk niet aan te ontsnappen is. Waarom? Dat weet Sue niet en daar komen we als kijker ook niet achter.

Grauw gefilmd en best low-budget, met een sfeervolle jazz soundtrack die sfeer versterkend werkt.. Beetje Jarmusch achtig is het wel misschien, al is dit een stuk realistischer, depressiever en afstandelijker. Fijn filmpje, maar vrolijk wordt je er niet van. Toch zit er ook nog enigszins wrange humor in de film.

Mooi omschreven, film toen gezien als tussendoortje maar is me altijd bijgebleven, vooral bij die eindscene liepen de rillingen over m'n rug, naar sfeertje. Is wel toe aan een herwaardering...

Is die eindscene niet heel positief? Beetje open maar ze gaat niet dood op die bank toch? Zo zag ik het tenminste niet. Of had ze die vriendin alleen gebeld om afscheid te nemen en gaat ze inderdaad dood? Persoonlijk is mijn interpretatie dat ze oprecht en wanhopig om hulp riep met dat telefoontje.

't is erg lang geleden voor mij, maar in mijn herinnering was ze dood - 't was toch ook koud weer?
Ook voor mij een film die 15 jaar nadat ik m zag me nog bij is gebleven. Een verhoging zit er wel eens in.

Denk dat dit bewust open is gelaten, maar van koud weer ga je niet gelijk dood. Ik zag het in ieder geval niet zo en het wordt ook niet zo expliciet naar voren geschoven. Maar misschien zit ik er wel naast hoor

Oke, hmm, dacht dat het duidelijk was juist? Ging er ook vanuit dat ze dood was gevroren eigenlijk.

Interessant filmpje dat niet uitblinkt in de 'subtiele editing' of de 'weergaloze acteerprestaties'. De rol van Thomson/Levine groeit enorm in de film. Ik merkte pas laat dat ze eigenlijk heel goed acteert. Het eenzame en kille bestaan in de stad wordt duidelijk door de contacten die ze (niet) onderhoudt. Telkens worden haar nieuwe mogelijkheden geboden die ze vervolgens net zo eenvoudig weer naast zich neerlegt of compleet negeert. En zo gaat de negatieve spiraal verder. Een sterk concept dat door de jazzy soundtrack enigszins wordt versterkt. Nipte 4 sterren voor dit filmpje.

Toen Sue in het begin van film naar Willie, die haar borsten wilde zien, kostelijk reageerde met: “Well, that's the going rate, even with a senior citizens discount”, maakt ik me op voor een lekkere komedie met gevatte oneliners.

Boy, oh boy, ben ik van een koude kermis thuisgekomen. De film toont de pijnlijke teloorgang van een vrouw, die in een miljoenenstad een schier kansloze strijd voert tegen verstoting en eenzaamheid. In weerwil van de meer luchtige momenten hier en daar, een film waarbij je je steeds ongemakkelijker gaat voelen. Mede door het overtuigende acteerwerk van Anna Thomson (Levine) een totale verrassing.

Waar heb je deze gezien, BBarbie?

Was hier zwaar van onder de indruk. Als er één film eenzaamheid verbeeldt dan is het deze wel. Het sterke van deze film vond ik dat je maar steeds blijft zitten hopen dat het een keer beter met haar gaat, dat ze een kans krijgt en die grijpt. Maar zo zit het leven niet in elkaar. Het open einde past perfect bij het verhaal. Ik had ook niet de neiging dat in te willen vullen. BBarbie brengt het goed onder woorden. Hulde voor Amos Kollek en Anna Levine, Geweldig dat er nog mensen zijn die zo'n film kunnen en durven te maken.

Een dikke pluim voor de hoofdrolspeelster die hier een complexe personage uitstekend weet te vertolken, want Sue is niet alleen eenzaam maar heeft het vooral moeilijk om juiste keuzes te maken, het verschil tussen wat waardevol is en wat oppervlakkig, en valt van de ene gemoedsgesteltenis in de andere. Een gevolg is dat ze niet meer in zich zelf gelooft en ook geen vertrouwen meer heeft in anderen, ook als ze het goed menen.
Film die verrast en af en toe onthutst (de openingsscene in het park met Willie, de cinemazaal-scene,...) en onvermijdelijk wat doet nadenken. Zit een vergelijkingspunt niet in wat beroemdheden, bijvoorbeeld uit de cinemawereld, soms ervaren : voldoende professioneel en oppervlakkig contact maar toch eenzaam en zich onbegrepen voelen ?
Cineast Amos Kollek was me totaal onbekend.

Maar wel met een zekere stijl.

Sue doet me denken aan de dochter van Edith Bouvier in ' Grey Gardens ' uit1975.

Poeh wat een zware dieptrieste film is dit zeg. Mooi gespeeld maar zo grauw, zo eenzaam. Pffff, moeilijk bijkomen na zo'n film. Die beelden doen na 23 jaar antiek aan, met de kleding, die hoofddoek, de telefoons en jobinterviews. De sfeer van eenzaamheid, zelfdestructie blijft recht overeind staan.