Hemel op Aarde (2013)

Pieter Kuipers flikt het weer...

Had de afgelopen tijd zowel Van God Los als Off Screen weer een herkijkbeurt gegeven... en man, wat weten de films me nog altijd te raken. Zo rauw, zo diep... Alsof Kuipers toch wel een van de weinige regisseurs is die de Nederlandse filmindustrie kan redden in deze tijd. Tot overmaat van ramp las ik dat hij ging stoppen met films maken. Mijn oog viel ook al langer op Hemel op Aarde... maar daar had ik in eerste instantie niet zo heel veel van verwacht. Ik had al zo mijn vooroordelen over dat dit weer zo'n typische Nederlandse zeikkomedie ging worden. (Ja... Jean van der Velde is ook afgezwakt met Wit Licht)... Maar daar is gelukkig niets van waar.

Het lijkt erop alsof de jaren 2012/2013/2014 even een korte opfrissing was in de NL filmindustrie... Ook wat betreft coming of age films die eens niet het Carry Slee gehalte mogen hebben. Ook dit was zeer genieten. Allereerst vond ik de jaren 70 setting in het kleine Limburgse dorpje heel sfeervol en nostalgisch... en typisch; Kwajongensstreken, een buurtagentje, een verkoopster... en natuurlijk het kerkelijke sfeer die er over het dorp hangt. De pastoor word hier weer leuk getolkt door Huub Stapel.

We volgen Bart, een jongen die is opgegroeid in een katholieke sfeer. Zijn vader is echter wel een stuk nuchterder, (erg leuk neergezet door Jeroen van Koningsbrugge) maar zijn moeder is er nog eentje van de oude stempel. Grappig... Vaak zou je denken dat de vader altijd de strengste is. De boel lijkt helemaal op zijn kop te worden gezet als er een Belgisch gezin in de buurt komt wonen. Zoontje Peter haalt Bart over om allerlei kwajongensstreken uit te halen... en Bart krijgt een oogje op de oudere zus van Peter, genaamd Moniek.

En gelukkig... Het word hierbij geen veilig filmpje want hier richt Hemel op Aarde zich echt op de puberlijke uitspattingen. Het intimiderende gebaar van Moniek naar Bart... zelfs een seksscene. (Dat die Bart op zijn leeftijd zijn hormonen met dit alles nog in bedwang kon houden... ) en het feit dat het uiteindelijk niet als een sprookje mag verlopen.... of toch weer wel... of toch weer niet? Eerst zit het katholicisme in de weg... maar komt de klap nog harder aan als Moniek ongeneselijk ziek blijkt te zijn.

Ondanks alles vond ik die eindscene waarbij Bart en Moniek naar Duitsland vluchten, met die zogenaamde licht van god echt onvergetelijk. Toch ergens een mooie afsluiting voor het daadwerkelijke einde.

Uiteindelijk net op tijd de dvd binnengehaald... Wel er een duit voor moeten betalen, maar het was het waard voor een Out of Print dvd.

Gewoonweg een betoverend en teder pareltje. Blijkbaar was Kuipers tijdens het filmen een toerist geweest in zijn eigen jeugd.

4,5*

1979, Limburg. Bart is een misdienaar die alles zo goed mogelijk wil doen. Dan komen er Belgen uit de grote stad in het dorp komen wonen. Bart's moeder en Onkel Sjef (die pastoor is) waarschuwen Bart nog dat hij niet met dit soort mensen moet omgaan. Maar het is al te laat, want Bart is bevriend geworden de brutale Peter en tot over zijn oren verlieft op zijn knappe zus Moniek. Naarmate Bart meer omgaat met Moniek gaat het steeds slechter met zijn gezin en hij denkt dat god hem wil straffen. Als Moniek steeds zieker wordt, wordt Bart's geloof op de proef gesteld.

Na een hoop succes te hebben gehad met een aantal Misdaad en jeugd-films besluit Pieter Kuijpers een gewaagde keuze te maken en de door en door Limburgse coming-of-age film Hemel op Aarde te maken. In het begin is het nog erg luchtig en heerlijk nostalgisch allemaal. Het brave jongetje dat alles goed wil doen maar het moeilijk krijgt door zijn verliefdheid. Als het helemaal mis gaat in zijn gezin wordt het echter steeds serieuzer en als Moniek ook nog leukemie krijgt

Cinematograaf Bert Pot heeft de film mooi geschoten. De warme kleuren, de kleding, de inrichting, het is allemaal sprekend de jaren '70. De Limburgse muziek van Rowwen Hèze in combinatie met de slow-motion beelden maakt het nostalgische gevoel helemaal compleet.

Het acteerwerk is net zoals bij andere Nederlandse films, een beetje te 'gemaakt', maar omdat Kuijpers het allemaal goed heeft ingepakt in sfeer en stilering stoort dat hier nauwelijks. De kinderen in de film deden het eigenlijk het beste. Bram van Schie was een sterke hoofdpersoon en wist vrij typische dialogen ("we mogen dat niet doen, dat is een zonde") toch op een manier te brengen waardoor het niet te afgezaagd werd. Ella-June Henrard is niet alleen ongelofelijk knap, maar laat met name in de tweede helft van de film zien dat ze ook heel sterk kan spelen. Jeroen van Koningsbrugge en Huub Stapel wisten ook wel goede rollen neer te zetten, al was Koningsbrugge in het begin nog iets te typisch. Verder is het jammer dat er veel acteurs in de film zitten die bekend zijn van typetjes, waardoor je een beetje uit de film gehaald wordt.

Super geloofwaardig is het verhaal misschien niet altijd (seks hebben met de ruim 5 jaar oude zus van een vriend), maar het wist me wel mee te slepen. De luchtige eerste helft was erg vermakelijk en nostalgisch. De tweede helft pakte je toch een beetje bij je strot. Ik vond het een prachtige scène wanneer Bart met Moniek als laatste redmiddel naar een Mariabedevaartsoort gaat en ze daar heel eventjes een wonder ervaren.

Weet iemand trouwens welk Bedevaartsoort Bart en Moniek bezoeken in de film? Buiten Kevelaar kan ik niet zoveel Mariabedevaartsoorten in Noordrijn-Westfalen vinden.

baspls

In de film heet het (fictief) Wezenmael

Zie link voor verdere info:

Filmopnamen in Stein; even de auto aan de kant | Dichtbij

Een van de toppers van de Nederlands/Belgische filmindustrie. Herkenbaar (voor 50+ers). Goed uitgewerkte decors en rekwisieten. Bram schittert en speelt mooi natuurlijk. Ook Ella-June Henrard acteert fantastisch. Het herkenbare zit ook in jeugdherinneringen, daden, gevolgen, straffen, moraal, religie, schuldgevoel, vriendschap, liefde, de fantasiewereld van een jongen, ouders, school, er komt heel veel aan bod.

Hoewel voorspelbaar en cliché's niet ontbreken toch voor mij een topper met mooie setting en goeie cast. (5*)

In 2003 brak regisseur Pieter Kuijpers landelijk door met zijn geslaagde film Van God Los die losjes was gebaseerd op de criminele Bende Van Venlo. Tot op de dag van vandaag is dat nog altijd zijn meest succesvolle en meest gewaardeerde film. De van oorsprong Tegelse regisseur keert terug naar zijn roots met de film Hemel Op Aarde die zich afspeelt in een Limburgs dorpje eind jaren 70.

Velen zullen bij het zien van de film een vorm van nostalgie ervaren dankzij het typisch jaren 70 uiterlijk, de muziek van Grease en de komst van de eerste videotheken. Het verhaal over een vroomse jongen die verliefd wordt op een terminaal ziek meisje had algauw kunnen veranderen in een sentimentele tranentrekker, maar Kuijpers weet het geheel in goede banen te leiden en dankzij een gezonde dosis humor voelt de film nergens zwaar aan. Het acteerwerk van de gehele cast verdient een pluim. De film wordt daarnaast ondersteund door mooie muziek van de Limburgse band Rowwen Hèze.

Al met al dus een geslaagde film.

De tweede keer dat ik hem zag, maar hij stond me nog best goed bij. Een film over een misdienaar die verliefd wordt op een meisje uit het dorp, waardoor hij over het geloof begint te twijfelen. De vorige keer vond ik het ook allemaal aangedikt en overdreven, waardoor het een ongeloofwaardig typisch filmverhaal wordt. Dat is nog steeds zo. Maar de film wist me toch weer enorm te boeien en te raken. De sfeer is mooi en er wordt toch ook best mooi geacteerd zo hier en daar. En daardoor vond ik hem nu nog een stuk beter als de eerste keer. Ook al neigt de film helaas toch iets te veel naar kitsch.

Grotendeels in Limburgs dialect gesproken romantisch drama waarin het leven van jonge misdienaar Bart [Bram van Schie] wordt opgeschud wanneer een Belgisch gezin zich in het dorp vestigt. Peter [Aaron Roggeman] is wars van traditie en conformisme, maar Bart is vooral geïnteresseerd in diens zusje Moniek [Ella-June Henrard]. Er zijn nog wat perikelen rondom diefstal in de kerk waar Barts oom Sef [Huub Stapel] de pastoor is, maar de gestileerde cinematografie en de sentimentele soundtrack van Rowwen Hèze onderstrepen het feit dat het meer om nostalgie naar de vroege jaren ’80 draait dan om een plot. En dat is te mager.