The Go-Between (1971)

Mooi genuanceerd scenario van Harold Pinter.

Het wordt hoog tijd dat die klassieker een DVD release krijgt. De Gouden Palm van Cannes in 1971 en zonder meer één van de beste films van de jaren 70. Een estetiserende schets van een adolescentiekrisis in een briljant geëvokeerd tijdskader. Mooie muziek van Michel Legrand.

Voor mij een onvergetelijke prent, die blijft nazinderen.

5/5

Momenteel is hij uit voor een spotprijs in de UK. Helaas zonder onderschriften.

http://www.play.com/DVD/DVD/4-/3274162/The-Go-Between/Product.html?cur=258

De Benelux-release beloofd voor september 2007 is helaas uitgesteld.

Losey's sublieme prent kwam begin de jaren zeventig uit met de Nederlandse titel "De Liefdesbode". Vandaag de dag zie je nog zelden alternatieve Nederlandse titels.

In zijn sublieme prent schets de kineast enerzijds de gekwetste en verminkte zuiverheid van een adolescent die door een wereld van hypocrisie en leugens wordt omgeven en hem voor de rest van zijn leven tekent en anderzijds de machtsverhoudingen die tussen mensen onderling kunnen bestaan en de vernietigende impact van de sterkere ten op zichte van de zwakkere. "The Go-Between" is een uitemate subtiele film, vol metaforen. De groene kleur van het pak dat Julie Christie voor de jonge knaap koopt heeft bijvoorbeeld duidelijk zijn symboliek.

Voor mij een onvergetelijke kijkervaring, zowel 35 jaar geleden als bij meerdere keren dat ik dit meesterwerk nog eens hem opnieuw bekeken.

Hoe tragedie uit onschuld geboren wordt.

Het drama speelt zich af kort voor de eerste wereldoorlog op een groot Brits landgoed, waar een jongen van 12, Leo, de zomer doorbrengt met zijn vriend Marcus. Als tiener wordt zijn onschuld en onwetendheid gebruikt in spelletjes van volwassenen die hij niet begrijpt. Hij brengt brieven van Marcus' zuster Marian naar haar minnaar . Wat je door de ogen van de camera ziet lijkt allemaal op een spelletje, maar op het einde worden de gevolgen pas duidelijk, en Leo blijft er tijdens zijn volwassen leven door getekend .

De beelden deden me vaak aan de fotografische perfectie denken van Kubricks "Barry Lyndon", met impressionistische beelden van het landgoed, waardoor het lijkt alsof ze helemaal alleen op hun eigen wereld zitten. Het tempo is vrij traag en de dialogen zijn nogal houterig, maar het verveelt gelukkig net niet, dank zij het uitstekende acteerwerk. Met de jongen identificeer je je onmiddellijk, en ook de preutse rijkelui worden goed neergezet.

Ik stoorde me enkel aan de onduidelijke manier waarop de film eindigt, en die (schijnt het), toch beter gebracht wordt in het boek. Gewoon fascinerend hoe tragedies uit onschuld geboren worden. Voor mij was dit een ontdekking, die sinds deze week in BluRay terug te vinden is in België.

Klinkt boeiend, maar eens opsnorren.

DVD-Home.nl beweert dat de DVD in de Benelux is uitgekomen maar ik hem al jaren gezocht en nog nergens kunnen vinden. (release datum 13-09-2007). Hij is wel uit in Engeland, zonder ondertitels.

Ik heb geen Blue Ray en ben ook niet van plan van dat te kopen.

Hm, met een filmcollege hebben we hier het eerste half uur (?) van gekeken, en hoewel ik er veel van verwachtte, viel hij smerig tegen. Ik zat te wachten tot er echt iets ging gebeuren. Verder vond ik dat hele jaren 70 sfeertje (dof kleurgebruik, make-up acteurs) wel lekker naar, maar ook wat smerig en lelijk.

Maar aangezien iedereen hier vol lof is, ga ik hem zeker eens helemaal kijken.

Redelijke film waarin een jongen liefdesbrieven bezorgt tussen een rijke aanstaande bruid en haar geheime liefde. Behoorlijk traag, en het duurt ook even voordat het verhaal een richting krijgt. Het 'spelletje' wat met de jongen wordt gespeeld komt dan ook goed naar voren. De film speelt zich af begin vorige eeuw, en de hele aankleding en beelden zien er wel mooi uit.

Engelser dan dit kun je het niet krijgen. Prachtig van kleur, fotografie, regie en spel. Het duurt wel even eer je begrijpt dat je naar een zeer subtiel drama zit te kijken met een onvermoede afloop. Losey was een meester in het opbouwen van de spanning en wat er in het begin uitziet als een reeks onschuldige gebeurtenissen wordt gaandeweg een grimmig schouwspel. En natuurlijk met de crème de la crème van destijds: Julie Christie, Alan Bates en Edward Fox. Heb met open mond van bewondering zitten kijken. Film maakte destijds grote indruk op me. Heeft wat mij betreft na bijna een halve eeuw niets aan kracht ingeboet.

En niet te vergeten die prachtige, maar ook onheilspellende muziek van Michel Legrand. Een film die onder je huid kruipt.

Fransman weet de film haast perfect samen te vatten. Maar vooralsnog ben ik minder enthousiast dan hij en dat terwijl een van mijn favoriete acteurs, Alan Bates, een hoofdrol vertolkt. Dat komt omdat de film al ongeveer voor de helft voorbij was, alvorens ik de gaten kreeg waar de film nou eigenlijk over gaat. In de tweede deel voel je de spanning weliswaar groeien, maar in het begin is het een trage vertelling over een redelijk bekakte aristocratische familie, culminerend in de irritante gedragingen en commentaren van Leo’s vriend. Daardoor was mijn interesse grotendeels al weggesijpeld tegen de tijd dat het verhaal boeiender werd. De verrassende wending tegen het einde is zonder meer een vondst. Allicht moet ik deze film een tweede kans geven. Ik sluit niet uit dat mijn waardering dan omhoog gaat. De film deed mij voortdurend denken aan Brideshead Revisited; niet helemaal terecht, maar toch.

Dat is ook helemaal geen gekke vergelijking. Was er zelf niet opgekomen, maar inderdaad, er zitten veel dezelfde elementen in. Dat het lang duurt eer je eigenlijk begrijpt waar je naar kijkt en hoe hol en onverantwoordelijk die volwassenen met een kind omspringen (en met elkaar) dat vind ik juist het geraffineerde van de film. In tegenstelling tot BBarbie vond ik het slot een beetje geforceerd. Misschien verrassend maar niet echt nodig, en niet helemaal helder (voor mij althans). Reden waarom ik een halve ster heb afgetrokken. Blijft het feit dat deze film ook na een halve eeuw staat als een huis. Dat geldt niet voor alle films van Joseph Losey. Heb zojuist The Romantic Englishwoman opnieuw gezien. Ronduit vervelend.

Heel mooie, gevoelige film, over romantiek maar nog veel meer over adolescentie en standenonderscheid.

De gemoedstoestand, de gevoelens, de ervaringen bij de rijke elite van de jonge Leo zijn heel subtiel weergegeven.

Uitstekende vertolkigen en fotografie.

Knap Brits (van wie anders) werk.

klinische portrettering van een adellijke familie tijdens een hete zomer (het zoemen van die vliegen !), Losey heeft aandacht voor de lyrische natuur, voor de rituelen, voor de kleine momenten. Veel gebeurt er niet en Losey ontwijkt elke dramatiek maar wil een gevoel met zijn beelden creëren. Af en toe krijgen we fragmenten te zien van een man die naar bepaalde plaatsen terugkeert, een flashforward alsof het trauma nooit zal verwerkt worden. De studie van een klassenmaatschappij waardoor een liefde finaal gedoemd is. Doordat we door de ogen van een jongetje kijken, is er een mysterie, een verwondering dat we delen maar echt geïnteresseerd in de film geraak ik niet. Het enige dat bij mij blijft nazinderen zijn die verdomde vliegen.

Niet helemaal mijn ding, deze Gouden Palm winnaar. Tegen de tijd dat het zich allemaal wat meer ging ontvouwen hadden de aristocratische taferelen mijn aandacht al teveel verloren. De score van Legrand is overigens uitstekend, dat moet wel gezegd.